Horrorant Classics: Δράκουλας - Dracula (1992)

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Άραγε πόσο εύκολο είναι να βρούμε το ελιξίριο για την αιώνια ζωή ή έστω το μυστικό για την παντοτινή αγάπη;

Καθόλου εύκολο θα μου πείτε (ειδικά το δεύτερο!)

Στον πολυδιαβασμένο όμως Δράκουλα του Bram Stoker τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αφού οι σκοτεινές δυνάμεις της φύσης συμμαχούν και καταφέρνουν να επιτύχουν και τους δύο παραπάνω θεωρητικά ανέφικτους στόχους.

Το διάσημο λοιπόν βιβλίο του μεγάλου αυτού συγγραφέα όπως γνωρίζετε από το History of Horror - Part 1 του Κωνσταντίνου, έχει μεταφερθεί άπειρες φορές στη μεγάλη οθόνη, σε όλες τις παραλλαγές, κάνοντας το μύθο του Δράκουλα αγαπητό από εκατομμύρια  ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Κάπως έτσι, 20 ολόκληρα χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 1992, η αριστουργηματική ιστορία του αιμοδιψούς Κόμη ειπώθηκε για μια ακόμη φορά, μέσα όμως από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του ζωντανού θρύλου Francis Ford Coppola.

Στα φιλόδοξα χέρια του Αμερικανού σκηνοθέτη, ο τρομακτικότερος ίσως μύθος της λογοτεχνίας και του σινεμά παρουσιάζεται ως ένα ρομαντικό παραμύθι τρόμου και ξαναγράφεται από την αρχή μέσα από έναν παροξυσμό εικόνων και ήχων που βομβαρδίζουν με πρωτόγνωρο τρόπο τις αισθήσεις του κοινού.

Μια αληθινή τελετή θεάματος που αφήνει άναυδο με τη μεγαλειότητα της και τον πιο υποψιασμένο θεατή, χαρίζοντας ταυτόχρονα στον τραγικό ήρωα μια από τις ευτυχέστερες και πιο άρτιες κινηματογραφικές  μεταφορές του στο κινηματογραφικό πανί...

Το 1462, ένας ιππότης από την Τρανσυλβανία, γνωστός ως Δράκουλας (Gary Oldman, Tinker Tailor Soldier Spy) υπέρμαχος του Χριστιανισμού, επιστρέφει από τον πόλεμο ενάντια στους Τούρκους και βρίσκει τη γυναίκα του, Elisabeta (Winona Ryder, The Dilemma) νεκρή.

Η εκκλησία αρνείται τις τιμές στη νεκρή πριγκίπισσα λόγω του γεγονότος ότι αυτοκτόνησε και γι’ αυτό το λόγο ο Δράκουλας αποκηρύσσει τη θρησκεία του κι ορκίζεται να πάρει το αίμα του πίσω.

Τέσσερις αιώνες αργότερα κι ενώ οι πληγές του είναι ακόμα νωπές, ο μυστηριώδης άρχοντας σε μια απ' τις περιπλανήσεις του αναγνωρίζει στο πρόσωπο της νεαρής και όμορφης Mina Murray τη μετενσάρκωση της αγαπημένης του.

Γοητευμένος και συγκινημένος από την παρουσία της παίρνει την απόφαση να επισκεφτεί και να εγκατασταθεί στο βικτοριανό Λονδίνο με βασικό σκοπό να κερδίσει της παντοτινή της αγάπη.

Βέβαια τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα για τον ίδιο αφού για να κερδίσει την καρδιά της θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει αρκετούς εχθρούς, μεταξύ των οποίων βρίσκεται ο δαιμόνιος καθηγητής Van Helsing (Anthony Hopkins, Thor) αλλά και ο ερωτικός του αντίζηλος Jonathan Harker (Keanu Reaves, Henry's Crime).

Πληθωρική, πυκνή, όμως αριστοτεχνικά συγκροτημένη, η αφήγηση του Δράκουλα αψηφά τα προσχήματα της δραματουργίας για να βυθιστεί στον κόσμο των αισθήσεων και τη μαγεία της εικόνας.

Με μεγάλη δεξιοτεχνία ο ικανότατος σκηνοθέτης καταφέρνει να μετατρέψει τις λέξεις σε εικόνες και τις εικόνες σε συναισθήματα, βαπτίζοντας τες στη γοτθική ατμόσφαιρα του βικτοριανού μυθιστορήματος.

Το οπτικό του αυτό επίτευγμα υπακούει σε μια μεγαλοπρεπή θεατρικότητα, έναν μπαρόκ αισθησιασμό κι ένα παραμυθένιο στυλιζάρισμα που ταιριάζουν απόλυτα με τη φύση του βαμπιρικού μύθου.

Κάποιες στιγμές βέβαια δίνεται η σαφής εντύπωση πως ο Coppola το παρακάνει με την εμμονή του στην υπερβολή της εικόνας, σε σημείο μάλιστα να καταντά στιγμές κουραστικό και επαναλαμβανόμενο.

Η επιδειξιομανεία του όμως αυτή παρόλο που φλερτάρει με την υπερβολή, δεν στερεί από την ταινία την όποια πλαστικότητα ή ευελιξία.

Κι αυτό γιατί ο Coppola με πολύ έξυπνο τρόπο  χρησιμοποιεί τη γραφή (π.χ. τα γράμματα της Μina, το ημερολόγιο του Jonathan) και την τεχνολογία (π.χ. τον κινηματογράφο, τα μεταφορικά μέσα της εποχής) ως το όχημα της αφήγησης με το οποίο ο θεατής θα μεταφερθεί από τη μια εποχή στην άλλη, από την απόκοσμη Τρανσυλβανία στο ανήσυχο Λονδίνο και από τις δοξασίες του παρελθόντος στους μεταφυσικούς φόβους του παρόντος.

Όμως στο φιλόδοξο αυτό δημιούργημα του σκηνοθέτη του Νονού, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχε η εμπνευσμένη μουσική του Wojciech Kilar.

Άλλοτε σκοτεινή κι απειλητική, άλλοτε μαγευτικά ρομαντική και μελωδική, μας ταξιδεύει μακριά από τον κόσμο των θνητών, κάνοντας το Δράκουλα να μοιάζει με μια σκοτεινή μεταφυσική όπερα.

Το ίδιο σημαντική βέβαια και η συμβολή του μεγαλοπρεπούς καστ, με έναν εξαίρετο Gary Oldman να κλέβει άνετα την παράσταση από τους υπόλοιπους, μια πειστική και ευαίσθητη ερμηνεία από την παρεξηγημένη Winona Ryder, έναν απολαυστικό Anthony Hopkins σε μια περίοδο που βρισκόταν σε αξιοζήλευτη ερμηνευτική φόρμα, τον Keanu Reaves σε έναν από τους πρώτους του μεγάλους ρόλους και special bonus πρώτη εμφάνιση από την καυτή Monica Bellucci (The Whistleblower) ως μια από τις νύφες του Δράκουλα.

Μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της εποχής, το Dracula του Coppola κατάφερε να αγγίξει τις καρδιές όλου του κόσμου (και κυρίως των γυναικών, ας μην το κρύβουμε), αναδεικνύοντας  σε όλο της το μεγαλείο μια αθάνατη ιστορία αγάπης που θα συνεχίζει να συγκινεί όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Κι αυτό γιατί σε μια μοντέρνα και τεχνολογικά εξελιγμένη εποχή, όπου οι δαίμονες του παρελθόντος  παραμονεύουν, κι όπου το καλό και το κακό συνεχίζουν να μάχονται για την ψυχή του κόσμου, ένας καταραμένος παλιομοδίτης άρχοντας θα εξακολουθεί να μάχεται για την εκλεκτή της καρδιάς του, αγνοώντας  επιδεικτικά το γεγονός πως οι μύθοι ανήκουν πια στο παρελθόν κι ότι η αγάπη είναι υπόθεση των ζωντανών…

Dracula (1992) trailer από Horrorant