Horrorant Classics: Η Ομίχλη - The Fog (1980)

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Όταν μια καλή ιστορία τρόμου πέσει στα χέρια ενός σκηνοθέτη που λατρεύει το σινεμά του φανταστικού, τη στιγμή μάλιστα που βρίσκεται στο απώγειο της καριέρας του, τότε το λιγότερο που μπορεί να προκύψει είναι ένα αριστούργημα σαν αυτό εδώ!

Η Ομίχλη είναι  περισσότερο γνωστή ως η ταινία τρόμου που γύρισε ο John Carpenter μετά το θρυλικό Halloween.

Για πολλά χρόνια παρέμενε στη σκιά του Michael Myers.
Με το πέρασμα των ετών όμως, σαν το καλό κρασί, άρχισε να ωριμάζει στη συνείδηση του κόσμου, να κερδίζει ολοένα και περισσότερους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές (οι οποίοι έχουν ορίσει μέχρι και ειδική μέρα που την γιορτάζουν!) και φυσικά να τρομάζει γενιές και γενιές θεατών, κατακτώντας αργά και μεθοδικά την κλασικότητα  και τη διαχρονικότητα που της αξίζουν.

Με χαμηλό budget, ένα καλό σενάριο και μεγάλη όρεξη για δημιουργία  ο σκηνοθέτης πήρε από το χέρι τους συνήθεις υπόπτους - συνεργάτες του και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα.

Να μας διηγείται δηλαδή με μαεστρία, ιστορίες που οξύνουν τις αισθήσεις και παγώνουν το αίμα.

Όπως ακριβώς κάνει κι ο γεράκος στην εισαγωγή της ταινίας.

Κι εμείς ως άλλοι έφηβοι γύρω από τη φωτιά, δεν έχουμε παρά να τον ακούσουμε στωικά και να τον αφήσουμε να μας παρασύρει στο δικό του … κόσμο!

Πριν 100 χρόνια ένα πλοίο ναυάγησε στους βράχους του Κόλπου της μικρής κοινότητας του Αντόνιο Μπέι...

Κάθε χρόνο, όταν το ρολόι χτυπάει 12 τα μεσάνυχτα η αιματηρή επέτειος ξυπνά βασανιστικές μνήμες στους κατοίκους και ανεξήγητα φαινόμενα αρχίζουν να κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους.

Το πιο ανησυχητικό όλων είναι μια πυκνή ομίχλη που εμφανίζεται από το πουθενά και περικυκλώνει την μικρή πόλη καλύπτοντας τα πάντα.

Μια τέτοια βραδιά, λίγο πριν η κοινότητα πενθήσει για ακόμη μια φορά τους αποθανόντες, μια ομάδα ψαράδων δολοφονείται στ’ ανοιχτά.

Το επόμενο πρωί τα νέα, σαν άλλη ομίχλη, απλώνονται στην πόλη.

Τότε μια σειρά τρομαχτικών γεγονότων που εμπλέκει τους περισσότερους κατοίκους, ξεκινά και οδηγεί σταδιακά στην αποκάλυψη ενός φοβερού μυστικού.

Το προσχεδιασμένο έγκλημα, που για τόσα χρόνια έμενε κρυφό επιτέλους αποκαλύπτεται, ρίχνοντας φως στην αιτία που οι σκιώδεις φιγούρες των νεκρών ξεπροβάλλουν απειλητικά μέσα από την ομίχλη ζητώντας  απεγνωσμένα εκδίκηση.

Τολμώ να πω πως η Ομίχλη κατατάσσεται άνετα μέσα στις τρεις πιο τρομαχτικές ταινίες που έχω δει και είναι παρά τα χρονάκια της, από τις λίγες ταινίες τρόμου που καταφέρνουν να τρομάζουν ακόμα και σήμερα.

Η ατμόσφαιρα της είναι κάτι το μοναδικό και αποτελεί το βασικό λόγο που την κάνει τόσο ξεχωριστή.

Το φθαρμένο της εικόνας και η εκπληκτική μουσική υπόκρουση, σε συνδυασμό με το απειλητικό και άγνωστο που κρύβει με κάθε της εμφάνιση η πυκνή ομίχλη, προκαλούν ρίγη ανατριχίλας .

Με δεξιοτεχνία  ο Carpenter παίζει με τους υποσυνείδητους και προαιώνιους  φόβους μας, πατώντας στη φιλοσοφία που λέει πως φοβόμαστε αυτό που δεν βλέπουμε, και με περίσσεια ευρηματικότητα χειρίζεται το απλό φυσικό φαινόμενο της ομίχλης με τρόπο που υπονοεί πολλά περισσότερα από αυτά που αρχικά φαίνονται.

Γιατί πάνω απ’ όλα η ιστορία της ομίχλης λειτουργεί ως πρόσχημα για να εκφράσει ο σκηνοθέτης, την ανησυχία του για το μέλλον που έρχεται, κάνοντας ταυτόχρονα ένα πολιτικό και όπως όλα δείχνουν διαχρονικό σχόλιο, για την παρακμή και την  πτώση της δυτικής αυτοκρατορίας.

Θέτοντας στο στόχαστρο τον ίδιο το θεατή, βομβαρδίζει με αριστουργηματικές εικόνες τον αμφιβληστροειδή, κάνοντάς τον συνένοχο, σε ένα τρομαχτικό παιχνίδι γεμάτο κρυμμένα μυστικά και μεταφυσικές προεκτάσεις.

Σ αυτό βοηθάει πολύ και το επιτελείο των ηθοποιών που περιλαμβάνει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους:  

Από την αγία τριάδα  των horror queens : Jamie Lee Curtis ( Halloween), τη μητέρα της και horror icon Janet Leigh (Psycho) και την Adrienne Barbeau (Swamp Thing, Creepshow) μέχρι αναγνωρισμένους «σοβαρούς» ηθοποιούς σαν τον Hal Holbrook (Into The Wild).

Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσει κανείς σήμερα την αξία της Ομίχλης είναι να παρακολουθήσει  παράλληλα το ανοσιούργημα που γύρισε το 2005 κάποιος Rupert Wainwright.

Θεωρείται επισήμως remake της ταινίας του Carpenter αλλά είναι τόσο κακό και ανέμπνευστο που δικαιωματικά αποτέλεσε την καλλιτεχνική ταφόπλακα του σκηνοθέτη.

Μάλλον λειτούργησε ξανά η κατάρα των νεκρών της πρώτης Ομίχλης, και ευτυχώς κι εδώ έπιασε τόπο!

Ένας άλλος επίσης τρόπος για να την εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο, είναι να δείτε την τελευταία ταινία του Carpenter με τίτλο The Ward.

Πραγματικά είναι απορίας άξιο το πόσο εύκολα μπορεί ένας μεγάλος σκηνοθέτης να χάσει το δρόμο του (ακόμα κι αν έχει περισσότερα μέσα στη διάθεση του) και πως μπορεί να φτάσει από το ένα άκρο στο άλλο προκαλώντας μας άθελα του, αντί για τρόμο, το ακριβώς αντίθετο συναίσθημα.

Καλύτερα όμως και γι’ αυτόν και για μας είναι προτιμότερο να μείνουμε με την ανάμνηση των πρώτων του ταινιών όπου πρωταγωνιστεί η γνήσια υποβλητική ατμόσφαιρα κι όχι οι εύκολοι ψευτό-εντυπωσιασμοί.

Γι’ αυτό προτείνω να σβήσουμε τα φώτα και βυθισμένοι στον καναπέ μας να αφεθούμε και να παραδοθούμε για μια ακόμη φορά, σ’αυτό το ανατριχιαστικό,  σκοτεινό αριστούργημα.

Και προσοχή φίλοι μου! 

Κλειδώστε τις πόρτες! 

Κάτι καταραμένο κρύβεται μες στην ομίχλη.

Διψάει για εκδίκηση και τίποτα δεν πρόκειται να το σταματήσει.  

Ένα κρύο χέρι θέλει να σε αρπάξει και να σε κάνει δικό του.

Γιατί όταν η ομίχλη πέφτει …ο τρόμος αρχίζει!!!

The Fog (1980) trailer από Horrorant