Sleep Tight (Mientras Duermes) review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Η ισπανική επέλαση συνεχίζεται και αυτή την εβδομάδα με ένα ακόμα σκοτεινό κι απολαυστικό θρίλερ, το οποίο μάλιστα αποτελεί την τελευταία δουλειά του next big thing σεναριογράφου - σκηνοθέτη των [REC], Jaume Balagueró.

Για ακόμα μία φορά οι Ισπανοί δίνουν βροντερό παρόν αποδεικνύοντας πως έχουν βρει τη «χρυσή» συνταγή που τους επιτρέπει να κάνουν καλές και ενδιαφέρουσες ταινίες.

Με τσαμπουκά μας δείχνουν πως πλέον δεν υπολείπονται σε τίποτα των αμερικάνικών παραγωγών, ότι δε μασάνε από στερεότυπα ή κλισέ και πως βασικά ήρθαν για να μείνουν.

Αυτή τη φορά λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα αντεστραμμένη εκδοχή της γνωστής και αγαπημένης Amelie!

Αν θυμάστε, σκοπός της γλυκιάς Γαλλιδούλας με τη χαρακτηριστική κόμη, ήταν να προσφέρει χαμόγελα ευτυχίας στους συνανθρώπους της, κάνοντας κάποιες μικρές και καλοπροαίρετες παρεμβάσεις στις ζωές τους.

Εδώ λοιπόν συναντάμε το ακριβώς αντίθετο, έναν ψυχολογικά διαταραγμένο σαραντάρη (Luis Tosar, Celda 211) που νιώθει εσωτερική ικανοποίηση μόνο όταν οι άλλοι δυστυχούν.

Όσο πιο πολύ πόνο προκαλεί στον περίγυρο του, τόσο πιο μεγάλη είναι η ανακούφιση του.
Έτσι σαν μια άλλη μοχθηρή εκδοχή της Amelie, κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να τους προκαλέσει πόνο και δυστυχία.

Ο άντρας για τον οποίο γίνεται ο λόγος ονομάζεται Σεζάρ και εργάζεται ως θυρωρός σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών κάπου στη Βαρκελώνη...

Οι σχέσεις του με τους φιλήσυχους ενοίκους είναι κυρίως τυπικές, περνά θα λέγαμε απαρατήρητος και φαινομενικά τίποτα δεν προδίδει την σκοτεινή πλευρά που κρύβει μέσα του.

Ο Σεζάρ, όχι μόνο τους παρακολουθεί στενά και γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους, για καθέναν χωριστά, αλλά ενεργεί σκόπιμα εναντίον τους ώστε να σπείρει τη μιζέρια και τη δυστυχία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους.

Για την άτυχη Κλάρα (Marta Etura, Celda 211) όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, μιας και αποτελεί την top εμμονή του παρανοϊκού θυρωρού.

Καθημερινά εισβάλλει κρυφά στο χώρο της, την υπνωτίζει με χλωροφόρμιο και αφού ξαπλώσει δίπλα της, την βιάζει!

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, της στέλνει συνεχώς ανώνυμα γράμματα και περίεργα μηνύματα στο κινητό και γενικά προσπαθεί να την καταβάλλει ψυχολογικά με διάφορους τρόπους- είτε ρίχνοντας στα καλλυντικά της ουσίες που της προκαλούν αλλεργία, είτε εξαπολύοντας χιλιάδες κατσαρίδες στο διαμέρισμα της.

Όπως καταλάβατε τα πράγματα είναι ζόρικα και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν στην ιστορία μπλέκονται ο αγαπητικός της κοπέλας, ο στριμμένος ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας και φυσικά η πανέξυπνη μικρή ένοικος που όχι μόνο γνωρίζει τις πομπές του Σεζάρ αλλά τις χρησιμοποιεί κιόλας για τον εκβιάζει και να του αποσπά από χρήματα μέχρι …τσόντες!

Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χαρακτήρες θα μπλεχτούν σε ένα παιχνίδι ανατροπών και διαστροφής με απρόβλεπτες συνέπειες που θα επηρεάσει και θα στιγματίσει για πάντα τις ζωές τους.

Ύστερα από τη μαζική επιτυχία των δύο REC o ταλαντούχος Jaume Balagueró αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί για λίγο από τα found footage films και να ασχοληθεί με ένα κλασικής δομής θρίλερ.

Αυτή τη φορά στο επίκεντρο δεν είναι κάποιος θανατηφόρος ιός, ούτε κάποιο εκδικητικό ζόμπι αλλά ένας καθημερινός άνθρωπος της διπλανής πόρτας που κρύβει μέσα του κάτι πιο βαθύ, πιο σκοτεινό και πιο περίπλοκο από οποιοδήποτε τέρας.

Αν κοιτάξουμε όμως βαθύτερα θα δούμε πως ο ήρωας του δεν είναι παρά μια βασανισμένη ψυχή που ψάχνει τη εσωτερική λύτρωση μέσα από την δυστυχία των συνανθρώπων του.

Εγκλωβισμένος στην μοναξιά του, σε έναν κόσμο που δεν του ταιριάζει, αποζητά την προσωπική του ευτυχία στις στιγμές πόνου των άλλων.
Μόνο όταν βρεθούν στη θέση του και νιώσουν την ίδια δυστυχία θα αισθανθεί ικανοποιημένος.

Αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο του εξαιρετικού Luis Tosar.

Σε έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο, ο Tosar καταφέρνει με την υπόγεια ερμηνεία του να απογειώσει την ταινία και να γίνει ιδιαίτερα πιστευτός στο ρόλο του ψυχοπαθή θυρωρού.

Από την άλλη, ο σκηνοθέτης μας αποδεικνύει ξανά με μοναδικό τρόπο την τεχνογνωσία και την αγάπη του πάνω στο είδος, ακόμα κι αν αυτή τη φορά επιλέγει να κινηθεί σε πιο δύσβατα και ριψοκίνδυνα μονοπάτια.

Με ένα δυνατό και ανατρεπτικό σενάριο πετυχαίνει εκεί που απέτυχε το παρόμοιου ύφους και αισθητικής The Resident με τη Hilary Swank.

Κι αυτό γιατί δεν χάνει χρόνο σε ανόητες σεκάνς, δεν φλυαρεί και δεν παίζει με χιλιοιδωμένα κλισέ, αντιθέτως πατάει στα πόδια του τόσο γερά που δεν διστάζει να αμφισβητίσει τους mainstream κανόνες ή να βουτήξει στα βαθειά όταν χρειάζεται.

Επίσης, παρόλο που το στόρι εξελίσσεται στους κλειστούς χώρους μιας πολυκατοικίας, δεν στερείται ούτε ευρηματικότητας ούτε αγωνίας.

Ειδικά όσο πλησιάζουμε στο φινάλε η ταινία ανεβάζει γκάζια και δείχνει πλέον ξεκάθαρα τη δυναμική της.

Το Mientras Duermes (Κοιμήσου Ήσυχα) είναι από τις ταινίες που έχουμε ανάγκη να βλέπουμε ως θεατές.

Από εκείνες που, ενώ σε ψυχαγωγούν, σε βάζουν σε σκέψεις και σε βοηθούν να επαναπροσδιορίσεις το μέσα σου αλλά και τους γύρω σου.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα διαπιστώσουμε ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις έννοιες ευτυχία - δυστυχία είναι εξαιρετικά λεπτή και θα αναρωτηθούμε πολλές φορές πόσο σκοτάδι και πόνο μπορεί να κρύβει μια ανθρώπινη ψυχή.

Μια ψυχή που μπορεί να ανήκει σε οποιονδήποτε απο μάς, διότι καλώς ή κακώς όλοι μας κρύβουμε μέσα μας μια σκοτεινή πλευρά, από τον γείτονα και τον φίλο μέχρι τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μια πλευρά που όταναποφασίζει να βγει στην επιφάνεια (σε αντίθεση με τον ειρωνικό τίτλο του φιλμ) δεν αφήνει κανέναν να κοιμηθεί ήσυχα...