The Fields review
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Όπως συμβαίνει συχνά στις ταινίες τρόμου, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Μερικές φορές όμως, είναι τόσο βαθιά κρυμμένος σε αυτές, που άσκοπα περιμένεις να αποκαλυφθεί έστω και στο φινάλε μιας ταινίας διάρκειας 100 λεπτών, μιας ταινίας στην οποία, ενώ υπάρχουν κάποιες έξυπνες και creepy καταστάσεις έτοιμες να στείλουν το φιλμ στα επίπεδα του πραγματικού τρόμου και να αποκαλύψουν (επιτέλους) το κακό, δυστυχώς δεν καταλήγουν πουθενά.
Τούτου λεχθέντος, αν θέλετε κάτι το πολύ horror, δε θα πρέπει ούτε από απόσταση να το προσεγγίσετε.
Ο λόγος για το The Fields των Tom Mattera και David Mazzoni, ένα δραματικό φιλμ μυστηρίου που εξελίσσεται στο σωτήριο έτος του 1973, όταν ο Charles Manson και οι οπαδοί του κυριαρχούσαν στα παγκόσμια δελτία ειδήσεων μετά τις διαβόητες δολοφονίες αθώων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της ηθοποιού Sharon Tate.
Κι ενώ οι φόνοι του Manson είναι σίγουρα ένα ενδιαφέρον στοιχείο στη πλοκή του The Fields, η ιστορία εξελίσσεται λίγο μακρύτερα, σε μια επαρχία της Pennsylvania, όπου οι νεαροί γονείς Bonnie (Tara Reid) και Barry (Faust Checho) έχουν σοβαρό πρόβλημα στο γάμο τους - όταν ένας άνδρας στρέφει τη καραμπίνα στη φάτσα της γυναίκας του, μπροστά στο παιδί τους, δεν τους λες και καλοπαντρεμένους!
Για να πάρουν το χρόνο τους και να προσπαθήσουν να λύσουν τις διαφορές τους, στέλνουν τον γιο τους Steven (Joshua Ormond) να ζήσει με τη γιαγιά Gladys (Cloris Leachman, You Again) και τον παππού Hiney (Bev Appleton, The Answer Man) στη φάρμα τους...
Στο δρόμο για τη φάρμα, ο Steven ακούει στο ραδιόφωνο μια αναφορά σχετικά με τις δολοφονίες του Manson και αρχίζει να ανησυχεί ότι η διαβόητη «Οικογένεια» του Manson πρόκειται να έρθει γι'αυτόν, όταν θα κοιμάται.
Μόλις φτάνει στη φάρμα, η πρώτη και ρητή προειδοποίηση που του κάνουν είναι να μην μπει ποτέ στα χωράφια καλαμποκιού (cornfields) γιατί δεν θα τον ξαναβρούνε ποτέ.
Φυσικά, το πρώτο πράγμα που κάνει ο μικρός είναι να μπει στα χωράφια, όπου θα ανακαλύψει το άψυχο σώμα μιας νεαρής γυναίκας και αρχίζει να υποψιάζεται ότι μια περιοδεύων ομάδα χίπις που είδε στη μικρή πόλη, έχουν εγκατασταθεί στα χωράφια και θα απειλήσουν τη φάρμα των δικών του.
Το The Fields είναι μια low budget ταινία.
Δεν έχει αίμα ούτε βία.
Έχει όμως ψυχολογική ένταση, ατμόσφαιρα και μια φυσική φωτογραφία με φίλτρα, ...που δε χρειάζεται καν τον διευθυντή φωτογραφίας.
Οι σκηνοθέτες φαίνεται να πειραματίστηκαν αρκετά με τη δημιουργία του The Fields.
Παρά τη προφανή έλλειψη πόρων, η γρήγορες αλλαγές στη φωτογραφία (για την ακρίβεια, οι αλλαγές στη χρήση των φίλτρων) και ή υπερβολική χρήση του συμβαίνει-εκτός-οθόνης (μέσα στα χωράφια, από την άλλη πλευρά του σπιτιού, πίσω από τα παράθυρα) λειτουργούν ικανοποιητικά.
Και παρά τον χαμηλό προϋπολογισμό, η επεξεργασία του φιλμ (λίγο μίζερα ξεθωριασμένα φίλτρα σε μαύρο φόντο) δίνει στην ιστορία μια νοσταλγική αίσθηση και παρά τον ερασιτεχνισμό, προσφέρει ποιότητα και αξιοπιστία.
Το δυνατό σημείο όμως είναι οι ερμηνείες.
Ειδικά οι δύο ηλικιωμένοι Leachman και Appleton είναι κάτι περισσότερο από καλοί, ενώ αξιοπρεπέστατη είναι και η Tara Reid με τον μικρό Ormond.
Όσον αφορά το σενάριο του Harrison Smith, διδάκτωρ ιστορίας της αμερικάνικης τέχνης στο πανεπιστήμιο, μπορώ να πω πολλά.
Σκόπιμα αργό, δεν οδηγεί πουθενά και δεν κορυφώνει σε καμιά περίπτωση, αλλά δημιουργεί άψογα το περιβάλλον της Αμερικής της δεκαετίας του '70 με μερικά εύστοχα τρικ, όπως η απορία του μικρού όταν αντικρίζει για πρώτη φορά στη ζωή του, έναν νέγρο ('Γιατί το δέρμα του είναι πιο σκούρο;'), ή η επίσκεψη τους σε ένα σπίτι με καθυστερημένα παιδιά, ή ακόμα και οι περαστικοί χίπις.
Δε συνεισφέρουν πολύ στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά είναι εύστοχα στοιχεία που συμπληρώνουν την ιστορική αναδρομή και καταφέρνουν να περιγράψουν τη τραυματική παιδική ηλικία του μικρού.
Ωστόσο, το The Fields στερείται κατάληξης, χαρακτηρίζεται από την απόλυτη απουσία αίματος και βίας, αν και θα μπορούσε να έχει.
Υπάρχουν βίαιες επιθέσεις στο σπίτι ...που δεν δείχνονται (!), υπάρχει ο ίδιος ο Manson (;) στο κρυσφήγετό του αλλά δίχως στάλα αίμα, υπάρχει η απειλή χωρίς θύματα.
Σαν να φοβήθηκαν να προχωρήσουν στο δια ταύτα, μου φάνηκε.
Το αποτέλεσμα είναι μέτριο.
Όσο υπομονετικοί και να είστε, από τη μέση και μετά θα το βαρεθείτε και, αν δεν διαβάσετε πρώτα το review στο Horrorant, ίσως να εκνευριστείτε περιμένοντας μια κορύφωση που δεν έρχεται ποτέ.
Μερικές φορές όμως, είναι τόσο βαθιά κρυμμένος σε αυτές, που άσκοπα περιμένεις να αποκαλυφθεί έστω και στο φινάλε μιας ταινίας διάρκειας 100 λεπτών, μιας ταινίας στην οποία, ενώ υπάρχουν κάποιες έξυπνες και creepy καταστάσεις έτοιμες να στείλουν το φιλμ στα επίπεδα του πραγματικού τρόμου και να αποκαλύψουν (επιτέλους) το κακό, δυστυχώς δεν καταλήγουν πουθενά.
Τούτου λεχθέντος, αν θέλετε κάτι το πολύ horror, δε θα πρέπει ούτε από απόσταση να το προσεγγίσετε.
Ο λόγος για το The Fields των Tom Mattera και David Mazzoni, ένα δραματικό φιλμ μυστηρίου που εξελίσσεται στο σωτήριο έτος του 1973, όταν ο Charles Manson και οι οπαδοί του κυριαρχούσαν στα παγκόσμια δελτία ειδήσεων μετά τις διαβόητες δολοφονίες αθώων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης και της ηθοποιού Sharon Tate.
Κι ενώ οι φόνοι του Manson είναι σίγουρα ένα ενδιαφέρον στοιχείο στη πλοκή του The Fields, η ιστορία εξελίσσεται λίγο μακρύτερα, σε μια επαρχία της Pennsylvania, όπου οι νεαροί γονείς Bonnie (Tara Reid) και Barry (Faust Checho) έχουν σοβαρό πρόβλημα στο γάμο τους - όταν ένας άνδρας στρέφει τη καραμπίνα στη φάτσα της γυναίκας του, μπροστά στο παιδί τους, δεν τους λες και καλοπαντρεμένους!
Για να πάρουν το χρόνο τους και να προσπαθήσουν να λύσουν τις διαφορές τους, στέλνουν τον γιο τους Steven (Joshua Ormond) να ζήσει με τη γιαγιά Gladys (Cloris Leachman, You Again) και τον παππού Hiney (Bev Appleton, The Answer Man) στη φάρμα τους...
Στο δρόμο για τη φάρμα, ο Steven ακούει στο ραδιόφωνο μια αναφορά σχετικά με τις δολοφονίες του Manson και αρχίζει να ανησυχεί ότι η διαβόητη «Οικογένεια» του Manson πρόκειται να έρθει γι'αυτόν, όταν θα κοιμάται.
Μόλις φτάνει στη φάρμα, η πρώτη και ρητή προειδοποίηση που του κάνουν είναι να μην μπει ποτέ στα χωράφια καλαμποκιού (cornfields) γιατί δεν θα τον ξαναβρούνε ποτέ.
Φυσικά, το πρώτο πράγμα που κάνει ο μικρός είναι να μπει στα χωράφια, όπου θα ανακαλύψει το άψυχο σώμα μιας νεαρής γυναίκας και αρχίζει να υποψιάζεται ότι μια περιοδεύων ομάδα χίπις που είδε στη μικρή πόλη, έχουν εγκατασταθεί στα χωράφια και θα απειλήσουν τη φάρμα των δικών του.
Το The Fields είναι μια low budget ταινία.
Δεν έχει αίμα ούτε βία.
Έχει όμως ψυχολογική ένταση, ατμόσφαιρα και μια φυσική φωτογραφία με φίλτρα, ...που δε χρειάζεται καν τον διευθυντή φωτογραφίας.
Οι σκηνοθέτες φαίνεται να πειραματίστηκαν αρκετά με τη δημιουργία του The Fields.
Παρά τη προφανή έλλειψη πόρων, η γρήγορες αλλαγές στη φωτογραφία (για την ακρίβεια, οι αλλαγές στη χρήση των φίλτρων) και ή υπερβολική χρήση του συμβαίνει-εκτός-οθόνης (μέσα στα χωράφια, από την άλλη πλευρά του σπιτιού, πίσω από τα παράθυρα) λειτουργούν ικανοποιητικά.
Και παρά τον χαμηλό προϋπολογισμό, η επεξεργασία του φιλμ (λίγο μίζερα ξεθωριασμένα φίλτρα σε μαύρο φόντο) δίνει στην ιστορία μια νοσταλγική αίσθηση και παρά τον ερασιτεχνισμό, προσφέρει ποιότητα και αξιοπιστία.
Ειδικά οι δύο ηλικιωμένοι Leachman και Appleton είναι κάτι περισσότερο από καλοί, ενώ αξιοπρεπέστατη είναι και η Tara Reid με τον μικρό Ormond.
Όσον αφορά το σενάριο του Harrison Smith, διδάκτωρ ιστορίας της αμερικάνικης τέχνης στο πανεπιστήμιο, μπορώ να πω πολλά.
Σκόπιμα αργό, δεν οδηγεί πουθενά και δεν κορυφώνει σε καμιά περίπτωση, αλλά δημιουργεί άψογα το περιβάλλον της Αμερικής της δεκαετίας του '70 με μερικά εύστοχα τρικ, όπως η απορία του μικρού όταν αντικρίζει για πρώτη φορά στη ζωή του, έναν νέγρο ('Γιατί το δέρμα του είναι πιο σκούρο;'), ή η επίσκεψη τους σε ένα σπίτι με καθυστερημένα παιδιά, ή ακόμα και οι περαστικοί χίπις.
Δε συνεισφέρουν πολύ στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά είναι εύστοχα στοιχεία που συμπληρώνουν την ιστορική αναδρομή και καταφέρνουν να περιγράψουν τη τραυματική παιδική ηλικία του μικρού.
Ωστόσο, το The Fields στερείται κατάληξης, χαρακτηρίζεται από την απόλυτη απουσία αίματος και βίας, αν και θα μπορούσε να έχει.
Υπάρχουν βίαιες επιθέσεις στο σπίτι ...που δεν δείχνονται (!), υπάρχει ο ίδιος ο Manson (;) στο κρυσφήγετό του αλλά δίχως στάλα αίμα, υπάρχει η απειλή χωρίς θύματα.
Σαν να φοβήθηκαν να προχωρήσουν στο δια ταύτα, μου φάνηκε.
Το αποτέλεσμα είναι μέτριο.
Όσο υπομονετικοί και να είστε, από τη μέση και μετά θα το βαρεθείτε και, αν δεν διαβάσετε πρώτα το review στο Horrorant, ίσως να εκνευριστείτε περιμένοντας μια κορύφωση που δεν έρχεται ποτέ.
Υπό αυτή την έννοια, το The Fields κινείται στα όρια της απάτης, δίνωντας υποσχέσεις που τελικά δεν κρατάει.
Release Date:
April 24, 2012 (US DVD)
Release Date:
April 24, 2012 (US DVD)
The Fields trailer από Horrorant
%20poster.jpg)
Post a Comment