Marianne review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Δεν έχετε παράπονο, φέτος έχουμε δει ουκ ολίγα μεταφυσικά θρίλερ με φαντάσματα, στοιχειωμένα σπίτια κτλ.

Άλλα καλογυρισμένα και τρομαχτικά, άλλα βαρετά και προβλέψιμα, σημασία έχει πως στατιστικά, ήταν περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά.

Ήρθε λοιπόν και η σειρά της Σουηδίας να συνεισφέρει στο είδος με ένα αρκετά διαφορετικό θρίλερ (;) που πιστέψτε με, δε μοιάζει με κανένα από όσα έχετε δει μέχρι σήμερα.

Μη βιάζεστε δεν το λέω για καλό…

Η Marianne λοιπόν, αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Filip Tegstedt και προβλήθηκε με επιτυχία (που λέει ο λόγος…) στο φημισμένο φεστιβάλ Fantasia, που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο Montreal του Καναδά.

Περισσότερο μεταφυσικό, ψυχολογικό δράμα παρά ταινία τρόμου, το φιλμ αγαπήθηκε και υμνήθηκε από μερίδα της κριτικής καθώς θεωρήθηκε μια προσπάθεια ανανεωτική, με βάθος, μακριά από τα χολιγουντιανά, επιφανειακά κλισέ.

Η πραγματικότητα όμως δυστυχώς βρίσκεται αρκετά μακριά και θα σας αποκαλυφθεί αφού πάρετε πρώτα μια ιδέα από την υπόθεση.

Με φανερές τις επιρροές από τη σουηδική  λαογραφία, η ταινία αφηγείται την ιστορία του  Krister Larsson (Thomas Hedengran), ενός ευυπόληπτου καθηγητή, του οποίου η ζωή αλλάζει ολοκληρωτικά μετά από το θάνατο της γυναίκας του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα...



Ο Krister μένει πίσω, μόνος κι αβοήθητος, με μια εξαγριωμένη έφηβη κόρη να του προσάπτει συνεχώς ευθύνες για τον άδικο θάνατο της μητέρας της κι ένα νεογέννητο βρέφος που χρειάζεται καθημερινά άπλετο χρόνο και φροντίδα.

Πάνω όμως που προσπαθεί να εξισορροπήσει τα πράγματα και να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του, όλα γκρεμίζονται, όταν κατά τη διάρκεια του ύπνου αρχίζει να τον επισκέπτεται μια μυστηριώδης γυναικεία παρουσία.

Αμέσως μπαίνει σε σκέψεις και αρχίζει να αναρωτιέται αν η μυστηριώδης γυναίκα είναι το πνεύμα της συζύγου του ή αν έχει να κάνει με την παλιά του παράνομη ερωμένη, ονόματι Marianne (Viktoria Satter), που τον καταδίωκε και τον παρακολουθούσε συνεχώς (κάτι που βλέπουμε από τις πρώτες κιόλας σκηνές – μέσω flashback).

Προβληματισμένος και θορυβημένος από τις περίεργες επισκέψεις, αρχικά απευθύνεται στον φίλο της κόρης του,  έναν αργόσχολο νεαρό με το παρατσούκλι “Stiff” (Dylan M.Johansson), ο οποίος είναι γνώστης των μεταφυσικών.

Αφού λοιπόν τον συμβουλέψει ανάλογα, προτείνοντας του μεταξύ άλλων και τη λύση του λιναρόσπορου (ναι, εκτός από καλό στη διατροφή μας, διώχνει και τα φαντάσματα!), ο “Stiff” κάνει και μια αναφορά στο φαινόμενο της Μόρα - που πριν λίγες εβδομάδες προκάλεσε συζητήσεις στο Horrorant με αφορμή το trailer του Shadow People - το θηλυκό δαίμονα που σε επισκέπτεται απειλητικά τα βράδια.

Χωρίς να μπορεί να βγάλει άκρη και με τις επισκέψεις να γίνονται όλο και πιο έντονες, ο Krister απευθύνεται στον ψυχολόγο του (Peter Stormare, Undocumented), ο οποίος καταρρίπτοντας τις θεωρίες περί φαντασμάτων αποδίδει τις περίεργες επισκέψεις στην "παράλυση ύπνου", μια διαταραχή στην οποία το μυαλό δίνει την εντύπωση πως είσαι ξύπνιος, ενώ στην πραγματικότητα παραμένεις κοιμισμένος.

Με τον κλοιό γύρω του να σφίγγει ασφυχτικά και την παραφυσική δραστηριότητα να προκαλεί απροσδόκητες εξελίξεις, ο Krister θα πρέπει να δράσει γρήγορα και να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις πριν είναι πολύ αργά.

Ναι το ξέρω, ακούγεται ωραιότατη η υπόθεση και το poster τα σπάει, είναι και σουηδικός κινηματογράφος που όσο να πεις έχει ανέβει στην εκτίμηση μας μετά από Το Κορίτσι με το Τατουάζ (άραγε πόσο τυχαίο είναι το όνομα του πρωταγωνιστή ή το look της έφηβης κόρης του;), γενικά όλα σε προϊδεάζουν για κάτι καλό.

Αυτό όμως που αντικρίζεις απέχει παρασάγγας (ποτέ δεν περίμενα ότι θα γράψω αυτή τη λέξη!) από αυτό που έχεις στο μυαλό σου ως θρίλερ μεταφυσικού περιεχομένου.

Καλός ο Ingmar Bergman δε λέω, αλλά όταν παρακολουθείς τέτοιου είδους ταινία δε θες ούτε ατέλειωτους διαλόγους, ούτε αμέτρητες οικογενειακές προστριβές, ούτε αργό και βασανιστικό ρυθμό.

Τι κι αν κάπου κάπου πετάγεται η τρομαχτική γυναικεία φιγούρα με τη φωνή - πιστή αντιγραφή από τα Ju on/ The Grudge - να υπενθυμίσει τι βλέπουμε, στο μεγαλύτερο μέρος της νιώθεις πως παρακολουθείς ένα βαρύ κι ασήκωτο, βαρύγδουπο ψυχολογικό δράμα παρά ταινία τρόμου.

Με άλλα λόγια η Marianne θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει το αγαπημένο θρίλερ του ψευτο - κουλτουριάρη που χαρακτηρίζει τέχνη μόνο ό,τι διαρκεί 150 ώρες, έχει σκοτεινιά, αφαιρετική διάθεση και ανούσιους διαλόγους.

Γενικότερα το φιλμ, αν εξαιρέσουμε κάποιες καλές ερμηνείες, δεν πείθει πουθενά και κουράζει γρήγορα, βαραίνοντας επικίνδυνα τα βλέφαρα.

Επίσης δείχνει έντονα ερασιτεχνικό, είναι κακοσκηνοθετημένο, κάποιες καλές ιδέες (όπως αυτή της Μόρα) δεν αξιοποιούνται ποτέ και για κερασάκι στην τούρτα διαθέτει ένα ατυχέστατο γυναικείο καστ, τόσο από πλευράς ερμηνειών όσο και από θέμα εμφάνισης, με τις περισσότερες πρωταγωνίστριες να θυμίζουν αλλοδαπές ατσούμπαλες καθαρίστριες (άουτς!).

Ακόμα και μια προσπάθεια που γίνεται με μια κάποια ανατροπή προς το τέλος πέφτει στο κενό, στέλνοντας το θεατή για ύπνο με νεύρα και τη Μarianne στο ασυνείδητο τμήμα του εγκεφάλου όπου απωθούνται οι δυσάρεστες
εμπειρίες.
 

Marianne trailer από Horrorant