Episode 50 review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Αν το Grave Encounters είναι το καλύτερο, τρομακτικότερο, εξυπνότερο και πιο 'γεμάτο' found footage τη φετινή χρονιά μέχρι τώρα, το Episode 50, που έχει την ίδια ακριβώς υπόθεση, μάλλον αποτελεί το πολικό αντίθετο όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του, την εξυπνάδα του και τη πληθωρικότητα του.

Ακόμα χειρότερα, η ταινία θέλει να λέγεται found footage αλλά δεν είναι, καθώς σε μεγάλο μέρος του είναι γυρισμένο και μονταρισμένο κανονικά, με σενάριο, φωτογραφία κλπ.

Και αν κανονικά θα έπρεπε για αυτό το λόγο να αποφεύγονται πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν συχνά αυτά τα φιλμ, το Episode 50 των Joe και Jess Smalley το μόνο που καταφέρνει είναι να απολέσει και τη τελευταία δικαιολογία του.

Η ταινία ξεκινά με λευκό κείμενο σε μαύρη οθόνη με κάποιου είδους ορισμούς των διαφόρων τύπων φαντασμάτων, π.χ. poltergeist.

Ωστόσο, μόλις εξαφανίζονται οι ορισμοί, η ταινία παίρνει μια παράξενη τροπή.

Μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάζεται 'The Paranormal Inspectors' ξεκινάει, και δείχνει μια ομάδα νεαρών (Josh Folan, Natalie Wetta, Chris Perry) να ενημερώνουν ένα ζευγάρι που νόμιζε ότι ζει σε στοιχειωμένο σπίτι, πως οι θόρυβοι που ακούγονται είναι από τα ποντίκια (...) και τα οράματα που βλέπουν προκαλούνται από αναθυμιάσεις από τις μπογιές που υπάρχουν στο υπόγειο!

Πρώτον, δε ξεκινάς ποτέ έτσι μια ταινία για φαντάσματα.
Φαντάζομαι πολλούς που θα έψαχναν για τέτοιες εξηγήσεις βλέποντας τη ταινία, άρα απέτυχες να τους τρομάξεις, κάτι που είναι σκοπός σου από τη στιγμή που αποφάσισες να φτιάξεις τέτοια ταινία...



Επίσης, γίνεται φανερό από την αρχή ότι οι άνθρωποι δεν είναι ερευνητές φαντασμάτων αλλά απομυθοποιητές που βρίσκουν πάντα τη ρεαλιστική κι επιστημονική λύση.

Δεύτερον, έχετε ακούσει ποτέ κάτι πιο γελοίο;
Δηλαδή, το ζευγάρι έχει πειστεί ότι έχει φαντάσματα επειδή οι αναθυμιάσεις θολώνουν τη κρίση τους;
Πάτε καλά;

Μετά τα τυπικά (και τα μάλλον αχρείαστα credits της υποτιθέμενης εκπομπής), οι δημιουργοί του Episode 50 μας ενημερώνουν ότι η 'πασίγνωστη' τηλεοπτική εκπομπή σταμάτησε χωρίς εξηγήσεις στο 49ο επεισόδιο, πως δεν βρέθηκε ποτέ το υλικό του συνεργείου - που, φυσικά, είναι εξαφανισμένο - '...μέχρι τώρα' και αμέσως ξεκινά μια γνωριμία με τους ήρωες.

Νέο λάθος εδώ, καθώς δεν υπάρχει ούτε ένας χαρακτήρας που θα μπορούσες να συμπαθήσεις, είτε άνδρας είτε γυναίκα.

Κι αυτό είναι κρίμα, γιατί η ταινία πραγματικά παίρνει το χρόνο της (πολύ χρόνο όμως) για να μας γνωρίσει αυτούς τους χαρακτήρες, πηγαίνοντας να συναντήσουν ένα άλλο τηλεοπτικό συνεργείο  - ακόμα πιο αχώνευτοι αυτοί - που έχει πάρει το ελεύθερο να μαγνητοσκοπήσει τους Paranormal Inspectors κατά τα γυρίσματα του 50ου επεισοδίου τους, στο West Virginia Insane Asylum.

Συνεργείο καταγράφει συνεργείο δηλαδή, και όλους μαζί τους καρα-καταγράφουν τα πνεύματα που έχουν μείνει μέσα στο εγκαταλελειμένο τρελάδικο.

Το μοναδικό credit που δίνω στο Episode 50 είναι μια σκηνή που, για κάποιο λόγο με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος, αν και στη σύλληψή της δεν είναι κάτι πρωτότυπο - κάθε άλλο.
Άλλες πραγματικά τρομακτικές στιγμές όμως, δεν έχει.

Αναλώνεται σε άσκοπο μπλα μπλα μέχρι τη μέση της, απασχολείται με μερικά back stories των χαρακτήρων που όμως ποτέ δεν παίρνει το χρόνο να εξηγήσει πλήρως, και δεν κάνει καμία προσπάθεια να γεμίσει κάπως τις τεράστιες τρύπες του σεναρίου.

Αφού θέλεις να έχεις εκπλήξεις, διαλόγους, σκέψεις, υπο-ιστορίες και πραγματική πλοκή σε ένα found footage θρίλερ, είναι αδιανόητο να μην ασχολείσαι με τις ανακρίβειες του σεναρίου.

Το Grave Encounters τουλάχιστον δεν ασχολήθηκε καθόλου με αυτά.
Και κέρδισε.

Ένα άλλο πρόβλημα με το Episode 50 είναι ότι πέφτει στη παγίδα να ανοίγει πολλά και μεγάλα θέματα σε μια ταινία διάρκειας μόνο 70 λεπτών, αν βγάλεις τα fake credit και την εναρκτήρια άσχετη σκηνή.

Αποτέλεσμα;
Στο τέλος τρέχει πιο γρήγορα κι από τον η σκιά του, με τις ομάδες να χωρίζονται σε διαφορετικές τοποθεσίες (ναι, έξω από το Άσυλο), προκαλώντας σύγχυση σε όσους ηρωικούς θεατές έχουν μείνει να προσπαθούν να άνακαλύψουν το μυστήριο πίσω από το μυστήριο του μυστηριώδους μυστικού (!).

Αλλά και στο κομμάτι του found footage υπάρχουν μπερδέματα.

Από όσο ξέρω, σε ταινίες με τη κάμερα στο χέρι, αυτός που τη κρατάει είναι ένας χαρακτήρας. 

Σε μερικές σκηνές (όχι μόνο μία), οι παρατηρητικοί θα καταλάβουν ότι ενώ η σκηνή αυτή ξεκινάει με τον χαρακτήρα καμεραμάν, στην εξέλιξη της μας δίνεται σαφώς η εντύπωση ότι δεν υπάρχει τέτοιος στο δωμάτιο, παρά μόνο ο σκηνοθέτης!

Αυτό δείχνει τσαπατσουλιά, μην πω κάτι βαρύτερο.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, αφήστε το.
Οι εσκεμμένες κακές ερμηνείες ('εκπομπή κάνουμε, δεν είμαστε ηθοποιοί') της αρχής δε διορθώνονται ποτέ στη διάρκεια της ταινίας.

Τέλος, το Episode 50 έχει το επιβαρυντικό στοιχείο της απροκάλυπτης αντιγραφής του Grave Encounters.
Συνεργείο κλείνεται σε άσυλο;
Σοβαρά;
Πάλι καλά που δεν το σπρώξατε ως remake!