Martha Marcy May Marlene review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Στη τραπεζαρία ενός ξύλινου αγροτικού σπιτιού τρώνε 10 άντρες υπό το άγρυπνο βλέμμα του προφανώς αρχηγού της 'αγέλης'.

Στριμωγμένες στο διπλανό δωμάτιο, μια ντουζίνα κοπέλες περιμένουν αθόρυβα να τελειώσουν οι άντρες για να μαζέψουν το τραπέζι και να φάνε και αυτές με τον ίδιο τρόπο.

Μια κοπέλα (Elizabeth Olsen) ξυπνάει σε ένα δωμάτιο γεμάτο από άλλες κοπέλες που κοιμούνται και αθόρυβα βγαίνει από το δωμάτιο κρατώντας έναν μικρό εκδρομικό σάκο.
Κάποιος φωνάζει 'Marcy May!' αλλά εκείνη τον αγνοεί και τρέχει προς το δάσος προσπαθώντας να ξεφύγει από το μέρος στο οποίο προφανώς ζούσε για κάποιο καιρό.

Άντρες και γυναίκες τρέχουν στο κατόπι της αλλά εκείνη τα καταφέρνει και ασφαλής πια, πηγαίνει σε ένα εστιατόριο να φάει λαίμαργα.
Ένας από τους διώκτες της τη βρίσκει, κάθεται μαζί της και, όταν αυτή αρνείται να επιστρέψει ...εκείνος την αφήνει και φεύγει.

Η κοπέλα τηλεφωνεί στην αδερφή της (Sarah Paulson, New Year's Eve) η οποία υποδέχεται με χαρά την εξαφανισμένη επί δυο χρόνια μικρότερη αδερφή της.

Με αυτό τον τρόπο αρχίζει το Martha Marcy May Marlene και ο παρανοικός τόνος της αρχής το ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια του.
Αρκεί αυτό όμως;

Η νεαρή κοπέλα που βαφτίστηκε Martha μένει στο σπίτι της αδερφής της και του πλούσιου άντρα της (Hugh Dancy, Our Idiot Brother) για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και, ανάμεσα στις εντάσεις των τριών ο Durkin αρχίζει να 'υφαίνει' με flashback τον καιρό που η Martha έμενε στο κοινόβιο, με το όνομα Marcy May και ήταν υπό τον ψυχολογικό έλεγχο του σαγηνευτικού ηγέτη (John Hawkes, Contagion).

Δε σας κρύβω ότι είχα αμφιβολίες κατά πόσο το συγκεκριμένο φιλμ είναι ένα horror φιλμ και αν είχε θέση σε ένα site όπως το Horrorant αλλά τελικά εδώ ανήκει.
Είναι ένα θρίλερ παράνοιας, αγωνίας και εσωτερικού φόβου, τεχνικά άρτιο, με μια ερμηνεία καταπληκτική ...αλλά μέχρι εκεί.

Φοβάμαι ότι θα δυσκολευτώ να βρω επιχειρήματα στο γιατί δεν μου άρεσε.
Είναι αυτή η σπάνια αίσθηση που, ενώ μια ταινία σε διασκεδάζει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της, όταν έρχεται το τέλος σχεδόν λυτρώνεσαι.
Θέλεις να τελειώσει.
Γρήγορα.

Ο Durkin το 'γρήγορα' δεν το έχει στο λεξιλόγιο του.
Η ταινία του είναι ένα αργό μακρόσυρτο ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο η πίεση και η ανησυχία μεγαλώνει σταθερά (αλλά αργά) και αυξάνεται σταθερά (...και αργά) μέχρι το απότομο τέλος.

Απότομο δεν το λες, μάλλον κομμένη ταινία το λες.
Σας ορκίζομαι ότι τσέκαρα τη διάρκεια της ταινίας για να σιγουρευτώ ότι όντως τελείωσε και δεν είχα κάποιο πρόβλημα με τη συσκευή μου.

Αυτή η βραδύτητα, σε συνδυασμό με την μηδενική εξέλιξη της ιστορίας ίσως κουράσει πολλούς, όπως κούρασε εμένα.
Ωστόσο, έχεις έναν πολύ καλό λόγο να τη δεις, και λέγεται Elizabeth Olsen.

Μέχρι το 1996 οι περισσότερες εμφανίσεις της ήταν cameo στις παιδικές ταινίες των Olsen twins, αλλά φέτος η Elizabeth μας δείχνει ποιες ταινίες την ενδιαφέρουν με έξι indie ταινίες στον ορίζοντα, δύο εκ των οποίων έχουν ήδη κάνει αίσθηση στο κύκλωμα των φεστιβάλ (το Martha Marcy May Marlene και το remake Silent House).

Όπως θα έχετε ήδη ακούσει, εδώ είναι εκπληκτικά καλή.
Η Martha είναι ένας απίστευτα περίπλοκος χαρακτήρας, αναπηδώντας ουσιαστικά σε δύο διαφορετικά timelines.
Είναι αρκετά έξυπνη και δυναμική για να μείνει με τον ηγέτη και τους 'μαθητές' του (όπου τα σεξουαλικά όργια δεν λείπουν) και πολύ κατεστραμμένη ψυχικά από αυτόν για να μπορέσει να ζήσει αρμονικά με την αδερφή της και τον κουνιάδο της (και πιθανόν την υπόλοιπη κοινωνία).

Ο τρόπος που μεταπηδά από το ένα περιβάλλον στο άλλο και η ευλιγισία της από τρομαγμένη μεν Martha σε 'δασκάλα και Leader' Marcy May, είναι κάτι που πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε πόσο καλή είναι.

Μια ώριμη ερμηνεία που σε καθηλώνει, σε έναν ρόλο που χρειάζεται σπουδή, εσωτερική αναζήτηση και αυτοπεποίθηση.
Μια καριέρα γεννιέται.
Τελικά, η Jennifer Lawrence δεν είναι μόνη.

Ο John Hawkes είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός, αλλά εδώ δεν έχει μεγάλο ρόλο και δεν τον βοηθάει το σενάριο να δείξει κάτι παραπάνω.

Η στατική κάμερα του Durkin είναι άλλος ένας καλός λόγος να δεις το φιλμ.
Το καλύτερο τέχνασμα του Martha Marcy May Marlene όμως είναι το πώς συνδέονται οι δύο αφηγήσεις.

Και οι δύο - ο χρόνος που πέρασε η Martha στη κοινότητα και η επαναφορά στην αδερφή της - ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα, με σκηνές τόσο σφιγμένες και πλάνα που μοιάζουν και στις δυο περπτώσεις που σχεδόν ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το που βρίσκεσαι μέχρι να εμφανιστεί κάποιος από το κοινόβιο ή η αδερφή.

Μια επιδέξια αριστοτεχνική συρραφή της ιστορίας από τον Durkin, ένα τέχνασμα που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί.

Μετά από όσα διαβάσατε, είμαι σίγουρος ότι αδικώ κατάφορα το φιλμ με τη βαθμολογία μου.
Μερικές φορές όμως η πιο δίκαιη αξιολόγηση είναι αυτή που σου μένει στο τέλος.
Και δεν στενοχωρήθηκα καθόλου όταν τελείωσε.