Bane review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Τέσσερις γυναίκες ξυπνάνε σε ένα ευρύχωρο κελί, με τοίχους από σύρματα και αδιαφανές χαρτί να τους χωρίζει από μασκοφόρους νοσοκόμους ντυμένους στα λευκά.

Δεν θυμούνται τίποτα από τις προηγούμενες ζωές τους, ούτε καν τα ονόματά τους, για αυτό και κάθε μία φορά ένα ιατρικό βραχιόλι με το όνομα τους.

Οι γυναίκες είναι η Katherine (Sophia Dawnay) η ψύχραιμη, η Natasha (Tina Barnes) η σκληρή, η Jane (Lisa Devlin) η καλοκάγαθη, και η Elaine (Sylvia Robson) η κλαψιάρα.

Καμία δε γνωρίζει πώς και γιατί βρέθηκε εκεί, και όταν θα συναντηθούν με τον Dr. Murdoch (Daniel Jordan) και τον συνεργάτη του Jack (Jonathan Sidgwick), δεν θα διαφωτιστούν ιδιαίτερα.

Οι γυναίκες δέχονται νυχτερινές εισβολές από έναν χασάπη, γνωστός ως Surgeon (Χειρούργος), ο οποίος χαράζει αριθμούς στο δέρμα τους ενώ κοιμούνται.

Πολύ σύντομα οι γυναίκες θα καταλάβουν ότι οι αριθμοί υποδηλώνουν την ώρα που είναι προγραμματισμένο να πεθάνουν...

Σε τί είδους πειράματα τους υποβάλει ο άρρωστος και με σαδιστικές τάσεις Dr. Murdoch;
Ποιος είναι ο σκοπός του;  

Και θα μπορέσουν άραγε να επιζήσουν αρκετό καιρό για να πάρουν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά;

Το Bane καλύπτει τρία διαφορετικά είδη horror, όλα τοποθετημένα σε σειρά και όχι ανάκατα.

 

Ξεκινά ως ψυχολογικό θρίλερ, με τις τέσσερις γυναίκες να βρίσκονται σε ένα κλειστοφοβικό μέρος χωρίς να θυμούνται τίποτα, ούτε καν ποιες είναι, και τον τρελό επιστήμονα να τους υποβάλει σε ερωτήσεις διόλου κατατοπιστικές – ούτε για το που βρίσκονται και ποιον σκοπό εξυπηρετούν, ούτε για το τι είδους πειράματα γίνονται.

Αυτό το κομμάτι της ταινίας, τα πρώτα 40-45 λεπτά, έχει και τα περισσότερα ελαττώματα …αλλά ας ξεκινήσω με τα καλά.

Αντί για το σκοτεινό μπουντρούμι των τυπικών torture porn, οι γυναίκες στο Bane βρίσκονται προφανώς σε μια απογυμνωμένη εργαστηριακή εγκατάσταση, με χάρτινους τοίχους ‘στολισμένους’ με ηλεκτροφόρο μεταλλικό φράχτη.

Το minimal αυτό σκηνικό είναι άκρως εντυπωσιακό και προκαλεί κλειστοφοβικές κρίσεις και αποπροσανατολισμό.

Όταν δε, γίνεται προσπάθεια να διαφύγουν, οι γυναίκες περιπλανιούνται σε αδιέξοδους διαδρόμους και ο μικρός χώρος στον οποίο κινούνται, σε κάνει να νοιώθεις εγκλωβισμένος και χωρίς ελπίδα.

Το μπράβο λοιπόν πάει στον σκηνοθέτη (και σεναριογράφο) James Eaves για τη διαμόρφωση μιας τόσο αποτελεσματικής ‘φυλακισμένης’ αίσθησης.

Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι αυτό που πραγματικά ήθελε να προσδώσει ατμοσφαιρικά, δεν το κατάφερε.

Το όλο concept δείχνει να ήθελε μια άβολη, δυσάρεστη αισθητική ή τουλάχιστον έτσι έπρεπε.
Δυστυχώς ως θεατής, ενώ ένοιωθες φυλακισμένος, σε καμία περίπτωση δεν ένοιωθες άβολα, δυσάρεστα, συναισθηματικά φορτισμένος – αυτό που λένε ψυχοπλάκωμα.

Και αν σε κάποιες ταινίες αυτό είναι θετικό, στο Bane είναι φανερό ότι το προσπάθησαν (σε αυτό βοήθησε και ο αυτοκτονικός ήχος του βιολιού που ακούγεται σε όλη τη ταινία) αλλά δεν τους βγήκε. 

Επίσης, σε αυτό το πρώτο κομμάτι γίνεται κατασπατάληση ωφέλιμου χρόνου, καθώς η κάμερα αναλώνεται σε παύσεις, κοιτάγματα, ‘σκέψεις’ των γυναικών, άσκοπα gro plan στα πρόσωπα κλπ.
Εξ ου και τα 120 (!) λεπτά διάρκειας της ταινίας.

Αν αντέξεις το ψυχολογικό μέρος του φιλμ και δεν το κλείσεις, θα έρθει το splatter, το οποίο, για να πω την αλήθεια, είναι διασκεδαστικό στο μεγαλύτερο μέρος του.

Αρκεί να σας πω ότι το μικρό κελί μετατρέπεται σε σφαγείο.
Πέρα από την ‘σφραγίδα χρόνου’ στα σώματα των θυμάτων , ο Eaves δεν γίνεται ιδιαίτερα δημιουργικός με τις τεχνικές θανάτωσης και πηγαίνει απλώς στο slice-and-dice, κάτι το οποίο είναι αναζωογονητικό αυτή την «κοίτα τι πρωτότυπο τρόπο βρήκα για να πεθάνεις» εποχή των torture porn.

Ο χασάπης/χειρούργος θα πιτσιλίσει πολλές φορές τη κάμερα (και τα πρόσωπα σας) με αίμα, που αν και καραψεύτικο, λειτουργεί αποτελεσματικά.

Αλλά το καλύτερο κομμάτι της ταινίας είναι το τελευταίο μισάωρο, εκεί όπου το science fiction κάνει την εμφάνιση του, με alien από το Predators και μια εξήγηση/ανατροπή που όσο χαζή φαίνεται αρχικά, τόσο σοβαρή μοιάζει αν το καλοσκεφτείς.

Το φινάλε του Bane είναι το επιχείρημα των δημιουργών του ότι ήθελαν να κάνουν μια πραγματικά σοβαρή ταινία και όχι ένα μαιμουδίστικο slasher.

Δεν είναι κάτι φοβερά συγκλονιστικό, αλλά η ανατροπή του σε εκπλήσσει, τα περισσότερα εξηγούνται (όχι όλα, τα περισσότερα) και, το κυριότερο, ο λόγος που γίνονταν όλα αυτά δεν είναι κάποιος τρελός που αποτρελάθηκε, ούτε κάποιος που τον κακοποίησαν μικρό.

Η εξήγηση όμως είναι τόσο ‘σπουδαία’ και bigger-than-life, που τελικά η εντύπωση που σου δίνεται για όλο το φιλμ είναι ότι ο Eaves ασχολήθηκε με πολλά, μερικά εκ των οποίων δεν τα κατείχε, και δεν αρίστευσε σε τίποτα.

Τέλος, οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές για πρωτάρες Βρετανίδες (ειδικά η Sophia Dawnay είναι πολύ καλή), χωρίς να αποφεύγονται εντελώς κάποιες κακές στιγμές (ειδικά από τον καρτουνίστικο Dr. Murdock).

Το Bane είναι μια ταινία που μπλέκει ψυχολογικό τρόμο, slasher αισθητική και sci fi στόρι, με διαφορετικά ποσοστά επιτυχίας.

Δεν θα τη πεις καλή ταινία, αλλά οι horror fans που πάντα γκρινιάζουν για τα remake και για την έλλειψη πρωτοτυπίας στο σινεμά τρόμου, ίσως θα πρέπει να τη δουν.

Release Date:

April 10, 2012 (US DVD)

Bane trailer από Horrorant