Poe review
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Τις καλές ταινίες δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να τις ταξινομήσεις σε απλώς καλές, πολύ καλές και αριστουργήματα.
Όσο προχωράς στην ανάλυση, τα επιχειρήματα πετάγονται μόνα τους στο χαρτί (...οκ, στην οθόνη) και αναλόγως με τη ποσότητα επιρρημάτων και θαυμαστικών που χρησιμοποιείς, η ετυμολογία βγαίνει σχεδόν μόνη της.
Στις κακές ταινίες όμως, νομίζω χρειάζεται μια ιδιαίτερη εξήγηση, ειδικά στο χώρο του τρόμου, όπου άλλωστε έχουμε δει όλοι μας ουκ ολίγες από δαύτες.
Για παράδειγμα, υπάρχουν οι λεγόμενες bad movies we love.
Τις καλές ταινίες δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να τις ταξινομήσεις σε απλώς καλές, πολύ καλές και αριστουργήματα.
Όσο προχωράς στην ανάλυση, τα επιχειρήματα πετάγονται μόνα τους στο χαρτί (...οκ, στην οθόνη) και αναλόγως με τη ποσότητα επιρρημάτων και θαυμαστικών που χρησιμοποιείς, η ετυμολογία βγαίνει σχεδόν μόνη της.
Στις κακές ταινίες όμως, νομίζω χρειάζεται μια ιδιαίτερη εξήγηση, ειδικά στο χώρο του τρόμου, όπου άλλωστε έχουμε δει όλοι μας ουκ ολίγες από δαύτες.
Για παράδειγμα, υπάρχουν οι λεγόμενες bad movies we love.
Ταινίες που έχουν οκάδες μειονεκτήματα σε όλα τα μέρη της (ερμηνείες, τεχνικά, σενάριο), που με κάποιο περίεργο τρόπο δεν μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω τους παρά μόνο στους τίτλους τέλους, και κατά ακόμα πιο περίεργο τρόπο, τις συστήνεις ανεπιφύλακτα με την σημείωση 'μη ξεχνάς, είναι κακή ταινία, αλλά δες την οπωσδήποτε'.
Υπάρχουν όμως και οι κακές ταινίες που δε θα αγαπήσεις ποτέ, που δεν θα τις ξαναέβλεπες για τίποτα στο κόσμο, αλλά ίσως να ήσουν θετικός στο να δεις την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη.
Μιλάω για τις ταινίες τρόμου που βλέπεις μια όρεξη, μια διάθεση για διασκέδαση που απλά δεν βοηθιούνται από το budget.
Αυτές είναι οι διασκεδαστικές κακές ταινίες, ένα σύνολο όπου, αν αφαιρέσεις τα low budget εφέ και τις κακές ερμηνείες, γίνεται μια καλή ταινία τρόμου.
Μία τέτοια ήταν πρόσφατα το Rise of the Animals.
Δυστυχώς, υπάρχουν και οι κακές ταινίες ...δίκην προθέσεων.
Μία τέτοια είναι το Poe του Francis Xavier.
Ιδιοφυής και σπουδαίος, ο Dr. Andrew Casey (David Fine) ήταν ένας serial killer γνωστός με το όνομα «Ο Σεφ».
Έντεκα χρόνια πριν, συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Άσυλο Παράφρονων Εγκληματιών Marathon County Asylum.
Τα χρόνια πέρασαν και έχει πια ελευθερωθεί, πλήρως έτοιμος να ενταχθεί στη κοινωνία, και πηγαίνει στο Λος Άντζελες με το ψευδώνυμο Jack Conway.
Γιάπις και πρώην δάσκαλος, ο Johnathon Poe (Stelio Savante), απόγονος του διάσημου συγγραφέα Edgar Allan Poe και ένας λαμπρός συγγραφέας ο ίδιος, αναγκάζεται να δεχτεί τη πρόταση του να γράψει τη βιογραφία του, μένοντας στο σπίτι του ...τη στιγμή που ο 'Σεφ' ξεκινά και πάλι το ξεφάντωμα του κανιβαλισμού και τις δολοφονίες.
Γιατί το Poe είναι μια κάκιστη ταινία χωρίς ελαφρυντικά;
Αρχικά, γιατί ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Francis Xavier έχει κάνει άλλες δύο ταινίες και δεν είναι πρωτάρης, έτσι δεν έχει καμία δικαιολογία για την σκηνοθεσία μαθητευόμενου (και με πολλές κοπάνες στην ώρα παράδοσης) που βλέπει και το πιο ανεκπαίδευτο μάτι.
Σίγουρα έλειπε από το μάθημα, όταν παρέδιδαν την κίνηση στη κάμερα, καθώς όλα τα πλάνα του είναι ακίνητα.
Αυτό καταντάει εφιαλτικό, καθώς υπάρχει πολύ μπλα μπλα μεταξύ συνήθως δύο χαρακτήρων, που σημαίνει ότι βλέπεις τα ίδια πλάνα-εναλλαγές μεταξύ των δυο που μιλάνε, από την ίδια γωνία, επί 5λεπτο και βάλε.
Αστειότητες.
Επίσης, γιατί είναι απίστευτα κουραστικό να ακούς αμπελοφιλοσοφίες χωρίς νόημα, από ηθοποιούς με μικρές ικανότητες, σε σκοτεινό φόντο.
Το Poe είναι μια κάκιστη ταινία, όχι εξ αιτίας των εφέ ή των λίγων πόρων της παραγωγής, αλλά λόγω του ατάλαντου σκηνοθέτη του, μιας ιστορίας που η σύνοψή της χωρά ολόκληρη σε περιτύλιγμα καραμέλας, του ασυνάρτητου σεναρίου και διαλόγων του, των πολύ κακών ερμηνειών, της κάκιστης χρήσης σκοτεινού φίλτρου στα πάντα και, κυρίως, της έλλειψης δικαιολογιών για όλα αυτά.
Προφανώς θα ήθελε να είναι εξίσου σοκαριστικό με κάτι Human Centipede (έστω και περισσότερο ασυνάρτητο), αλλά οι ελάχιστες σκηνές ακρωτηριασμού είναι και αυτές για λύπηση.
Το Poe είναι εύκολα μία από τις χειρότερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια, και πρέπει να είστε πραγματικά ευγνώμων όσοι διαβάσετε αυτό το review.
Προτιμώ να πάω να ψηφίσω, που λέει ο λόγος, από το να το ξαναδώ.
Τόσο πολύ.
Release Date:
May 1, 2012 (US DVD)
Υπάρχουν όμως και οι κακές ταινίες που δε θα αγαπήσεις ποτέ, που δεν θα τις ξαναέβλεπες για τίποτα στο κόσμο, αλλά ίσως να ήσουν θετικός στο να δεις την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη.
Μιλάω για τις ταινίες τρόμου που βλέπεις μια όρεξη, μια διάθεση για διασκέδαση που απλά δεν βοηθιούνται από το budget.
Αυτές είναι οι διασκεδαστικές κακές ταινίες, ένα σύνολο όπου, αν αφαιρέσεις τα low budget εφέ και τις κακές ερμηνείες, γίνεται μια καλή ταινία τρόμου.
Μία τέτοια ήταν πρόσφατα το Rise of the Animals.
Δυστυχώς, υπάρχουν και οι κακές ταινίες ...δίκην προθέσεων.
Μία τέτοια είναι το Poe του Francis Xavier.
Ιδιοφυής και σπουδαίος, ο Dr. Andrew Casey (David Fine) ήταν ένας serial killer γνωστός με το όνομα «Ο Σεφ».
Έντεκα χρόνια πριν, συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Άσυλο Παράφρονων Εγκληματιών Marathon County Asylum.
Τα χρόνια πέρασαν και έχει πια ελευθερωθεί, πλήρως έτοιμος να ενταχθεί στη κοινωνία, και πηγαίνει στο Λος Άντζελες με το ψευδώνυμο Jack Conway.
Γιάπις και πρώην δάσκαλος, ο Johnathon Poe (Stelio Savante), απόγονος του διάσημου συγγραφέα Edgar Allan Poe και ένας λαμπρός συγγραφέας ο ίδιος, αναγκάζεται να δεχτεί τη πρόταση του να γράψει τη βιογραφία του, μένοντας στο σπίτι του ...τη στιγμή που ο 'Σεφ' ξεκινά και πάλι το ξεφάντωμα του κανιβαλισμού και τις δολοφονίες.
Γιατί το Poe είναι μια κάκιστη ταινία χωρίς ελαφρυντικά;
Αρχικά, γιατί ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Francis Xavier έχει κάνει άλλες δύο ταινίες και δεν είναι πρωτάρης, έτσι δεν έχει καμία δικαιολογία για την σκηνοθεσία μαθητευόμενου (και με πολλές κοπάνες στην ώρα παράδοσης) που βλέπει και το πιο ανεκπαίδευτο μάτι.
Σίγουρα έλειπε από το μάθημα, όταν παρέδιδαν την κίνηση στη κάμερα, καθώς όλα τα πλάνα του είναι ακίνητα.
Αυτό καταντάει εφιαλτικό, καθώς υπάρχει πολύ μπλα μπλα μεταξύ συνήθως δύο χαρακτήρων, που σημαίνει ότι βλέπεις τα ίδια πλάνα-εναλλαγές μεταξύ των δυο που μιλάνε, από την ίδια γωνία, επί 5λεπτο και βάλε.
Αστειότητες.
Επίσης, γιατί είναι απίστευτα κουραστικό να ακούς αμπελοφιλοσοφίες χωρίς νόημα, από ηθοποιούς με μικρές ικανότητες, σε σκοτεινό φόντο.
Το Poe είναι μια κάκιστη ταινία, όχι εξ αιτίας των εφέ ή των λίγων πόρων της παραγωγής, αλλά λόγω του ατάλαντου σκηνοθέτη του, μιας ιστορίας που η σύνοψή της χωρά ολόκληρη σε περιτύλιγμα καραμέλας, του ασυνάρτητου σεναρίου και διαλόγων του, των πολύ κακών ερμηνειών, της κάκιστης χρήσης σκοτεινού φίλτρου στα πάντα και, κυρίως, της έλλειψης δικαιολογιών για όλα αυτά.
Προφανώς θα ήθελε να είναι εξίσου σοκαριστικό με κάτι Human Centipede (έστω και περισσότερο ασυνάρτητο), αλλά οι ελάχιστες σκηνές ακρωτηριασμού είναι και αυτές για λύπηση.
Το Poe είναι εύκολα μία από τις χειρότερες ταινίες που είδα τα τελευταία χρόνια, και πρέπει να είστε πραγματικά ευγνώμων όσοι διαβάσετε αυτό το review.
Προτιμώ να πάω να ψηφίσω, που λέει ο λόγος, από το να το ξαναδώ.
Τόσο πολύ.
Release Date:
May 1, 2012 (US DVD)
Poe trailer από FilmBoy-gr
%20poster.jpg)
Post a Comment