Wake Wood review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Τα τελευταία δύο χρόνια η θρυλική εταιρία Hammer Films έχει επιστρέψει στην παραγωγή ταινιών τρόμου, με την προσδοκία να επανακτήσει τη χαμένη της αίγλη και να συνεχίσει την επιτυχημένη της πορεία στο χώρο και κατά τη νέα χιλιετία.

Στο διάστημα της μεγάλης επιστροφής της είναι υπεύθυνη για το αξιοπρεπές remake Let Me In (2010), το ατμοσφαιρικό αλλά άνοστο The Resident (2011) και το επερχόμενο The Woman In Black με τον Daniel Radcliffe (2012).

Μία από τις παραγωγές που δέχτηκαν το «άγγιγμα» της Hammer είναι και το Wake Wood του David Keating.

Αν και το κεφάλαιο με το οποίο γυρίστηκε προήλθε από ιρλανδικές και  σουηδικές εταιρίες  παραγωγής, το φιλμ κυκλοφόρησε και διανεμήθηκε υπό την αιγίδα της  Hammer.

Το Wake Wood πρωτοπροβλήθηκε  στη Μεγάλη Βρετανία στις 25 Μαρτίου 2011. Αρχικά παίχτηκε στους κινηματογράφους για τρείς μέρες (κάτι που υποψιάζομαι πώς  μόνο σύμπτωση δεν ήταν, αν κρίνω από το σενάριο της ταινίας) και στη συνέχεια ήταν διαθέσιμο σε dvd.

Οι περισσότεροι κριτικοί την υποδέχτηκαν υπέρ του δέοντος θετικά και όχι άδικα κατά τη γνώμη μου, μιας και φέρνει έναν αέρα από το παρελθόν συνδιάζοντας  στοιχεία από  κλασικές  ταινίες τρόμου όπως για παράδειγμα  τα  The Wicker Man, Pet Sematary, Donʼt Look Now και The Omen.

Παρά τις αναφορές όμως σε αυτές τις ταινίες και την επιρροή που άσκησαν πάνω του, το Wake Wood έχει τη δική του ταυτότητα  και είναι βασισμένο σε ένα πρωτότυπο σενάριο...

Ξεκινά μελαγχολικά, συστήνοντας μας τον Patrick (Aidan Gillen) και την Louise Daley (Eva Birthistle), ένα ζευγάρι το οποίο, ένα χρόνο μετά το χαμό της μοναχοκόρης του Alice (Ella Connolly) από θανατηφόρα επίθεση σκύλου, αποφασίζει να μετακομίσει στο φαινομενικά ήσυχο ιρλανδικό χωριό Wake wood.

Αν και αρχικά φαίνεται  να  βρίσκουν  την ηρεμία και την γαλήνη που αποζητούν, η απουσία της κόρης τους είναι δυσβάσταχτη.

Όταν λοιπόν γίνονται τυχαία αυτόπτες μάρτυρες μιας παγανιστικής τελετής στην οποία συμμετέχει σύσσωμο το χωριό, παίρνουν την  απόφαση να δεχτούν την αμφιλεγόμενη πρόταση που τους γίνεται από τον αρχηγό της Arthur (Timothy Spall).

Σύμφωνα με τον Arthur  η κόρη τους είναι εφικτό να επιστρέψει από τους νεκρούς με  μια ανάλογη τελετή για τρεις μόνο μέρες, ώστε να μπορέσουν να  περάσουν αυτό το διάστημα μαζί της και να την αποχαιρετήσουν για τελευταία φορά.

Όμως κάθε συμφωνία έχει τους όρους της και φυσικά το αντίτιμα της. 

Το ζευγάρι θα πρέπει να μην απομακρυνθεί από το χωριό με την κόρη του αυτές τις τρεις μέρες και έπειτα  να παραμείνει στο Wake wood  για το υπόλοιπο της ζωής του. 

Επίσης θα πρέπει μετά το πέρας  των ημερών που θα ξοδέψουν  μαζί της  να επιστρέψουν  την Alice εκεί που ανήκει. 

Δηλαδή στο χώμα!!!

Μια ακόμη βασική προϋπόθεση για να πετύχει το τελετουργικό και να πάνε όλα καλά, είναι να μην έχει περάσει χρόνος από το θάνατο της κόρης τους.

Όταν όμως η συμφωνία κλείνεται, η τελετή πραγματοποιείται με επιτυχία και η γλυκιά Alice επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών, τα πράγματα δεν διεξάγονται όπως ακριβώς τα περίμεναν. 

To μικρό κορίτσι έχει φέρει κάτι καταραμένο μαζί του και  η μικρή κοινωνία του Wake wood πρέπει να το αντιμετωπίσει.

Το Wake Wood ξεκινά ως ένα πολλά υποσχόμενο ψυχολογικό δράμα και εξελίσσεται, ευτυχώς με ελάχιστα «στραβοπατήματα», σε ένα μακάβριο  υποβλητικό θρίλερ για γερά νεύρα.

Στη βάση του βρίσκεται μία ιστορία απώλειας που φορτίζει συναισθηματικά το θεατή, προκαλώντας του έντονη μελαγχολία. 

Σʼ αυτό υποβοηθάει και η ιδιαίτερα καταθλιπτική μουσική του David Keating  που υποστηρίζει  το απαισιόδοξο του πράγματος.

Η μελαγχολία αυτή αν και διαποτίζει ολόκληρο το φιλμ, δίνει τη θέση της στον απόλυτο τρόμο που αποκαλύπτεται στα μάτια της εννιάχρονης Alice.

Στη συνέχεια έπειτα από μια σειρά εύστοχων αναφορών στον παγανισμό και ένα  περίπλοκο συναισθηματικά παιχνίδι που παίζει ο σκηνοθέτης μαζί μας, η ταινία ανεβάζει γκάζια. 

Αποκαλύπτεται έτσι ένα αγωνιώδες θρίλερ με τις αναγκαίες ανατροπές  και τα καλά κρυμμένα μυστικά  των πρωταγωνιστών να εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο.

Αξίζει να γίνει αναφορά στο φινάλε που δεν επαναπαύεται σε ένα αναμενόμενο κλείσιμο της ιστορίας αλλά παίζει με τα όρια μας, προσφέροντάς μας  «τροφή» για επιπλέον  σκέψη και προβληματισμό.

Το Wake Wood είναι από τις ταινίες που διχάζουν.  

Από αυτές που είτε τις αγαπάς, είτε τις μισείς.

Για μένα νομίζω ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. 

Δεν μπορώ να μην υποκλιθώ στο πρωτότυπο της ιστορίας, στις ενδιαφέρουσες ανατροπές, στην υποβλητική ατμόσφαιρα, στις καλοδουλεμένες  ερμηνείες και στην αξιόλογη σκηνοθεσία.

Είχα καιρό να δω μία ταινία τρόμου που να το ψάχνει λίγο παραπάνω, να μη φοβάται να προκαλέσει θίγοντας λεπτά ζητήματα και να αποτίει φόρο τιμής σε κλασικές αγαπημένες ταινίες του είδους  όπως το The Wicker Man και το Pet Sematary.

Από το trailer και μόνο θα καταλάβετε ότι οι επιδράσεις  και οι επιρροές από τις ταινίες αυτές είναι αρκετές, αλλά ο βιρτουόζος σκηνοθέτης (προερχόμενος από το χώρο των ντοκυμαντέρ) με μαγκιά και θάρρος τα «παντρεύει» με περίσσεια δεξιοτεχνία.

Ιδανική για όσους αγαπάνε τις ταινίες που κάνουν το στομάχι τους κόμπο και θέλουν να τις σκέφτονται και μετά τους τίτλους τέλους.

RELEASE DATE
March 25, 2011 (UK)
March 28, 2011 (UK)(DVD)
July 5, 2011 (US)(DVD)

Wake Wood trailer από Horrorant