Horrorant Classics: Στο Στόμα της Τρέλας - In The Mouth of Madness (1994)
Το καλοκαίρι του 1995, το μεσαίου budget fantasy horror με τίτλο In The Mouth of Madness έκανε μια αξιοπρεπή εμφάνιση στις οθόνες της Αμερικής.
Ο σκηνοθέτης John Carpenter και ο σεναριογράφος Joe Deluca αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τις εικόνες και τα θέματα του H.P. Lovecraft, ενσωματώνοντας στον σύγχρονο τρόμο ένα άγγιγμα από το φιλμ νουάρ.
Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ο John Trent (o πάντα συναρπαστικός ακόμα και στις κακές ερμηνείες του, Sam Neil), ένας ερευνητής ασφαλιστικής εταιρείας που προσλαμβάνεται για να βρει έναν δημοφιλή μυθιστοριογράφο τρόμου (φάε χώμα Stephen King!), χαρακτήρας που φέρνει στο νου τον υπολογιστικό ιδιωτικό ντετέκτιβ που βλέπουμε σε κάθε κλασικό Φιλμ Νουάρ.
Κατά έναν παράξενο τρόπο, το ίδιο καλοκαίρι βγήκε άλλη μία …παραισθησιογόνα ταινία τρόμου με γεύση Φιλμ Νουάρ, το Lord of Illusions, και θα’λεγε κανείς ότι ο κόσμος ετοιμάζονταν για μια νέα τάση, που όμως δεν ευδοκίμησε.
Η ταινία του John Carpenter βγήκε στις αίθουσες πρώτη και, λίγο πολύ έκλεψε τη λάμψη από τη ταινία του Clive Barker.
Ο ίδιος ο Carpenter μάλιστα ισχυριζόταν ότι αυτή ήταν η τελευταία πράξη της 'Apocalypse Trilogy', μια σειρά από ταινίες με το τέλος του κόσμου που ξεκίνησε με το The Thing και συνέχισε με το Prince of Darkness, για να ολοκληρωθεί τότε με το In the Mouth of Madness.
To Στο Στόμα της Tρέλας (ευτυχώς δεν άλλαξαν αυτό το τίτλο) ξεκινά σε ένα ψυχιατρικό άσυλο όπου βρίσκουμε τον John Trent (Sam Neill) κλεισμένο σε ένα κελί με μαλακή επένδυση.
Φαίνεται παραληρηματικός και εντελώς σχιζοφρενής.
Όταν ένας γιατρός έρχεται να τον δει, ο John έχει πάρει ένα μαύρο κραγιόν και ζωγραφίζει σταυρούς σε όλο το δωμάτιο, τα ρούχα του και το πρόσωπό του.
Εκεί ο John αρχίζει να λέει την ιστορία του στο γιατρό.
Ο John Trent ήταν ένας ανεξάρτητος ερευνητής ασφαλειών που είχε προσληφθεί από την ασφαλιστική εταιρεία για να ελέγξει μια πιθανή απαίτηση από την εκδοτική εταιρεία Arcade.
Φαίνεται ότι o εμπορικότερος συγγραφέας τρόμου τους, Sutter Cane (Jurgen Prochnow), έχει εξαφανιστεί.
Αν αυτό είναι απλά ένα διαφημιστικό κόλπο, όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι, αλλά αν είναι αλήθεια, θα κοστίσει δισεκατομμύρια στην ασφαλιστική εταιρεία.
Ο επικεφαλής της Arcade, Jackson Harglow (Charlton Heston), θέλει να ξέρει την αλήθεια και έτσι στέλνει την εκδότρια του Cane, Linda Styles (Julie Carmen), μαζί με τον John, να βρουν τον Sutter Cane.
"Τι είναι τόσο τρομακτικό σε αυτό;"
Μα αυτό είναι μόνο το καύσιμο που θα ξεκινήσει τη μηχανή.
Από εδώ και πέρα θα γίνουμε μάρτυρες του αργού ξετυλίγματος του μυαλού του John Trent.
Κάποιοι άλλοι ίσως σκεφτείτε το Wes Craven New Nightmare.
Ναι, έχει κάποια συνοχή η σκέψη σας – αν αντικαταστήσετε το βιβλίο στο φιλμ του Carpenter με τη κινηματογραφική ταινία στο φιλμ του Craven - αλλά οι ομοιότητες σταματούν εκεί.
Μετά από ένα παραισθησιακό οδικό ταξίδι στο New Hampshire, ο Trent και η Styles βρίσκονται στην φανταστική πόλη του Hobbes End.
Όταν βρίσκουν ένα εγκαταλειμμένο Βικτωριανής αισθητικής μοτέλ, η Styles ενημερώνει τον Trent ότι κάθε λεπτομέρεια σε αυτή τη μικρή πόλη είναι ακριβώς όπως περιγράφεται στα μυθιστορήματα του Sutter Cane.
Ο ορθολογιστής Trent πιστεύει ότι όλη η πόλη έχει ρυθμιστεί έτσι για λόγους δημοσιότητας.
Σύντομα, θα εντοπίσουν τον Cane σε μια μαύρη εκκλησία, όπου ο συγγραφέας βάζει τις τελευταίες πινελιές στη τελική ιστορία του.
Ο Trent και η Styles πρέπει να βρούν έναν τρόπο να σταματήσουν αυτό το σχέδιο πτώσης του κόσμου, αλλά πώς μπορούν να το κάνουν αυτό;
Το In the Mouth of Madness είναι μια υπέροχη ταινία.
Επιδέξια σκηνοθετημένη από τον John Carpenter, έχει την αύρα του Lovecraft που το περιβάλλει.
Ο 'Δάσκαλος της Ατμόσφαιρας' χρησιμοποιεί τη μουσική και τις εικόνες και δε χρειάζεται να καταφεύγει σε υπερβολικό gore για να σε τρομάξει.
Ειδικά αυτό, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αυτής της δυνατότητας και είναι ένας από τους λόγους που θεωρώ τον John Carpenter έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες τρόμου που υπήρξαν ποτέ.
Ένας άνθρωπος αυτοπυροβολείται με τη καραμπίνα στο κεφάλι.
Μια γυναίκα συστρέφει το σώμα της και περπατά σαν αράχνη.
Τα παιδιά της πόλης μεταλλάσσονται σε μικρά τερατάκια.
Ένας άντρας τρελαίνεται στο κέντρο της πόλης και γυρνά αλλόφρων με ένα τσεκούρι.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα μεταμορφώνεται σε ένα πλάσμα με πλοκάμια και κόβει φέτες τον άντρα της.
Στρατιά τεράτων κυνηγούν τα τρομοκρατημένα θύματά τους.
Προφανώς και δεν είναι το Hobbes End η πόλη που θα ήθελες να μείνεις από βενζίνη.
Αλλά που βρίσκεται αυτή η πόλη;
Κανείς δε ξέρει.
Και γιατί ο Trent δεν μπορεί να βγει από αυτή;
Τι σημαίνει το μπλε χρώμα που εμφανίζεται στα μάτια των κατοίκων και, ακόμα περισσότερο, γιατί υπάρχουν στιγμές που ο Trent βλέπει τα πάντα μπλε;
Αν δεν έχω ήδη εξάψει τη περιέργεια σας να το ξαναδείτε (ή να το δείτε για πρώτη φορά), τότε δε ξέρω τι άλλο να κάνω για να σας πείσω.
Η μαγκιά είναι ότι ο Carpenter ικανοποίησε και εμάς τους φανατικούς οπαδούς του Lovecraft.
Σέβεται τη μυθολογία των Cthulhu και δεν ασχολείται με τερατάκια όταν δε χρειάζεται, ούτε με εφέ αχρείαστα για λόγους εντυπωσιασμού.
Οι Nameless δε φαίνονται, παρά μόνο ως σκιές σε μια ανοιχτή πόρτα, αλλά ξέρεις ότι έρχονται.
Είσαι σίγουρος, τους περιμένεις.
Για την ακρίβεια, εγώ σταμάτησα να βλέπω την οθόνη και καρφώθηκα στη πόρτα του μπάνιου μου για αρκετή ώρα (για κάποιο λόγο, τα τέρατα τα περίμενα πάντα από το WC, μικρός…).
Αν το τέλος δεν ήταν ‘μικρότερο του αναμενομένου’, και αν κάποια ερωτήματα δε μέναν ανοιχτά ως το τέλος, θα μιλάγαμε για ένα αριστούργημα.
Αλλά μερικές φορές, οι ατέλειες είναι αυτές που εξιδανικεύουν ένα κινηματογραφικό προϊόν και το κάνουν ακόμα και σήμερα, σημείο αναφοράς στις ταινίες βασισμένες στον Lovecraft, στις ταινίες ατμοσφαιρικού τρόμου και στις …πραγματικά τρομακτικές ταινίες.
Post a Comment