Livid (Livide) review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Το 2007 το γαλλικό Inside έσκασε σαν δυναμίτης, αφήνοντας άναυδο το κοινό με τη σκληρότητα και τις γραφικές σκηνές βίας που απεικόνιζε.

Υπεύθυνοι γι’ αυτό το μικρό splatter αριστούργημα ήταν το σκηνοθετικό δίδυμο των Julien Maury και Alex Bustillo.

Οι δύο ταλαντούχοι άντρες αμέσως πολιορκήθηκαν στενά από τα χολιγουντιανά στούντιο, τα οποία είδαν στα πρόσωπα τους το μέλλον του τρόμου.

Παρά όμως τη στενή πολιορκία, τις υψηλές οικονομικές απολαβές και τα ενδιαφέροντα project που τους προτάθηκαν - μεταξύ αυτών η νέα εκδοχή του θρυλικού Hellraiser - οι δύο νεαροί σκηνοθέτες αρνήθηκαν τα πάντα και με το πρόσχημα της δημιουργικής ελευθερίας προτίμησαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για την πραγματοποίηση της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινία τους.

Το αποτέλεσμα της δεύτερης αυτής πολυαναμενόμενης προσπάθειας τους είναι το Livide, μια ιδιαίτερη ιστορία τρόμου με στοιχεία παραμυθιού, που κυκλοφόρησε στις γαλλικές αίθουσες στις 7 Δεκεμβρίου του 2011.

Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η νεαρή Lucie (Chloé Coulloud), μια φοιτήτρια νοσηλευτικής που ζει σε μια μικροσκοπική παραθαλάσσια πόλη στις ακτές της Γαλλίας.

Μια πόλη που αποτελεί αδιέξοδο για τη νεολαία της περιοχής και που όπως μαρτυρούν οι τοιχοκολλημένες αφίσες, μαστίζεται από εξαφανίσεις μικρών παιδιών...



Κατά την πρώτη μέρα της πρακτικής της η νεαρή κοπέλα θα γνωρίσει την έμπειρη νοσοκόμα Wilson (Catherine Jacob) και υπό τη καθοδήγηση της θα προσφέρει κατ’ οίκον ιατρική περίθαλψη σε ηλικιωμένους ασθενείς.

Ανάμεσα στους ασθενείς της πρώτης μέρας περιλαμβάνεται και η κάποτε φημισμένη δασκάλα χορόυ Lucie Jessel (Marie-Claude Pietragalla), μια εύθραυστη ηλικιωμένη γυναίκα που εδώ και δεκαετίες βρίσκεται σε κώμα,  ζώντας συνδεδεμένη μόνο με μια αναπνευστική συσκευή και μια ενδοφλέβια παροχή αίματος.

Σύμφωνα με την κα Wilson, η ετοιμοθάνατη γυναίκα είχε μια μονάκριβη κόρη της οποίας η τύχη αγνοείται και λίγο πριν νοσήσει είχε εκφράσει ως τελευταία της επιθυμία να πεθάνει στο σπίτι, εκεί που όπως λέγεται κρύβει έναν ανεκτίμητης αξίας θησαυρό.

Εντυπωσιασμένη από τα όσα άκουσε η Lucie μεταφέρει τη φήμη περί θησαυρού στο απογοητευμένο από τη μικροαστική ζωή, αγόρι της  William (Félix Moati) και μαζί με τον αδερφό του αποφασίζουν να επισκεφτούν το παλιό αρχοντικό για να τον αναζητήσουν.

Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι και φτάνουν εκεί, οι τρεις απρόσκλητοι επισκέπτες όχι μόνο δε βρίσκουν θησαυρό αλλά παγιδεύονται από λάθος τους μέσα στην ανατριχιαστική έπαυλη.

Φοβισμένοι και χωρίς καμία έξοδο διαφυγής, οι τρεις νέοι θα έρθουν αντιμέτωποι με το σκοτεινό παρελθόν της ηλικιωμένης γυναίκας και τα καλά κρυμμένα μυστικά που έρχονται στην επιφάνεια για να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και να ζωντανέψουν τους χειρότερους εφιάλτες τους.

Εντελώς διαφορετικό από την πρώτη τους ταινία, το Livide αποτελεί μια συρραφή των βασικότερων στιγμών της horror μυθολογίας, που συνδυάζει από τα giallo θρίλερ του Dario Argento μέχρι τα γοτθικά παραμύθια τρόμου του Del Toro.

Ενώ ξεκινά εντελώς συμβατικά ως μια κλασική ιστορία τρόμου, με νεαρούς  που προκαλούν τη μοίρα τους εξερευνώντας στοιχειωμένα σπίτια, στην πορεία μετατρέπεται σε ένα παράξενο δημιούργημα που λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα και το ένστικτο παρά με τη λογική.

Με επιρροές από πασίγνωστα ονόματα του χώρου και με αναφορές σε διάσημα ή λιγότερο γνωστά φιλμ, οι δύο Γάλλοι δημιουργοί προσφέρουν ένα καινοτόμο οπτικοακουστικό υπερθέαμα τρόμου που σφύζει από ενέργεια και ιδέες.

Δυστυχώς όμως οι πολλές και διαφορετικού είδους ιδέες σε συνδυασμό με την επιμονή στην εικόνα και όχι στο περιεχόμενο, περιπλέκουν τα πράγματα, με αποτέλεσμα το τελικό σύνολο να «πνίγεται» στην ίδια του τη φιλοδοξία.

Χτίζοντας ρηχούς και αδιάφορους χαρακτήρες των οποίων η τύχη κάθε άλλο παρά ενδιαφέρει το θεατή, και εμμένοντας σε μια γραμμική αφήγηση που αποδυναμώνει την όποια ένταση προσπαθεί να δημιουργηθεί, οδηγούνται σε ένα κλείσιμο της ιστορίας που χωρίς να δίνει εξηγήσεις (ούτε καν μέσα από τα συνήθως διαφωτιστικά flashback) ανοίγει περισσότερα μέτωπα απ’ όσα αντέχει η κοινή λογική.

Και ενώ οι ικανότητες και το ταλέντο των Maury και Bustillo είναι ολοφάνερα σε κάθε πτυχή αυτού του φιλμικού εφιάλτη, η αστοχία στην αφήγηση σε συνδυασμό με τις πολλές ανολοκλήρωτες ιδέες, μπερδεύουν τα πράγματα και τελικά δε φέρνουν ποτέ κοντά  το κλασικής δομής πρώτο μέρος με το πιο arthouse δεύτερο.

Σίγουρα όλα θα ήταν πολύ καλύτερα και το αποτέλεσμα πιο συμπαγές αν είχαν προτιμήσει να επικεντρωθούν σε μία από τις δύο κατευθύνσεις, επιλέγοντας είτε την ασφάλεια της συμβατικής ιστορίας τρόμου, είτε την αντισυμβατικότητα της εναλλακτικής horror πρότασης.

Πάντως τεχνικά το φιλμ είναι άρτιο και περιλαμβάνει μερικές άψογα εκτελεσμένες ιδέες, ενώ τόσο εικαστικά όσο και σε επίπεδο ατμόσφαιρας αφήνει τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Ερμηνευτικά μόνο εντοπίζονται κάποιες αδυναμίες, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τους νεαρούς πρωταγωνιστές , αλλά από ένα σημείο και μετά σε απορροφά τόσο η εξέλιξη των γεγονότων που παύουν να σε απασχολούν οι ερμηνείες.

Τώρα, για τους λάτρεις του gore τα πράγματα είναι ευχάριστα.
Από τους ανθρώπους που έφτασαν τον όρο splatter στα άκρα με το Inside, δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε ένα γενναίο δείγμα γραφικής βίας, έστω κι αν αυτό γίνεται στα τελευταία 15 λεπτά της ταινίας.

Συνοψίζοντας, το Livide, το χολιγουντιανό remake του οποίου ήδη ετοιμάζεται, είναι ένα αρκετά αμφιλεγόμενο φιλμ που ενώ διαθέτει πολλές από τις αρετές μιας καλής ταινίας τρόμου, δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες  που το ίδιο δημιουργεί.

Γεμάτο ενδιαφέρουσες ιδέες και προτάσεις δεν καταφέρνει να τις υλοποιήσει μέχρι τέλους, απογοητεύοντας εν τέλει όλους εμάς που περιμέναμε κάτι λιγότερο άνισο από τους δημιουργούς του φαινομένου Inside.

Livid (Livide) trailer από Horrorant