Stormhouse review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Κάθε φορά που κάθομαι να δω ένα καινούργιο horror, οι προσδοκίες μου είναι πρώτα να δω κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχω ξαναδεί ή έστω κάτι που έχω να δω χρόνια.

Φυσικά, το να τρομάξω είναι επίσης επιθυμητό, αλλά με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν είναι κι απαραίτητο.

Το αίσθημα του φόβου τελικά είναι ανάλογο με το χαρακτήρα του καθένα μας, με τη συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεσαι τη στιγμή εκείνη και με τη ποσότητα των θρίλερ που έχεις δει στη ζωή σου.

Όχι, πλέον δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να τρομάξεις για να χαρακτηρίσεις καλό ένα φιλμ τρόμου.
Μπορεί να σε κάνει να το συζητάς, να σε ενοχλήσει ή απλά να διασκεδάσεις μαζί του, όπως το Piranha 3D, το πρώτο Saw, ακόμα και το Poltergeist.

Περίπου that's the case για το Stormhouse, το Βρετανικό μεταφυσικό θρίλερ του Dan Turner που πετυχαίνει κάποια από τα παραπάνω, αν και όχι με τέτοια επιτυχία όσο τα προαναφερόμενα.
Αυτό που όμως αξίζει να αναφερθεί είναι ότι τουλάχιστον, το Stormhouse προσπαθεί να είναι διαφορετικό.

Βρισκόμαστε στο 2002, περίπου οκτώ μήνες πριν από την δεύτερη εισβολή στο Ιράκ, και ο Βρετανικός στρατός έχει πιάσει και εγκλωβίσει μια υπερφυσική οντότητα στο 'Stormhouse', μια κορυφαία μυστική υπόγεια στρατιωτική εγκατάσταση.

Θέλοντας να έρθουν σε επαφή με αυτή την οντότητα, φέρνουν τη μέντιουμ-'Ghost Whisperer' Hayley Sands (Katherine Flynn)...

 

Αφού παρακολουθεί τα πειράματα στις εγκαταστάσεις, η Sands συνειδητοποιεί ότι ο στρατός έχει ένα τρομακτικό σχέδιο για την εκμετάλευση της οντότητας στον πόλεμο, αγνοώντας τους νόμους περί ελευθερίας και κάθε άλλου νόμου και αποφασίζει να δράσει, ειδοποιώντας τους ανωτέρους της.

Όταν οι κινήσεις της γίνονται αντιληπτές από τους στρατιώτες που ηγούνται το πρόγραμμα,  την τιμωρούν ρίχνωντας τη στο κλουβί που κρατάνε την μεταφυσική οντότητα.

Από λάθος, το πνεύμα θα ελευθερωθεί και θα τους στείλει όλους ...στη κόλαση.

Το Stormhouse λειτουργεί κάπως σαν το The Thing του John Carpenter, με τη διαφορά ότι εδώ, το 'πλάσμα' που διαφεύγει μέσα στις υπόγιες εγκαταστάσεις δεν πρέπει να φανεί.

Γιατί... πώς 'δείχνεις' ένα πνεύμα;
Δεν το δείχνεις.
Η οντότητα μιλάει μέσω άλλων, μεταφέρεται από σώμα σε σώμα και πράττει μέσω αυτών.

Επίσης ενδιαφέρον σε όλο αυτό είναι και το ότι το πνεύμα ...θέλει να παίξει ('Twisted Sister, Come Out and Play... τί μου θύμισε τώρα) και τραγουδάει ρυθμούς από το ντουέτο Μουστάκα-Κωνσταντίνου (Frere Jacque). 

Φυσικά, κανένας δεν είναι πρόθυμος να ακολουθήσει το σκοπό ή να παίξει μαζί του, οπότε τους κομματιάζει με διάφορους τρόπους, έναν έναν.

Το στόρι μπορείς να το ξευτιλίσεις αν έχεις τέτοια πρόθεση, αφού οι τρύπες είναι μεν λίγες αλλά σημαντικές.
Ειδικά προς το τέλος, όταν το πνεύμα σου ρίχνει μια μπάλα του μπάσκετ για να παίξετε (στ'αλήθεια), μπορείς να σκίσεις τους σεναριογράφους (Jason Arnopp, ο οποίος έγραψε καναδυό επεισόδια του Doctor Who για το BBC).

Νομίζω όμως ότι οι προθέσεις του δεν ήταν άσχημες, άλλωστε εξηγείται ικανοποιητικά στο τέλος η εμμονή στα παιχνίδια - με ένα ψυχρό και ανησυχητικό φινάλε είναι η αλήθεια.

Οι ερμηνείες δεν είναι το φόρτε του Stormhouse, αν και οι περισσότεροι πέρασαν απαρατήρητοι - μάλλον θετικό σε τέτοιου είδους ταινίες.
Έχω μεγάλες αμφιβολίες όμως για τις ικανότητες της Flynn, που δεν έπειθε σε καμία περίπτωση - εκτός αν έφταιγε το αταίριαστο του ρόλου της.

Σκηνοθετικά, υπάρχουν κάποιες μιμήσεις του Saw (και τουλάχιστον μία από το Paranormal Activity), αλλά ούτε κακό είναι αυτό ούτε ασυνήθιστο.
Κατά τα άλλα, είναι δύσκολο να σκηνοθετήσεις low budget κλειστοφοβικό θρίλερ χωρίς φώτα, αλλά ο Turner έκανε μάλλον καλή δουλειά εδώ.

Η υπόγεια τοποθεσία είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ημι-σκοταδιού που δημιουργεί ένα ζοφερό κόσμο σκιών, που μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα.

Το Stormhouse είναι ένα καλό ghost story που διαφέρει από αυτά του σωρού.
Μπορεί να μην τρομάξετε ιδιαίτερα, αλλά μάλλον θα διασκεδάσετε μαζί του και σίγουρα θα σας κάνει να το συζητήσετε.

Release Date: 
February 7, 2012 (US DVD)



Stormhouse trailer από Horrorant