The Afflicted review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Αν και τα γεγονότα που συμβαίνουν στο The Afflicted δεν είναι δυσεύρετα στους horror fans, δεν θα περιέγραφα αυτή τη ταινία ως κάτι κοινότυπο ή μια ταινία του σωρού.

Οι περισσότερες ταινίες τρόμου μας επιτρέπουν να διαφύγουμε σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο υπερβολική βαρβαρότητα και κινηματογραφικά 'τέρατα', είτε ανθρώπινα είτε όχι.

Γνωρίζοντας ότι αυτό που βλέπετε στην οθόνη είναι μια πραγματική ιστορία, θα σας αναγκάσει να αφήσετε τα ποπ κορν σας να μπαγιατέψουν, καθώς δύσκολα χωνεύονται αυτά που βλέπετε.

Ωστόσο, δεν προσπαθεί να σπάσει και τα όρια του είδους, έχει κόφτη θα έλεγα, και δεν επιχειρεί να πιέσει το στυλ των παραδοσιακών ταινιών κακοποίησης μέχρι να σπάσουν.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι το The Afflicted θα κολλήσει στο μυαλό σας και μετά τους τίτλους τέλους, όχι γιατί είναι καλό - δεν είναι και τόσο, αλλά εξ αιτίας του ρεαλιστικού τρόπου που συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού ότι συνέβησαν και στη πραγματικότητα.

Η Theressa Knorr ήταν η γυναίκα που βασάνιζε τα παιδιά της και σκότωσε με φρικιαστικό τρόπο δύο από αυτά, κατά τη δεκαετία του '80 στη California, ενώ νωρίτερα είχε σκοτώσει τον πρώτο της σύζυγο όντας ακόμη έγκυος στο δεύτερο παιδί της - έγκλημα για το οποίο αθωώθηκε ως εβρισκόμενη σε άμυνα.

Την πρώτη κόρη την πυροβόλησε στο στήθος για παραδειγματισμό μπροστά στα παιδιά της, και όταν η μικρή επέζησε, την άφησε να πεθάνει δεμένη με χειροπέδες στο μπάνιο του σπιτιού.

Με κάποιο τρόπο ...

...η έφηβη Suesan επούλωσε τα τραύματα της και ζητούσε από τη μητέρα της να φύγει από το σπίτι.

Η μαμά Knorr συμφώνησε, με τον όρο να την αφήσει να βγάλει τη σφαίρα από το στήθος της.
Το έκανε ...με τα χέρια, έτσι η μικρή πέθανε στο πάτωμα από μόλυνση και παραληρηματικό σοκ.

Την άλλη κόρη, τη Sheila, την άφησε χτυπημένη μέχρι θανάτου μέσα στη ντουλάπα για μέρες, με αποτέλεσμα να πεθάνει από αφυδάτωση και από τα τραύματα της.

Στη συνέχεια έβαλε τα άλλα παιδιά της να την κάψουν!

Η ανήλικη κόρη Terry αναγκάστηκε να εκπορνεύεται σε γνωστούς της μαμάς της, και κόλλησε ουκ ολίγα αφροδισιακά νοσήματα.

Όπως η ίδια είπε αργότερα σε μια τηλεοπτική εκπομπή, η μητέρα της τις ζήλευε (ειδικά τις δυο πρώτες) γιατί γινόντουσαν όμορφες κοπέλες και ζούσαν την άνθηση της νιότης τους εμφανισιακά, ενώ εκείνη την έχανε όλο και περισσότερο.

Λοιπόν, αυτή είναι η αληθινή ιστορία στην οποία βασίστηκε το The Afflicted του Jason Stoddard.

Αν σφίχθηκε το στομάχι σας, να σας αποτελειώσω λέγοντας ότι η ταινία ακολουθεί πιστά την ιστορία, προσθέτοντας κάποιους χαρακτήρες ακόμη και ένα διαφορετικό και πιο κινηματογραφικό φινάλε.

Η αίσθηση ρεαλισμού που υπάρχει σε ολόκληρη τη ταινία σε σφίγγει ακόμα περισσότερο, σε σημείο που παραβλέπεις τα κάμποσα λάθη του σκηνοθέτη και μερικές κακοτεχνίες στην εκτέλεση και παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα (και την όρεξη).

Το The Afflicted έχει κάποιες μέτριες ερμηνείες, όπως του πάστορα (J.D.Hart) και της μητέρας (Leslie Easterbrook), για την οποία ακούστηκαν πολύ καλά λόγια αλλά θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω.
Τη βρήκα πολύ συχνά υπερβολική, σε σημείο καρικατούρας.

Αυτοί είναι ρόλοι που σε αναδεικνύουν, και σε κάνουν να μονοπωλείς στην οθόνη.
Εγώ αυτό δεν το είδα.

Οι κόρες αντίθετα έχουν καλές στιγμές (Michelle Grey, Katie Holland), ενώ η μικρότερη Carla (που την υποδύεται η Randi Jones που δεν είναι στα credits) εχει εξαιρετικές στιγμές προς το τέλος.

Για ταινία που εξελίσσεται σε μεγάλο ποσοστό της μέσα στο σπίτι, η δουλειά του Jason Stobbard κρίνεται ικανοποιητική, αν και δεν απέφυγε κάποιες επαναλαμβανόμενες σκηνές, ειδικά έξω από αυτό.

Ένας ικανότερος σκηνοθέτης θα έπαιζε με τα πλάνα με μεγαλύτερη επιτυχία.
Άλλωστε μιλάμε για τρόμο, ένα είδος όπου η σκηνοθεσία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

Δεν αποφεύγει βέβαια και το πολύ μπλα μπλα, με τον πάστορα ουσιαστικά να έχει σχετικά μικρή εμπλοκή στα τεκταινόμενα, αλλά να κρατά πολύ χρόνο στην οθόνη κυρήσσοντας είτε στην εκκλησία του, είτε στο παπαδοπαίδι, ...είτε στα strip club.

Το The Afflicted είναι σκληρή ταινία.
Έχει απίστευτης βιαιότητας σκηνές, όχι σε επίπεδα κινηματογραφικά (έχουμε δει κι αν έχουμε δει σκληρά πράγματα) αλλά επειδή είναι τόσο απλά και ρεαλιστικά και, μη ξεχνάτε, αληθινά!

Προσωπικά, δεν φοβάμαι ούτε τα ζόμπι, ούτε τα άγρια ζώα, ούτε τα φαντάσματα.

Χέζομαι επάνω μου όμως με τους θρησκολάγνους ημίτρελους αμερικάνους που ζουν σε επαρχιακές φτωχές πόλεις και που, με όπλο την πίστη ή την τρέλα τους είναι ικανοί για τις χειρότερες πράξεις που μπορεί να σκεφτεί το ούτως ή άλλως σάπιο μυαλό του ανθρώπου, του πιο βίαιου πλάσματος στη Γη.

Το Red State μου το ξαναθύμισε, το The Afflicted μου το πέταξε στα μούτρα.