The Hunters review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Γενικά με τις κυκλοφορίες straight-to–dvd δεν τα πάω καλά.

Είμαι επιφυλακτικός και τις αποφεύγω.

Συχνά χαρακτηρίζονται από φθήνεια και προχειρότητα -  ειδικότερα  στο είδος του horror οι αρπαχτές δίνουν και παίρνουν.

Πολλές φορές όμως έχω διαψευστεί παταγωδώς  με πιο πρόσφατα παραδείγματα το Wake Wood και το Burning Bright.

Μια τέτοια πρόσφατη κυκλοφορία για τους λάτρεις του home cinema είναι και το Τhe Hunters του Chris Briant που κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη του αυτή σκηνοθετική απόπειρα.

Κυκλοφόρησε λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου και ενώ το αρκετά ενδιαφέρον trailer με έκανε να πιστέψω πως θα δω ένα καινούριο Hostel με  παρανοϊκούς κυνηγούς, το αποτέλεσμα δεν μπορώ να πω ότι επαλήθευσε τις υψηλές μου προσδοκίες.

Η ιστορία ξεκινά γνωρίζοντας μας τους κεντρικούς χαρακτήρες και η αλήθεια είναι ότι αφιερώνει άπλετο χρόνο για να εισέλθουμε στην ψυχολογία τους.

Αρχικά βλέπουμε δύο οικογενειάρχες, τους λεγόμενους ανθρώπους  της διπλανής πόρτας όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε.
Ανήκουν στην κατηγορία των μεσοαστών  που υπομένουν ευλαβικά τη ρουτίνα της καθημερινότητας καθώς και την καταπίεση που δέχονται από το εργασιακό και οικογενειακό τους περιβάλλον.

Όλη αυτή τη συσσωρευμένη πίεση τη διοχετεύουν σε ένα κλασικό αντρικό σπορ: το κυνήγι.

Μόνο που το έχουν διαφοροποιήσει λιγάκι μιας και τα θηράματα τους δεν προέρχονται από το ζωικό βασίλειο αλλά από το ανθρώπινο...
 

Μέσα από  αυτή την εν ψυχρώ εκτέλεση αθώων πολιτών εκτονώνουν και ικανοποιούν τα διεστραμμένα ένστικτα τους.

Από την άλλη μεριά γνωρίζουμε τον Le Saint (Chris Briant) έναν νεοφερμένο αστυνομικό με νωπές ακόμα τις μνήμες του πολέμου, να προσπαθεί να πείσει τον αυταρχικό προϊστάμενο του (Terence Knox) να του αναθέσει μια υπόθεση εξαφάνισης 22 περίπου ατόμων.

Σύμφωνα με τις έρευνές του, το μέρος που σχετίζεται με τις εξαφανίσεις και κρύβει τη λύση του μυστηρίου είναι ένα απομονωμένο δασικό καταφύγιο.

Παρά την επίμονη άρνηση του αφεντικού του και την ανάθεση μιας άλλης υπόθεσης, ο Le Saint θα αγνοήσει τις διαταγές και θα επιχειρήσει να το διαλευκάνει μόνος του με σκοπό να πάρει τις απαντήσεις που αποζητά.

Στο μεταξύ κάπου στο ενδιάμεσο έχουμε γνωριστεί με  μια όμορφη φιλόδοξη κοπέλα (Dianna Argon) που, αν και δεσμευμένη, φλερτάρει μαζί του αλλά και με δύο νεαρούς, σχετικά περιθωριοποιημένους τύπους, που ανήκουν στο team των κυνηγών.
 

Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι χαρακτήρες θα διασταυρώσουν τις ιστορίες τους στο κακόφημο καταφύγιο Fort Groben, το μέρος που θα διεξαχθεί η τελική σύγκρουση μεταξύ κυνηγών και θηραμάτων.

Μόνο που αυτή τη φορά οι ρόλοι μπορεί να αντιστραφούν!

Μπορεί το Τhe Hunters  να ξεκινά ελπιδοφόρα και  να σε βάζει γρήγορα στο κλίμα του, αλλά μετά το πρώτο μισάωρο ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής χάνει τη μπάλα και πραγματικά απορείς με αυτά που βλέπουν τα μάτια σου.

Στο ξεκίνημα ο Briant με πολύ ατμοσφαιρικό τρόπο μας εισάγει στον κόσμο των βασικών πρωταγωνιστών  και με προσοχή  μας φανερώνει το ψυχολογικό τους υπόβαθρο. 

Η μελαγχολία είναι έντονη σε όλη τη διάρκεια  και η ατμόσφαιρα φορτίζεται ακόμα περισσότερο μέσα από μια σειρά εντυπωσιακών flashback .

Αρχικά δίνεται η εντύπωση ότι παρακολουθείς ένα στιβαρό ψυχολογικό δράμα χαρακτήρων, από τη στιγμή όμως που η δράση μεταφέρεται στο δασικό καταφύγιο χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!

Είναι πραγματικά εξωπραγματικό το πως καταφέρνει να καταστρέψει μια τόσο ενδιαφέρουσα εισαγωγή με μια σειρά εξωφρενικά ανόητων και ασύνδετων σκηνών.

Κακόγουστοι φόνοι, διάλογοι που προκαλούν αβίαστα το γέλιο, ένας αμφιλεγόμενος  ανδρικός χορός (κάτι ανάμεσα σε τσιφτετέλι και ερωτικό κάλεσμα προς το βασικό πρωταγωνιστή) και αμέτρητες ανούσιες, δήθεν ψαγμένες ονειρικές σεκάνς οδηγούν σε μια τελευταία σκηνή που ήταν τόσο άκυρη που την κατατάσσω αυτόματα στην καλύτερη ηλίθια σκηνή που έχω δει ever.

Πάντως, αν και το φιλμ κατέληξε σε  φιάσκο, με το σκηνοθέτη ως άλλο θήραμα να πέφτει στην ίδια του την παγίδα, οι ερμηνείες μέχρι ενός σημείου είναι ικανοποιητικές. 

Ειδικά οι δύο ψυχάκηδες κυνηγοί (Tony Becker, Steven Waddington) πείθουν  ιδιαίτερα στους ρόλους τους όπως και ο Chris Briant που θυμίζει κάτι από Αdrien Brody και Jake Gyllenhaal.

Ειδική μνεία στην πανέμορφη Dianna Argon που λειτουργεί όπως προδίδει το trailer kαι το poster ως ο κράχτης της ταινίας (λόγω Glee φυσικά) παρόλο που δεν εμφανίζεται στην οθόνη παραπάνω από 15 λεπτά.

Τέλος δεν μπορώ να αγνοήσω την αστοχία (στην κυριολεξία) τόσο των κυνηγών όσο και του επαγγελματία αστυνομικού στις σκηνές πριν το φινάλε που γελοιοποιούν την όποια ένταση προσπαθεί να χτιστεί. 

Το σημάδι και η ευστοχία έχουν πάει περίπατο…
Αντιθέτως  όταν δεν σημαδεύουν όλο και κάποιον πετυχαίνουν!

Δεν ξέρω αν θα αντέξετε να δείτε το The Hunters μέχρι τέλους, ειδικά αν σας πω πως εκτός των άλλων διαρκεί κοντά στις δύο ώρες.
Στη θέση σας θα το απέφευγα.

Γι’ αυτό λοιπόν αν ξεκινήσετε το «κυνήγι», με δική σας ευθύνη!

The Hunters trailer από Horrorant