Horrorant Classics: Η Απειλή - Τhe Thing (1982)
Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.
To 1982 , ο John Carpenter ύστερα από την επιτυχία που γνώρισε με τη Νύχτα Με Τις Μάσκες, την Ομίχλη και την Απόδραση Στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να αφήσει προσωρινά πίσω τις b- movie συμβάσεις στις οποίες είχε δομήσει τη μέχρι τότε καριέρα του και να συνεργαστεί για πρώτη φορά με ένα μεγάλο στούντιο.
Λίγο η μεγάλη απήχηση που είχε εκείνη την περίοδο το είδος της επιστημονικής φαντασίας (Alien, Blade Runner), λίγο η αγάπη του για τα παλιά φιλμ που τον μύησαν στον κόσμο της, τον ώθησαν στο να προτείνει τη διασκευή μιας ιδιαίτερα αγαπημένης του ταινίας, φανερώνοντας παράλληλα την πρόθεση του να της προσδώσει πιο φιλόδοξες διαστάσεις.
Με έναν γενναιόδωρο προϋπολογισμό και την καθοριστική συμβολή των επαναστατικών εφέ ενός 22χρονου νεαρού με το όνομα Rob Bottin (The Howling), o Carpenter μετέφρασε το "The Thing From Another World" του 1951 σε μια ταινία που περιλάμβανε περισσότερο θέαμα αλλά και μια αδιαφιλονίκητη ικανότητα αιφνιδιασμού και σοκ που δε συναντούσες σε καμία άλλη δημιουργία της εποχής.
Δυστυχώς όμως η Απειλή κυκλοφόρησε μια χρονιά που τις αίθουσες της Αμερικής και του κόσμου ολόκληρου μονοπωλούσε εξολοκλήρου ο αξιαγάπητος Ε.Τ. Ο Εξωγήινος του Spielberg, με συνέπεια ο αποκρουστικός δολοφονικός διαγαλαξιακός οργανισμός του Carpenter να περάσει απαρατήρητος.
Λίγο η μεγάλη απήχηση που είχε εκείνη την περίοδο το είδος της επιστημονικής φαντασίας (Alien, Blade Runner), λίγο η αγάπη του για τα παλιά φιλμ που τον μύησαν στον κόσμο της, τον ώθησαν στο να προτείνει τη διασκευή μιας ιδιαίτερα αγαπημένης του ταινίας, φανερώνοντας παράλληλα την πρόθεση του να της προσδώσει πιο φιλόδοξες διαστάσεις.
Με έναν γενναιόδωρο προϋπολογισμό και την καθοριστική συμβολή των επαναστατικών εφέ ενός 22χρονου νεαρού με το όνομα Rob Bottin (The Howling), o Carpenter μετέφρασε το "The Thing From Another World" του 1951 σε μια ταινία που περιλάμβανε περισσότερο θέαμα αλλά και μια αδιαφιλονίκητη ικανότητα αιφνιδιασμού και σοκ που δε συναντούσες σε καμία άλλη δημιουργία της εποχής.
Δυστυχώς όμως η Απειλή κυκλοφόρησε μια χρονιά που τις αίθουσες της Αμερικής και του κόσμου ολόκληρου μονοπωλούσε εξολοκλήρου ο αξιαγάπητος Ε.Τ. Ο Εξωγήινος του Spielberg, με συνέπεια ο αποκρουστικός δολοφονικός διαγαλαξιακός οργανισμός του Carpenter να περάσει απαρατήρητος.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τις σκηνές gore που είχε διαρρεύσει ότι προκάλεσαν αναστάτωση σε ορισμένους θεατές το κοινό βρήκε έναν ακόμη λόγο για να του γυρίσει την πλάτη.
Έτσι το φιλμ στέφθηκε με εισπρακτική αποτυχία, απογοητεύοντας το στούντιο και τους ανθρώπους του, που πίστεψαν τόσο πολύ στον ταλαντούχο δημιουργό...
Έτσι το φιλμ στέφθηκε με εισπρακτική αποτυχία, απογοητεύοντας το στούντιο και τους ανθρώπους του, που πίστεψαν τόσο πολύ στον ταλαντούχο δημιουργό...
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Carpenter δέχτηκε και τα πυρά των κριτικών, οι οποίοι στράφηκαν ενάντια στο πρώην χαϊδεμένο τους παιδί, με την πρόφαση ότι ο σκηνοθέτης ενέδιδε πλέον στα δέλεαρ του mainstream σινεμά και στις τακτικές του εύκολου τρόμου.
Στην Ανταρκτική του 1982, κατά τη διάρκεια μίας χιονοθύελλας που έχει διακόψει επί εβδομάδες τις ραδιοεπικοινωνίες, μία αποκομμένη ομάδα επιστημόνων και εργατών στην πολική βάση των ΗΠΑ «Φυλάκιο 31» έρχεται αντιμέτωπη με έναν εξωγήινο οργανισμό, που βρίσκεται παγωμένος στο χιόνι επί εκατό χιλιάδες χρόνια.
Ο επικίνδυνος οργανισμός έχει καταφέρει να μολύνει ήδη το προσωπικό μίας γειτονικής νορβηγικής ερευνητικής εγκατάστασης, οδηγώντας το με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο.
Στην Ανταρκτική του 1982, κατά τη διάρκεια μίας χιονοθύελλας που έχει διακόψει επί εβδομάδες τις ραδιοεπικοινωνίες, μία αποκομμένη ομάδα επιστημόνων και εργατών στην πολική βάση των ΗΠΑ «Φυλάκιο 31» έρχεται αντιμέτωπη με έναν εξωγήινο οργανισμό, που βρίσκεται παγωμένος στο χιόνι επί εκατό χιλιάδες χρόνια.
Ο επικίνδυνος οργανισμός έχει καταφέρει να μολύνει ήδη το προσωπικό μίας γειτονικής νορβηγικής ερευνητικής εγκατάστασης, οδηγώντας το με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο.
Οπως γίνεται γνωστό, το εξωγήινο αυτό παράσιτο κατέπεσε και συνετρίβη στη Γη με διαστημόπλοιο προ αμνημονεύτων ετών και μπορεί να αφομοιώσει βιολογικά πλάσματα κάθε τύπου, οικειοποιούμενο πλήρως τη μορφή και τη λειτουργία τους.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι πως κάθε κύτταρο και κάθε αντίτυπό του είναι το λιγότερο ευφυές, κάτι που του δίνει την ικανότητα να δολοφονεί ανεξέλεγκτα και να μεταπηδά από σώμα σε σώμα για να αυτοπροστατευθεί.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι πως κάθε κύτταρο και κάθε αντίτυπό του είναι το λιγότερο ευφυές, κάτι που του δίνει την ικανότητα να δολοφονεί ανεξέλεγκτα και να μεταπηδά από σώμα σε σώμα για να αυτοπροστατευθεί.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως τα ολοκληρωμένα αντίτυπά του προσπαθούν να κρύψουν τη φύση και τις δραστηριότητές τους ώστε να περάσουν απαρατήρητα.
Απέναντι λοιπόν σ' αυτό το πανέξυπνο δημιούργημα θα βρεθεί η ομάδα των δώδεκα ανδρών , η οποία θα πρέπει όχι μόνο να κατανοήσει τι συμβαίνει, αλλά και να αντιμετωπίσει το γεγονός πως έστω και ένας ανάμεσά τους μπορεί να έχει δολοφονηθεί και να έχει αντικατασταθεί από την εξωγήινη απομίμηση του…
Απέναντι λοιπόν σ' αυτό το πανέξυπνο δημιούργημα θα βρεθεί η ομάδα των δώδεκα ανδρών , η οποία θα πρέπει όχι μόνο να κατανοήσει τι συμβαίνει, αλλά και να αντιμετωπίσει το γεγονός πως έστω και ένας ανάμεσά τους μπορεί να έχει δολοφονηθεί και να έχει αντικατασταθεί από την εξωγήινη απομίμηση του…
Δανειζόμενο τη διάχυτη παράνοια της παλιάς ταινίας, την οξύνει και την πάει με εντυπωσιακό τρόπο ένα μεγάλο βήμα παραπέρα.
Επίσης ενώ φροντίζει από την αρχή να χτίσει το σασπένς, το αφήνει να εκραγεί εκκωφαντικά, μόνο στο τελευταίο ημίωρο του φιλμ.
Ταυτόχρονα δεν ξεχνά να αξιοποιήσει με αριστοτεχνικό τρόπο κάθε γωνιά από το κλειστοφοβικό σκηνικό στο οποίο έχει στριμώξει τη δράση του, κάνοντας έτσι το θεατή να νιώθει το ίδιο εγκλωβισμένος με τους πρωταγωνιστές.
Η σημαντικότερη όμως απόφαση που παίρνει ο Carpenter , είναι να μη θυσιάσει τίποτα από τον πανίσχυρο ψυχολογικό μηχανισμό που έχει χτίσει, ούτε να ανταλλάξει την αποτελεσματικότητα μιας χούφτας καλογραμμένων χαρακτήρων για χάρη του θεάματος και των φτηνών εντυπωσιασμών.
Αντιθέτως ισορροπεί υπόθεση και θέαμα με μοναδικό τρόπο, φέρνοντας πρωταγωνιστές και θεατές αντιμέτωπους με μια εθιστική, πρωτόγνωρη και τραυματική εμπειρία τρόμου που δύσκολα ξεχνιέται.
Μια εμπειρία που επιλέγει να κλείσει τον κύκλο της, (ανοίγοντας ίσως έναν άλλο;) με ένα από τα ωραιότερα και επιβλητικότερα ανοιχτά φινάλε που είδαμε ποτέ.
Δυστυχώς για μας, η Απειλή υπήρξε η τελευταία σπουδαία ταινία που υπέγραψε ο Carpenter στην πολύπαθη καριέρα του.
Το τι θα ακολουθούσε (π.χ. Ghosts of Mars, The Ward, το μέτριο prequel της Απειλής) ούτε το κατάφωρα υποτιμημένο αυτό φιλμ μπορούσε να φανταστεί, ούτε καν ο ίδιος ο σκηνοθέτης του.
Ταυτόχρονα δεν ξεχνά να αξιοποιήσει με αριστοτεχνικό τρόπο κάθε γωνιά από το κλειστοφοβικό σκηνικό στο οποίο έχει στριμώξει τη δράση του, κάνοντας έτσι το θεατή να νιώθει το ίδιο εγκλωβισμένος με τους πρωταγωνιστές.
Η σημαντικότερη όμως απόφαση που παίρνει ο Carpenter , είναι να μη θυσιάσει τίποτα από τον πανίσχυρο ψυχολογικό μηχανισμό που έχει χτίσει, ούτε να ανταλλάξει την αποτελεσματικότητα μιας χούφτας καλογραμμένων χαρακτήρων για χάρη του θεάματος και των φτηνών εντυπωσιασμών.
Αντιθέτως ισορροπεί υπόθεση και θέαμα με μοναδικό τρόπο, φέρνοντας πρωταγωνιστές και θεατές αντιμέτωπους με μια εθιστική, πρωτόγνωρη και τραυματική εμπειρία τρόμου που δύσκολα ξεχνιέται.
Μια εμπειρία που επιλέγει να κλείσει τον κύκλο της, (ανοίγοντας ίσως έναν άλλο;) με ένα από τα ωραιότερα και επιβλητικότερα ανοιχτά φινάλε που είδαμε ποτέ.
Δυστυχώς για μας, η Απειλή υπήρξε η τελευταία σπουδαία ταινία που υπέγραψε ο Carpenter στην πολύπαθη καριέρα του.
Το τι θα ακολουθούσε (π.χ. Ghosts of Mars, The Ward, το μέτριο prequel της Απειλής) ούτε το κατάφωρα υποτιμημένο αυτό φιλμ μπορούσε να φανταστεί, ούτε καν ο ίδιος ο σκηνοθέτης του.
The Thing (1982) trailer από Horrorant
%20locadina.jpg)
Post a Comment