Nailbiter review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Οι τυφώνες, οι καταιγίδες και γενικότερα τα ακραία καιρικά φαινόμενα πάντα αποτελούσαν must για τις ταινίες τρόμου.

Ειδικότερα στις σκηνές κορύφωσης της δράσης, ένα ψιλόβροχο έστω, θεωρούνταν πάντα απαραίτητο - και ομολογουμένως αποτελεσματικό - για τη δημιουργία της κατάλληλης εφιαλτικής ατμόσφαιρας.

Πάνω σ’ αυτή την κλασική ιδέα πατάει και το φιλόδοξο αυτό indie horror του, ως επί το πλείστον μικρομηκά Patrick Rea, με την ελπίδα να μας εντυπωσιάσει.

Η λέξη «φιλόδοξο» δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία, μιας και το Nailbiter αποτελεί την δεύτερη μόλις προσπάθεια της νεοσύστατης SenoReality Pictures, της εταιρίας παραγωγής του σκηνοθέτη και του συνεργάτη του, Ryan Jones.

Οπότε είναι δικαιολογημένο οι προσδοκίες και η αγωνία των δύο αντρών για ένα επιτυχημένο και επικερδές αποτέλεσμα, να είναι μεγάλες.

Γιατί όπως έχει αποδείξει πολλές φορές και η ιστορία, όταν εμπλέκεσαι οικονομικά και καλλιτεχνικά σε ένα project, μια κακή αρχή μπορεί να οδηγήσει σε ένα απότομο και καταστροφικό τέλος.

Στην περίπτωση του Νailbiter όμως, νομίζω πως οι δημιουργοί του μπορούν να χαμογελάσουν ανακουφισμένοι, αφού όπως όλα δείχνουν θα τους βάλει στον κινηματογραφικό horror χάρτη για τα καλά.

Όλα αρχίζουν όταν μια μητέρα (Erin McGrane, Up in the Air) με τις τρεις της κόρες, και ενώ ένας καταστροφικός ανεμοστρόβιλος βρίσκεται προ των πυλών, ξεκινά οδικώς με προορισμό το αεροδρόμιο, για να συναντήσει τον σύζυγο της που επιστρέφει στην πατρίδα μετά τον πόλεμο...



Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, τα καιρικά φαινόμενα τις προλαβαίνουν και έτσι αναγκάζονται να ζητήσουν προστασία σε μια αγροικία.

Με τους ιδιοκτήτες άφαντους και τον ανεμοστρόβιλο πάνω απ΄τα κεφάλια τους, καταφεύγουν στο υπόγειο καταφύγιο του σπιτιού, μέχρι να περάσει το πρώτο κύμα της θύελλας.

Όταν όμως η κακοκαιρία υποχωρεί, στην προσπάθεια τους να ανοίξουν την πόρτα του καταφυγίου, αντιλαμβάνονται πως είναι μπλοκαρισμένη από ένα δέντρο, και το χειρότερο, πως αυτοί που μένουν στο σπίτι δε φαίνονται καθόλου διατεθειμένοι να τις βοηθήσουν.

Φοβισμένες και ανυπεράσπιστες θα προσπαθήσουν να βρουν λύση στο πρόβλημα τους και έναν τρόπο να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο.

Η επίθεση όμως που θα δεχτεί μια από τις μικρές κόρες από κάποιο μυστηριώδες πλάσμα θα ανατρέψει τα σχέδια τους και θα τις κάνει να συνειδητοποιήσουν πως ο αγώνας για την επιβίωση τους θα είναι απροσδόκητα δύσκολος…

Παρά τις προβλέψεις μου για το αντίθετο, το Nailbitter αποδείχτηκε αξιοπρεπέστατο, ενδιαφέρον και πολλές στιγμές καθηλωτικό!

Μια ανεξάρτητη μικρή έκπληξη, παλιομοδίτικου στυλ, που δικαιούται να στέκεται με το κεφάλι ψηλά μπροστά στις δεκάδες άνευρες και χλιαρές κυκλοφορίες της χρονιάς, που συνεχώς αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια.

Σίγουρα δεν διεκδικεί το Oscar πρωτοτυπίας ή ευρηματικότητας, μιας και φέρνει στο νου από το Burning Bright και το The Descent μέχρι το Storm Of the Century και το φετινό μου αγαπημένο Take Shelter, ό,τι κάνει όμως, μας το παρουσιάζει με πλήρη αξιοποίηση των μέσων που διαθέτει, αρκετή φαντασία και πολύ μεράκι.

Χωρίς να μας κουράζει με περιττές φλυαρίες και ανώφελους πλατειασμούς, ο σκηνοθέτης μπαίνει κατευθείαν στο ψητό και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους φανερώνει σε όλο του το εύρος, το πολύπλευρο και πολλά υποσχόμενο ταλέντο του.

Επίσης χρησιμοποιεί το πενιχρό budjet με πολύ έξυπνο τρόπo, προτιμώντας να κάνει οικονομία στις φαντασμαγορικές σκηνές παρά να προσδώσει φτήνια  στο τελικό αποτέλεσμα.

Αυτό έχει ως συνέπεια να μη βλέπουμε το gore και την φρίκη που θα θέλαμε, όμως νομίζω είναι πολύ πιο έντιμο από το να μας φορτώσει με κακοστημένα και προχειροφτιαγμένα πλάνα (Είπε Rise Of The Animals κανείς;)

Μ’ αυτά και με κείνα, ο Rea περισσότερο υπονοεί παρά δείχνει, κάτι όμως που τελικά λειτουργεί προς όφελος μας, αφού δίνεται περισσότερο βάρος στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, θυμίζοντας τις παλιές καλές εποχές.

Ερμηνευτικά τώρα, το θηλυκού γένους πρωταγωνιστικό κουαρτέτο είναι συμπαθέστατο, αλλά δυστυχώς τα κάνει θάλασσα στις συναισθηματικά απαιτητικές σκηνές. 

Ξεχωρίζουν πάντως οι δύο μικρότερες κόρες, η δυναμική και sexy μεγάλη (Meg Saricks) και φυσικά η πιο creepy πεθαίνεις γιαγιά…

Με διάρκεια μικρότερης των 80 λεπτών, το Nailbiter βλέπεται απνευστί και δεν προλαβαίνει να σε κουράσει ακόμα κι όταν ξεμένει από ιδέες.

Επίσης, πάνω που νομίζεις ότι στα έχει δώσει όλα, σε εκπλήσσει με το ανατριχιαστικό και εφιαλτικά ατμοσφαιρικό φινάλε του, ένα φινάλε που, όπως κάθε horror movie που σέβεται τον εαυτό του, αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς  με απρόβλεπτα όμως ταιριαστό και πνευματώδη τρόπο.

Κλείνοντας να σας κάνω για άλλη μια φορά κατανοητό πως το Nailbiter δεν είναι κάποιο αριστούργημα που θα κόψετε φλέβες, αλλά μια αρκετά απολαυστική μικρή ταινία τρόμου που θα ικανοποιήσει τους περισσότερους horror fans.

Εμένα προσωπικά με ικανοποίησε παραπάνω απ’ όσο προσδοκούσα και με έκανε να περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία μπορώ να πω, το sequel, το οποίο ευελπιστώ να έχει μεγαλύτερο budjet και φυσικά περισσότερο αίμα…

Nailbiter trailer από Horrorant