Wreckage review
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Διαβάζοντας το tagline στο poster του Wreckage ('The spare parts may be your own') θα πίστευε κανείς ότι πρόκειται για μια μάλλον torture porn ταινία, όπως φυσικά κάθε ταινία που έχει τη λέξη 'parts' οπουδήποτε στο promo υλικό του - poster ή trailer.
Όμως δεν είναι.
Η σημασιολογία της λέξης εδώ, έχει να κάνει περισσότερο με την τοποθεσία που εξελίσσεται σχεδόν ολόκληρη η ταινία - μια μάντρα αυτοκινήτων.
Ωστόσο, ακόμα και με τα όποια μειονεκτήματα του, θα μπορούσα εύκολα να το συμπεριλάβω στις ταινίες που απόλαυσα, σε αυτές τις low budget ταινίες που θα πρότεινα σε μια εύθυμη παρέα με όρεξη για διασκέδαση, χαβαλέ ...και γέλιο.
Συνηθίζω να λέω πως το γέλιο στις ταινίες τρόμου ποτέ δεν είναι καλός οιωνός για τη ποιότητα της, αλλά το Wreckage του John Mallory Asher αποτελεί μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις.
Τέσσερις φίλοι βρίσκονται αβοήθητοι στη μέση του πουθενά, μετά από έναν ερασιτεχνικό αγώνα ταχύτητας που κατέστρεψε το αυτοκίνητο τους.
Ευτυχώς, είναι κοντά σε μια μάντρα αυτοκινήτων, έτσι ξεκινάνε να βρουν τα κατάλληλα ανταλακτικά για να το φτιάξουν.
Όχι ευτυχώς, ένας δολοφόνος έχει δραπετεύσει από μια κοντινή φυλακή και, μετά από ένα άσχημο ατύχημα, οι φίλοι αρχίζουν να εξαφανίζονται ένας ένας ενώ ο τοπικός σερίφης και η ομάδα του προσπαθούν να καταλάβουν ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά.
Καταρχάς, το Wreckage έχει το όφελος ενός αξιοπρεπούς ημι-αναγνωρίσιμου cast, συμπεριλαμβανομένων των Aaron Paul του The Last House on the Left αλλά και του Breaking Bad (οι φίλοι μας στο Breaking Bad Greek Blog θα χαρούνε ιδιαίτερα), Scoot McNairy του Monsters, Cameron Richardson του Women in Trouble, αλλά και λιγότερο αναγνωρίσιμους όπως η Kelly Kruger και ο Mike Erwin.
Προφανώς και δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο σε αυτό το slasher-comedy όσον αφορά το στόρι, το gore ή την έκπληξη, αλλά είναι τόσο ξεκάθαρο στις προθέσεις του και τόσο ειλικρινές, που δεν μπορείς παρά να το συμπαθήσεις.
Τα πρώτα 20-30 λεπτά ίσως παραπέμπουν σε dvd του σωρού καθώς αργεί λίγο να καταλάβει τί θέλει να είναι (flashback 20 χρόνια πριν με έναν αντίστοιχο πατροκτόνο Mike Myers, ή η κλισέ παρέα των δυο ζευγαριών που βρίσκονται στο πουθενά χωρίς αυτοκίνητο, ή το αστυνομικό τμήμα των ηλίθιων βαριεστημένων τοπικών μπάτσων), αλλά μετά η ταινία αποκτά ρυθμό, έχει χιούμορ, μερικές ξεκαρδιστικές ατάκες και χαρακτήρες, λίγο αλλά ικανοποιητικό gore και μια εξ ολοκλήρου αίσθηση διασκέδασης, τόσο στο cast και τους συντελεστές όσο/άρα και στους θεατές.
Όμως δεν είναι.
Η σημασιολογία της λέξης εδώ, έχει να κάνει περισσότερο με την τοποθεσία που εξελίσσεται σχεδόν ολόκληρη η ταινία - μια μάντρα αυτοκινήτων.
Ωστόσο, ακόμα και με τα όποια μειονεκτήματα του, θα μπορούσα εύκολα να το συμπεριλάβω στις ταινίες που απόλαυσα, σε αυτές τις low budget ταινίες που θα πρότεινα σε μια εύθυμη παρέα με όρεξη για διασκέδαση, χαβαλέ ...και γέλιο.
Συνηθίζω να λέω πως το γέλιο στις ταινίες τρόμου ποτέ δεν είναι καλός οιωνός για τη ποιότητα της, αλλά το Wreckage του John Mallory Asher αποτελεί μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις.
Τέσσερις φίλοι βρίσκονται αβοήθητοι στη μέση του πουθενά, μετά από έναν ερασιτεχνικό αγώνα ταχύτητας που κατέστρεψε το αυτοκίνητο τους.
Ευτυχώς, είναι κοντά σε μια μάντρα αυτοκινήτων, έτσι ξεκινάνε να βρουν τα κατάλληλα ανταλακτικά για να το φτιάξουν.
Όχι ευτυχώς, ένας δολοφόνος έχει δραπετεύσει από μια κοντινή φυλακή και, μετά από ένα άσχημο ατύχημα, οι φίλοι αρχίζουν να εξαφανίζονται ένας ένας ενώ ο τοπικός σερίφης και η ομάδα του προσπαθούν να καταλάβουν ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά.
Καταρχάς, το Wreckage έχει το όφελος ενός αξιοπρεπούς ημι-αναγνωρίσιμου cast, συμπεριλαμβανομένων των Aaron Paul του The Last House on the Left αλλά και του Breaking Bad (οι φίλοι μας στο Breaking Bad Greek Blog θα χαρούνε ιδιαίτερα), Scoot McNairy του Monsters, Cameron Richardson του Women in Trouble, αλλά και λιγότερο αναγνωρίσιμους όπως η Kelly Kruger και ο Mike Erwin.
Προφανώς και δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο σε αυτό το slasher-comedy όσον αφορά το στόρι, το gore ή την έκπληξη, αλλά είναι τόσο ξεκάθαρο στις προθέσεις του και τόσο ειλικρινές, που δεν μπορείς παρά να το συμπαθήσεις.
Τα πρώτα 20-30 λεπτά ίσως παραπέμπουν σε dvd του σωρού καθώς αργεί λίγο να καταλάβει τί θέλει να είναι (flashback 20 χρόνια πριν με έναν αντίστοιχο πατροκτόνο Mike Myers, ή η κλισέ παρέα των δυο ζευγαριών που βρίσκονται στο πουθενά χωρίς αυτοκίνητο, ή το αστυνομικό τμήμα των ηλίθιων βαριεστημένων τοπικών μπάτσων), αλλά μετά η ταινία αποκτά ρυθμό, έχει χιούμορ, μερικές ξεκαρδιστικές ατάκες και χαρακτήρες, λίγο αλλά ικανοποιητικό gore και μια εξ ολοκλήρου αίσθηση διασκέδασης, τόσο στο cast και τους συντελεστές όσο/άρα και στους θεατές.
Μιλώντας για αστείους χαρακτήρες, πρέπει να αναφέρω τη παρουσία του ιδιοκτήτη της μάντρας, ενός καμπούρη με πατομπούκαλα για γυαλιά που, αν και χεσμένος από το φόβο του, έρχεται να βοηθήσει τα παιδιά και την αστυνομία να βρουν τον killer.
Τον υποδύεται ο Yordan Yale Levine ο οποίος δεν είναι καν ηθοποιός αλλά ένας εκ των παραγωγών, και προσφέρει μερικές απολαυστικές ατάκες (ειδικά σε μία το γύρισα 3-4 φορές).
Αυτό είναι το καλό με το Wreckage.
Η αίσθηση ότι το διασκεδάσανε όλοι τους.
Το χιούμορ, η ειλικρίνεια του τί θέλει να είναι και τί σίγουρα δεν είναι, και το καλό φινάλε όπου προσφέρεται μια καλούτσικη ανατροπή, είναι οι λόγοι που κάνουν το Wreckage ένα καλό bad movie.
Γιατί bad movie;
Γιατί, πέρα από όλα τα θετικά, εδώ θα βρείτε και τρυπάρες στο σενάριο, αφελέστατους χαρακτήρες που πράτουν ηλιθίως, ευκολίες στη δράση και γενικά όλα τα κλισέ στραβά ενός μέτριου horror.
Τον υποδύεται ο Yordan Yale Levine ο οποίος δεν είναι καν ηθοποιός αλλά ένας εκ των παραγωγών, και προσφέρει μερικές απολαυστικές ατάκες (ειδικά σε μία το γύρισα 3-4 φορές).
Αυτό είναι το καλό με το Wreckage.
Η αίσθηση ότι το διασκεδάσανε όλοι τους.
Το χιούμορ, η ειλικρίνεια του τί θέλει να είναι και τί σίγουρα δεν είναι, και το καλό φινάλε όπου προσφέρεται μια καλούτσικη ανατροπή, είναι οι λόγοι που κάνουν το Wreckage ένα καλό bad movie.
Γιατί bad movie;
Γιατί, πέρα από όλα τα θετικά, εδώ θα βρείτε και τρυπάρες στο σενάριο, αφελέστατους χαρακτήρες που πράτουν ηλιθίως, ευκολίες στη δράση και γενικά όλα τα κλισέ στραβά ενός μέτριου horror.
Το σίγουρο είναι ότι το Wreckage είναι από τις ταινίες που δεν χρειάζονται εξουθενωτική ανάλυση - όσο το σκαλίζεις, τόσο περισσότερα στραβά θα βρεις - και, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να το αφήσεις στις ορέξεις των αναγνωστών με όσο δυνατόν λιγότερες αποκαλύψεις.
Πάντως, η ποιότητα της παραγωγής είναι ένα επίπεδο επάνω από τα κανονικά low budget που έχουμε δει κατά καιρούς, κάτι που κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να το δείτε.
Ίσως να διασκεδάσετε όπως εγώ.
%20locadina.jpg)
Post a Comment