Donner Pass review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς. 

Καιρό είχαμε να δούμε ταινία τρόμου που να χρησιμοποιεί τον κανιβαλισμό ως κεντρική ιδέα. 

Το πιο πρόσφατο που μου έρχεται στη μνήμη είναι το We Are What We Are του Jorge Michel Grau που κυκλοφόρησε πέρυσι και έλαβε συμπαθητικές κριτικές.

Αρχικά, όταν διάβασα  την υπόθεση του Donner Pass - η οποία είναι εμπνευσμένη από αληθινή ιστορία κανιβαλισμού - και  είδα το πολλά υποσχόμενο trailer, θεώρησα πως είχε κάτι διαφορετικό να πει και έτσι μπήκα στη διαδικασία να το παρακολουθήσω.

Δυστυχώς τα επόμενα μαρτυρικά λεπτά κατατρόπωσαν την όποια καλή μου διάθεση, έκαναν μεγαλύτερη την προκατάληψη μου απέναντι στις DVD  κυκλοφορίες και  δοκίμασαν ακόμα περισσότερο την αντοχή μου στις κακές ταινίες. 

Και το χειρότερο όλων είναι, πως δεν ήταν τουλάχιστον διασκεδαστικά κακή!

Η ταινία ξεκινάει δείχνοντας μας τι συνέβη το 1846, τότε που ο George Donner και η ομάδα του εγκλωβίστηκαν σε μια χιονισμένη πλαγιά και κατέφυγαν  στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν.

Παρακολουθούμε λοιπόν μέσα σε λίγα λεπτά με αρκετά ατμοσφαιρικό τρόπο και  γραφικές σκηνές βίας  το αιματοκύλισμα που προκλήθηκε και την τελική έκβαση που άφησε μοναδικό επιζώντα ένα νεαρό αγόρι.

Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο σήμερα όπου ...

...
μια παρέα - όχι και τόσο φίλων - ταξιδεύει ως το σημείο που έγινε το μακελειό, το οποίο ονομάζεται πλέον Donner Pass, για να περάσει ένα Σαββατοκύριακο ανεμελιάς κάνοντας σκι.

Θα φιλοξενηθούν στο εξοχικό του ενός από τους τέσσερις και όλα πρέπει να γίνουν κάτω από άκρα μυστικότητα μιας και οι γονείς του δεν το γνωρίζουν.

Λίγο πριν φτάσουν στο σπίτι θα πέσουν πάνω στον κλασικό παράξενο τύπο που τους προειδοποιεί για μια εξαφάνιση που έγινε στην περιοχή.

Στο μεταξύ κάπου εκεί γίνεται και η απαραίτητη αναφορά στον αστικό  θρύλο του George Donner  που σύμφωνα με τις φήμες κυκλοφορεί τα βράδια και διψάει για ανθρώπινο αίμα.

Δεν μας έφτανε όμως η μία ξενέρωτη παρέα, μόλις νυχτώνει καταφτάνει και προστίθεται στην ήδη υπάρχουσα, μια ομάδα ανεγκέφαλων μαντραχαλάδων που έχει σκοπό να ταράξει την ηρεμία της τετράδας και ουσιαστικά να βοηθήσει στην επικείμενη αύξηση του αριθμού των πτωμάτων.

Περιμένετε όμως, μέχρι να κάνει την εμφάνιση του ο μακελάρης θα πρέπει πρώτα να περιμένουμε ένα 45λεπτο όπου θα υποστούμε  τα συναισθηματικά μπερδέματα των νεαρών αλλά ...και  τις προσπάθειες τους  να μη λερώσουν το χώρο!

Και ξάφνου γίνεται επιτέλους ο πρώτος φόνος! 
Μόνο που όταν συμβαίνει γίνεται τόσο γρήγορα και πρόχειρα που δεν προλαβαίνεις  καν να τον αντιληφθείς.

Ακολουθεί όπως  είναι φυσικό το ξεκαθάρισμα των υπόλοιπων χαρακτήρων με συνοπτικές διαδικασίες και φτάνουμε κακήν κακώς  στο φινάλε που ενώ αναμασάει ξεδιάντροπα όλα τα κλισέ του είδους  προσπαθεί να παρουσιαστεί ως τάχα μου ψαγμένο και ανατρεπτικό.

Μάλιστα οι δημιουργοί φαίνεται ήταν τόσο ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι για την επιτυχία της ταινίας που άφησαν κι ένα ενδεχόμενο επιστροφής.

Πραγματικά δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω.
Η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτιδα της ταινίας Elise Robertson νόμιζε προφανώς πως θα γυρίσει το δικό της Ravenous (1999)  και θα πραγματοποιήσει  έτσι ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο όμοιο με της Αntonia Bird (Σημειώστε πως και οι δύο ταινίες έχουν αντλήσει έμπνευση  από την ίδια τραγική ιστορία). 

Δυστυχώς όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά.

Το Donner Pass μπορεί να ξεκινά με μια πολλά υποσχόμενη και αιματηρή έναρξη, η συνέχεια όμως αποτελεί την αποθέωση του κλισέ.

Στα 90 λεπτά της διάρκειας του ο περισσότερος χρόνος αναλώνεται σε ανούσιες προστριβές μεταξύ των νεαρών (που θυμίζουν επικίνδυνα αμοντάριστο επεισόδιο του Big Brother), πρόχειρο-στημένες  σκηνές και γελοίες ατάκες του τύπου: «μωρό μου, θα γράψω τα αρχικά μας στο χιόνι κατουρώντας»! 
Καλά η συγκεκριμένη ίσως να έχει και λίγο πλάκα τώρα που το σκέφτομαι...

Από ερμηνείες μην έχετε απαιτήσεις. 
Η πρωταγωνίστρια Desiree Hall (Teen Wolf) μπορεί να είναι συμπαθητική και να κάνει ότι μπορεί, οι υπόλοιποι όμως αξίζουν ομαδικό χρυσό βατόμουρο. 
Σπάνια συναντάς τόση αταλαντοσύνη μαζεμένη.

Μάλιστα ένας από αυτούς υποδύεται τόσο άστοχα τον συνεσταλμένο-εσωστρεφή νέο  που μέσα στα πρώτα λεπτά της εμφάνισης του προδίδει με την ερμηνεία του ότι έχει σχέση με τα θλιβερά γεγονότα.

Στο gore κομμάτι τώρα, σε μια-δυο σκηνές έχει γίνει καλή δουλειά με κάποια χειροποίητα εφέ αλλά στο σύνολο κυριαρχεί η απογοήτευση.
Το αίμα δείχνει υπερβολικά ψεύτικο ενώ οι φόνοι δεν πείθουν και δεν τρομάζουν στιγμή.

Από σκηνοθεσία ο ερασιτεχνισμός της Robertson είναι εμφανέστατος και φέρνει περισσότερο σε τηλεοπτική δουλειά ενώ το σενάριο είναι εκτός τόπου και χρόνου και αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την ενδιαφέρουσα ιδέα του κανιβαλισμού.

Γι α να τελειώνουμε, θα χαρακτήριζα αυτή τη straight to dvd κυκλοφορία σχεδόν ανυπόφορη εμπειρία και δεν θα τη συνιστούσα ούτε στον εχθρό σας ή μάλλον ...μόνο στον εχθρό σας!

Και σε περίπτωση που κάνατε το λάθος να την κατεβάσετε και την έχετε ήδη στον υπολογιστή σας, θα σας πρότεινα να κάνετε ένα ωραιότατο delete. 
Δεν αξίζει ούτε για να πιάνει χώρο στο σκληρό σας δίσκο! 
Εκτός και αν έχετε τάσεις αυτό-κανιβαλισμού.

Release Date:

January 18, 2012 (US DVD)


Donner Pass trailer από Horrorant