La Casa Muda (The Silent House) review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Όταν το 1948 ο Alfred Hitchcock έκανε το αριστουργηματικό Rope, παρουσιάστηκε από το studio ως 'one take movie', γυρισμένο δηλαδή σε ένα μοναδικό πλάνο.
Στη πραγματικότητα, το Rope ήταν μοντάζ από πολλά 10λεπτά shorts και όχι ένα μόνο μεγάλο πλάνο.

Αυτή η τεχνική ήταν αδύνατη για πολλά χρόνια εξ αιτίας των περιορισμών της κάμερας, αλλά η ψηφιακή εποχή άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο στους δημιουργούς που επιθυμούν να κάνουν κάτι νέο και να ανταμοίψουν τους θεατές τους.

Κάποια πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων ταινιών είναι το Ρωσικό Russian Ark και το Κολομβιανής παραγωγής θρίλερ PVC-1 (σκηνοθεσίας Σπύρου Σταθουλόπουλου παρακαλώ!).

Το La Casa Muda του Gustavo Hernandez γυρίστηκε με μία επαγγελματική Canon DSLR κάμερα σε ένα σερί, χωρίς μοντάζ πλάνο 80 περίπου λεπτών.

Έτσι λέει το Δελτίο Τύπου που μοιράστηκε στα media, αυτό αναπαράγουν όλα τα Μέσα, αυτό ισχυρίζεται ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί.

Δεν έχω λόγο να αμφιβάλω.
Θα πω όμως ότι υπάρχουν νεκρά σκοτεινά σημεία στο φιλμ (σκηνές που η οθόνη μαυρίζει εντελώς) όπου θα μπορούσε να γίνει ένα cut χωρίς να το καταλάβουμε.
Αν δεν έγινε, μπράβο του.

Το The Silent House φέρεται να βασίζεται σε αληθινή ιστορία του 1940 και ακολουθεί μια κοπέλα, τη Laura (Florencia Colucci) και τον πατέρα της, καθώς φτάνουν σε ένα παλιό απομονωμένο σπίτι το σούρουπο (η ταινία-πλάνο ξεκινά από έξω) για να το σουλουπώσουν και να μπορέσουν να το πουλήσουν...

Όταν θα εγκατασταθούν μέσα στο σπίτι για να περάσουν τη νύχτα, η Laura ακούει έναν ανησυχητικό ήχο από τα επάνω δωμάτια, και η τρέλα αρχίζει.

Όλη η ταινία θα γυριστεί κυρίως μέσα σε αυτό το σπίτι, αλλά υπάρχει μια σκηνή που τους οδηγεί έξω στο δάσος για λίγο, για να επιστρέψουν στο σπίτι μετά πάλι.

Η Laura περιπλανιέται στα ημισκοτεινά δωμάτια και σκαλίζει ράφια με κρανία ζώων, μπαίνει σε δωμάτια στολισμένα με Polaroid φωτογραφίες στιγμής και προσπαθεί να ξεφύγει από έναν άντρα που σουλατσάρει κι εκείνος στο σπίτι κρατώντας ένα χασαπομάχαιρο.

Η ταινία είναι μια αξιοσημείωτη άσκηση κινηματογράφησης, έχει πολύ καλή ατμόσφαιρα η οποία λειτουργεί καλά ως ένα σημείο, και μερικά καλά τρομάγματα.
Το πρόβλημα της είναι στο στόρι (όπου δεν υπάρχει καμία σχεδόν εξέλιξη), στον χαρακτήρα και στο απίστευτα κακόγουστο φινάλε.

Η ηρωίδα κάνει πράγματα που κανένας λογικός άνθρωπος δε θα σκεφτόταν να κάνει, αναλογιζόμενος τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται.
Ειλικρινά, κάποιες φορές γελάς με τις ηλίθιες πράξεις της κοπέλας.

Φοβάται, ναι αυτό είναι σαφές.
Αλλά βρίσκεται κλεισμένη σε ένα σπίτι μαζί με έναν επικίνδυνο δολοφόνο και, ανεξήγητα, αποτυγχάνει να φύγει.

Δε ξέρω για σας, εμένα αν με βάλετε σε ένα spooky σπίτι τη νύχτα μαζί με έναν serial killer και μου πετάξετε και ένα πτώμα δίπλα, θα κάνω ό, τι χρειάζεται για να βγω από το δωμάτιο και να πάω όσο το δυνατόν γρηγορότερα όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό το σπίτι.

Κλειδωμένη πόρτα;
Θα σπάσω τα παράθυρα ή κάτι άλλο - οτιδήποτε άλλο - για να βγω από εκεί.

Αλλά όχι η Laura.
Εκείνη θα προχωράει μέσα στο σπίτι, θα σέρνεται, θα κλαψουρίζει και θα ψάχνει αργά, πολύ αργά τα δωμάτια (αλήθεια, τί;), σταματώντας κάθε τόσο δήθεν για να ψάξει για το κλειδί της εξώπορτας, λες και ο δολοφόνος που τη κλείδωσε μέσα θα είναι ένας τακτοποιημένος νοικοκύρης που θα έβαλε το κλειδί στο συρτάρι.

Μπορεί αυτό να φαίνεται σαν μικρής σημασίας λεπτομέρεια, αλλά βλέποντας τη Laura επί 40 λεπτά να μην προβαίνει σε οποιαδήποτε κίνηση για να σώσει το τομάρι της, το όλο εγχείρημα σου προκαλεί θυμό.
Και γέλιο.

Οι σεναριογράφοι της ταινίας (και κάποιοι από εσάς που το έχετε δει) θα μου έλεγαν ότι αυτές οι παράλογες πράξεις δικαιολογούνται με το φινάλε, αλλά αυτή είναι μια παγίδα που, πιστέψτε με, δεν θα θέλανε να πέσουνε.

Αν υποθέσουμε ότι το φινάλε ισχύει, ακυρώνεται όλο το φιλμ!
Και δεν εννοώ το αυτονόητο (λυπάμαι που δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες) αλλά πολλές από τις πράξεις της κοπέλας και πολλά από αυτά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ταινίας, δεν στέκουν αν πιστέψουμε το φινάλε.

Το Casa Muda είναι από αυτά τα φιλμ τρόμου που σεναριακά απεχθάνομαι: μια απάτη.
Βλέπεις, βλέπεις, και στο τέλος σου λένε ξέχνα ότι είδες.
Και φυσικά αναφέρομαι στο φινάλε.

Αν πάντως ξεχάσεις όλα αυτά, η εμπειρία είναι ενδιαφέρουσα εκτός αν κι εσείς σαν εμένα, έψαχνα να βρω το τρικ του one take shot και να φανταστώ που θα μπορούσε να κάνει στάση ο σκηνοθέτης.

Το La Casa Muda προβλήθηκε στις Κάννες το 2010 και στις Νύχτες Πρεμιέρας την ίδια χρονιά, ενώ το αμερικάνικο remake Silent House με την Elizabeth Olsen θα κάνει πρεμιέρα στις 9 Μαρτίου 2012.

Ελπίζω να έχουν κάνει κάτι διαφορετικό.