The Road review
Υπάρχουν συγκεκριμένες χώρες από τις οποίες δε πείθεσαι εύκολα να δεις μια ταινία τρόμου.
Η Κούβα ας πούμε - και θα έχανες το αρκετά καλό Juan of the Dead.
Μια τέτοια χώρα όμως ΔΕΝ είναι οι Φιλιππίνες, μια περιοχή που δε βγάζει μόνο οικιακές βοηθούς για τα εύπορα σπίτια της Ευρώπης, αλλά – όσο δύσκολο κι αν σας είναι να το πιστέψετε – έχει μικρή μεν αλλά πολύ γεμάτη ιστορία στον κινηματογραφικό τρόμο.
Από τα b-sexploitation movies των 70’s (Brides of Blood και Mad Doctor of Blood Island) μέχρι τα μεταφυσικά των τελευταίων χρόνων (San Lazaro και Patient X) , οι Φιλιππινέζοι ασχολούνται με το horror φανατικά και έχουν χαρίσει άφθονο αίμα στους φαν του παγκόσμιου σινεμά τρόμου.
Το τελευταίο έρχεται από τον Yam Laranas, γνωστός για το χιτ The Echo που το έκανε ο ίδιος remake το 2008 (αλλά εγώ έχω δει μόνο το πολύ καλό Patient X).
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε τρία αλληλένδετα κεφάλαια, καθένα από τα οποία σε σπρώχνει βαθύτερα στο απίστευτα ανησυχητικό σύμπαν του Laranas.
Μετά την εναρκτήρια σκηνή που φαίνεται να είναι μια αυτοκτονία σε μια περιοχή στη μέση του πουθενά, η ταινία πηδάει αμέσως σε ένα φαινομενικά άσχετο story που περιλαμβάνει τρεις αφελείς εφήβους και τη περιπέτεια τους σε ένα σκοτεινό, τρομακτικό και εξαιρετικά στοιχειωμένο δρόμο.
Αυτό που ξεκινά ως ένα αθώο μάθημα οδήγησης, σύντομα καταλήγει σε όλο και πιο βίαιες συναντήσεις φαντασμάτων...
Μετά, πηδάει 10 χρόνια νωρίτερα, όπου δυο κορίτσια μένουν στο δρόμο με το χαλασμένο αυτοκίνητο τους και ζητάνε βοήθεια από ένα νεαρό αγόρι.
Η τελευταία ιστορία, ακόμα πιο πίσω χρονικά, δείχνει ένα μικρότερο αγόρι που είναι κλεισμένο σπίτι και απαγορεύεται να βγει από αυτό, εξ αιτίας της απαγόρευσης της μητέρας του.
Αν μπορείτε, δείτε το The Road γνωρίζοντας όσο λιγότερα για την ιστορία είναι δυνατόν.
Το μυστήριο γύρω από αυτό το ατμοσφαιρικό horror είναι πολύ συναρπαστικό, ειδικά αν είστε εντελώς απληροφόρητοι για το θέμα του.
Ο Laranas χειρίζεται τη ταινία του με τον ίδιο τρόπο που ο Takashi Shimizu το έκανε με το Ju-on: κάθε ξεχωριστή ιστορία είναι ένα κομμάτι ενός πολύ μεγαλύτερου παζλ, που όλα μαζί χτίζουν μια τρομακτική κορύφωση.
Ωστόσο, αντί να εξοικονομήσει το καλύτερο για την τελική πράξη, ο Laranas αφήνει τις τρομακτικές σκηνές να γεμίζουν την οθόνη από τα πρώτα κιόλας λεπτά.
Και πραγματικά, μιλάμε για τρομακτικές σκηνές, όχι αστεία.
Δε μπορώ να μην ξεχωρίσω μια σκηνή όπου μια σκοτεινή φιγούρα τρέχει προς τους ήρωες σε πλήρη ταχύτητα, από πίσω τους, κι ενώ εμείς την βλέπουμε, εκείνοι όχι.
Όσο απλό κι αν ακούγεται, τα χρειάζεσαι στ’αλήθεια.
Η ταινία είναι γεμάτη από τέτοιες σκηνές, αν και μερικές αποδεικνύονται ‘κενές’, υπό την έννοια ότι τα φαντάσματα μερικές φορές δεν κάνουν τίποτα στους χαρακτήρες.
Το The Road είναι ο ορισμός του βραδυφλεγούς θρίλερ - και σ’αυτό δε μοιάζει καθόλου στο Patient X.
Η πρώτη ιστορία π.χ. δείχνει μόνο τους τρεις ήρωες στο δρόμο και διαρκεί πάνω από 30 λεπτά.
Μισή ώρα σκοτάδι, τρόμος, φαντάσματα, αυτοκίνητα χωρίς οδηγό και πολύ ένταση, αλλά και ατέρμονα πλάνα στο σκοτεινό δρόμο, στις καλαμιές πλάι του, στα πρόσωπα, στις σκιές.
Φυσικά αυτό δεν είναι κακό, αντίθετα δείχνει βιρτουόζικη σκηνοθεσία, εξαιρετική φωτογραφία και τεχνικές ικανότητες που σπανίζουν στο είδος.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο όμως στο The Road είναι ότι είναι …ήσυχο.
Πολύ ήσυχο.
Όταν οι χαρακτήρες δεν έχουν τίποτα να πουν, κρατούν το στόμα τους κλειστό.
Χωρίς ηλίθιες ατάκες, χωρίς άσκοπες pop-horror αναφορές - μόνο σιωπή, απλά και όμορφα.
Και ενώ αυτό μπορεί να ακούγεται κουραστικό σε κάποιους, στη πραγματικότητα είναι αναζωογονητικό.
Μερικές φορές, αυτές οι τρομακτικές σιωπές και οι εκτεταμένες αμίλητες στιγμές είναι που προσθέτουν κι άλλο βάρος στην ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα όταν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δημιουργήσει μια ανατριχιαστική αγωνία.
Όχι ότι ο Laranas έχει πρόβλημα στο να προκαλεί ανατριχίλα στο πίσω μέρος του λαιμού σας, κι από μόνος του.
Το The Road θα ήταν ένα τέλειο φιλμ τρόμου, αν μπέρδευε λιγότερο τη πλοκή στο πρώτο μισό.
Βεβαίως και όλα έχουν λογική και εξηγούνται επαρκώς στο τέλος, αλλά το κακό έχει γίνει γιατί μέχρι τότε, έχεις παρατήσει σχεδόν την υποιστορία των μπάτσων που ψάχνουν, ή στη καλύτερη, δεν τη παρακολουθείς με το ίδιο ενδιαφέρον.
Αν σε όλη τη ταινία κρατούσατε την αναπνοή σας, αυτές είναι οι στιγμές για να πάρετε μια ανάσα.
Από την άλλη, το The Road είναι μια ταινία που απευθύνεται σε έξυπνους θεατές, σε αυτούς που θεωρούν τα ghost stories μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν έχουν διάθεση να πάρουν ελαφρά τη καρδία το επόμενο δίωρο ή δεν έχουν καμία όρεξη να ασχοληθούν με το ποια αντιγραφή θα δουν στην επόμενη σκηνή – όπως συμβαίνει με τα περισσότερα mainstream Hollywood horror.
Η ιστορία είναι σοβαρή και δεν επιδέχεται εξυπνάδες του στυλ ‘ο στοιχειωμένος δρόμος’, οι ερμηνείες είναι σοβαρές (έως εκπληκτικές σε σημεία), η ατμόσφαιρα …αυτή κι αν είναι σοβαρή!
Σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα δεις σε ένα πάρτι, όπου ανταλλάσεις ποπ-κορν και μπύρες πάνω στο καλύτερο και γελάς με κάθε τρομάρα που παίρνει ο διπλανός σου.
Αν θέλετε τέτοια, περιμένετε το αμερικάνικο remake.
Release Date:
May 11, 2012 (USA theatrical)
Η Κούβα ας πούμε - και θα έχανες το αρκετά καλό Juan of the Dead.
Μια τέτοια χώρα όμως ΔΕΝ είναι οι Φιλιππίνες, μια περιοχή που δε βγάζει μόνο οικιακές βοηθούς για τα εύπορα σπίτια της Ευρώπης, αλλά – όσο δύσκολο κι αν σας είναι να το πιστέψετε – έχει μικρή μεν αλλά πολύ γεμάτη ιστορία στον κινηματογραφικό τρόμο.
Από τα b-sexploitation movies των 70’s (Brides of Blood και Mad Doctor of Blood Island) μέχρι τα μεταφυσικά των τελευταίων χρόνων (San Lazaro και Patient X) , οι Φιλιππινέζοι ασχολούνται με το horror φανατικά και έχουν χαρίσει άφθονο αίμα στους φαν του παγκόσμιου σινεμά τρόμου.
Το τελευταίο έρχεται από τον Yam Laranas, γνωστός για το χιτ The Echo που το έκανε ο ίδιος remake το 2008 (αλλά εγώ έχω δει μόνο το πολύ καλό Patient X).
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε τρία αλληλένδετα κεφάλαια, καθένα από τα οποία σε σπρώχνει βαθύτερα στο απίστευτα ανησυχητικό σύμπαν του Laranas.
Μετά την εναρκτήρια σκηνή που φαίνεται να είναι μια αυτοκτονία σε μια περιοχή στη μέση του πουθενά, η ταινία πηδάει αμέσως σε ένα φαινομενικά άσχετο story που περιλαμβάνει τρεις αφελείς εφήβους και τη περιπέτεια τους σε ένα σκοτεινό, τρομακτικό και εξαιρετικά στοιχειωμένο δρόμο.
Αυτό που ξεκινά ως ένα αθώο μάθημα οδήγησης, σύντομα καταλήγει σε όλο και πιο βίαιες συναντήσεις φαντασμάτων...
Μετά, πηδάει 10 χρόνια νωρίτερα, όπου δυο κορίτσια μένουν στο δρόμο με το χαλασμένο αυτοκίνητο τους και ζητάνε βοήθεια από ένα νεαρό αγόρι.
Η τελευταία ιστορία, ακόμα πιο πίσω χρονικά, δείχνει ένα μικρότερο αγόρι που είναι κλεισμένο σπίτι και απαγορεύεται να βγει από αυτό, εξ αιτίας της απαγόρευσης της μητέρας του.
Αν μπορείτε, δείτε το The Road γνωρίζοντας όσο λιγότερα για την ιστορία είναι δυνατόν.
Το μυστήριο γύρω από αυτό το ατμοσφαιρικό horror είναι πολύ συναρπαστικό, ειδικά αν είστε εντελώς απληροφόρητοι για το θέμα του.
Ο Laranas χειρίζεται τη ταινία του με τον ίδιο τρόπο που ο Takashi Shimizu το έκανε με το Ju-on: κάθε ξεχωριστή ιστορία είναι ένα κομμάτι ενός πολύ μεγαλύτερου παζλ, που όλα μαζί χτίζουν μια τρομακτική κορύφωση.
Ωστόσο, αντί να εξοικονομήσει το καλύτερο για την τελική πράξη, ο Laranas αφήνει τις τρομακτικές σκηνές να γεμίζουν την οθόνη από τα πρώτα κιόλας λεπτά.
Και πραγματικά, μιλάμε για τρομακτικές σκηνές, όχι αστεία.
Δε μπορώ να μην ξεχωρίσω μια σκηνή όπου μια σκοτεινή φιγούρα τρέχει προς τους ήρωες σε πλήρη ταχύτητα, από πίσω τους, κι ενώ εμείς την βλέπουμε, εκείνοι όχι.
Όσο απλό κι αν ακούγεται, τα χρειάζεσαι στ’αλήθεια.
Η ταινία είναι γεμάτη από τέτοιες σκηνές, αν και μερικές αποδεικνύονται ‘κενές’, υπό την έννοια ότι τα φαντάσματα μερικές φορές δεν κάνουν τίποτα στους χαρακτήρες.
Το The Road είναι ο ορισμός του βραδυφλεγούς θρίλερ - και σ’αυτό δε μοιάζει καθόλου στο Patient X.
Η πρώτη ιστορία π.χ. δείχνει μόνο τους τρεις ήρωες στο δρόμο και διαρκεί πάνω από 30 λεπτά.
Μισή ώρα σκοτάδι, τρόμος, φαντάσματα, αυτοκίνητα χωρίς οδηγό και πολύ ένταση, αλλά και ατέρμονα πλάνα στο σκοτεινό δρόμο, στις καλαμιές πλάι του, στα πρόσωπα, στις σκιές.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο όμως στο The Road είναι ότι είναι …ήσυχο.
Πολύ ήσυχο.
Όταν οι χαρακτήρες δεν έχουν τίποτα να πουν, κρατούν το στόμα τους κλειστό.
Χωρίς ηλίθιες ατάκες, χωρίς άσκοπες pop-horror αναφορές - μόνο σιωπή, απλά και όμορφα.
Και ενώ αυτό μπορεί να ακούγεται κουραστικό σε κάποιους, στη πραγματικότητα είναι αναζωογονητικό.
Μερικές φορές, αυτές οι τρομακτικές σιωπές και οι εκτεταμένες αμίλητες στιγμές είναι που προσθέτουν κι άλλο βάρος στην ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα όταν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δημιουργήσει μια ανατριχιαστική αγωνία.
Όχι ότι ο Laranas έχει πρόβλημα στο να προκαλεί ανατριχίλα στο πίσω μέρος του λαιμού σας, κι από μόνος του.
Το The Road θα ήταν ένα τέλειο φιλμ τρόμου, αν μπέρδευε λιγότερο τη πλοκή στο πρώτο μισό.
Βεβαίως και όλα έχουν λογική και εξηγούνται επαρκώς στο τέλος, αλλά το κακό έχει γίνει γιατί μέχρι τότε, έχεις παρατήσει σχεδόν την υποιστορία των μπάτσων που ψάχνουν, ή στη καλύτερη, δεν τη παρακολουθείς με το ίδιο ενδιαφέρον.
Αν σε όλη τη ταινία κρατούσατε την αναπνοή σας, αυτές είναι οι στιγμές για να πάρετε μια ανάσα.
Από την άλλη, το The Road είναι μια ταινία που απευθύνεται σε έξυπνους θεατές, σε αυτούς που θεωρούν τα ghost stories μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν έχουν διάθεση να πάρουν ελαφρά τη καρδία το επόμενο δίωρο ή δεν έχουν καμία όρεξη να ασχοληθούν με το ποια αντιγραφή θα δουν στην επόμενη σκηνή – όπως συμβαίνει με τα περισσότερα mainstream Hollywood horror.
Η ιστορία είναι σοβαρή και δεν επιδέχεται εξυπνάδες του στυλ ‘ο στοιχειωμένος δρόμος’, οι ερμηνείες είναι σοβαρές (έως εκπληκτικές σε σημεία), η ατμόσφαιρα …αυτή κι αν είναι σοβαρή!
Σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα δεις σε ένα πάρτι, όπου ανταλλάσεις ποπ-κορν και μπύρες πάνω στο καλύτερο και γελάς με κάθε τρομάρα που παίρνει ο διπλανός σου.
Αν θέλετε τέτοια, περιμένετε το αμερικάνικο remake.
Release Date:
May 11, 2012 (USA theatrical)
The Road trailer από FilmBoy-gr
%20locadina.jpg)
Post a Comment