Straw Dogs (2011) review
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Δε θα ήθελα να μπω ξανά στη διαδικασία να κατακρίνω τα remake έναντι στα ‘αριστουργηματικά’ original – αρκετά τους έχουμε σούρει όλοι μας.
Συνήθως ξεχνάμε το θάρρος που χρειάζεται ένας σκηνοθέτης για να σκεφτεί να κάνει το remake ενός από τα καλύτερα φιλμ στο είδος του, σκηνοθετημένο από έναν θρυλικό σκηνοθέτη, αν και στη περίπτωση του Rod Lurie και του remake του Straw Dogs του 1971, μάλλον περί θράσους μιλάμε.
Αλήθεια, ποιανού ιδέα ήταν ο James Marsden για το ρόλο του Dustin Hoffman;
Να, αυτά είναι.
Όσο καλή πρόθεση και να έχεις, κάτι τέτοια είναι που σε βγάζουν απ’τα ρούχα σου.
Πάλι επιθετικά ξεκίνησα όμως, και είχα πει να το κόψω.
Το Straw Dogs (2011) του Rod Lurie (του κριτικού που έγινε σκηνοθέτης και έκανε το καταπληκτικό Nothing But the Truth μεταξύ άλλων) είναι πιστό remake του Straw Dogs (1971) του Sam Peckinpah, μια ταινία που θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ ever (βαρύς χαρακτηρισμός αλλά όντως είναι ταινιάρα).
Ο σεναριογράφος David Sumner (James Marsden, Death at a Funeral) με την ηθοποιό σύζυγο του Amy (Kate Bossworth, The Warrior’s Way) αποφασίζουν να επιστρέψουν στην επαρχιακή πόλη της και να ανακαινίσουν το σπίτι της οικογένειας της, να το πουλήσουν και να επιστρέψουν στο κοσμοπολίτικο και πολιτισμένο L.A...
Μόλις φτάνουν, θα πέσουν επάνω στον πρώην φίλο της, Charlie (Alexander Skarsgard, Melancholia) και μετά από κάμποσες μπύρες το ζευγάρι θα προσλάβει τον Charlie και το συνεργείο του για να τους φτιάξει τη στέγη.
Θα γνωρίσουν επίσης τον μεθυσμένο πρώην προπονητή της τοπικής ομάδας (James Woods), την τολμηρή έφηβη κόρη του (Willa Holland, Legion) και τον χαζό του χωριού (Dominic Purcell, Killer Elite).
Αρχικά όλα φαίνονται καλά - αν και υπάρχει ‘ηλεκτρισμός’ μεταξύ του Charlie και της Amy – μέχρι που οι εργάτες παρενοχλούν την Amy και τον άνδρα της.
Η έκδοση του Rod Lurie προσφέρει ξεκάθαρα αυτό που θέλει.
Ζευγάρι του Hollywood πηγαίνει σε πόλη άξεστων επαρχιωτών δίχως τρόπους και σύντομα το μετανιώνουν.
Είναι κάτι που το I Spit on your Grave και Last House on the Left έκαναν καλύτερα (ναι, φυσικά υπάρχει και βιασμός) και ίσως να μην είναι τυχαίο που και τα τρία αυτά φιλμ έγιναν πρόσφατα remake.
Είναι το λεγόμενο ρεύμα του Hollywood που, όταν ξεκινήσει μια ιδέα υιοθετείται από πολλούς (δείτε τι θα γίνει από του χρόνου με τον Frankenstein).
Και δε θα είχα καμία ένσταση για το Straw Dogs αν δεν επρόκειτο για remake.
Βλέπετε, το original δεν ήταν ένα απλό home invasion θρίλερ αλλά μια ψυχολογική διατριβή του πώς ένας δειλός και άκακος άνδρας φτάνει στα όρια του και γίνεται επικίνδυνος.
Το trailer του πρωτότυπου φιλμ έλεγε : ‘Unleashed Dustin Hoffman!’
Ο μοναδικός κακός σε εκείνη τη ταινία ήταν ο Dustin Hoffman και δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Αυτή είναι και η κύρια διαφορά του νεότερου.
Μπορεί και σ’αυτό να υπάρχει το tagline ‘Everyone Has a Breaking Point’ αλλά η ταινία είναι ένα απλό home invasion θρίλερ και καθόλου ένα ψυχολογικό ξέσπασμα.
Δεν τον αδικώ τον Lurie.
Αν προσπαθούσε να βγάλει εσωτερικές ερμηνείες από τον Marsden και αν τολμούσε να στηρίξει όλη τη ταινία στην εσωτερική πάλη των συναισθημάτων του χαρακτήρα του, επάνω του (όπως έκανε ο Hoffman αριστοτεχνικά), μάλλον θα γελάγαμε τώρα.
Για αυτό που είναι λοιπόν, η ταινία δεν είναι κακή.
Είναι διασκεδαστική αν και σε πολύ πιο soft, απλοϊκό και ευθύ τρόπο.
Με το υπόλοιπο cast δεν είχα σοβαρό πρόβλημα – αν και η σέξι Bossworth αντί της Susan George αλλάζει εντελώς την ατμόσφαιρα της ταινίας – δεν έχει εκείνο το ψυχρό βλέμμα της George που σε πάγωνε αντί να σε προκαλέσει.
Αντίθετα, είχα σοβαρό πρόβλημα με κάποιους άλλους χαρακτήρες όπως αυτόν του προπονητή που είναι υπερβολικά μοχθηρός από την αρχή, χωρίς να εξηγείται ο λόγος, με αποκορύφωμα τις ανεξήγητα βίαιες πράξεις του στο φινάλε.
Υπάρχουν επίσης κάποιες αντιδράσεις (μάλλον μη αντιδράσεις) εκ μέρους της Amy που δεν βγάζουν νόημα.
Αν σε βιάσουν δύο χωριάτες, δεν συνεχίζεις να τους συναναστρέφεσαι χωρίς να το πεις πουθενά.
Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι οι ελάχιστες μικρές αλλαγές που έκανε στο στόρι ο Lurie δημιούργησαν κάποιες τρύπες στο σενάριο.
Οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι τόσο επιφανειακά που δεν συμπαθείς κανέναν και στο τέλος, δε σου καίγεται και καρφί ποιος θα γλυτώσει και ποιος όχι.
Όσο για το horror του θέματος, υπάρχουν κάνα δύο εξυπνακίστικα killings (με το τελευταίο να είναι και το καλύτερο) αλλά πέρα από αυτά, λίγα πράγματα.
Το Straw Dogs είναι ένα αχρείαστο remake που δεν είχε λόγο ύπαρξης από την αρχή.
Σε σύγκριση με το original είναι πολύ κατώτερο αλλά και πολύ διαφορετικό (έχει ακριβώς ίδιο στόρι αλλά εμβαθύνει στη δράση και σχεδόν καθόλου στη ψυχολογία του ήρωα, αυτό που έκανε την original ταινία αξεπέραστη).
Παρόλα αυτά ο Lurie είναι ένας καλός σκηνοθέτης και δεν κάνει ποτέ κακές ταινίες.
Ούτε τώρα.
Δε θα ήθελα να μπω ξανά στη διαδικασία να κατακρίνω τα remake έναντι στα ‘αριστουργηματικά’ original – αρκετά τους έχουμε σούρει όλοι μας.
Συνήθως ξεχνάμε το θάρρος που χρειάζεται ένας σκηνοθέτης για να σκεφτεί να κάνει το remake ενός από τα καλύτερα φιλμ στο είδος του, σκηνοθετημένο από έναν θρυλικό σκηνοθέτη, αν και στη περίπτωση του Rod Lurie και του remake του Straw Dogs του 1971, μάλλον περί θράσους μιλάμε.
Αλήθεια, ποιανού ιδέα ήταν ο James Marsden για το ρόλο του Dustin Hoffman;
Να, αυτά είναι.
Όσο καλή πρόθεση και να έχεις, κάτι τέτοια είναι που σε βγάζουν απ’τα ρούχα σου.
Πάλι επιθετικά ξεκίνησα όμως, και είχα πει να το κόψω.
Το Straw Dogs (2011) του Rod Lurie (του κριτικού που έγινε σκηνοθέτης και έκανε το καταπληκτικό Nothing But the Truth μεταξύ άλλων) είναι πιστό remake του Straw Dogs (1971) του Sam Peckinpah, μια ταινία που θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ ever (βαρύς χαρακτηρισμός αλλά όντως είναι ταινιάρα).
Ο σεναριογράφος David Sumner (James Marsden, Death at a Funeral) με την ηθοποιό σύζυγο του Amy (Kate Bossworth, The Warrior’s Way) αποφασίζουν να επιστρέψουν στην επαρχιακή πόλη της και να ανακαινίσουν το σπίτι της οικογένειας της, να το πουλήσουν και να επιστρέψουν στο κοσμοπολίτικο και πολιτισμένο L.A...
Μόλις φτάνουν, θα πέσουν επάνω στον πρώην φίλο της, Charlie (Alexander Skarsgard, Melancholia) και μετά από κάμποσες μπύρες το ζευγάρι θα προσλάβει τον Charlie και το συνεργείο του για να τους φτιάξει τη στέγη.
Θα γνωρίσουν επίσης τον μεθυσμένο πρώην προπονητή της τοπικής ομάδας (James Woods), την τολμηρή έφηβη κόρη του (Willa Holland, Legion) και τον χαζό του χωριού (Dominic Purcell, Killer Elite).
Αρχικά όλα φαίνονται καλά - αν και υπάρχει ‘ηλεκτρισμός’ μεταξύ του Charlie και της Amy – μέχρι που οι εργάτες παρενοχλούν την Amy και τον άνδρα της.
Η έκδοση του Rod Lurie προσφέρει ξεκάθαρα αυτό που θέλει.
Ζευγάρι του Hollywood πηγαίνει σε πόλη άξεστων επαρχιωτών δίχως τρόπους και σύντομα το μετανιώνουν.
Είναι κάτι που το I Spit on your Grave και Last House on the Left έκαναν καλύτερα (ναι, φυσικά υπάρχει και βιασμός) και ίσως να μην είναι τυχαίο που και τα τρία αυτά φιλμ έγιναν πρόσφατα remake.
Είναι το λεγόμενο ρεύμα του Hollywood που, όταν ξεκινήσει μια ιδέα υιοθετείται από πολλούς (δείτε τι θα γίνει από του χρόνου με τον Frankenstein).
Και δε θα είχα καμία ένσταση για το Straw Dogs αν δεν επρόκειτο για remake.
Βλέπετε, το original δεν ήταν ένα απλό home invasion θρίλερ αλλά μια ψυχολογική διατριβή του πώς ένας δειλός και άκακος άνδρας φτάνει στα όρια του και γίνεται επικίνδυνος.
Το trailer του πρωτότυπου φιλμ έλεγε : ‘Unleashed Dustin Hoffman!’
Ο μοναδικός κακός σε εκείνη τη ταινία ήταν ο Dustin Hoffman και δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Μπορεί και σ’αυτό να υπάρχει το tagline ‘Everyone Has a Breaking Point’ αλλά η ταινία είναι ένα απλό home invasion θρίλερ και καθόλου ένα ψυχολογικό ξέσπασμα.
Δεν τον αδικώ τον Lurie.
Αν προσπαθούσε να βγάλει εσωτερικές ερμηνείες από τον Marsden και αν τολμούσε να στηρίξει όλη τη ταινία στην εσωτερική πάλη των συναισθημάτων του χαρακτήρα του, επάνω του (όπως έκανε ο Hoffman αριστοτεχνικά), μάλλον θα γελάγαμε τώρα.
Για αυτό που είναι λοιπόν, η ταινία δεν είναι κακή.
Είναι διασκεδαστική αν και σε πολύ πιο soft, απλοϊκό και ευθύ τρόπο.
Με το υπόλοιπο cast δεν είχα σοβαρό πρόβλημα – αν και η σέξι Bossworth αντί της Susan George αλλάζει εντελώς την ατμόσφαιρα της ταινίας – δεν έχει εκείνο το ψυχρό βλέμμα της George που σε πάγωνε αντί να σε προκαλέσει.
Αντίθετα, είχα σοβαρό πρόβλημα με κάποιους άλλους χαρακτήρες όπως αυτόν του προπονητή που είναι υπερβολικά μοχθηρός από την αρχή, χωρίς να εξηγείται ο λόγος, με αποκορύφωμα τις ανεξήγητα βίαιες πράξεις του στο φινάλε.
Υπάρχουν επίσης κάποιες αντιδράσεις (μάλλον μη αντιδράσεις) εκ μέρους της Amy που δεν βγάζουν νόημα.
Αν σε βιάσουν δύο χωριάτες, δεν συνεχίζεις να τους συναναστρέφεσαι χωρίς να το πεις πουθενά.
Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι οι ελάχιστες μικρές αλλαγές που έκανε στο στόρι ο Lurie δημιούργησαν κάποιες τρύπες στο σενάριο.
Οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι τόσο επιφανειακά που δεν συμπαθείς κανέναν και στο τέλος, δε σου καίγεται και καρφί ποιος θα γλυτώσει και ποιος όχι.
Όσο για το horror του θέματος, υπάρχουν κάνα δύο εξυπνακίστικα killings (με το τελευταίο να είναι και το καλύτερο) αλλά πέρα από αυτά, λίγα πράγματα.
Το Straw Dogs είναι ένα αχρείαστο remake που δεν είχε λόγο ύπαρξης από την αρχή.
Σε σύγκριση με το original είναι πολύ κατώτερο αλλά και πολύ διαφορετικό (έχει ακριβώς ίδιο στόρι αλλά εμβαθύνει στη δράση και σχεδόν καθόλου στη ψυχολογία του ήρωα, αυτό που έκανε την original ταινία αξεπέραστη).
Παρόλα αυτά ο Lurie είναι ένας καλός σκηνοθέτης και δεν κάνει ποτέ κακές ταινίες.
Ούτε τώρα.
RELEASE DATE
September 16, 2011
December 20, 2011 (DVD)
September 16, 2011
December 20, 2011 (DVD)
Straw Dogs trailer από FilmBoy-gr
%20locadina.jpg)
%20frame.jpg)
Post a Comment