Rift review
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Κάθεσαι μπροστά στην οθόνη αναμένοντας να δεις μια τρομακτική ιστορία, με καλές και πιθανών κακές στιγμές, να ζήσεις μιάμιση ώρα μακριά από την πραγματικότητα παρέα με φοβίες, αίμα κι ένταση.
Η ταινία αρχίζει και, στην οθόνη εμφανίζεται η πολυταλαιπωρημένη έκφραση ‘based on true events.’
Ωχ…
Αρχίζεις να νιώθεις μια νέα ανησυχία, γιατί ήδη στο άκουσμα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου LazRael Lison, με μόλις μία low budget δουλειά στο ενεργητικό του, έχεις αρχίσει να ψιλιάζεσαι.
Τρόμος και ‘based on true events’ συνήθως σημαίνει συνονθύλευμα κοσμικών διαστάσεων.
Αλλά έχοντας κάθε καλή πρόθεση κάθε φορά που κάθεσαι να δεις ένα νέο horror (έτσι πρέπει), ελπίζεις ότι αυτό δεν θα είναι σαν τα άλλα και τουλάχιστον θα σου προσφέρει κάτι καλό.
Η Jennifer (Darcy Fowers, All About Steve) είναι μία πτυχιούχος στη δημοσιογραφία και ξέρει που θέλει να οδηγήσει τη ζωή της.
Πριν από δέκα χρόνια, έξι φοιτητές σκοτώθηκαν σε πολυκατοικία ενοικιαζόμενη αποκλειστικά σε φοιτητές.
Μετά το άλυτο έγκλημα το 1972, το τεράστιο κτίριο έκλεισε με το θάνατο ενός κοριτσιού κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Μια δολοφονία που ορισμένοι αποδίδουν σε σατανική λατρεία.
Η Jennifer μπαίνει στο σπίτι για να ανακαλύψει σταδιακά ότι οι περιπτώσεις αυτές μπορεί να έχουν μια απόκοσμη σύνδεση μεταξύ τους.
Παίζουν ακόμη η Leslie Easterbrook (The Afflicted), ο Richmond Arquette (The Curious Case of Benjamin Button), η Allie Costello (I Hope They Serve Beer in Hell), η Sonia Rockwell (Spread) και άλλοι.
Το Rift προσπαθεί να πει την τυπική ιστορία ενός κτιρίου με κακή φήμη, με έναν τρόπο δύσκολο, κάτι που θεωρώ πολύ έξυπνο στη σκέψη, αλλά δυστυχώς, λόγω έλλειψης πόρων και ταλέντου, πολύ δύσκολο στην εκτέλεση.
Ξεκινάει την ιστορία με τρόπο ελκυστικό: μία φοιτήτρια δημοσιογραφίας ασχολείται με μια ανεξιχνίαστη υπόθεση μιας σειράς δολοφονιών σε ένα κτίριο στη πόλη Creek, το οποίο παραμένει κλειστό από τότε.
Χωρίς άλλη καθυστέρηση, παρακολουθούμε την έρευνα της Jennifer και μέσω αυτής θα ζήσουμε πολλές αναδρομές στο παρελθόν που σχετίζονται με αποκόμματα, φωτογραφίες και συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της υπόθεσης.
Εδώ βρίσκεται η πρώτη αποτυχία: μια κραυγαλέα έλλειψη γνησιότητας.
Η Jennifer βρίσκεται σε ένα σκοτεινό θάλαμο μέσα στο κτίριο σε ολόκληρη τη ταινία, και δεν καταλαβαίνω γιατί παραμένει 22 ημέρες σε εκείνο το δωμάτιο, αφού δεν προσθέτει τίποτε στην αναζήτησή της.
Η περιπλάνηση είναι οι συλλογισμοί της και τα συμπεράσματα μετά από κάποιο στοιχείο που διαβάζει στα αποκόμματα ή ανακαλύπτει έχοντας μυαλό ξυράφι.
Το να πεις έτσι την ιστορία σου θέλει κότσια και πολύ πολύ ταλέντο, κύριε LazRael, και προφανώς δεν υπάρχει σε αφθονία στη περίπτωση μας, ε;
Η ταινία αρχίζει και, στην οθόνη εμφανίζεται η πολυταλαιπωρημένη έκφραση ‘based on true events.’
Ωχ…
Αρχίζεις να νιώθεις μια νέα ανησυχία, γιατί ήδη στο άκουσμα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου LazRael Lison, με μόλις μία low budget δουλειά στο ενεργητικό του, έχεις αρχίσει να ψιλιάζεσαι.
Τρόμος και ‘based on true events’ συνήθως σημαίνει συνονθύλευμα κοσμικών διαστάσεων.
Αλλά έχοντας κάθε καλή πρόθεση κάθε φορά που κάθεσαι να δεις ένα νέο horror (έτσι πρέπει), ελπίζεις ότι αυτό δεν θα είναι σαν τα άλλα και τουλάχιστον θα σου προσφέρει κάτι καλό.
Η Jennifer (Darcy Fowers, All About Steve) είναι μία πτυχιούχος στη δημοσιογραφία και ξέρει που θέλει να οδηγήσει τη ζωή της.
Πριν από δέκα χρόνια, έξι φοιτητές σκοτώθηκαν σε πολυκατοικία ενοικιαζόμενη αποκλειστικά σε φοιτητές.
Μετά το άλυτο έγκλημα το 1972, το τεράστιο κτίριο έκλεισε με το θάνατο ενός κοριτσιού κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Μια δολοφονία που ορισμένοι αποδίδουν σε σατανική λατρεία.
Η Jennifer μπαίνει στο σπίτι για να ανακαλύψει σταδιακά ότι οι περιπτώσεις αυτές μπορεί να έχουν μια απόκοσμη σύνδεση μεταξύ τους.
Παίζουν ακόμη η Leslie Easterbrook (The Afflicted), ο Richmond Arquette (The Curious Case of Benjamin Button), η Allie Costello (I Hope They Serve Beer in Hell), η Sonia Rockwell (Spread) και άλλοι.
Το Rift προσπαθεί να πει την τυπική ιστορία ενός κτιρίου με κακή φήμη, με έναν τρόπο δύσκολο, κάτι που θεωρώ πολύ έξυπνο στη σκέψη, αλλά δυστυχώς, λόγω έλλειψης πόρων και ταλέντου, πολύ δύσκολο στην εκτέλεση.
Ξεκινάει την ιστορία με τρόπο ελκυστικό: μία φοιτήτρια δημοσιογραφίας ασχολείται με μια ανεξιχνίαστη υπόθεση μιας σειράς δολοφονιών σε ένα κτίριο στη πόλη Creek, το οποίο παραμένει κλειστό από τότε.
Χωρίς άλλη καθυστέρηση, παρακολουθούμε την έρευνα της Jennifer και μέσω αυτής θα ζήσουμε πολλές αναδρομές στο παρελθόν που σχετίζονται με αποκόμματα, φωτογραφίες και συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της υπόθεσης.
Εδώ βρίσκεται η πρώτη αποτυχία: μια κραυγαλέα έλλειψη γνησιότητας.
Η Jennifer βρίσκεται σε ένα σκοτεινό θάλαμο μέσα στο κτίριο σε ολόκληρη τη ταινία, και δεν καταλαβαίνω γιατί παραμένει 22 ημέρες σε εκείνο το δωμάτιο, αφού δεν προσθέτει τίποτε στην αναζήτησή της.
Η περιπλάνηση είναι οι συλλογισμοί της και τα συμπεράσματα μετά από κάποιο στοιχείο που διαβάζει στα αποκόμματα ή ανακαλύπτει έχοντας μυαλό ξυράφι.
Το να πεις έτσι την ιστορία σου θέλει κότσια και πολύ πολύ ταλέντο, κύριε LazRael, και προφανώς δεν υπάρχει σε αφθονία στη περίπτωση μας, ε;
Ακόμα πιο θλιβερό από την έλλειψη ενέργειας της ταινίας, είναι και το γεγονός ότι η ιστορία αφορά μια ομάδα νεαρών που παγιδεύονται στο κτίριο από μια υπερφυσική δύναμη, η προέλευση της οποίας είναι σαφέστερη κι από το όνομα μου.
Αχ, φίλε LazRael (μου αρέσει το όνομα να το γράφω), σε έχουμε πάρει χαμπάρι από το πρώτο τέταρτο της ταινίας.
Οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει ταινίες τρόμου, πιάνει αμέσως τον κακό και φτηνό εντυπωσιασμό σου, έστω κι αν προς στιγμή προσπαθείς να μπερδέψεις τα πράγματα.
Όλα τα συστατικά της ταινίας σχηματίζουν έναν αχταρμά ερωτημάτων, που δεν απαντιόνται ποτέ.
Μεταξύ μας, καλύτερα.
Δε θα άντεχα απαντήσεις σε ερωτήματα όπως 'Τι στο διάολο τρέχει με τον κλασικό τρελό που προειδοποιεί για τον κίνδυνο; Ποιος ο ρόλος του ιατροδικαστή που σοδομίζει πτώματα; Γιατί οι αστυνομικοί της πόλης κάθονται και τρώνε ντόνατς σε όλη τη ταινία; Τι έγινε τελικά το μαύρο κορίτσι; Μπορεί κάποιος να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ όταν πηγαίνει να τσεκάρει για ποιο λόγο έπεσε το ρεύμα;
To Rift δεν είναι μόνο προβλέψιμο και κακογραμμένο, αλλά είναι και άσχημα εκτελεσμένο.
Η έλλειψη σοβαρότητας και ενθουσιασμού στα πλάνα που δείχνει μέσα στο κτίριο είναι εμφανής, αν και το μέρος είναι όσο creepy χρειάζεται για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ.
Τουλάχιστον οι ερμηνείες δεν είναι όσο άσχημες θα μπορούσατε να περιμένετε από ένα cast δεύτερης διαλογής.
Ίσως είναι επειδή οι χαρακτήρες είναι πιο συγκρατημένοι από ό, τι συνήθως.
Ο πρώτος ρόλος έχει δοθεί στο κτίριο και τα σκοτεινά του πλάνα, αφήνοντας τους χαρακτήρες στο παρασκήνιο.
Το μόνο που αξίζει στο Rift είναι το κτίριο και η ιδέα της κατακερματισμένης αφήγησης.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν πετάγματα τρόμου, δεν έχει στρωτή ροή, έχει πολλές τρύπες, ακόμη και τα ηχητικά εφέ είναι σχεδόν υπόκωφα και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την απήχηση που πρέπει στους θεατές.
Release Date:
June 12, 2012 (US DVD)
Αχ, φίλε LazRael (μου αρέσει το όνομα να το γράφω), σε έχουμε πάρει χαμπάρι από το πρώτο τέταρτο της ταινίας.
Οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει ταινίες τρόμου, πιάνει αμέσως τον κακό και φτηνό εντυπωσιασμό σου, έστω κι αν προς στιγμή προσπαθείς να μπερδέψεις τα πράγματα.
Όλα τα συστατικά της ταινίας σχηματίζουν έναν αχταρμά ερωτημάτων, που δεν απαντιόνται ποτέ.
Μεταξύ μας, καλύτερα.
Δε θα άντεχα απαντήσεις σε ερωτήματα όπως 'Τι στο διάολο τρέχει με τον κλασικό τρελό που προειδοποιεί για τον κίνδυνο; Ποιος ο ρόλος του ιατροδικαστή που σοδομίζει πτώματα; Γιατί οι αστυνομικοί της πόλης κάθονται και τρώνε ντόνατς σε όλη τη ταινία; Τι έγινε τελικά το μαύρο κορίτσι; Μπορεί κάποιος να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ όταν πηγαίνει να τσεκάρει για ποιο λόγο έπεσε το ρεύμα;
To Rift δεν είναι μόνο προβλέψιμο και κακογραμμένο, αλλά είναι και άσχημα εκτελεσμένο.
Η έλλειψη σοβαρότητας και ενθουσιασμού στα πλάνα που δείχνει μέσα στο κτίριο είναι εμφανής, αν και το μέρος είναι όσο creepy χρειάζεται για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ.
Τουλάχιστον οι ερμηνείες δεν είναι όσο άσχημες θα μπορούσατε να περιμένετε από ένα cast δεύτερης διαλογής.
Ίσως είναι επειδή οι χαρακτήρες είναι πιο συγκρατημένοι από ό, τι συνήθως.
Ο πρώτος ρόλος έχει δοθεί στο κτίριο και τα σκοτεινά του πλάνα, αφήνοντας τους χαρακτήρες στο παρασκήνιο.
Το μόνο που αξίζει στο Rift είναι το κτίριο και η ιδέα της κατακερματισμένης αφήγησης.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν πετάγματα τρόμου, δεν έχει στρωτή ροή, έχει πολλές τρύπες, ακόμη και τα ηχητικά εφέ είναι σχεδόν υπόκωφα και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την απήχηση που πρέπει στους θεατές.
Release Date:
June 12, 2012 (US DVD)
Rift trailer από Horrorant
%20locadina.jpg)
Post a Comment