Revival 80's: Ματωμένα Γενέθλια - Happy Birthday to Me (1981)

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80, slasher movies όπως το Friday The 13th άρχισαν να σημειώνουν τεράστια επιτυχία.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα στούντιο να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη χωρίς φόβο και να επενδύσουν τα χρήματα τους σ’ αυτό το υποτιμημένο είδος με μεγαλύτερη σιγουριά.

Μια τέτοια περίπτωση ταινίας τρόμου με μεγαλύτερο budjet από το συνηθισμένο ήταν και το Happy Birthday To Me του βετεράνου J.Lee Thompson (Τα κανόνια του Ναβαρόνε, Το Ακρωτήρι του Φόβου).

Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε αρχικά σε VHS με τον τίτλο Ματωμένα Γενέθλια σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία και στη συνέχεια σε dvd έκδοση με τον παρεμφερή τίτλο: Τα Γενέθλια Του Τρόμου.

Αν κανένας από αυτούς δεν σας λέει κάτι τότε αποκλείεται να μεγαλώσατε στην εν λόγω δεκαετία και να μη θυμάστε το περιβόητο και απίστευτα αβανταδόρικο εξώφυλλο της, που απεικονίζει ένα σουβλάκι (ή καλαμάκι αν προτιμάτε) να κατευθύνεται από τα χέρια του δολοφόνου με άγριες διαθέσεις, στο στόμα ενός τρομαγμένου μελαχρινού νεαρού.

Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, χάρη σε αυτό το εξώφυλλο η ταινία παρά την αποτυχημένη της πορεία στις αίθουσες, κατάφερε να δημιουργήσει ντόρο και να κάνει μια τεράστια, δεύτερη καριέρα στα video clubs όλου του κόσμου.

Βέβαια σ’ αυτό βοήθησε πολύ και η προώθηση που διαφήμιζε το φιλμ ως την ταινία τρόμου με τις πιο πρωτότυπες δολοφονίες ever.
Η αλήθεια είναι πως δεν έλεγαν και ψέματα αφού για την εποχή της οι σκηνές των δολοφονιών ήταν τουλάχιστον ευφάνταστες.

Για να δούμε όμως λίγο πως έχει το βασικό στόρι.

Η μαθήτρια Virginia Wainwright (Melissa Sue Anderson) επιβιώνει έπειτα από ένα παράξενο ατύχημα αλλά υποφέρει από απώλεια συνείδησης και μετατραυματικά κενά μνήμης.

Παρόλο που στο μυαλό της όλα είναι μπερδεμένα, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να συνεχίσει φυσιολογικά τη ζωή της.

Αυτό όμως δεν θα είναι και τόσο εύκολο μιας και οι φίλοι της θα αρχίσουν να δολοφονούνται ένας – ένας από έναν γαντοφορεμένο δολοφόνο, που χρησιμοποιεί αποτρόπαιες μεθόδους για να τους βγάλει από τη μέση και που φαίνεται να τους γνωρίζει προσωπικά.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα και τι σχέση έχει τελικά η δημοφιλής μαθήτρια με όλα αυτά;
Είναι απλά κάποια παιχνίδια που παίζει το μυαλό της ή κρύβεται κάτι σκοτεινότερο από πίσω;

Αν θέλετε να μάθετε, τότε θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το διαβόητο φινάλε και τα γενέθλια του τίτλου όπου όλα θα ξεκαθαριστούν με μακάβριο ομολογουμένως τρόπο.

Το Happy Birthday to me είναι για τους λάτρεις του τρόμου μια αγαπημένη ταινία και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους.

Ένας από αυτούς είναι οι συντελεστές της.

Η σκηνοθεσία του εξηνταπεντάχρονου τότε Thompson χαρίζει στο φιλμ μια υπέροχη παλιομοδίτικη αίσθηση που δημιουργεί την απαράιτητη σκοτεινή ατμόσφαιρα και μας γυρίζει σε άλλες εποχές.

Το ίδιο προσεγμένο είναι και το σενάριο, το οποίο είναι αρκετά έξυπνο και καλογραμμένο για ταινία τρόμου.

Η πρωταγωνίστρια έχει την κλάση που λείπει από τις περισσότερες scream queens και έρχεται (μόλις στα 18 της χρόνια) απευθείας μετά από την επικών διαστάσεων τηλεοπτική επιτυχία Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι που μας πρωτοσυστήθηκε ως αθώα παιδούλα Mary Ingalls.

Το ερμηνευτικό όμως επίπεδο έρχεται να ανεβάσει ακόμα περισσότερο το βαρύ σαν ιστορία όνομα του Glenn Ford (The Big Hit, Superman) στο ρόλο του ψυχοθεραπευτή της.

Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησης προς την ταινία οφείλεται στους πρωτότυπους φόνους και το αιματηρό, αναπάντεχο φινάλε που όπως φαντάζομαι θα έπιασε αδιάβαστους τους «άπειρους» horror fans της εποχής.

Για να πάρετε μια ιδέα σχετικά με το τι περιλαμβάνουν οι περίφημοι φόνοι που τόσος θόρυβος προκλήθηκε, αρκεί να σας αναφέρω ότι εκτός από τη σκηνή με το σουβλάκι που είπαμε παραπάνω θα δείτε: θάνατο από κασκόλ που μπλέκεται σε ρόδα μηχανής, γραφικό σφίχτη - φίλο της πρωταγωνίστριας να γίνεται ένα με τη μπάρα που σηκώνει, κοντινό κόψιμο λαιμού με ξυράφι και για φινάλε ομαδική συγκέντρωση των πτωμάτων (με την ανάλογη γιορτινή αμφίεση) γύρω από την τούρτα γενεθλίων της ηρωίδας.
Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;

Δεν ξέρω αν το φιλμ θα ικανοποιήσει τους σημερινούς θεατές με τον τρόπο που ευχαρίστησε και εξέπληξε το κοινό του 80, σίγουρα όμως στέκεται αντάξια στο πλάι άλλων δημιουργιών που μας έκαναν να λατρέψουμε το σινεμά τρόμου και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από πρόσφατες παραγωγές τόσο από άποψης σεναρίου όσο και άποψης ατμόσφαιρας.

Μπορεί λοιπόν για κάποιους θεατές η ταινία να μη λειτουργήσει, για ένα πράγμα όμως είμαι απόλυτα σίγουρος: πως μετά την θέαση της, θα το σκεφτείτε πολύ καλά πριν ξαναβάλετε στο στόμα σας σουβλάκι!