The Tortured review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Το θρίλερ του Robert Lieberman αν και κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια – αρχικά σε κάποια φεστιβάλ και αργότερα σε DVD της Βρετανίας - μόλις  φέτος βρήκε το δρόμο της  αμερικάνικης διανομής, κι αυτό φυσικά χάρη στην αρκετά ψαγμένη IFC Films.

Το φιλμ ακολουθεί τα χνάρια των ταινιών με βασανιστήρια (Hostel, Saw)  που τόσο πολύ έχουμε φάει στη μάπα τα τελευταία χρόνια, αλλά μέσα από μια διαφορετική και φαινομενικά πολλά υποσχόμενη προσέγγιση.

Βάζοντας στο παιχνίδι τον παράγοντα 'οικογένεια', επιχειρεί να αναδείξει τη σκληρότητα και τη βαναυσότητα των λεγόμενων torture porn films, μέσα όμως από μια πιο ουσιαστική και ρεαλιστική ματιά.

Δυστυχώς όμως το τελικό αποτέλεσμα πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο, αφού από ένα σημείο και μετά το γεμάτο τρύπες σενάριο απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τη λογική, καταντώντας την ιστορία εξωπραγματικά μη πιστευτή.

Μάλιστα, σε συνδυασμό με τα σκηνοθετικά τερτίπια του Lieberman καταφέρνουν να κάψουν  το δυνατό τους χαρτί που είναι το οικογενειακό δράμα, χρησιμοποιώντας το από την αρχή κιόλας ως μέσο συναισθηματικού εκβιασμού του θεατή.

Ο τέλειος γάμος του Craig (Jesse Metcalfe, Beyond a Reasonable Doubt) και της Elise Landry (Erika Christensen) γκρεμίζεται ξαφνικά όταν ο νεαρός γιος τους απαγάγεται και δολοφονείται.

Όταν ο δολοφόνος (Bill Moseley) τελικά συλλαμβάνεται, οδηγείται σε δίκη αλλά καταφέρνει να διαπραγματευτεί μια λιγότερο αυστηρή ποινή.

Εξοργισμένοι από την προφανή κακοδικία, οι συντετριμμένοι γονείς αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους...



Ξεγελώντας τους αστυνομικούς που τον μεταφέρουν, καταφέρνουν να απαγάγουν το δολοφόνο και να τον φυλακίσουν σε ένα εγκαταλελειμένο υπαίθριο οίκημα.

Εκεί ξεκινά ένα πραγματικό μαρτύριο για τον διεστραμμένο άντρα, αφού οι δυο γονείς έχουν πάρει την απόφαση να τον βασανίσουν με τις ίδιες τερατώδεις πράξεις που διέπραξε κι ο ίδιος στο ανυπεράσπιστο παιδί τους.

Οι απρόβλεπτες συνέπειες ωστόσο, θα έρθουν σε σύγκρουση με την ιδέα τους για εκδίκηση, για δικαιοσύνη και την αληθινή φύση του κακού.

Το The Tortured  είναι ένα φιλόδοξο θρίλερ που θα ήθελε πολύ να γίνει Funny Games (με ολίγη από Hostel και Saw)όταν μεγαλώσει, αλλά απ’ ότι φαίνεται ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

Tι κι αν καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να τους μοιάσει, δεν καταφέρνει να πλησιάσει ούτε την κυνικότητα τους αλλά ούτε και την αγριότητα των σκηνών τους.

Ενώ αρχικά ξεκινά εντυπωσιακά, βάζοντάς σε γρήγορα στο κλίμα, στην πορεία ολισθαίνει επικίνδυνα και τελικά γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Κύριος υπαίτιος γι’ αυτήν τη γρήγορη πτώση δεν είναι άλλος από το γεμάτο υπερβολές σενάριο του Marek Posival.

Με πομπώδεις και γελοίες ατάκες να εκστομίζονται από τους επίδοξους βασανιστές και σεναριακές απιθανότητες να εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε φτάνει στο σημείο να μην μπορείς να το πάρεις άλλο στα σοβαρά.

Όταν μάλιστα πλησιάζουμε στο φινάλε του δίνει και καταλαβαίνει με μια ανατροπή που ενώ έχει ενδιαφέρον, καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με κακόγουστο ανέκδοτο.

Προσωπικά, αντί να με σοκάρει ή να με συγκινήσει η τραγικότητα της κατάστασης, μου προκάλεσε το ακριβώς αντίθετο και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως τελικά, τα όρια της ανθρώπινης βλακείας είναι ανεξάντλητα.

Κάτι άλλο επίσης που θα ήθελα να τονίσω ξανά είναι ο συνεχής συναισθηματικός εκβιασμός του θεατή που γίνεται μέσα από τα αλλεπάληλα flashback του παιδιού και των χαρούμενων οικογενειακών του στιγμών.

Εντάξει το καταλάβαμε πως είναι άδικο που δολοφονήθηκε, πως αξίζουν τα χειρότερα σε όποιον το έκανε και πως η κοινωνία είναι άτιμη και κακούργα.

Και ναι τα καταφέρατε, μας ψυχοπλακώσατε, πάμε παρακάτω…

Το Tortured όμως παρά τα στραβά του, παρουσιάζει και κάποια καλά στοιχεία, όπως είναι: η γρήγορη εξέλιξη της πλοκής, η μικρή διάρκεια (79'), η σπιντάτη  -αν και λίγο τηλεοπτικής αισθητικής - σκηνοθεσία, δυο-τρεις δυνατές gore στιγμές (η σκηνή του ονείρου για παράδειγμα) και ένα ικανοποιητικό εν μέρει πρωταγωνιστικό δίδυμο.

Και λέω εν μέρει γιατί από τη μία έχουμε μια Erika Christensen ερμηνευτικά δυνατή, γεμάτη συναίσθημα και από την άλλη έχουμε έναν Jesse Metcalfe να παγιδεύεται για μια ακόμα φορά, όσο κι αν το παλεύει, στην εικόνα του σέξι κηπουρού των Desperate Housewives (οι οποίες χθες μάλιστα έριξαν τίτλους τέλους) με αποτέλεσμα να γίνεται ελάχιστα πιστευτός στον απαιτητικό ρόλο του τραγικού πατέρα.

Αν κρίνω από τα σχόλια σας, το Tortured σας ξενέρωσε  και αποτέλεσε κάτι σαν το προσωπικό σας βασανιστήριο.

Δεν αντιλέγω ότι είναι κακό στο σύνολο του, από την άλλη όμως είναι υποφερτό, γρήγορο και ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό βράδυ που δεν έχει κάτι καλύτερο στην TV.

Θα έλεγα μάλιστα πως ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που αγαπάς να μισείς.

Από εκείνες που όταν τις βλέπεις στον κινηματογράφο κλαις τα λεφτά σου αλλά σε μια ενδεχόμενη τηλεοπτική τους προβολή κολλάς και τις ευχαριστιέσαι διπλά.

The Tortured trailer από Horrorant