Juan of the Dead (Juan de los Muertos) review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Το Κουβανέζικο σινεμά είναι ένα μυστήριο έως κάτι εντελώς άγνωστο για τον υπόλοιπο κόσμο, σχεδόν όσο και οτιδήποτε άλλο σε αυτή την εξωτική χώρα.

Ελάχιστες ταινίες έχουν βγει προς τα έξω, και αυτές δεν γίνονται ιδιαίτερα γνωστές, κυρίως γιατί κάθε χρηματοδοτούμενη από το κράτος ταινία (οι περισσότερες δηλαδή) που φεύγει από το νησί, θα πρέπει να ελεγχθεί από τις κομμουνιστικές δυνάμεις της κυβέρνησης.

Υπό αυτή την έννοια, είναι θαύμα το ότι το Juan of the Dead τα κατάφερε τόσο μακριά (βραβεία στις Βρυξέλες και το Miami, προβολή στο Sitges και το Toronto και μικρή διανομή σε αμερικάνικες αίθουσες).

Θαύμα, γιατί το Juan of the Dead δε διστάζει να ασχοληθεί με την πολιτική - στη πραγματικότητα, μερικά από τα σχόλια του μπορεί να είναι λίγο ενοχλητικά σε μια χώρα που ακούει για καπιταλισμό και βγάζει φλύκταινες.

Πάνω απ’όλα όμως, η ταινία του Alejandro Brugues είναι μια διασκεδαστική κωμωδία τρόμου που, με όλες τις αδυναμίες της, θα σας κάνει να θυμηθείτε πόσο ιδιαίτερο είναι ένα είδος που, δυστυχώς, συναντάμε όλο και σπανιότερα.

Ο Juan (Alexis Diaz de Villegas) είναι ένας τεμπελάκος που έχει κάνει κακές επιλογές στη ζωή του, που οδήγησαν στη διακοπή του γάμου του και την αποξένωση από τη μεγάλη πια κόρη του, Camila (Andrea Duro).

Έχει όμως καλή καρδιά, και καθώς πλησιάζει στη μέση ηλικία, αποκτά όλο και μεγαλύτερη επίγνωση της υποβάθμισης της ζωής του.

Σε μια προσπάθεια να επανασυνδεθεί με την ζωή που θα ήθελε, θα επανεκκινήσει τη σχέση με την κόρη του, όμως εκείνη θα τον διώξει, υπενθυμίζοντάς του τις αποτυχίες του.

Το Juan of the Dead όμως δεν έχει χρόνο για μελοδραματισμούς.
Προσπαθώντας να βγάλει τα προς το ζην στην Αβάνα, ο Juan ψαρεύει σε αυτοσχέδιες σχεδίες, ζει στη ταράτσα ενός κτιρίου και πηδάει τη γυναίκα του από-κάτω.

Όλα αυτά παρέα με τον εξίσου ρεμπεσκέ αλλά ιδιαιτέρως ηλίθιο φίλο του, Lazaro (Jorge Molina).

Μια τέτοια συνηθισμένη ημέρα, οι δυο φίλοι επιστρέφουν στη πόλη από τη θάλασσα, για να βρουν τα ζόμπι να έχουν καταλάβει τη πόλη και τη κυβέρνηση να μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα ανακοινώνοντας ότι πρόκειται για αντιφρονούντες της κυβέρνησης και φίλους των Αμερικάνων.

Μέσα στο γενικό χαμό, και ενώ ο Juan με τον Lazaro, τη Camila και κάνα δυο ακόμη περίεργους συγκεντρώνονται στη ταράτσα για να επιβιώσουν, θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν οικονομικά την Αποκάλυψη ιδρύοντας την εταιρεία ‘Juan of the Dead’ , μια υπηρεσία δολοφονιών ζόμπι, χρεώνοντας τους ντόπιους αναλόγως τη περίπτωση.

[‘Juan of the Dead’, We kill your loved ones, please hold.’]

Ωστόσο, αυτή η επιχείρηση δεν έχει μέλλον καθώς γρήγορα δε θα μείνει κανένας ντόπιος ζωντανός, και η πόλη θα κατακλυστεί από ζόμπι.

Η τρελή ομάδα θα βγει για ένα ατελείωτο κυνήγι γύρω από το νησί, εν μέσω πολλών ευτράπελων, μέχρι να καταλάβουν ότι η σωτηρία τους θα έρθει από τη θάλασσα.

Μερικές από τις αδυναμίες της ταινίας, γίνονται προτερήματα χάρη στην αγνότητα του χιούμορ και της έλλειψης παιδείας τεχνικών του Hollywood.

Να εξηγήσω.
Υπάρχουν διάσπαρτα ξεκαρδιστικά gang και ατάκες, οι οποίες δεν παίρνουν μεγαλύτερο χρόνο στην οθόνη από όσο χρειάζονται, και οι χαρακτήρες συνεχίζουν το δρόμο τους.

Για παράδειγμα, σε μια σκηνή, η παρέα βλέπει εμβρόντητη ορδές ζόμπι να έρχονται τρέχοντας προς το μέρος τους.

Ένας από τους ηλίθιους βγάζει μια αμερικάνικη σημαία και την ανεμίζει στο στυλ ‘είμαστε μαζί σας’ .
Ο Juan τον κοιτάζει και λέει ‘δεν είναι αντιφρονούντες!’.
Αμέσως, ο άλλος ηλίθιος βγάζει μια Κουβανέζικη σημαία …και πριν προλάβεις να καταλάβεις το αστείο, άλλη ατάκα σε βγάζει από το gang και προχωρά τη κατάσταση.

Ούτε gro plan στον τύπο, ούτε τέλος πλάνου, ούτε χρόνος για να γελάσει η αίθουσα – όπως θα συνέβαινε σε κάθε κωμωδία του Hollywood.

Το ίδιο συμβαίνει και κάθε φορά που ο Lazaro σκοτώνει τον λάθος άνθρωπο, ή σε κάθε αστεία ατάκα.

Σε μερικούς μπορεί αυτό να μην αρέσει, εγώ το βρήκα αγνό, ανεπιτήδευτο, θαυμάσιο.

Το Juan of the Dead κάνει παιχνίδι με ένα μικρό budget, γι’αυτό επιχειρεί ένα ημι-επικό comic στυλ για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του είδους.

Δεν είναι μια παρωδία του Dawn of the Dead, αλλά είναι κάτι περισσότερο από ένα ανόητο spin-off movie, κατευθυνόμενο από μια ξεχωριστή πολιτιστική οπτική, παίζοντας με τις τοπικές πολιτικές και κοινωνικές αγκυλώσεις.

Το σενάριο σπάει πλάκα με τη δημοκρατική παράνοια της Κούβας, με τηλεοπτικές μεταδόσεις της κυβέρνησης να συγχέει τη μάστιγα των ζόμπι με τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη χώρα, κρατώντας ζωντανή την εθνική υπερηφάνεια, παρά το γεγονός ότι ορδές ζωντανών-νεκρών έχουν βγει στους δρόμους για το μεσημεριανό γεύμα.

Οι αιματηρές πινελιές γίνονται με αδύναμο CGI, αλλά σε κανένα σημείο δε σε χαλάει.

Μάλιστα, από τη μέση και μετά τα εφέ είναι καλύτερα, για κάποιο λόγο που δε μπορώ να φανταστώ.

Ο Brugues καταφέρνει να διατηρήσει έναν ικανοποιητικό ρυθμό στη ταινία του, αν και δεν αποφεύγει κάποιες κοιλιές, και έχει μερικές απίστευτες σκηνές killing zombies, καθώς και μία στιγμιαία επαφή καρχαρία με ζόμπι (...) που κλείνει το μάτι στους φανς του Ιταλοφερμένου τρόμου.

Μαζί με τις καλές ερμηνείες – ειδικά από αυτόν τον de Villegas, την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και το στυλ του, το κάνουν μια low budget ταινία με προσωπικότητα, που νομίζω πρέπει να δείτε.