Claustrofobia review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Το Claustrofobia το είχα σταμπάρει εδώ και δυο μήνες, αλλά επειδή δεν γνωρίζω την Ολλανδική γλώσσα, έπρεπε να περιμένω.

Μάλιστα, το διεκδίκησα από τον Νίκο όταν εκείνος μου είπε ότι προτίθεται να το δει και να κάνει το review.

Ο τίτλος Claustrofobia υποδηλώνει εξ αρχής κλειστούς χώρους και Ευρωπαικό τρόμο (αν ήταν αγγλόφωνο μάλλον θα λεγόταν claustrophobia), αλλά ούτε το ένα προσφέρει σε μεγάλο βαθμό, ούτε το άλλο.

Από τη μία πρόκειται απλά για μια ιστορία απαγωγής που εξελίσσεται στο μεγάλο μέρος του σε ένα ευρύχωρο κελάρι, από την άλλη φαίνεται σαν να είναι πολύ επηρεασμένο από το Hollywood και το αμερικάνικο κλισαρισμένο έδαφος των σεναρίων τρόμου.

Ουσιαστικά, η μοναδική αίσθηση κλειστοφοβίας δίνεται στην εναρκτήρια σκηνή.

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι πηδάνε το φράκτη και μπαίνουν κρυφά σε ένα απομονωμένο νεκροτομείο.

Το κορίτσι περνάει ένα κεφάλι το αγόρι, αλλά προφανώς ο πιτσιρικάς είναι τσιμπημένος μαζί της και οι ορμόνες του τον πείθουν να παίξει το - άρρωστο ακόμα και σε αυτή την ηλικία - παιχνίδι της: 'Αν μπεις μέσα (στο στενό θάλαμο που βάζουν τα νεκρά σώματα) για 10 δευτερόλεπτα, θα σε αφήσω να με φιλήσεις και να κάνεις ότι άλλο θέλεις', του λέει.

Το κορίτσι (και μελλοντική mega bitch, είμαι σίγουρος) θα τον αφήσει κλειδωμένο μέσα για τρεις ημέρες!

Μεταφερόμαστε στο σήμερα, όπου θα γνωρίσουμε τη φοιτήτρια κτηνιατρικής Eva (Carolien Spoor) που έχει προβλήματα με τις σπουδές της καθώς δεν μπορεί να κάνει κακό σε οποιοδήποτε ζωντανό, ακόμα και για την επιστήμη της...



Βλέπετε, η Eva θέλει να γίνει ηθοποιός και πηγαίνει συχνά σε auditions για θεατρικά έργα.

Θα νοικιάσει ένα διαμέρισμα με έναν αλλόκοτο σπιτονοικοκύρη, έναν ματάκια γείτονα αλλά και έναν όμορφο νεαρό πετυχημένο χειρουργό (Dragan Bakema), με τον οποίο γρήγορα θα αναπτυχθεί μια αμοιβαία συμπάθεια, αν και δεν εξελίσσεται σε κάτι περισσότερο λόγω της bitchy φίλης της Evas, Cynthia (Juliette van Ardenne) που του τη πέφτει πρώτη.

Μετά από μια ξέφρενη νύχτα clubbing, η Eva θα αποκοιμηθεί στον καναπέ του νέου της σπιτιού, για να ξυπνήσει αλυσοδεμένη σε ένα κρεβάτι ενός σκοτεινού κελαριού, με τον δεσμοφύλακα της να φορά μάσκα αερίου.

Ο απαγωγέας τη παρακολουθεί με κάμερες, της μιλά με παραμορφωμένη φωνή από ένα σύστημα ενδοεπικοινωνίας και της χορηγεί φάρμακα.

Μέχρι εδώ μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, από δω και πέρα πρέπει να είμαι προσεχτικός...αν και μεταξύ μας, όλες τις αποκαλύψεις τις έχεις μαντέψει ως αυτό το σημείο.

Ο απαγωγέας αποκαλύπτει το πρόσωπο του στο πρώτο μισάωρο (και αφού ο σκηνοθέτης παίξει ελάχιστα με το ποιος είναι από τους ...2 μόνο πιθανούς!) και από εκεί και πέρα ξέρεις ακριβώς τί συμβαίνει και γιατί (μια λεπτομέρεια που γίνεται γνωστή προς τη μέση της ταινίας ολοκληρώνει το παζλ).

Αυτό είναι και το κύριο πρόβλημα του Claustrofobia, του πρωτάρη Bobby Boermans.
Είναι εντελώς προβλέψιμο από πολύ νωρίς, δεν έχει σπουδαίες ανατροπές και ακολουθεί το χιλιοειπωμένο στόρι των αμερικάνικων αντίστοιχων.

Ναι μεν ακολουθεί αργά βήματα στην αποκάλυψη της ταυτότητας και των κινήτρων του απαγωγέα, αλλά δυστυχώς για αυτό, δεν έχει με τί να παραπλανήσει τους θεατές.
Από τα πρώτα λεπτά του φιλμ ξέρεις ποιος είναι και πιθανολογείς (σωστά) γιατί το κάνει, για τον απλούστατο λόγο ότι ...δεν υπάρχουν άλλοι πιθανοί ύποπτοι.

Προς το τέλος θα εμφανιστούν και οι Αρχές, στο πρόσωπο ενός αστυνομικού που μάλλον ως καρικατούρα λειτουργεί παρά ως ήρωας.

Αλήθεια, αν εσείς επισκεφτείτε τον παράξενο γείτονα μιας εξαφανισμένης κοπέλας, και τον δείτε να κάνει τον ανήξερο με το αίμα να κυλάει στο μάγουλο και ίχνη από ποντικοτροφές στο σαλόνι του (τις ίδιες που βρήκατε στο σπίτι της εξαφανισμένης), τί θα κάνατε;

Φυσικά θα κάνατε έρευνα, θα πηγαίνατε στου διαόλου τη μάνα για να μιλήσετε με έναν γιατρό που είχε νοσηλεύσει παλαιότερα τον εν λόγω γείτονα και, το καλύτερο, θα μπαίνατε κρυφά σπίτι του χωρίς να ειδοποιήσετε κανέναν για να 'ρίξετε μια ματια'.
Όχι, ε;
Μάλλον δεν είστε Ολλανδός μπάτσος τότε.

Επίσης, το παντελώς απλοικό και χωρίς καμία έκπληξη σενάριο είναι γεμάτο από μικρές ακατανόητες πράξεις από τους πρωταγωνιστές.
Η κλασική μουσική, η μάσκα αερίου, η μανία με το ποντίκι-κατοικίδιο ('λυπάμαι για το ποντίκι σου'!), ένα ανθρώπινο κεφάλι στον τοίχο από το πουθενά και άλλα πολλά τέτοια, είναι λεπτομέρειες που δεν έχουν κανένα σκοπό και μερικά φαίνονται να βγήκαν από άλλη ταινία.

Το καλό με το Claustrofobia ωστόσο, είναι στο πολύ καλό σκηνικό και στις ερμηνείες.

Πραγματικά το κελάρι είναι ατμοσφαιρικά ιδανικό για απαγωγή και η φωτογραφία σε αυτό το σημείο αξίζει τα εύσημα.

Με τη βοήθεια των επιτραπέζιων φωτιστικών, το υπόγειο δεν είναι καθόλου σκοτεινό στην οθόνη και είναι αρκετά βρώμικο και δυσοίωνο στο μάτι.
Όπως πρέπει δηλαδή.

Ιδιαίτερη μνεία χρειάζονται οι δύο πρωταγωνιστές, ο Bakema και η Spoor.
Ιδιαίτερα η κοπέλα δίνει όλο τον εαυτό της και πραγματικά θα καθηλώσει τα μάτια σας επάνω της.

Σε γενικές γραμμές δεν είναι καθόλου κακό φιλμ, με καλή φωτογραφία και καλές ερμηνείες, αλλά είναι απελπιστικά προβλέψιμο, του λείπουν οι ανατροπές, και ο τίτλος του - αν και όχι εντελώς παραπλανητικός - δεν αφορά αυτό που λέει.

Και κάτι άλλο.
Τελικά οι Ευρωπαίοι μπάτσοι είναι χειρότεροι από τους Αμερικανούς.

Release Date:

June, 2011 (online Netherlands)

March 20, 2012 (US DVD)

Claustrofobia trailer από Horrorant