La Meute (The Pack) review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Ως γνήσιος αμερικανοθρεμμένος σε κινηματογραφική και κοινωνική κουλτούρα, δεν συμπαθώ τη Γαλλία και τους Γάλλους.

Ως φανατικός οπαδός της horror βιομηχανίας όμως, πετάω τη σκούφια μου για ταινίες τρόμου από τη χώρα των φλωρόγλωσσων και λατρεύω να επιβεβαιώνομαι κάθε φορά που παρακολουθώ ένα γαλλικό horror.

Όχι, δεν είναι όλα αριστουργήματα, αλλά ακόμα κι αν υπάρχουν σημαντικά πράγματα που είναι λάθος, ένα γαλλικό θρίλερ δεν μετανοιώνεις που το είδες - τουλάχιστον όχι στα επίπεδα που αυτό συμβαίνει με τα αμερικάνικα, όπου μια ανοησία μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο το δίωρο.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει με το La Meute (αγγλικός τίτλος The Pack) του πρωτοεμφανιζόμενου Franck Richard, που πρωτοεμφανίστηκε στις Κάννες το 2010 και σε όλα τα σημαντικά horror φεστιβάλ εκείνη τη χρονιά, και κυκλοφόρησε σε DVD στην Αμερική πριν λίγες μέρες.

Τα πρώτα είκοσι λεπτά του ατμοσφαιρικού La Meute είναι αρκετά γνώριμο υλικό.

Ένα συντετριμμένο heavy metal κορίτσι που ονομάζεται Charlotte (Emilie Dequenne) ταξιδεύει με το αυτοκίνητο της στο γαλλικό επαρχιακό οδικό δίκτυο, και παίρνει έναν τύπο που κάνει ωτοστόπ.

Ο άνδρας (Benjamin Biolay) φαίνεται αρκετά καλός και κάνει το κορίτσι να αισθανθεί άνετα, ακόμη και να κοιμηθεί δίπλα του ενώ εκείνος οδηγεί το αυτοκίνητο της.

Σύντομα θα σταματήσουν σε ένα εστιατόριο, όπου μετά από μια φαινομενικά άσχετη σειρά γεγονότων, η κοπέλα θα καταλήξει κλεισμένη σε ένα μεγάλο κλουβί.

Άλλο ένα τυπικό torture porn στη Γαλλική εξοχή;
Για περιμένετε λίγο.

Ο άνδρας φαίνεται να είναι ο γιος μιας κακότροπης γυναίκας (Yolande Moreau) η οποία παγιδεύει συστηματικά νέους ταξιδιώτες και τους προετοιμάζει για κάποιο τελετουργικό.

Αργότερα, η Charlotte θα βρεθεί δεμένη σε ένα παράξενο μαραφέτι με μηχανικές αντλίες υγρών να καταλήγουν μέσα στο στόμα της, μέσω ενός μεγάλου και παχύ σωλήνα.

Ο συνκρατούμενος της, ένας κοκαλιάρης Ασιάτης που συνεχώς επικαλείται τον John Wayne για βοήθεια (...), έχει τη λέξη "tofu" χαραγμένη στο μέτωπό του.

Το τί εξυπηρετεί αυτή η διαδικασία και πολλές άλλες λεπτομέρειες αφήνονται στο σκοτάδι, τίποτα δεν εξηγείται πραγματικά στο La Meute - και αυτό ίσως να είναι κακό, ίσως όμως να είναι και όχι.

Εξηγώντας πάρα πολλά από την ιστορία θα μπορούσε να καταστρέψει τη ταινία, παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί κινηματογραφιστές.

Αυτό που με χάλασε είναι άλλο.
Κάπου στη μέση του φιλμ, σεναριακά λειτουργεί κάπως προσβλητικά προς τους θεατές.

Εχθροί γίνονται φίλοι χωρίς καμία εξήγηση, τα θύματα ψάχνουν πράγματα που δεν ξέρουμε τί είναι και τί τα χρειάζονται (!) αντί να φύγουν μακρυά, και περαστικοί που συναντήσαμε στην αρχή της ταινίας εμφανίζονται στο πουθενά (σε μια καλύβα όπου εξελίσσεται η τελική πράξη) απλά για να περάσουν τη νύχτα τους και άλλα ακατανόητα.

Αυτό το τελευταίο όμως συγχωρείται εύκολα, καθώς έτσι δίνεται ένα From Dusk Till Down φινάλε που ικανοποιεί ...εκτός από την ηλίθια ιδέα της τελευταίας σκηνής.
Πραγματικά ηλίθια ιδέα.

Η σκηνοθεσία του Richard είναι άξια αναφοράς, με πλάνα από γωνίες εδάφους (με την κάμερα να ακολουθεί τα πόδια των ηθοποιών και ένα καλλιτεχνικό argento-style πλάνο όπου μια κοπέλα βρίσκεται κρεμασμένη ανάποδα, το αίμα κυλάει προς τα μάτια της και την επόμενη στιγμή βλέπουμε μεσα από αυτά, καθώς το αίμα καλύπτει σιγά σιγά το κάδρο) και μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που θυμίζει έντονα Calvaire.

Αν και όχι όσο gore και slasher όσο άλλες πρόσφατες γαλλικές σοκαριστικές παραγωγές, τοο La Meute έχει μερικές ανατριχιαστικές στιγμές, ορισμένες αρκετά εντυπωσιακές σκηνές φόνων και μασουλήματα σάρκας, με τα ειδικά εφέ να είναι εξαιρετικά (βραβείο Best Special Effects στο Screamfest).

Ειδικά τα σκοτεινά και αληθοφανή πλάσματά θα σας μείνουν σίγουρα αξέχαστα για αρκετό χρονικό διάστημα.

Δυστυχώς, δεν παίρνουν πολύ χρόνο στην οθόνη και ο Richard εστιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη απειλή, με τους μηχανόβιους να παρενοχλούν τη κοπέλα στη καφετέρια, έναν περίεργο γέρο αστυνομικό να ψάχνει για τις εξαφανίσεις και τη μέγαιρα να προσπαθεί να μετατρέψει τους ανθρώπους σε τρόφιμα.

Δε λείπουν και οι χιουμοριστικές αναφορές, με αποκορύφωμα το video game που παίζει η Charlotte στο καφέ ...που δεν είναι άλλο από το αγαπημένο Ghosts'n Goblins!
Μια στιγμή που θα κάνει πολλούς να χαμογελάσουν.

Προσθέστε και τις πολύ καλές ερμηνείες και θα καταλάβετε πώς ένα φιλμ με τόσο εξόφθαλμες σεναριακές αδυναμίες - και μάλιστα στη χρονική ραχοκοκαλιά της ταινίας, τη μέση της - μπορεί να είναι τελικά μια απολαυστική εμπειρία.

Καλό θα ήταν να αποφύγεται το trailer καθώς αυτό αποκαλύπτει πολλά, περισσότερα ίσως από αυτά που πρέπει.