Rise of the Animals review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι με το Rise of the Planet of the Apes τελειώσαμε με τις εξεγέρσεις ζώων για φέτος, εμφανίστηκε από το πουθενά μια πολύ διαφορετικού τύπου εξέγερση, δια χειρός κάποιου Chris Wojcik, έτοιμη να δοκιμάσει για μια ακόμη φορά τα όρια μας στο κακό γούστο.

Γιʼ αυτό λοιπόν σας προειδοποιώ: αφήστε την όποια καλαισθησία σας στο σπίτι και οπλιστείτε με μπόλικη υπομονή και ανεκτικότητα για να γλυτώσετε το πολλαπλό κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων που θα επέλθει κατά τη διάρκεια της προβολής.

Αρχικά αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι ότι το Rise of the Animals είναι ένα υπερβολικά φτωχό πλην τίμιο ταινιάκι (γιατί με καθαρή διάρκεια 60ʼ λεπτά ταινία δεν το λες) που επιχειρεί να παίξει με τους κανόνες της κωμωδίας τρόμου όπως παίζει ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας με τα κουβαδάκια του στην άμμο.

Αυτό το τελευταίο μην το πάρετε απαραίτητα ως ολοκληρωτικά κακό, μιας και κάθε ενασχόληση με καθετί καινούριο και άγνωστο, κρύβει μέσα του ψήγματα φρεσκάδας και δημιουργικότητας.

Όσο λοιπόν κακό, προχειροφτιαγμένο και γελοίο να είναι, δύσκολα μπορείς να του κρατήσεις κακία, από τη στιγμή μάλιστα που ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του φαίνεται να το παίρνουν στα σοβαρά.

Πριν όμως αναλύσουμε περαιτέρω τα πως και τα γιατί, πάρτε μια ιδέα από το στόρι.

Ο Wolf (Greg Hopple) είναι ένας κλασικός geek που εργάζεται ως διανομέας πίτσας για να βγάζει το χαρτζιλίκι του...

Έτσι λοιπόν, ένα τυπικό βράδυ ρουτίνας και λίγο πριν τελειώσει η βάρδια του, μαζί με τον επίσης σπασίκλα φίλο του Jake (Adam Schonberg) πηγαίνουν μέχρι το δάσος για να δώσουν μια στοίβα πίτσες σε μια καλύβα όπου διεξάγεται κάποιο πάρτι.

Όταν όμως η πόρτα ανοίγει, έκπληκτοι διαπιστώνουν πως δεν είναι ένα όποιο κι όποιο πάρτι αλλά ένα πάρτι μόνο με κορίτσια που για καλή τους τύχη φορούν μόνο τα απολύτως απαραίτητα.

Οι δύο φίλοι αν και αρχικά κομπλάρουν με τη γεμάτη υποσχέσεις πρόσκληση των κοριτσιών, στη συνέχεια υποχωρούν και την αποδέχονται αφού ανακαλύπτουν πως το αυτοκίνητο τους έπαθε ανεξήγητη βλάβη και δεν μπορούν να φύγουν.

Κάπως έτσι, εν μέσω ποτών, χορού και σέξι διάθεσης τα δύο αγόρια βλέπουν την πιο τρελή τους φαντασίωση να υλοποιείται και τα όνειρα τους να παίρνουν επιτέλους σάρκα και οστά.

Η βραδιά μάλιστα αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον Wolf αφού αναγνωρίζει στο πρόσωπο μιας ελκυστικής ξανθιάς τον έρωτα της ζωής του.

Η χαρά του όμως δεν κρατά και πολύ, αφού το επόμενο πρωινό η κοπέλα λείπει από το σπίτι, έχοντας αφήσει ως μοναδικό στοιχείο για να θυμίζει την παρουσία της, το κινητό της τηλέφωνο.

Μη χάνοντας χρόνο ο Wolf μαζί με το φίλο του αποφασίζουν να κάνουν τα πάντα για να την εντοπίσουν ώστε να μπορέσει να της εξομολογηθεί τον έρωτα του.

Υπολογίζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, αφού η τοπική πανίδα για λόγους που παραμένουν ασαφείς, αποφασίζει το ίδιο πρωινό να εξαπολύσει μια αιματηρή εξέγερση κατά της ανθρωπότητας.

To Rise of the Animals είναι μια ταινία που πρέπει να δείτε.
Όχι γιατί είναι καλή ή καλοφτιαγμένη αλλά για το ακριβώς αντίθετο.

Για να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια πόση κακογουστιά μπορεί να χωρέσει σε 60 λεπτά ή εναλλακτικά για να δείτε το πως θα ήταν αν βάζατε το μικρό σας ξαδερφάκι να γυρίσει τη δική του ταινία τρόμου.

Είναι πραγματικά δύσκολο και σχεδόν άξιο θαυμασμού να βρεις στις μέρες μας ένα φιλμ τόσο κακοστημένο και κακοφτιαγμένο, με εφέ κατώτερα των b movies του 50ʼ.

Από την άλλη όμως, παρά το γεγονός ότι θυμίζει βίντεο γυρισμένο για το You Tube, δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις με τον αυθορμητισμό και την ζωντάνια της όλης προσπάθειας.

Γιατί όταν έχεις έναν προϋπολογισμό μόλις 7.000 δολαρίων είναι απολύτως λογικό τα κανονικά ζωάκια να αντικατασταθούν με λούτρινα, οι δολοφονίες να πραγματοποιηθούν εκτός πλάνου, τα εφέ να γίνουν από τον υπολογιστή της μάνας σου, οι μπογιές που έχετε στο υπόγειο να χρησιμοποιηθούν για το ψεύτικο αίμα και οι επαγγελματίες ηθοποιοί να αντικατασταθούν από φίλους και γνωστούς.

Γιʼ αυτό λοιπόν θα σας συμβούλευα νʼ αφήσετε στην άκρη τις προσδοκίες σας για οτιδήποτε καλόγουστο, να χαλαρώσετε τις αντιστάσεις σας και νʼ αφεθείτε σʼ αυτήν την άνευ προηγουμένου έκρηξη καφρίλας.

Αν μη τι άλλο οι κάκιστες ερμηνείες, τα υπερβολικά κακοφτιαγμένα ειδικά εφέ, οι γενναιόδωρες δόσεις κόκκινης μπογιάς στα μούτρα των πρωταγωνιστών και δυο- τρεις σκηνές ανθολογίας θα σας αποζημιώσουν και θα σας κάνουν να χαμογελάσετε.

Πόσες φορές άλλωστε θα δείτε στη ζωή σας ελάφι να τρώει χέρι χαζής ξανθιάς, γιγάντιο ψηφιακό γορίλα της κακιάς ώρας να κατατροπώνεται από τους πρωταγωνιστές την ώρα που βρίσκεται στην οροφή του αυτοκινήτου τους και ιπτάμενη λούτρινη γάτα να αποκρούεται από το τηγάνι γενναίας μαμάς και να προσγειώνεται στον σκουπιδοφάγο ;

Αν μάλιστα δεν απουσίαζε και το σκιουράκι του poster που ροκανίζει το μάτι τότε θα μιλάγαμε για αριστούργημα.

Το καλό πάντως με το Rise of the Animals είναι πως, εκτός από τον έντονο ερασιτεχνισμό του και τις υπερβολικά πολλές κακοτεχνίες του, διαθέτει μια αίσθηση χιούμορ κι έναν αυτοσαρκασμό που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα bad movies.

Όσοι λοιπόν αγαπάτε τις πραγματικά κακές ταινίες, αυτές που φτιάχτηκαν γιʼ αυτό το σκοπό, μη χάσετε για κανένα λόγο το Rise of the Animals.

Είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί ψηλά ο αδικοχαμένος Ed Wood θα νιώθει πραγματικά περήφανος για τους συνεχιστές του έργου του.