Retreat review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς

Είναι απίστευτα δύσκολο να κάνεις μια ταινία με τρεις ηθοποιούς κλεισμένους σε ένα σπίτι και να μπορέσεις να προσδώσεις την ένταση και την κλειστοφοβική αίσθηση που πρέπει.

Τρανό παράδειγμα το πρόσφατο The Thing που απέτυχε πλήρως να μας κάνει να αισθανθούμε όπως ο Carpenter στο original.

Ίσως ο σκηνοθέτης του, Matthijs van Heijningen Jr. να πρέπει να πάρει μαθήματα από τον Carl Tibbetts, πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη του Retreat
αν και ομολογώ ότι η σύγκριση είναι λίγο άδικη.
Το Retreat είναι ξεκάθαρα μια ταινία που δίνει βάρος στο να πει μια ιστορία και όχι στη δράση.

Έστω κι έτσι, η ένταση είναι διάχυτη σε κάθε σκηνή, από την αρχή σχεδόν μέχρι το σοκαριστικό φινάλε.

Ο Martin (Cillian Murphy, In Time) και η Kate (Thandie Newton, Vanishing on 7th Street) πηγαίνουν σε ένα απομονωμένο νησί της Ουαλίας για να ξεφύγουν λίγο από τη φασαρία της πόλης και να ξεπεράσουν μια οικογενειακή τραγωδία ικανή να δημιουργήσει ρήξη ανάμεσα τους.

Κατά το παρελθόν έχουν περάσει όμορφες στιγμές σε αυτό το σπίτι στο νησί και ελπίζουν να συλλάβουν ξανά αυτή τη καλή αύρα.

Οι προσπάθειες τους διακόπτονται από την άφιξη ενός κακοποιημένου και πληγωμένου στρατιώτη με το όνομα Jack (Jamie Bell, Jane Eyre) τον οποίο βρίσκουν λιπόθυμο έξω, τον βάζουν μέσα στο σπίτι και τον περιποιούνται...


Αυτή την πράξη καλοσύνης θα τη μετανιώσουν μόλις ο Jack ξυπνήσει και τους πει τα άσχημα νέα.

Ένας θανάσιμος ιός έχει εξαπλωθεί στον υπόλοιπο κόσμο και η μόνη τους ελπίδα για επιβίωση είναι να σφραγίσουν το σπίτι εντελώς (παράθυρα, πόρτες, χαραμάδες) μέχρι να περάσει ο κίνδυνος.

Στο νησί δεν υπάρχει τηλέφωνο, το CB περιέργως δε λειτουργεί και ο Jack επιμένει έντονα να ακολουθήσουν τις οδηγίες του.
Και όταν κάποιος κρατάει πιστόλι, γίνεται πειστικότατος.

Το Retreat είναι ένα ελπιδοφόρο σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Carl Tibbetts που πετυχαίνει να φτιάξει ένα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ που σε ‘πνίγει’ και σε κρατάει στην άκρη της καρέκλας.

Εκεί είναι η μεγάλη επιτυχία του.
Η αίσθηση που έχεις σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, όπου είναι σα να βρίσκεσαι απομονωμένος ο ίδιος, μη ξέροντας τι να πιστέψεις και πώς να δράσεις.

Υπάρχουν κάποια εξωτερικά πλάνα στην αρχή – όμορφα ‘μουντά’ κάδρα της Ουαλικής υπαίθρου και του ωκεανού – αλλά όταν οι πρωταγωνιστές μπαίνουν στο σπίτι, η κάμερα σπάνια βγαίνει έξω.

Επιμελώς αδέξια πλάνα και στραβές γωνίες σε στενούς χώρους (και όχι απεραντοσύνες όπως στο The Thing) αυξάνουν το κλειστοφοβικό αίσθημα προσφέροντας την αίσθηση της απομ’ονωσης αλλά και της απόγνωσης που νοιώθει το ζευγάρι αφού το σπίτι τους περιβάλλεται από νερό και δεν έχει επικοινωνία με τον έξω κόσμο.

Σε ένα τέτοιο περιορισμένο χώρο είναι τρομερά δύσκολο να προχωρήσεις τη πλοκή αλλά το Retreat χτίζει συνεχώς, μέχρι το πολύ καλό φινάλε.

Στους χαρακτήρες, είναι το κλασικό τρίγωνο με τον Murphy να είναι ο δειλός πνευματώδης σύζυγος που όμως θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το σπίτι του, τον Bell να είναι ο brutal στρατιωτικής ‘διανοητικής’ εκπαίδευσης εισβολέας και η Newton η κλασική ταραγμένη γυναίκα που όμως θα παραδινόταν στα βίαια χέρια του Bell, αν υπήρχαν διαφορετικές συνθήκες.

Ναι, το φλέρτ βρίσκεται στον αέρα και, ακόμη κι αν η Newton δε δείχνει κάτι παραπάνω, η ερμηνεία της φωνάζει ότι είναι παραμελημένη σεξουαλικά και θα άνοιγε ευχαρίστως σε έναν brutal νεαρό.

Περιέργως, η Newton είναι η λιγότερο καλή ερμηνευτικά.
Ο Murphy και ειδικά ο Bell κατακλύζουν εύκολα την οθόνη όταν βρίσκονται στο πλάνο.

Τρύπες στο σενάριο;
Φυσικά και έχει.
Απλώς, δεν ξέρω πόσο διαφορετικά θα αντιδρούσε κάποιος που δεν έπαιζε σε ταινία αλλά του συνέβαινε πραγματικά κάτι τέτοιο.
Άλλωστε, οι ανατροπές στο τελευταίο μισάωρο είναι αρκετές για να ξεχάσετε τα πάντα.

Το Retreat είναι ένα mind trip που πετυχαίνει τα περισσότερα από αυτά που θέλει.
Είναι καλό να θυμόμαστε κάπου κάπου ότι μια καλή ιστορία έχει μεγαλύτερη αξία από το gore και το torture porn.

Retreat trailer 2 από FilmBoy-gr