Triangle (2009) review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Το πρόσφατο A Lonely Place To Die αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον μου για την υπέροχη Melissa George  και λειτούργησε ως αφορμή για να θυμηθώ πως είχε γυρίσει μια ταινία λίγα  χρόνια πριν, για την οποία είχα ακούσει εξαιρετικές κριτικές.

Ο λόγος για το Triangle του Christopher Smith (Creep, Severance, Black Death) που κυκλοφόρησε στις αίθουσες της Αγγλίας  το φθινόπωρο του 2009 και στον υπόλοιπο κόσμο λίγους μήνες αργότερα.

Παρά τις καλές κριτικές, το ενδιαφέρον trailer  και την παρουσία της Melissa ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με χαμηλές προσδοκίες. 

Δεν ξέρω γιατί, αλλά νόμιζα πως είχα να κάνω με μια ακόμα  ταινία τρόμου δήθεν ανατρεπτική και πιθανώς προχειροφτιαγμένη…

Αυτό όμως που αντίκρισα ήταν ένα πραγματικό mind-fuck που ξεπέρασε κατά πολύ τις  όποιες προσδοκίες μου.

Με κράτησε για πάνω από μιάμιση ώρα αποσβολωμένο στην οθόνη μου και με εξέπληξε ευχάριστα με τις ανατροπές και την ευρηματικότητα της. 

Πραγματικά δεν μπορούσα να  πιστέψω πως παραλίγο να αφήσω να μου ξεφύγει ένα τέτοιο διαμαντάκι.

Πάμε τώρα στα δύσκολα και όταν λέω δύσκολα εννοώ την υπόθεση. 

Είναι από τις ταινίες που όσο πιο λίγα ξέρεις τόσο το καλύτερο. 

Γι αυτό λοιπόν θα κρατηθώ και θα προσπαθήσω να αποκαλύψω μόνο τα απαραίτητα...


Η Jess (Melissa George, 30 Days of Night) είναι μια νεαρή μητέρα που με κόπο προσπαθεί να μεγαλώσει το αυτιστικό αγοράκι της.

Μια πρόσκληση για μια βόλτα με το σκάφος ενός φίλου (Michael Dorman, Daybreakers) και την παρέα του στα ανοιχτά του Μαϊάμι, λειτουργεί για τη Jess ως ιδανική ευκαιρία για να ξεφύγει λίγο από τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Η κρουαζιέρα ξεκινάει και όλα βαίνουν καλώς μέχρι τη στιγμή που εντελώς ξαφνικά, μια ηλεκτρική καταιγίδα εμφανίζεται από το πουθενά και αναποδογυρίζει το σκάφος, αφήνοντας τους 4 επιζώντες να επιπλέουν στον ωκεανό περιμένοντας τη διάσωση.

Για καλή τους τύχη εμφανίζεται, επίσης ξαφνικά, ένα κρουαζιερόπλοιο με το ελληνικότατο (και καθόλου τυχαίο) όνομα Αίολος.

Όμως η χαρά της παρέας δεν κρατάει πολύ και την διαδέχεται ο προβληματισμός όταν κατά την επιβίβαση τους ανακαλύπτουν πως το πλοίο είναι εγκαταλελειμμένο.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ύποπτα όταν περίεργα σκηνικά αρχίζουν να συμβαίνουν, μπλέκοντας τη Jess σε ένα μυστήριο παιχνίδι που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια.

Για να καταφέρει να βγει αλώβητη από αυτό και να επιστρέψει πίσω στο γιό της θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει τον κουκουλοφόρο δολοφόνο που καραδοκεί, αλλά και να ξεχωρίσει τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας που με το πέρασμα της ώρας περιπλέκονται ολοένα και περισσότερο.

Νομίζω ότι για αρχή αυτά τα λίγα αρκούν. 

Αφήστε την ταινία να σας πιάσει απροετοίμαστους και δεν θα το μετανιώσετε.

Καταρχάς για να μην πέσετε κι εσείς στην παγίδα, θα πρέπει να κατανοήσετε πως δεν  πρόκειται για μια ταινία τρόμου  εύκολων εντυπωσιασμών στα χνάρια του μετριότατου Ghost Ship (2002).

Μπορεί το πλοίο και το horror στοιχείο να είναι οι κοινοί παρονομαστές, ο Smith όμως προσεγγίζει την ιστορία με διαφορετικό τρόπο πηγαίνοντάς την σε επίπεδα Twilight Zone.

Μάλιστα για να καταλάβετε πόσο στα σοβαρά πήρε ο σκηνοθέτης αυτό το  project αρκεί να σας αναφέρω πως έγραφε το σενάριο μόνος του για πάνω από δύο χρόνια και ότι χρειάστηκε, εκτός από αρκετά εκατομμύρια, άλλα τέσσερα, για να μπορέσει να ολοκληρώσει την ταινία όπως την είχε στο μυαλό του.

Η προσεγμένη δουλειά που έκανε πάνω στο πολυεπίπεδο  σενάριο φανερώνεται αρκετά σύντομα στο θεατή και για καλή του τύχη αποδίδει καρπούς.

Οι σεναριακοί ελιγμοί και οι καλοστημένες ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη με ρυθμούς πολυβόλου και τον κάνουν συνενόχο σε ένα παιχνίδι μυαλού άνευ προηγουμένου.

Το ίδιο καλή δουλειά έχει γίνει και στην ατμόσφαιρα, με τη μουσική και τη συνεχή αίσθηση αβεβαιότητας να συμβάλλουν σημαντικά στο μυστήριο που ξετυλίγεται μπροστά μας.

Η σκηνοθεσία σε γενικές γραμμές  θα έλεγα πως είναι ικανοποιητική, συχνά ευφάνταστη  και εξυπηρετεί απόλυτα τα δρώμενα. 

Σαφώς και υπάρχουν ατέλειες αλλά ως σύνολο δεν προδιδει το αποτέλεσμα.

Από ερμηνείες νομίζω τα λόγια είναι περιττά. 

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στη Melissa George. 

Μετά από αυτό που είδα θα τολμήσω να τη χαρακτηρίσω Meryl Streep των horror movies (στο πιο ωραίο!). 

Σε έναν πραγματικά απαιτητικό ρόλο, τα δίνει όλα και αποδίδει με μεγάλη ευαισθησία το ρόλο της νεαρής μητέρας. 

Ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα δυναμική και πειστική στις σκηνές δράσης κάνοντας την παρουσία της αξέχαστη.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι προσχηματικοί ως αδιάφοροι και λειτουργούν απλά ως στήριγμα στην πλοκή.

Αξίζει όμως να προσέξετε από τον σωρό τον τάχιστα ανερχόμενο Liam Hemsworth (The Last Song) που θα μας απασχολήσει σύντομα λόγω του επερχόμενου Hunger Games.

Πέρα από τα πολλά θετικά του, το Triangle είναι μια ταινία που δε γίνεται να αρέσει σε όλους. 

Κι αυτό είναι το φυσιολογικό αν με ρωτάτε όταν έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερες περιπτώσεις σαν αυτή.

Το σενάριο είναι από εκείνα που θα σας μπερδέψει και θα σας δημιουργήσει ερωτηματικά αρκετές φορές. 

Οι απαντήσεις δεν θα έρχονται εύκολα και συχνά θα προκαλούν ακόμα μεγαλύτερες απορίες .

Όλες οι αισθήσεις σας θα βρίσκονται σε εγρήγορση για να αντιληφθούν τα όσα συμβαίνουν και είναι πιθανόν στο τέλος εκτός από μελαγχολία να σας αφήσει μια μικρή αίσθηση ανικανοποίητου. 

Καμιά φορά όμως αυτή είναι και η γοητεία που κρύβεται σε μια καλή ταινία μυστηρίου.

Κλείνοντας, έχω την εντύπωση πως σε μερικά χρόνια η ταινία του Smith θα είναι για τα horror ότι ήταν η Μέρα της Μαρμότας για τις κωμωδίες. 

Ήδη 3 χρόνια μετά την προβολή της απασχολεί και προκαλεί αμέτρητες συζητήσεις μετάξυ των horror fans  αυτού του κόσμου, οι οποίοι προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις - γράφοντας ολόκληρα κατεβατά - στις σπαζοκεφαλιές της ταινίας.

Αν λοιπόν τη βρίσκετε με  ανατρεπτικά θρίλερ μυστηρίου που παιδεύουν το μυαλό, στο στυλ του θρυλικού The Shining  ή του πιο σύγχρονου The Box (έπιασα τα δύο άκρα!), επιβάλλεται να ρίξετε μια ματιά σ’ αυτό το μικρό αριστούργημα! 

Θα με θυμηθείτε!!!

Triangle trailer από Horrorant