Horror Classics: Critters (1986)

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Τη δεκαετία του '80 το αντίπαλο δέος των Gremlins ήταν φυσικά τα Critters, ένας σωρός από εκατοντάδες, μικρά, στρογγυλά τερατάκια που προσγειώθηκε στον πλανήτη μας με πολύ άγριες διαθέσεις, για να αναστατώσει για μια ακόμη φορά τους γήινους.

Όσοι έχετε μνήμες από τη συγκεκριμένη δεκαετία αποκλείεται να μην έχετε στο προσωπικό σας top των ένοχων απολαύσεων μια θέση για τα γκρι τριχωτά τερατάκια.

Μπορεί να μην πλησίασαν την τεράστια εμπορική επιτυχία των Gremlins και να μην έλαβαν τις καλύτερες των κριτικών, στους κύκλους των horror fans όμως - καθώς και των βίντεοεθισμένων - εκτιμήθηκαν δεόντως.

Όλα λοιπόν ξεκινούν με την άφιξη των μικροσκοπικών εξωγήινων τεράτων στον πλανήτη Γη.

Πιο συγκεκριμένα τα άτακτα πλασματάκια προσγειώνονται στην αυλή της οικογένειας Brown, μιας τυπικής αμερικάνικης οικογένειας που απολαμβάνει την ηρεμία της καθημερινότητας της.

Στην αρχή η οικογένεια δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία τους, σιγά-σιγά όμως αρχίζει να υποψιάζεται πως κάτι μυστήριο συμβαίνει.

Οι υποψίες τους επαληθεύονται όταν ξαφνικά ένα μικρό μαλλιαρό τέρας επιτίθεται σε ένα από τα μέλη της.

Μόνο που δεν είναι ένα αλλά εκατοντάδες, μιας και εκτός των άλλων οι εξωγήινοι εισβολείς έχουν την ικανότητα να πολλαπλασιάζονται...

Εκδικητικά και πεινασμένα τα μικρά τέρατα θα σκορπίσουν τον τρόμο στους κατοίκους της μικρής επαρχιακής πόλης, καταστρέφοντας ταυτόχρονα ότι βρεθεί στο διάβα τους...

Για καλή της τύχη η τετραμελής  οικογένεια δεν θα είναι μόνη σʼ αυτή την άνιση μάχη αλλά θα έχει στο πλευρό της δύο «πειραγμένους» εξωγήινους πολεμιστές, που ήρθαν στη Γη με σκοπό να βάλουν ένα τέρμα στην επέλαση των μικρών τεράτων.

Δεν θα είναι όμως και τόσο εύκολο αφού τα αιμοβόρικα τερατάκια εκτός από δεκάδες κοφτερά δόντια, έχουν και κοφτερό μυαλό!

Αστεία και παιχνιδιάρικα, τα Critters σημάδεψαν  μια ολόκληρη γενιά και λειτούργησαν ως μια υπέροχη εισαγωγή στο ελαφρύ horror για τους θεατές μικρότερης ηλικίας.

Αποτελούν την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Stephen Herek (101 Dalmatians, The Three Musketeers του 1993), ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη που πρόλαβε και γύρισε αρκετές αξιόλογες οικογενειακές κυρίως ταινίες, προτού ξεπέσει τα τελευταία χρόνια σε φθηνές και ασήμαντες παραγωγες.

Τα Critters λοιπόν ακολούθησαν λίγο-πολύ την πετυχημένη και δοκιμασμένη συνταγή των Gremlins.

Που σημαίνει: πολύ χαβαλετζίδικη διάθεση, λίγο επιστημονική φαντασία, αρκετή δράση, κάμποσες τρομαχτικές σκηνές και μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού.

Ασφαλώς τα κοινά που μοιράζονται οι δύο ταινίες δε σταματούν εκεί.

Ο καταιγιστικός ρυθμός, η σπιρτόζικη σκηνοθεσία και το αστείρευτο κέφι των συντελεστών είναι κάποια από αυτά.

Όλοι οι ηθοποιοί είναι αρκετά πειστικοί στους ρόλους τους, βγάζουν αρκετό γέλιο και γενικά δείχνουν να το διασκεδάζουν.

Ανάμεσα τους συναντάμε από την Dee Wallace (Extraordinary Measures) μέχρι τον δικό μας Billy Zane (The Roommate) σε έναν μικρό χαρακτηριστικό ρόλο.

Όπως θυμάστε, τα Critters δεν είναι μια ταινία που παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, δεν προσπαθεί να μας παρουσιάσει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και γενικά το παλεύει φιλότιμα μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνατότητες της.

Γνωρίζει εξαρχής ότι ο στόχος είναι η άμεση διασκέδαση του κοινού, ενός κοινού που θέλει να περάσει ευχάριστα το χρόνο του, χωρίς προβληματισμούς και βαρύγδουπα μηνύματα.

Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται με το παραπάνω, κι αυτό κυρίως χάρη στα μικρά άσχημα τερατάκια που δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από τα εξωγήινα «αδερφάκια» τους, τα Gremlins.

Το ίδιο τρομαχτικά και παιχνιδιάρικα, με όπλο τους ένα στόμα γεμάτο κοφτερά δόντια και μια ράχη που εκτοξεύει δηλητηριώδη κεντριά, επιχειρούν να εξοντώσουν όποιον βρεθεί μπροστά τους .

Στην προσπάθεια τους  αυτή, εκτός από τα φονικά τους όπλα, τα βοηθάει και η εξωγήινη διάλεκτος που έχουν για να επικοινωνούν. 

Οι διάλογοι μεταξύ τους και οι ατάκες που εκτοξεύουν είναι από τις απολαυστικότερες στιγμές της ταινίας.

Τα Critters αν και αρχικά ξεκίνησαν με τη λογική της αρπαχτής, κατάφεραν να σημειώσουν αρκετά μεγάλη επιτυχία, να κερδίσουν χιλιάδες φανατικούς υποστηρικτές και το κυριότερο να επιβάλουν τη δική τους ταυτότητα.

Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και από τις τρεις (αν και λιγότερο πετυχημένες) συνέχειες που ακολούθησαν.

Μάλιστα θα εκπλαγείτε αν μάθετε πως στο δεύτερο σίκουελ (Critters 3) ένας από τους βασικούς ρόλους ανήκει στον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Leonardo Di Caprio!

Δεν ξέρω αν ανήκετε σε εκείνους που προτιμούν τα περισσότερο δημοφιλή Gremlins - πάντως και τα Critters αν και outsider, αποδείχτηκε πως έχουν τη δική τους χάρη.

Φαινομενικά και τα δύο απευθύνονται στο ίδιο κοινό και στοχεύουν στα ίδια πράγματα.

Αν κάνουμε όμως μια δεύτερη ανάγνωση θα δούμε πως τα Critters παρά τις αδυναμίες τους και την κατά κράτος ήττα τους από τα Gremlins, έχουν αποκτήσει μέσα από τα χρόνια ένα μεγαλύτερο cult status και μια άλλου τύπου αναγνώριση από ένα εξίσου απαιτητικό αλλά λιγότερο mainstream κοινό.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, τα Critters αποτελούν μια νοσταλγική "βουτιά" στα 80's και έναν ακόμα άξιο εκπρόσωπο εκείνης της ξεχωριστής για τον κινημαματογράφο εποχής!

Critters (1986) trailer από Horrorant