Night Wolf (13 Hours) review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να δω ένα καλό θρίλερ με λυκανθρώπους - άλλωστε, δεν είμαι και μεγάλος θαυμαστής.

Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει όμως;
Η πλειονότητα τους είναι κακές ταινίες, χωρίς τίποτα που θα σε εκπλήξει ή έστω θα σε διασκεδάσει.

Ας πούμε, το Dog Soldiers του Neil Marshall ήταν μία καλή εξαίρεση, αλλά πέρα από αυτό, δεν μου έρχεται άλλο στο νου - τουλάχιστον χωρίς μεγάλη σκέψη και συγκέντρωση.
It's not my thing, που λένε.

Και βλέποντας τη διαφημιστική προσπάθεια των συντελεστών του Night Wolf να συνδέσουν κάποιον παραγωγό με το συγκεκριμένο φιλμ, μόνο λύπηση μου προκαλεί.
Όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα σύνδεση (εκτός αν ψωνίζανε από το ίδιο sex shop).

Το Night Wolf (ή αλλιώς 13 Hours) του Jonathan Glendening δεν θα αλλάξει το τρόπο που σκέφτομαι για τα werewolf movies.
Κάθε άλλο, ενισχύει την άποψή μου.

Η ιστορία αρχίζει με τη Sarah (Isabella Calthorpe) να επιστρέφει στο απομονωμένο πατρικό σπίτι της στην Βρετανική ύπαιθρο, μετά από μια μακρά απουσία στην Αμερική για σπουδές.
Με απλά λόγια, επιστρέφει στα προβλήματα.

Η μητέρα της έχει εξαφανιστεί και το συμπέρασμα που αφήνεται να εννοηθεί είναι ότι βλέπει τον εραστή της κάθε βράδυ, πίσω από την πλάτη του πατριού της...

Ο πατριός της Sarah (Simon MacCorkindale) έχει τα δικά του προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων των τριών άχρηστων αδελφών της Sarah, τον πρώην φίλο της, Doug (Joshua Bowman) και την παιδική της φίλη Emily (Gemma Atkinson) η οποία της κρατάει κακία που την άφησε '...σε αυτό το κωλομέρος'.

Η Sarah ανανεώνει τις παλιές γνωριμίες στο στάβλο του σπιτιού της, αστειεύεται λίγο με τα αγόρια και γενικά προσπαθεί να προχωρήσει ήπια την όχι και τόσο ευπρόσδεκτη επάνοδό της.

Σύντομα, ένα πλάσμα επίσης έχει φτάσει στο σπίτι της οικογένειας, και ο μπαμπάς είναι το πρώτο θύμα του.

Για να περιπλέξει κι άλλο τα πράγματα, μια καταιγίδα σβήνει τα φώτα στο στάβλο και τα αγόρια και τα κορίτσια το εγκαταλείπουν για να πάνε ανυποψίαστα στο σπίτι να συνεχίσουν το κωλοβάρεμα.

Γυρισμένο ως επί το πλείστον μέσα στο σπίτι, η ταινία παίρνει πολύ χρόνο πριν αρχίσει η δράση, γνωρίζοντας μερικούς χαρακτήρες - αν και όχι όλους.

Όσο περισσότερο γνωρίζεις την οικογένεια, τόσο πιο πολύ δεν τους χωνεύεις.

Ακόμα και η πρωταγωνίστρια Sarah έχει συχνά ξεσπάσματα bitchy συμπεριφοράς και μόνο ο πρώην φίλος της Doug και ο μικρός αδερφός, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας κοιμάται στον αχυρώνα, είναι κάπως συμπαθητικοί.

Από το υπόλοιπο cast, το αγγλικό μοντέλο Gemma Atkinson προσφέρει λίγο γάμπα και άφθονο ντεκολτέ (κι έχει και την καλύτερη ...έξοδο διαφυγής), ενώ ο Tom Felton του Harry Poter παίρνει μεγάλο μέρος από τα credits αν και βγαίνει από τη ταινία στο μισάωρο - που με κάνει να πιστέψω ότι συμμετείχε ως χάρη σε κάποιον από τη παραγωγή.

Πάντως, και πρέπει να το πω αυτό, ο σκηνοθέτης Glendening έπρεπε να βγάλει την Atkinson από τα ρούχα της έστω μία φορά - δεν θα έχει συχνά τέτοια τύχη - αντίθετα, το κάνει με τη Calthorpe στη τελευταία σκηνή-επιρροή από το Martyrs!

Το σίγουρο είναι ότι προσπάθησε να δώσει τη δική του ματιά και στυλ με κάποια έξυπνα πλάνα και γωνίες.
Αρκετά ενδιαφέρουσσα σκηνοθεσία.

Σε ότι αφορά το gore, επίσης θα απογοητευτείτε.
Τους σκοτωμούς τους βλέπουμε συνήθως από την οπτική του λυκανθρώπου, ενώ το αίμα δείχνεται πάντα μετά από την επίθεση (πτώματα, μέλη κλπ).

Το πλάσμα φαίνεται μόνο στα τελευταία λεπτά και, τουλάχιστον δεν απογοητεύει.

Σε γενικές γραμμές όμως, το Night Wolf είναι ένα βαρετό πλάσμα-στο-σπίτι θρίλερ, με λίγη δράση και πολύ μπλα μπλα, ελάχιστο χρόνο του πλάσματος στην οθόνη, αντιπαθητικούς χαρακτήρες και μια ανατροπή στο φινάλε που, αν δεν σας προκαλέσει γέλιο, θα σας αφήσει αδιάφορους.

Σε εμένα επικράτησε το πρώτο.