Descendents (Solos) review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Ένα μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά τα zombie φιλμς, είναι ότι δεν δοκιμάζουν τίποτε καινούργιο και, ακόμα κι όταν – μία στις τόσες - συμβαίνει κάτι τέτοιο, όλοι ακολουθούν τη νέα πεπατημένη για αρκετό καιρό.

Ως είδος, ξεκίνησε επίσημα με το Night of the Living Dead, μια ταινία που φυσιολογικά, έδειξε το δρόμο: άνθρωποι εναντίον ζόμπι, κατά προτίμηση σε μια αποκλεισμένη τοποθεσία (σπίτι, εμπορικό κέντρο, νησί).

Αυτό το βαρεθήκαμε σχετικά γρήγορα, έτσι οι σκηνοθέτες αναγκάστηκαν να ανανεώσουν το είδος ή να πειραματιστούν με ολοένα και πιο αλλόκοτες συναντήσεις ζόμπι (θυμηθείτε τη περίφημη μάχη ζόμπι-καρχαρία στο Zombi 2).

Στη συνέχεια ήρθε το 28 Days Later, η οποία έδωσε στο είδος μια νέα ώθηση για ζωή, με τα ζόμπι να τρέχουν πια γρήγορα και να μην παραπατούν βαριεστημένα.

Και τέλος.
Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο πια …εκτός ίσως από το Solos (Descendents) του Χιλιανού Jorge Olguin.

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης – ο οποίος θεωρείται πρόδρομος του φανταστικού στη χώρα του – έχει φτιάξει ένα παράξενο οπτικά zombie movie, με πρωταγωνιστές παιδιά και πιθανότατα ίχνη πολιτικής κριτικής της χώρας του, μια ταινία που, παρόλα τα αρκετά στραβά της, πρέπει να τη δει κάθε horror fan που νοιάζεται για το νέο.

Στο αδιευκρίνιστο μέλλον, ο άνθρωπος έχει σχεδόν καταστρέψει τη μητέρα Γη και έχει ελευθερώσει στον ήδη μολυσμένο αέρα, έναν ιό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε πεινασμένα για σάρκα ζόμπι.

Υπάρχουν όμως επιζώντες.
Μεταξύ αυτών είναι η Camille (Camille Lynch), ένα εννιάχρονο κορίτσι που μαζί με άλλα παιδιά, φαίνεται να έχουν ανοσία στον ιό καθώς αναπτύσσουν βράγχια που φιλτράρουν τον αέρα.

Υπάρχει όμως ο κίνδυνος από τον στρατό, ο οποίος φαίνεται να έχει την ίδια πρόθεση να σκοτώσει τα παιδιά όπως και τα ζόμπι.

Η Camille βρίσκεται μόνη σε έναν κατεστραμμένο κόσμο και, αφού συναντήσει και άλλα παιδιά, ταξιδεύει για να φτάσει στη θάλασσα, όπου εκεί κρύβεται η σωτηρία.
Το πρώτο που σου κάνει εντύπωση σε αυτό το αγγλόφωνο (μα σχεδόν βουβό) horror, είναι η μονοχρωματική εικόνα, με το πορτοκαλί φίλτρο που χρησιμοποιείται για να χρωματιστεί ο ουρανός.

Άλλα χρώματα δεν υπάρχουν, εκτός από το αίμα και αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις.

Μαζί με την εξαιρετική φωτογραφία και τα τοπία Αποκάλυψης, το Solos είναι οπτικά αριστουργηματικό.

Από εκεί και πέρα όμως, έχει κακές ερμηνείες από τα παιδιά, ένα συνεχές και εκνευριστικό μπρος-πίσω στην ιστορία, μερικά άθλια εφέ (όχι στις επιθέσεις των ζόμπι, αυτές είναι μια χαρά) και καμία ανάπτυξη των χαρακτήρων.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ο Olguin τραβάει κάθε σκηνή λίγο παραπάνω από όσο πρέπει – βλέπουμε για παράδειγμα τα παιδιά να παίζουν στη παιδική χαρά επί 5 λεπτά! – σαν να θέλει να ξεχειλώσει ένα short και να το κάνει κανονική ταινία.

Ακόμα κι έτσι, το Solos έχει διάρκεια μόλις 74 λεπτά!

Τέλος, οποιοσδήποτε έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις για την παγκόσμια ιστορία, δεν μπορεί παρά να συνδέσει συγκεκριμένες σκηνές της ταινίας με τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ (που ανέτρεψε τον Salvadore Allende το 1973 με τη βοήθεια της CIA).

Αν και δεν μπορώ να εντοπίσω κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα στο Solos, οι εικόνες των παιδιών σε μια εμπόλεμη ζώνη σίγουρα αντηχεί με την ιστορία της χώρας.

Για το αν αξίζει συνολικά η ταινία το χρόνο σας, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.

Το σίγουρο είναι ότι είναι μια φιλόδοξη ταινία και κάτι διαφορετικό στα zombie movies, και μόνο γι’αυτό, εγώ δε μετάνιωσα που το είδα.
Αλλά …that’s me.

Release Date:
May 15, 2012 (US DVD)

Descendents (Solos) trailer από Horrorant