The Theatre Bizarre review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Οι ανθολογίες τρόμου είναι ένα περίεργο είδος.
Θα υπάρχουν στιγμές μεγαλείου αλλά θα βρεις και στιγμές που θα έχεις το δάχτυλο σου στο fast forward του τηλεκοντρόλ.

Αλλά αυτό είναι και μέρος της διασκέδασης στις ανθολογίες.
Αν μια ιστορία είναι καλή, δε χάνει χρόνο και το μεγαλείο εμφανίζεται αμέσως στην οθόνη, κάνει τη δουλειά του και φεύγει.
Ακόμα όμως και αν είναι κακή, δεν έχεις δυο ώρες να κλαις το χρόνο σου, απλά περιμένεις λίγα λεπτά για το επόμενο.

Ακριβώς σε αυτή τη κατηγορία είναι και το The Theatre Bizarre - έχει στιγμές καλές και έχει στιγμές πολύ κακές.

Σε αντίθεση με τo αρκετά καλό Chillerama που κινούνταν σε πιο κωμικά μονοπάτια αναβίωσης των 60's, το The Theatre Bizarre θα θυμίσει σε πολλούς το classic Tales from the Crypt, μια σειρά που έπαιζε κάθε εβδομάδα αυτοτελή επεισόδια.

Εδώ έχουμε 6 ιστορίες - άλλοτε δυνατού, άλλοτε όχι - τρόμου από σπουδαίους δημιουργούς, με βασικό περιτύλιγμα το Theatre Guignol του Jeremy Kasten, μια ιστορία στην οποία ο Udo Kier (Melancholia) υποδύεται μια φρικιαστική μαριονέτα στο πάλκο ενός έρημου θεάτρου στο οποίο η μόνη θεατής είναι η Enola (Virginia Newcomb) και που κάνει την εισαγωγή στις ιστορίες που θα ακολουθήσουν.

Δεν είναι ακριβώς ιστορία, απλά δίνει το χαρακτήρα στην ανθολογία, είναι πολύχρωμη και καλογυρισμένη αλλά δεν έχει δυστυχώς κανένα ενδιαφέρον.

Ξεκινώντας, το The Mother of Toads του Richard Stanley είναι ένα παραμύθι του H.P Lovecraft που εξελίσσεται στο δάσος ...


...όπου ένα ζευγάρι βρίσκει μια μάγισσα που γίνεται τέρας-βάτραχος και αποπλανεί τον άνδρα αφήνοντας τη γυναίκα στις άγριες διαθέσεις των πλασμάτων του δάσους.

Βαριά και σκοτεινή ατμόσφαιρα, λίγο βαρετά τα επαναλαμβανόμενα πλάνα των βατράχων που κοιτούν, σχεδόν παντελής έλλειψη φωτισμού και κάποιες σκηνές ...γέλιου.
Όχι ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσεις μια ανθολογία.

Το I Love You του Buddy Giovinazzo είναι μια ιστορία αγάπης, όπου ένας κακομοίρης βρίσκεται σπίτι του περιμένοντας την φευγάτη γυναίκα του, η οποία εμφανίζεται μόνο για να μαζέψει τα ρούχα της και να τον εγκαταλείψει.

Στον διάλογο που ακολουθεί βρίσκεται και η μόνη ομορφιά της ιστορίας, με εξομολογήσεις όπως 'ναι, σε έχω απατήσει, σε έχω κοροιδέψει, σε λυπάμαι' και εξυπνάδες όπως 'Με πόσους έχεις πάει από τότε που παντρευτήκαμε;'  '-Τα one night stands μετράνε;'
Φυσικά όλο αυτό καταλήγει σε αιματοχυσία, αλλά γενικά είναι πολύ soft για μια τέτοια ανθολογία τρόμου.

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι και το συνολικό πρόβλημα της.
Κάποιες ιστορίες είναι υπερβολικά σκληρές (θα δείτε παρακάτω) κάποιες άλλες είναι εντελώς φιλολογικές και θεωρητικές, ή στη καλύτερη πολύ πιο light από ότι περιμένεις.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αδικούνται όμορφες και καλογυρισμένες ιστορίες (όπως το I Love You) απλώς και μόνο γιατί βρίσκονται σε μια σκληρή horror ανθολογία.

Μετά έρχεται ο Tom Savini, ο θρύλος των horror effect, με το Wet Dreams που είναι το πιο χοντροκομμένο αλλά και το πιο χιουμοριστικό από όλα.

Η όμορφη Debbi Rochon είναι μια σύζυγος που τα βάζει με τον άπιστο και εντελώς μαλάκα άντρα της, σε μια ιστορία με κάποιες τρελές και μακάβριες σκηνές (ευνουχισμού included) αλλά χωρίς πολλές δυνατότητες σεναριακά.
Καλή αλλά θα προτιμούσα τον Savini σαν ηθοποιό και σαν effect supervisor παρά σαν σκηνοθέτη.

Το επόμενο θα μπορούσε να χρησιμεύσει και σαν διαφήμιση Οδικής συμπεριφοράς.
Το The Accident του Douglas Buck είναι ένα short με δίδαγμα, καλλιτεχνικές ανησυχίες και συναισθηματική δύναμη.

Ο θάνατος μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού όπως της εξηγείται από τη μητέρα της.
'Μαμά, γιατί ο μεγάλος κύριος ζει και ο μικρός πέθανε; Αφού πεθαίνουμε όταν γερνάμε, δεν μου είπες;'

Καλό αλλά δεν ταιριάζει εδώ.
Άλλο ένα.

Και μετά αρχίζουν τα σκληρά.
Vision Stains του Καναδού Karim Hussain (έκανε φωτογραφία στο Hobo With a Shotgun), όπου μια κοπέλα που δεν μπορεί να ονειρευτεί, δολοφονεί άστεγες γυναίκες-πρεζόνια για να πάρει τις τελευταίες τους μνήμες της ζωής τους.
Πώς;
Με ένεση, από μάτι σε μάτι!

Τραβηγμένο οπτικά, θα ενοχλήσει πολλούς με τις συγκεκριμένες σκηνές.
Αν δεν ήξερα ότι είναι αδύνατο, θα ορκιζόμουν ότι η σκηνές αυτές είναι αληθινές - τόσο καλά είναι τα εφέ του (αν και στη συγκεκριμένη τεχνική, γνωρίζω ότι υπάρχει τρόπος να το κάνεις πολύ ρεαλιστικό και όλοι περίπου χρησιμοποιούν την ίδια τεχνική).

Ο David Gregory ολοκληρώνει την ανθολογία με το ψυχρό, αστείο και ...αηδιαστικό Sweets.
Μια γυναίκα έχει παχύνει τον άντρα της με όλων των ειδών τα γλυκά, κάνοντας τον εξαρτημένο από αυτά, για να τον οδηγήσει σε ένα πάρτυ που διοργανώνουν οι ...κανίβαλοι φίλοι της.

Πραγματικά αηδιαστικό σε κάποιες σκηνές, παρόλα αυτά στο τέλος το blood fest αξίζει.

Συνολικά το The Theatre Bizarre είναι μια ανθολογία που δεν απόλαυσα όσο το Chillerama, έστω κι αν εδώ δεν υπάρχει τόσο άθλια ιστορία όσο εκείνη των gay λυκανθρώπων!

Είμαι σίγουρος όμως ότι μερικές από τις ιστορίες του θα σας μείνουν στο μυαλό για καιρό.

Release Date:

April 24, 2012 (US DVD)

The Theatre Bizarre trailer από Horrorant