Childish Games (Dictado) review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Η φετινή σοδειά του Ισπανικού κινηματογράφου όσον αφορά το είδος των ψυχολογικών θρίλερ, ήταν κάτι παραπάνω από καλή (La Cara Oculta, Sleep Tight, The Skin I Live In) κι απ’ ότι φαίνεται μπορούμε πλέον να μιλάμε για σχολή που ειδικεύεται στη συγκεκριμένη θεματική.

Με κύρια χαρακτηριστικά το ευρηματικό και πυκνό σε εξέλιξη σενάριο, τον γρήγορο, σφιχτοδεμένο ρυθμό, τις δυνατές ερμηνείες ελπιδοφόρων νέων ταλέντων εγχώριας παραγωγής και την ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή και να αποκτήσουν το δικό τους πιστό κοινό, τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μας.

Συνεχίζοντας λοιπόν τη νέα αυτή τάση, κάπου στις αρχές της άνοιξης προσγειώθηκε στις ισπανικές αίθουσες το ψυχολογικό θρίλερ του Antonio Chavarrias, Dictado (ή αν προτιμάτε Υπαγόρευση), το οποίο αφού τιμήθηκε δεόντως από τους εκεί θεατές, βρήκε το δρόμο και για άλλες χώρες με τον περισσότερο διεθνή τίτλο Childish Games.

Ιδιαίτερα κοντά στο ύφος του Orphan και όχι πολύ μακριά από αντίστοιχες προσπάθειες όπου μικρά παιδιά αποτελούν την πηγή του κακού (ρίξτε μια ματιά στο αφιέρωμα με τα 10 πιο διαβολικά παιδιά σε ταινίες τρόμου να φρεσκάρετε τη μνήμη σας) έχει στο επίκεντρο του μια αρκετά ενδιαφέρουσα και παράξενη ιστορία που πιστεύω θα κεντρίσει αβίαστα το ενδιαφέρον σας.

Και για να σας εισάγω περισσότερο στο σύμπαν της, πάρτε παρακάτω μια ιδέα σχετικά με το τι πρόκειται να παρακολουθήσετε.

Ο Daniel (Juan Diego Botto, El Greco), ένας ευκατάστατος εκπαιδευτικός, δέχεται μια απροσδόκητη και κάπως ανεπιθύμητη επίσκεψη από έναν φίλο που είχε να δει από τη παιδική του ηλικία.

Οι δύο άντρες έκαναν στενή παρέα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι καθώς ο πατέρας του ενός, είχε συνάψει σχέση με τη μητέρα του άλλου.

Ο παλιός του φίλος λοιπόν, του παρουσιάζεται αρκετά αναστατωμένος και δείχνει να έχει μια παράξενη εμμονή με τη μικρή του κόρη, την οποία επιμένει ότι πρέπει να συναντήσει ο Daniel.

Εκείνος ενοχλημένος από την αλλόκοτη συμπεριφορά του, τον ξεφορτώνεται και προσπαθεί να ξεχάσει το συμβάν.

Το ίδιο βράδυ όμως ο φίλος του αυτοκτονεί, αφήνοντας το μονάκριβο κοριτσάκι του ορφανό.

Ευαισθητοποιημένη από την κατάσταση της μικρής, η επίσης εκπαιδευτικός και σύζυγος του Daniel, Laura (Barbara Lennie, The Skin I Live in) επιμένει να πάνε στη κηδεία και να γνωρίσουν από κοντά το 7χρονο κοριτσάκι, το οποίο πρόκειται να δοθεί σε ανάδοχους γονείς.

Η Laura με πρόφαση το μηδαμινό ενδιαφέρον από λοιπούς συγγενείς για να την υιοθετήσουν, αλλά και την αδυναμία τους να κάνουν δικό τους παιδί, πείθει τον Daniel να μείνει μαζί τους έστω προσωρινά.

Όμως η παρουσία του μικρού κοριτσιού στο σπίτι θα αρχίσει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στο ζευγάρι, ειδικότερα όταν οι φόβοι και οι μνήμες που ο Daniel νόμιζε ότι είχε από καιρό ξεχάσει έρχονται ξανά στο κεφάλι του, οδηγώντας τον σε μυστήρια κι επικίνδυνα μονοπάτια.

Στα ίδια μονοπάτια που έσπρωξαν και τον πατέρα του ανήλικου κοριτσιού στην αυτοκτονία.

Άραγε θα καταφέρει ο Daniel να φανεί δυνατός και να αντισταθεί στις μνήμες του παρελθόντος ή θα παρασυρθεί σ' ένα ανελέητο παιχνίδι γεμάτο κρυμμένα μυστικά κι αποκαλύψεις που θα βάλουν σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή του;

Μην ποντάρετε τα λεφτά σας στην πρώτη εκδοχή γιατί όπως καταλαβαίνετε θα τα χάσετε!

Όπως ανέφερα και παραπάνω, το Childish Games βασίζεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα η οποία, παρόλο που δείχνει εκ πρώτης όψεως κλισέ και χιλιοειπωμένη, αποδεικνύεται πραγματικά πρωτότυπη και βαθιά ανατριχιαστική.

Με τη συμβολή μάλιστα ενός ικανότατου σκηνοθέτη σαν τον Chavarrias, το γενικό σύνολο καταφέρνει να αποσπάσει με ευκολία την προσοχή του θεατή και να τον βυθίσει τελικά επιτυχώς στον μελαγχολικό και μυστηριώδη κόσμο του.

Χωρίς να κουράζει με περιττές φλυαρίες και χωρίς να χάνει χρόνο με άσκοπες επιδείξεις σκηνοθετικής δεινότητας, μπαίνει κατευθείαν στο νόημα και σου ξετυλίγει αργά και σταθερά το κουβάρι του μυστηρίου.

Με ρυθμό που σε παρασύρει κι ερμηνείες που σου κεντρίζουν εξαρχής το ενδιαφέρον - με τη μικρή πρωταγωνίστρια να κλέβει, όπως γίνεται συνήθως, την παράσταση - γινόμαστε μάρτυρες μιας σκοτεινής και παράξενης ιστορίας που ακόμα κι αν δε μας αφήνει απόλυτα ικανοποιημένους η τελική της έκβαση, δεν μας κάνει σε καμία περίπτωση να μιλάμε για χάσιμο χρόνου.

Αντιθέτως μας δίνει μια γλυκόπικρη αίσθηση ικανοποίησης κι ένα συναίσθημα μελαγχολίας απόλυτα ταιριαστό με το γενικότερο κλίμα της.

Τώρα θα μου πείτε αυτό είναι καλό;
Μάλλον όχι αν ζητάτε από μια ταινία κάτι περισσότερο ανεβαστικό, αλλά είπαμε ψυχολογικό θρίλερ είναι, οπότε η dark διάθεση είναι έως και απαραίτητη!

Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, το Childish Games έχει και τα ελαττώματα του, με μεγαλύτερο, όπως άφησα λίγο πιο πάνω να εννοηθεί, το σχετικά βιαστικό και αδύναμο φινάλε, που κλείνει την ιστορία άτσαλα και με τρόπο κατώτερο των προσδοκιών.

Λίγη περισσότερη ένταση καθώς και λίγο μεγαλύτερη τόλμη από τη μεριά των δημιουργών δε θα έβλαπτε, τουναντίον!

Ας είναι όμως, το φιλμ και μ’ αυτή τη μορφή κρίνεται επιτυχημένο για ψυχολογικό θρίλερ και σε γενικές γραμμές αποτελεσματικό, καταφέρνοντας μάλιστα να ανατριχιάσει και να τρομάξει μέσα από κάνα δυο έντονες σκηνές όπως αυτές των ονείρων του πρωταγωνιστή.

Όσοι λοιπόν αγαπάτε τον σύγχρονο ισπανικό κινηματογράφο και τις ταινίες με μικρά, φαινομενικά αθώα παιδάκια που φέρνουν την καταστροφή στους γύρω τους, ρίξτε μια ματιά.

Δε θα χαλαστείτε αλλά μάλλον ούτε θα κόψετε και τις φλέβες σας όπως ο πατέρας της μικρής στην αρχή της ταινίας (δεν έκανα spoiler, το λέει στην υπόθεση ότι αυτοκτονεί, το δείχνει και στο trailer).

Καλή προβολή λοιπόν και προσοχή, μην παίζετε με τις λάθος τρύπες…
Οι συνέπειες θα σας κυνηγούν μια ζωή… (Τώρα μπορεί πράγματι να έκανα μικρό spoiler αλλά τουλάχιστον πέρασα κοινωνικό μήνυμα!)