Homeland: Season 1 review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Ως τώρα στο Horrorant δεν είχε τύχει ή μάλλον δεν μας είχε δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθούμε με το αρκετά διαδεδομένο είδος των κατασκοπικο-πολιτικών θρίλερ.

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα κατηγορία που μεσουράνησε τη δεκαετία του 70’, απέκτησε το δικό της φανατικό κοινό και επανέκαμψε δυναμικά τη δεκαετία του 2000 δημιουργώντας νέα δεδομένα τόσο στον κινηματογράφο (The Bourne Trilogy) όσο και στην TV (24).

Με αφορμή λοιπόν το Homeland του καλωδιακού καναλιού Showtime, θα αναφερθούμε για δεύτερη φορά φέτος σε μια νέα σειρά - η πρώτη ήταν το American Horror Story - που μας τράβηξε την προσοχή και μας έκανε να περιμένουμε κάθε επόμενο επεισόδιο με ανυπομονησία.

Από τους παραγωγούς του 24 και με ένα εξαιρετικό επιτελείο συντελεστών, θεωρήθηκε χαλαρά η καλύτερη νέα σειρά της σεζόν, σάρωσε τα βραβεία και αποθεώθηκε μέχρι κι από τον πρόεδρο Obama ο οποίος δήλωσε ακομπλεξάριστα ότι ήταν η αγαπημένη του φετινή σειρά κι ότι κλεινόταν στο δωμάτιο του για να την παρακολουθήσει.

Δεν θα διαφωνήσω και πολύ μαζί του - αν και μεταξύ μας ήταν μια εκ του ασφαλούς και μάλλον προβλέψιμη δήλωση - μιας και το Homeland εκτός από τηλεόραση υψηλού επιπέδου που υμνήθηκε από το σύνολο των κριτικών, κατάφερε να αποδομήσει και να κάνει εθιστικά ενδιαφέρον το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία–οικογένεια, μέσα από μια απρόβλεπτα αντικειμενική προσέγγιση που στην ουσία πέταξε το μπαλάκι στον ίδιο το θεατή, βάζοντας τον στη δύσκολη θέση του κριτή των επιλογών των πρωταγωνιστών.

Όλα ξεκινούν όταν ο αγνοούμενος πολέμου Nicholas Brody (Damian Lewis, Your Highness) επιστρέφει πίσω στην πατρίδα και την οικογένειά του μετά από 8 βασανιστικά χρόνια αιχμαλωσίας στο Αφγανιστάν...



Όλο το έθνος τον θεωρεί ήρωα και τον υποδέχεται με τον ανάλογο τρόπο. 

Οι δημοσιογράφοι τον κυνηγούν ολημερίς για μια του δήλωση, οι απλοί πολίτες για να του σφίξουν το χέρι και οι πολιτικοί παράγοντες για να τον χρησιμοποιήσουν ως «μαγνήτη» ψηφοφόρων.

Όμως, η έμπειρη πράκτορας της CIA, Carrie Mathison (Claire Danes, Me and Orson Welles) έχει διαφορετική γνώμη.

Θεωρεί ότι ο ατσαλάκωτος οικογενειάρχης που όλοι είχαν για νεκρό, επέστρεψε ως μυστικός πράκτορας της Al Qaeda με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει τον τρόμο και την καταστροφή στην ίδια του τη χώρα.

Η άποψη της αυτή είναι προϊόν κάποιων πληροφοριών που είχε κατά το παρελθόν από κάποιον φυλακισμένο πληροφοριοδότη της, ο οποίος την είχε προειδοποιήσει ότι ένας αμερικανός κρατούμενος αποτελεί απειλή για τις Η.Π.Α καθώς έχει αλλαξοπιστήσει κι έχει μεταστραφεί σε τρομοκράτη.

Μόνη αλλά σίγουρη για τα πιστεύω της, αγνοεί τη δυσπιστία των συνεργατών της και  ξεκινά έναν αγώνα δρόμου για να αποδείξει στους ανωτέρους της, αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό, τις εχθρικές προθέσεις του Λοχία Brody, τοποθετώντας αρχικά κάμερες σε όλους τους χώρους του σπιτιού του.

Η αμφιλεγόμενη συμπεριφορά του και κυρίως η στάση του απέναντι στην οικογένεια του δείχνουν να επιβεβαιώνουν τις αρχικές της υποψίες αλλά οι εξελίξεις έρχονται να την προλάβουν βάζοντας στην έρευνα της αλλεπάλληλα εμπόδια που θα πρέπει να υπερπηδήσει αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπιστία και το σεβασμό στο πρόσωπο της.

Εκτός αυτού όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς της δαίμονες που τη βασανίζουν (πάσχει από διπολική διαταραχή, γνωστότερη ως μανιοκατάθλιψη), να κρατήσει τις σωστές ισορροπίες στον επαγγελματικό τομέα και… να χαλιναγωγήσει την έλξη που αρχίζει να νιώθει για τον μυστηριώδη Μr Brody.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο αγωνιώδες δωδέκατο επεισόδιο, το Homeland αποδεικνύει περίτρανα πως είναι με διαφορά μια από τις αρτιότερες και πιο ενδιαφέρουσες σειρές που είδαμε φέτος.

Σαφώς και έχει τα αδύναμα σημεία του αλλά κρίνοντας συνολικά είναι από τις σειρές που σε καθηλώνουν, σε κάνουν να κολλάς με τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες της και τελικά σε εθίζουν στον κόσμο τους.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Κινητήριος δύναμη και βασικός παράγοντας επιτυχίας της καλοδουλεμένης αυτής σειράς είναι το έξυπνο και καλογραμμένο σενάριο της.

Όχι μόνο δίνει άπλετο χώρο και χρόνο στους χαρακτήρες, φωτίζοντας κάθε πτυχή τους, αλλά εσκεμμένα αποφεύγει να πάρει θέσει αφήνοντας τον θεατή να κρίνει και να αποφασίσει ποιοι είναι οι καλοί και οι κακοί της ιστορίας και κατά πόσο είναι δικαιολογημένες ή όχι οι πράξεις και οι αντιδράσεις τους.

Μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να κάνει την εμπειρία της παρακολούθησης ακόμα πιο απολαυστική, μετατρέποντάς μας από απλούς παρατηρητές των γεγονότων σε συνενόχους ενός παιχνιδιού όπου οι τελικές αποφάσεις είναι μόνο οι δικές μας.

Παράλληλα δίνει τη δυνατότητα στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές του να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να δώσουν δύο ηλεκτρισμένες  ερμηνείες, άξιες συγχαρητηρίων.

Έτσι λοιπόν από τη μία βλέπουμε μια υπέροχη Claire Danes να  ξεπερνά τα όρια μιας απλής ερμηνείας και να γίνεται η ίδια ο ρόλος – καθόλου τυχαίο που σάρωσε τα βραβεία φέτος μεταξύ των οποίων ήταν και η χρυσή σφαίρα Α’ ρόλου για δραματική σειρά - και από την άλλη έναν εξαιρετικό Damien Lewis  να παίζει με τις σιωπές και τα βλέμματα, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά πως οι μεγάλοι ηθοποιοί δεν χρειάζεται να λένε πολλά για να πείσουν.

Ως θρίλερ τώρα, το Homeland στέκεται αξιοπρεπέστατα και παρά τους σχετικά αργούς ρυθμούς του καταφέρνει να χτίσει βήμα-βήμα το σασπένς και την ένταση, χαρίζοντας μας μερικές πολύ δυνατές βίαιες σκηνές και κάμποσες ακόμα, σωστά ενταγμένες στην πλοκή, ανατροπές.

Είναι σίγουρο πως οι φανατικοί των suspense thrillers θα το ευχαριστηθούν και γενικά όσοι τη βρίσκουν με πολύπλοκα, κατασκοπικά και γεμάτα συνομωσίες μυστήρια.

Προσοχή όμως! 

Το Homeland δεν είναι μια ακόμα σειρά – τσιχλόφουσκα, που σημαίνει πως εκτός του ότι πρέπει να της δώσετε χρόνο για να αποδώσει καρπούς, πρέπει παράλληλα να θέσετε σε εγρήγορση το μυαλό και τις αισθήσεις σας για να μπορέσετε να την ακολουθήσετε και τελικά να αποζημιωθείτε.

Για να πούμε και τα αρνητικά όμως, να σας προειδοποιήσω πως είναι πολύ πιθανό να κουραστείτε κάποιες φορές από την ακατάσχετη φλυαρία των δεύτερων κυρίως ρόλων και των αχρείαστων μερικές φορές υποϊστοριών,  αλλά μικρό το κακό θα μου πείτε μπροστά στο μεγαλείο της σειράς.

Επίσης ίσως ξενερώσετε λίγο που μετά από 11 επεισόδια αναμονής δεν θα δείτε το τελειωτικό κλείσιμο της ιστορίας και την κάθαρση που ίσως περιμένατε αλλά όπως είναι γνωστό, το πράσινο φως για δεύτερο κύκλο επεισοδίων είχε ανάψει από καιρό, οπότε ήταν λίγο δύσκολο οι σεναριογράφοι να κλείσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς του πρωταγωνιστικού διδύμου οριστικά.

Ακόμα κι έτσι όμως, για τελευταίο επεισόδιο της πρώτης σεζόν ήταν ανέλπιστα έξυπνο και δυνατό, με ένα φινάλε - κλείσιμο του ματιού, που ανέβασε κατακόρυφα την προσμονή μας για τη συνέχεια.

Υπομονή λοιπόν μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2012, την ημερομηνία δηλαδή που θα δοθεί η συνέχεια της μάχης της δυναμικής κι απείθαρχης Carrie Mathison για την  αποκάλυψη των αληθινών προθέσεων του Λοχία Brody.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ολοκληρώσω το κείμενο αυτό με την πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα φράση που άκουσα τελευταία και που εκστομίζεται - δεν αποκαλύπτω από ποιον - στο τελευταίο επεισόδιο: «Γιατί να σκοτώσεις έναν άνθρωπο όταν μπορείς να σκοτώσεις μια ιδέα; »