247°F review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Δεν ξέρω για σας, αλλά η δική μου υπομονή αρχίζει να εξαντλείται απέναντι στα κλειστοφοβικά θρίλερ τύπου Buried, Frozen και Bait 3D.

Πραγματικά, είμαι περίεργος να δω που αλλού θα σκεφτούν να κλείσουν τους δύσμοιρους ήρωες τους, οι δαιμόνιες πένες των σεναριογράφων και κυρίως πότε θα αρχίσουν να ξεμένουν από ιδέες, ώστε να μπει οριστικά μια ταφόπλακα σ’ αυτή τη νέα μόδα.

Σίγουρα, ανάμεσα στις απεγνωσμένες για πρωτοτυπία προσπάθειες, έχουν προκύψει και μικρά διαμαντάκια που καθόλου δε μας χάλασαν, από την άλλη όμως νομίζω έφτασε η ώρα για ένα μικρό ή μάλλον μεγάλο διάλειμμα.

Αυτή τη φορά λοιπόν το μενού περιλαμβάνει …σάουνα!

Ένα μέρος ιδανικό για χαλάρωση και φαινομενικά ακίνδυνο… εφόσον βέβαια δεν παραμείνεις μέσα για μεγάλο χρονικό διάστημα!
Γιατί εδώ που τα λέμε, ακόμα και η καλοπέραση θέλει μέτρο!

Και αυτή τη φορά, όσα θα παρακολουθήσουμε βασίζονται σε αληθινή ιστορία, κάτι σύνηθες τώρα τελευταία, έχω όμως την εντύπωση πως τα γεγονότα πρέπει να παραλλάχθηκαν αρκετά, διαφορετικά θα δυσκολευτώ να πιστέψω ότι όλα όσα είδαν τα μάτια μου συνέβησαν στην πραγματικότητα.

Αυτό λοιπόν το καυτό, στην κυριολεξία, θρίλερ, είναι σκηνοθετημένο από τους Levan Bakhia και Beqa Jguburia (μη με ρωτήσετε περισσότερα, εδώ ούτε το IΜDb δεν ξέρει) και έχει μια προσχηματική υπόθεση που πάει κάπως έτσι:



Η Jenna (Scout Taylor-Compton, Halloween ΙΙ) και ο σύζυγός  της Jamie, αμέσως μετά την δεξίωση του γάμου τους εμπλέκονται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα από το οποίο επιβιώνει μόνο η πρώτη, αφού όμως πρώτα μείνει για ώρες παγιδευμένη στο κάθισμα της, πλάι στο νεκρό σύζυγο της .

Τρία χρόνια αργότερα, με τις μνήμες ακόμη νωπές, η Renee (Christina Ulloa), φίλη της Jenna, την προσκαλεί για ένα χαλαρό σαββατοκύριακο στην εξοχή, ώστε να ξεχάσει τα παλιά και επί της ευκαιρίας να γνωρίσει τον επίσης single, φίλο του αγοριού της (Michael Copon, Elektra Luxx), Ian (Travis Van Winkle, Friday the 13th).

Αν και απρόθυμη αρχικά να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, τελικά πείθεται να διασκεδάσει λίγο παραπάνω, χάρη στο ευγενικό φλερτ και τα παρακάλια του πάντα διακριτικού Ian.

Από την άλλη πλευρά, o Michael, το αγόρι της Renee, το μόνο που θέλει να κάνει είναι να πιει μέχρι τελικής πτώσης, να κάνει αχαλίνωτο σεξ και να διασκεδάσει σαν να μην υπάρχει αύριο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Κι ενώ όλα βαίνουν καλώς και το κλίμα μεταξύ της παρέας αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο ευχάριστο, μια επίσκεψη για χαλάρωση στη σάουνα, καταλήγει  σε  δυσβάσταχτο εφιάλτη.

Oι τρεις από τους πρωταγωνιστές μας παγιδεύονται, κάτω υπό ύποπτες συνθήκες, στον περιορισμένων διαστάσεων χώρο της καυτής σάουνας και ο αγώνας ενάντια στη θερμοκρασία που ανεβαίνει διαρκώς, ξεκινά…

Κι εμείς τώρα ως θεατές πρέπει να μαντέψουμε ...ο εγκλεισμός τους είναι αιτία κάποιου παρανοϊκού σαδιστή που παίζει μαζί τους;

Μήπως κάποιος θέλει να  τους ψήσει ζωντανούς για να πάρει εκδίκηση;
Ή μήπως τελικά πίσω από όλα αυτά κρύβεται κάτι πολύ πιο απλό;

Βασισμένο σε μια έξυπνη και άκρως ανατριχιαστική ιδέα (ποιος δεν έχει τρομοκρατηθεί στη σκέψη και μόνο, πως η πόρτα της σάουνας στην οποία χαλαρώνει το κορμί του δεν θα ανοίξει;) η οποία όπως είπαμε βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό, ξεκινάει συμβατικά όπως κάθε κλειστοφοβικό θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, συνεχίζει βαρετά, αξιοποιώντας όμως κάποιες καλές ιδέες και καταλήγει ακόμα πιο βαρετά, θυμίζοντας περισσότερο μελόδραμα β’ κατηγορίας παρά ταινία τρόμου.

Δεν νομίζω να είναι μόνο δική μου ιδέα αλλά έχω την εντύπωση πως τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια τάση κατά την οποία τα  horror movies δεν είναι τόσο horror όσο θα έπρεπε, ενώ προωθείται  όλο και πιο πολύ η επίκληση στο συναίσθημα του θεατή, με  τρόπο που θα ταίριαζε περισσότερο σε δραματική ταινία.

Κάπως έτσι και το 247°F  πέφτει στην παγίδα των εύκολων και άστοχων μελοδραματισμών, που σε συνδυασμό με μια εξωφρενικά αντιπαθητική πρωταγωνίστρια, ένα τσούρμο γελοιοδέστατων διαλόγων και σχεδόν παντελή απουσία gore, κάνει τα βλέφαρα να κλείνουν αβίαστα.

Από αναληθοφάνεια δε, άλλο τίποτα!
Μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα σε αρκετά σημεία να πειστώ πως οι παγιδευμένοι πρωταγωνιστές σιγοβράζουν στο ίδιο τους το σώμα.

Ο ιδρώτας με δυσκολία κυλούσε, στα όχι και τόσο αναψοκοκκινισμένα, πρόσωπα τους, ενώ η γλώσσα τους πήγαινε ροδάνι παρά την υποτιθέμενη αφόρητη ζέστη.

Εδώ 5 λεπτά μπαίνεις στη σάουνα και μόνο που δεν παραλύεις, όχι να πιάνεις και κουβέντα από πάνω για να επαναπροσδιορίσεις τη φιλία σου.

Για να μη μιλήσω για τις σκηνές-ανέκδοτο,  όπως λόγου χάρη αυτή με το σκύλο, από τον οποίο η τριάδα ζητά απεγνωσμένα βοήθεια, λες και το δύσμοιρο το ζωντανό θα πάρει πρωτοβουλίες για τη διάσωση τους, που ούτε καν ο τέταρτος – και πιο κουφιοκέφαλος - της παρέας είναι σε θέση να πάρει.

Γενικά μην το ψάχνετε, θα δείτε αρκετά στα οποία θα πρέπει να αδιαφορήσετε ώστε να μην εκνευριστείτε, με αποκορύφωμα… το όχι και τόσο πειστικό, ψευτο-δραματικό φινάλε, που παίζει με την υπομονή μας.

Στα θετικά τώρα - γιατί ναι υπάρχουν και αυτά - θα χρέωνα τη σοβαρότητα με την οποία οι δύο σκηνοθέτες αντιμετώπισαν το όλο θέμα, αποφεύγοντας τις καφρίλες - που όμως τόσο μας αρέσουν - και τις γενικότερες σκηνοθετικές κακοτοπιές που συνηθίζονται  σε τέτοιου είδους φιλμ.

Κατάφεραν επίσης να πιάσουν σε κάποιο βαθμό την κλειστοφοβία και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που αναδύει ο συγκεκριμένος χώρος, αλλά και να προσφέρουν μεγάλη δόση σασπένς, τουλάχιστον στο πρώτο μισό.

Σαν σύνολο όμως το 247°F  δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό, επαναλαμβάνοντας χωρίς καμία πρωτοτυπία μια παραλλαγή μιας χιλιοειδωμένης ιστορίας, που έχει προλάβει να κουράσει ήδη το πολύπαθο κοινό.

Συστήνεται μόνο σε σας που θέλετε να σκοτώσετε την ώρα σας, στους σκληροπυρηνικούς horror fans που τα βλέπουν όλα ή απλά στους λάτρεις της σάουνας!

Φήμες για sequel  στο οποίο η δράση θα εκτυλίσσεται σε κλειδαμπαρωμένο χαμάμ, ελέγχονται ως ανακρίβειες!

 
247°F Trailer από Horrorant