Horrorant Classics: The Hitcher – Το Ωτοστόπ Του Τρόμου (1986)

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Χρόνια πριν, στα μέσα της δεκαετίας που άνθισαν οι βιντεοκασέτες, μια μικρή ταινία της λεγόμενης κατηγορίας b- movies κατάφερε αργά και σταθερά να αποκτήσει τεράστια φήμη και αναγνώριση μεταξύ των σινεφίλ, αποδεικνύοντας περίτρανα  πως στον κινηματογράφο δεν παίζουν ρόλο τα χρήματα, αλλά η φαντασία, το πάθος και η δημιουργικότητα.

Πάνω σε αυτή τη λογική κινήθηκε ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Robert Harmon βάζοντας όλο του το ταλέντο  για να μας  χαρίσει ένα ανεπανάληπτο θρίλερ  χαμηλού προϋπολογισμού που μέχρι και σήμερα παραμένει ανεξίτηλο στη μνήμη μας .

Όλα ξεκινάνε όταν ο νεαρός Jim Halsey (C. Thomas Howel)  αποφασίζει να διανύσει με το αυτοκίνητο του την απόσταση Σικάγο - Καλιφόρνια.

Το ταξίδι αρχίζει και ο ήρωας μας είναι αποφασισμένος να φτάσει στον προορισμό του χωρίς καμία στάση στο ενδιάμεσο. 

Όμως η πολύωρη οδήγηση σιγά -σιγά τον καταβάλει  και μετά βίας κρατάει τα μάτια του ανοιχτά.

Τη στιγμή λοιπόν που το πυκνό σκοτάδι και η καταιγίδα έχουν κάνει την οδήγηση ανυπόφορη, κάπου στο Τέξας διακρίνει μια σκοτεινή αντρική φιγούρα να του κάνει οτοστόπ.

Θεωρώντας  ότι η παρέα του θα τον διατηρήσει σε εγρήγορση στο υπόλοιπο του ταξιδιού κάνει το λάθος και τον παίρνει μαζί του.

Γρήγορα όμως μετανιώνει για την επιλογή του καθώς ο άγνωστος άντρας αποδεικνύεται  επικίνδυνος όταν βγάζει μαχαίρι και τον απειλεί.

Παρά την ταραχή του ο νεαρός καταφέρνει και τον πετάει έξω από το αυτοκίνητο,  όμως κάποιες ώρες μετά τον βλέπει συνεπιβάτη στο όχημα μιας οικογένειας, η οποία λίγο αργότερα θα βρεθεί σφαγιασμένη...

Από το σημείο αυτό και μετά ξεκινά το γνωστό παιχνίδι γάτας-ποντικιού ανάμεσα στον Jim και τον μυστήριο ξένο που δεν είναι άλλος από τον περιπλανώμενο ψυχοπαθή δολοφόνο John Ryder (Rutger Hauer), έναν πανέξυπνο τύπο που αρέσκεται στο να σκορπά τον τρόμο σε αθώους περαστικούς και που επιτέλους βρίσκει στο πρόσωπο του νεαρού τον ικανό αντίπαλο που πάντα έψαχνε.

Αβοήθητος και ολομόναχος  στη μέση του πουθενά, ο Jim από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα ανελέητο κυνηγητό, στη διάρκεια του οποίου θα κυνηγηθεί από την αστυνομία, θα κληθεί να αποδείξει την αθωότητα του και φυσικά να επιβιώσει από τις δολοφονικές ορέξεις του πανούργου φονιά που όπως θα φανεί στη συνέχεια δεν τον αντιμετωπίζει ως ένα ακόμα υποψήφιο θύμα αλλά ως τον άνθρωπο που θα τον οδηγήσει στη λύτρωση μέσα από έναν άξιο θάνατο.

Όταν η ταινία του Harmon κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, πλασαρίστηκε ως ακόμα μια δευτεροκλασάτη  νεανική ταινία αγωνίας.

Αυτό όμως που αντίκρισαν οι  θεατές ήταν σίγουρα κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό θρίλερ και κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχαν συνηθίσει.

Για πρώτη φορά μια ταινία συνδύαζε  τόσο επιτυχημένα τη δράση με τον τρόμο και την ταινία καταδίωξης με το ψυχολογικό θρίλερ.

Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες της εποχής το κοινό σοκαρίστηκε και ένιωσε αμήχανο μπροστά στην υπόκωφη βία της ταινίας.
Αυτός ίσως να ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους της καθυστερημένης επιτυχίας της.

Πάντως  παρά το αρχικό μούδιασμα, η ανταπόκριση του κόσμου με το πέρασμα του καιρού ήταν όλο και πιο ενθουσιώδης  και τελικά λειτούργησε ως κινητήριος δύναμη που οδήγησε σε  μεγαλύτερη προώθηση της ταινίας και στην επικείμενη αναγνώριση της.

Η επιτυχία όμως δεν ήρθε τυχαία.
Τρεις ήταν οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτή.

Ο πρώτος ήταν σίγουρα ο σκηνοθέτης της. 

Ο πρωτάρης Harmon έχοντας στις αποσκευές του τη μικρού μήκους  China Lake κατάφερε και έπεισε τους παραγωγούς να τον εμπιστευτούν και να του δώσουν πλήρη ελευθερία ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρο του.

Το China Lake ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια  που είχε πολλά κοινά στοιχεία με το The Hitcher, φανέρωσε το ταλέντο του και αποτέλεσε στην ουσία κάτι σαν προπομπό του φιλμ.

Με το Ωτοστόπ του ο Harmon κατάφερε εκτός από το να δοκιμάσει τις αντοχές του κοινού, να παραδώσει μαθήματα κινηματογραφικού σασπένς, να υπονοήσει τον τρόμο όπως κανένας άλλος ως τότε και να χαρίσει στην κινηματογραφική ιστορία ένα αριστουργηματικό σκοτεινό παραμύθι  με φόντο την αμερικανική ενδοχώρα.

Ο δεύτερος λόγος της επιτυχίας ήταν το πανέξυπνο αφαιρετικό σενάριο του ταλαντούχου Eric Red που έδινε μια αλληγορική διάσταση στην αναμέτρηση των δύο πρωταγωνιστών και μια ποιότητα πού έλειπε από το υποτιμημένο είδος των b-movies.

Με αριστοτεχνικό τρόπο κατάφερε να δημιουργήσει δύο αξέχαστους κινηματογραφικούς χαρακτήρες και να βγάλει στο χαρτί τόσο μαγικά το σκοτάδι της ψυχής τους.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που ίσως δεν γνωρίζετε, είναι πως πηγή έμπνευσης του σεναριογράφου αποτέλεσε το κλασικό τραγούδι των Doors, “Riders On The Storm” το οποίο αναφέρεται σε έναν δολοφόνο που κάνει ωτοστόπ τη νύχτα.

Ο τρίτος και πιο σημαντικός για μένα λόγος είναι η μεγάλη μορφή που ακούει στο όνομα Rutger Hauer.

Με το μοναδικό του χάρισμα να μπαίνει βαθιά στο ρόλο και την ικανότητα του να γίνεται  ένα με το χαρακτήρα, πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες ερμηνείες στο χώρο του φανταστικού, σχεδόν ισάξια με την ερμηνεία του στο άλλο μεγαλειώδες αριστούργημα, Blade Runner.

Σαν σκιά που ξεπήδησε από τη νύχτα ο Hauer επιστράτευσε το σκοτεινό του βλέμμα, το αινιγματικό του χαμόγελο και την (σχεδόν ανεπαίσθητη) ερμηνευτική του δεινότητα με τέτοιο τρόπο που κατάφερε να τρομάξει όχι μόνο το κοινό, αλλά ακόμα και τον  δεκαοχτάχρονο συμπρωταγωνιστή του, ο οποίος στη διάρκεια των γυρισμάτων αντιμετώπιζε την ερμηνευτική ένταση του Ολλανδού ηθοποιού με τεράστια αμηχανία και νευρικότητα.

Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως η τελειομανία του Hauer , τον έκανε να παραμένει εντός του χαρακτήρα και μετά το cut του σκηνοθέτη.

Για να πάρετε μια ιδέα για το πώς αντιμετώπιζε το ρόλο ο ίδιος ο ηθοποιός και τι πίστευε γι’ αυτόν διαβάστε παρακάτω αυτούσια τα λόγια του όπως αποδόθηκαν σε παλαιότερη του συνέντευξη:

« Για μένα ο John Ryder δεν υπάρχει. 

Είναι ένα φάντασμα βγαλμένο από τη σκονισμένη έρημο, σταλμένο να στοιχειώσει όσους έρχονται σε επαφή μαζί του. 

Είναι ένας χαρακτήρας απόλυτα συνειδητοποιημένος με την αρρώστια που κουβαλά και έτοιμος να της δώσει ένα τέλος, ολοκληρωτικά ανίκανος όμως να το κάνει μόνος του. 

Η αδυναμία του να αυτοκτονήσει αποτελεί τη μέγιστη δειλία του, αλλά και την κινητήρια δύναμη στη σχέση του με το νεαρό».

Σίγουρα ο ρόλος του ψυχοπαθή δολοφόνου John Ryder αποτέλεσε σταθμό για την καριέρα του ηθοποιού και έφερε δάκρυα στα πρόσωπα των Terence Stamp και Sam Elliott που μην αντέχοντας την πρόκληση, τον αρνήθηκαν .

Κατατάσσω το Ωτοστόπ Του Τρόμου (όπως κυκλοφόρησε στα ελληνικά) μέσα στα δέκα καλύτερα θρίλερ του '80 και σίγουρα μέσα στις πιο εμβληματικές ταινίες όλων των εποχών.

Γι' αυτό και όχι μόνο θα συνιστούσα στους νεότερους θεατές, που είτε βολεύτηκαν με το διασκεδαστικό remake του 2007, που είτε απλά δε μπήκαν στη διαδικασία να το αναζητήσουν, να σηκώσουν άφοβα το χέρι και να κάνουν ωτοστόπ σ’ αυτό το υπόδειγμα κινηματογραφικής απόλαυσης.

Μπορεί το ταξίδι να μοιάζει εφιαλτικό και οδυνηρό, όμως όπως κάθε ταξίδι θα σας αφήσει στο τέλος του, γεμάτους εμπειρίες.

Και αν λάβετε υπόψη τα εκατομμύρια θεατών που λάτρεψαν  αυτό το φιλμ τότε αυτή η εμπειρία σίγουρα αξίζει τον κόπο…

The Hitcher (1986) trailer από Horrorant