Real Life Serial killers: Όταν η πραγματικότητα ξεπερνάει τον τρόμο

Γράφει ο Κώστας Γκότσης.

Σας προσκαλώ σε ένα πείραμα: Χωρίς να σκεφτείτε ονόματα ταινιών πείτε έναν αριθμό στον εαυτό σας για το πόσες ταινίες με serial killers ξέρετε ή έχετε δει.

Στην συνέχεια αφιερώστε ένα δεκάλεπτο για να σκεφτείτε πόσες σχετικές ταινίες ξέρετε και μάλλον θα διαπιστώσετε ότι έχετε πέσει αρκετά έξω από την αρχική σας εκτίμηση. 

Είναι κυριολεκτικά δεκάδες οι ταινίες που ασχολούνται με το ζήτημα serial killers.

Πόσες όμως από αυτές στηρίζονται σε πραγματικούς κατά συρροή δολοφόνους;

Ιστορικά το ζήτημα ξεκινάει το 1888 με τον Jack the Ripper (η ταυτότητα του οποίου δεν αποκαλύφθηκε ποτέ), τον πρώτο επίσημα καταγεγραμμένο serial killer. 

Από τότε έχει μπει πολύ ...αίμα στο αυλάκι και ήταν αναμενόμενο να ενδιαφερθεί και να εμπνευστεί ο κινηματογραφικός κόσμος από τους δράστες αυτών των ενεργειών. 

Αν και κάποιες από τις ταινίες που θα παρουσιάσω δεν τις συνδέετε στο μυαλό σας ως horror ή thriller films για μένα είναι, a priori, ακριβώς τέτοιου είδους ταινίες γιατί ασχολούνται με πραγματικά συμβάντα!

Η πρώτη σχετική ταινία είναι το M (1931) του Αυστριακού Fritz Lang, που μας έχει δώσει αριστουργήματα όπως το Metropolis (1927) και είναι εμπνευσμένη από την ιστορία του Peter Kürten, γνωστού ως Βαμπίρ του Ντύσελντορφ ο οποίος έδρασε από το 1913 έως το 1929 και απαγχονίστηκε το 1931. 

Καταδικάστηκε για 9 επιβεβαιωμένους φόνους και 7 απόπειρες αν και υπάρχουν υποψίες ότι τα θύματα του ήταν πάνω από 60.

Αν και μιλάμε για μια ταινία που θεωρητικά δεν ανήκει στην horror κατηγορία είναι μία από τις πλέον κλασσικές του είδους. 

Στην ταινία βλέπουμε μια κοινωνία η οποία έχει τρομοκρατηθεί τόσο από έναν δολοφόνο παιδιών που αναγκάζει την αστυνομία να αναζητήσει την βοήθεια των υπόλοιπων εγκληματικών οργανώσεων προκειμένου να συλληφθεί ο δολοφόνος αλλά και την δίκη του. 

Αυτή είναι η γενική εικόνα όμως η ουσία της ταινίας βρίσκεται στον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή της.  

Όντας η πρώτη ταινία του Lang στην εποχή του ομιλούντα κινηματογράφου έχουμε μια ταινία η οποία έχει ελάχιστους ήχους οι οποίοι όμως περιπλέκονται με την έλλειψη ήχων σε τέτοιο επίπεδο που να μας φαίνεται αναπόφευκτη η χρήση τόσο των με όσο και των δε, με όφελος φυσικά την ατμόσφαιρα τρόμου της ταινίας. 

Ο Lang χειρίζεται την έννοια του υπονοούμενου τόσο καλά που χωρίς να έχει μεγάλο ρόλο στην ταινία ο πρωταγωνιστής αλλά και χωρίς να έχουμε κάποιο έγκλημα μπροστά στα μάτια μας μπορούμε να νιώσουμε και να καταλάβουμε αυτές τις ποιότητες σαν να γίνονται τα πάντα μπροστά στα μάτια μας. 

Ο Lorre επίσης είναι εδώ στον ρόλο της ζωής του. 

Χωρίς να του δίνεται πολύς χρόνος για να δείξει την ερμηνεία του, όταν το κάνει είναι εκπληκτικός και μας δείχνει την ψυχολογική του κατάσταση τόσο εύκολα και εξαιρετικά που μας μένει καρφωμένος στο μυαλό.

Περνάμε έτσι στον σκηνοθέτη Richard Fleischer, o οποίος μας έχει δώσει ταινίες όπως το Red Sonja και το Conan The Barbarian, και θα αναφερθούμε σε δύο ταινίες του, το Τhe Boston Strangler (1968) και το 10 Rillington Place (1971).

Στην πρώτη βρίσκουμε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους τους Tony Curtis και Henry Fonda. 

Η υπόθεση της ταινίας στηρίζεται στον ομώνυμο serial killer που έδρασε από το 1962 έως το 1964 ο οποίος βρέθηκε ένοχος για 13 δολοφονίες γυναικών. 

Η ταινία υιοθετεί την ματιά των αστυνομικών που προσπαθούν να συλλάβουν τον κατά συρροή δολοφόνο και είναι ιδιαίτερη μιας και χρησιμοποιεί τα πραγματικά ονόματα των πρωταγωνιστών. 

Ο δικηγόρος John Bottomly (Fonda) προσαγάγει όσους γνωστούς ενόχους σχετικά με σεξουαλικά εγκλήματα ξέρει προκειμένου να βρει κάποιο στοιχείο για τον στραγγαλιστή της Βοστόνης και εντελώς τυχαία, όντως καταφέρνει να βρει στοιχεία για τον Albert DeSalvo (Curtis) ο οποίος, εμφανίζεται περίπου στην μέση της ταινίας, και δηλώνει πλήρη άγνοια για όλα αυτά που τον κατηγορούν.

Μετά από τις ανακριτικές διαδικασίες καθώς και ύπνωση φαίνεται ότι ο DeSalvo πάσχει από διχασμένη προσωπικότητα, όντας ένα καλός οικογενειάρχης από τη μία και από την άλλη ο εν λόγω serial killer. 

Ερμηνευτικά ο Henry Fonda είναι πολύ πειστικός στον ρόλο του καλού Αμερικανού αλλά η ταινία ανήκει στον Tony Curtis ο οποίος έχει μια εξαιρετική ερμηνεία και μας πείθει απόλυτα για το πώς νιώθει ο DeSalvo ως διχασμένη προσωπικότητα και στο πώς αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό.  

Σκηνοθετικά και αυτή η ταινία είναι ισορροπημένη στο ζήτημα του πόσα δείχνει και πόσα αφήνει στην φαντασία μας ο Fleischer και χρησιμοποιεί επίσης την τεχνική του πολλαπλού spit-screen για να μας δείχνει παράλληλα την δράση της ταινίας.

Το 10 Rillington Place στηρίζεται στην ιστορία του John Christie που έδρασε από το 1943 έως το 1953 και καταδικάστηκε σε απαγχονισμό το 1953 για 8 φόνους γυναικών στο διαμέρισμα του, στο νούμερο 10 της Rillington Road, στο Notting Hill του Λονδίνου.  

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Richard Attenborough, Judy Geeson και John Hurt. 

Ο τρόπος δράσης του Christie (Attenborough) στην ταινία είναι να προσποιείται τον γιατρό και να παρασύρει στο διαμέρισμα του γυναίκες με την πρόφαση να τις γιατρέψει από κάποια ασθένεια και στην συνέχεια τις αναισθητοποιούσε, τις βίαζε και τις έπνιγε πριν τις θάψει στην αυλή του. 

Δίπλα του μετακομίζει το ζευγάρι Evans με μία κόρη. 

Η γυναίκα (Geeson) απευθύνεται στον Christie για να τερματίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και αυτός την δολοφονεί και αυτή και λέει στον άντρα της (Hunt) ότι πέθανε από ατύχημα λέγοντας του να φύγει από την πόλη μέχρι να γίνουν οι έρευνες από την αστυνομία. 

Ο άντρας του εμπιστεύεται την ανήλικη κόρη του, η οποία δολοφονείται επίσης.

Μετά από λάθος έρευνα κατηγορείται, καταδικάζεται και τελικά εκτελείται, άδικα, ο Timothy Evans. 

Μέχρι τελικά να υποπτευθούν οι αρχές τον Christie αυτός σκοτώνει την γυναίκα του καθώς και 3 πόρνες. 

Ο Fleischer για ακόμη μια φορά χωρίς να δείχνει υπερβολική βία μας δίνει μια ταινία πειστική στο κομμάτι του τρόμου καθώς καταφέρνει να μας κάνει μέρος των εγκλημάτων σαν να είμαστε παρόντες στις σκηνές. 

Ο Attenborough μας χαρίζει μια πολύ καλή ερμηνεία όντας ικανότατος στο να μας δείχνει ταυτόχρονα το πόσο επικίνδυνος αλλά και ήρεμος είναι ο Christie, χαρακτηριστικό πολύ σημαντικό άλλωστε ώστε να μπορεί να διώχνει τις υποψίες από πάνω του.

Μια ταινία που κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το The Honeymoon Killers (1969)  αναφέρεται στο ζευγάρι Raymond Fernandez και Martha Beck οι οποίοι έμειναν γνωστοί ως “The Lonely Hearts Killers” και οι οποίοι έδρασαν από το 1947 έως το 1949 στις ΗΠΑ όπου και εκτελέστηκαν το 1951 με την μέθοδο της ηλεκτρικής καρέκλας. 

Η ταινία, ουσιαστικά ένα low budget exploitation, είναι η πρώτη και μοναδική σκηνοθετική και σεναριακή απόπειρα του Leonard Kastle και πρωταγωνιστούν η Shirley Stoler και ο Tony Lo Bianco. 

Η Beck (Stoler) είναι μια υπέρβαρη νοσοκόμα η οποία συζεί με την μητέρα της.

Ο Fernandez (Lo Bianco) είναι ένας αναξιόπιστος τύπος ο οποίος σκότωνε γυναίκες που γνώριζε από την υπηρεσία του “lonely hearts” και τους έπαιρνε την περιουσία μέχρι που συναντήθηκε με την Beck. 

Την αποπλανεί και αυτή τον ερωτεύεται παράφορα και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία φόνων του απίστευτα δυσλειτουργικού αυτού ζεύγους καθώς η Beck έπαιζε την αδερφή του Fernandez ενώ αυτός εξαπατούσε άλλες γυναίκες για να τους πάρουν την περιουσία. 

Η Beck όμως δεν αντέχει καθόλου να βλέπει τον άντρα που αγαπάει τόσο να μπλέκει με άλλες γυναίκες και αρχίζει να τις σκοτώνει μέχρι να πάρει την απόφαση να πάρει τηλέφωνο στην αστυνομία για να παραδώσει τον εαυτό της και τον άντρα της. 

Ερμηνευτικά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η Shirley Stoler που παίζει εξαιρετικά την νοσοκόμα, με μια τρέλα και υστερία για τον άντρα που αγαπάει με μεγάλη πειστικότητα. 

Το σημαντικότερο κομμάτι σε αυτή την ταινία είναι όμως ο Kastle. 

Παρά το έτος κυκλοφορίας της είναι γυρισμένη σε άσπρο-μαύρο προσφέροντας στον χαρακτήρα της ταινίας. 

Επίσης αν και δεν είναι πολύ σοκαριστικοί οι φόνοι μέσα σε όλη αυτή την παράνοια και την ένταση της σχέσης του ζευγαριού φαίνονται ακόμη πιο υστερικά στα μάτια μας τα πάντα.

Περνάμε στα 80’s και σταματάμε στο 1990 και το Henry: Portrait of a Serial Killer. 

Βασισμένο στην ζωή του Henry Lee Lucas, δολοφόνο στις ΗΠΑ, o oποιός έδρασε από το 1960 μέχρι μάλλον το 1983 οπότε και συνελήφθη έχοντας διαπράξει τουλάχιστον 189 δολοφονίες οι οποίες μπορεί να ξεπερνούν και τις 600.  

Η ταινία, επίσης low budget,  αν και γυρίστηκε το 1986 κυκλοφόρησε το 1990. Σκηνοθετημένη από τον John McNaughton, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει και το Wildthings (1998) και έχει συμμετοχή και στο Masters of Horror, και με πρωταγωνιστή τον Michael Rooker. 

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ζωή του Henry ο οποίος σκοτώνει αδιάκοπα, χωρίς συγκεκριμένη μέθοδο. 

Κάποια στιγμή μπαίνουν στην ιστορία και δύο αδέρφια, ο Otis και η Becky. 

Ο Otis γνωρίζει τον Henry στην φυλακή και τον γνωρίζει στην αδερφή του Becky.

Από εκεί και πέρα η ταινία παίρνει την κατηφόρα των σκοτωμών μιας και ο Henry μαζί με τον Otis σκοτώνουν για οποιονδήποτε λόγο μπορείτε να φανταστείτε μέχρι που ένα βράδυ η Becky προσπαθεί να αποπλανήσει τον Henry ο οποίος όμως παραμένει απαθής μέχρι να τους βρει ο Otis. 

Ο Henry φεύγει από το σπίτι για να αγοράσει τσιγάρα και όταν γυρνάει βλέπει τον Otis πάνω στην Becky έτοιμο να την πνίξει. 

Τελικά η Becky τον σκοτώνει και φεύγει μαζί με τον Henry ο οποίος και ξεφορτώνεται το πτώμα. 

Η ταινία τελειώνει ενώ το ζευγάρι πλέον, Becky και Henry, πάνε σε ένα motel για ένα βράδυ και την επόμενη μέρα ο Henry φεύγει μόνος… μέχρι να κάνει μια στάση να πετάξει μια ματωμένη βαλίτσα και ενώ ακούγεται το κύκνειο άσμα της Becky. 

Η ερμηνεία του Rooker είναι εξαιρετική και αυτό κάνει όλη την ταινία καλή μιας και είναι one man show κατά κάποιον τρόπο. 

Στην ταινία θα δείτε άφθονο αίμα και φόνους! 

Το πιο καλό στοιχείο της ταινίας έχει να κάνει με την σκηνοθεσία της μιας και παρουσιάζει με απόλυτο ρεαλισμό την παράνοια του πρωταγωνιστή της με έναν σχεδόν κλινικό τρόπο, τόσο ωμά και χωρίς προσπάθεια να ομορφύνει καταστάσεις ή να κρύψει την πραγματικότητα που της δίνει ανέλπιστη δύναμη.

Τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει πολλές καλές ταινίες στην σχετική θεματολογία αλλά επέλεξα να παρουσιάσω λιγότερα γνωστές ταινίες. 

Έστω ενδεικτικά όμως πρέπει να αναφέρω και τα Monster (2003) της Patty Jenkins με την Charlize Theron να παίρνει το Όσκαρ στον ρόλο της Aileen Wuornos η οποία δολοφόνησε 7 άντρες στο διάστημα 1989-1990 και Zodiac (2007) του David Fincher με τους Jake Gyllenhaal, Mark Ruffalo και Robert Downey Jr, που αναφέρεται στον ασύλληπτο zodiac killer ο οποίος έχει αναλάβει την ευθύνη για 37 φόνους κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970. 

Το 1999 κυκλοφορεί από τον σκηνοθέτη Spike Lee το Summer of Sam με τους Adrien Brody και John Leguizamo, ταινία που αναφέρεται στον David Berkowitz γνωστό ως Son of Sam ο οποίος και σκότωσε στην Νέα Υόρκη, 6 άτομα και τραυμάτισε άλλα 7 από το 1976 έως το 1977. 

H ταινία Gacy (2003) σκηνοθετημένη από τον Clive Saunders και με πρωταγωνιστή τον Mark Holton αναφέρεται στον John Wayne Gacy που έδρασε από το 1972 έως το 1978 και ο οποίος βίασε και δολοφόνησε τουλάχιστον 33 αγόρια. 

Το 2002 κυκλοφόρησε και το Ted Bundy του Matthew Bright με πρωταγωνιστή τον Michael Reilly Burke και στηρίζεται στον Theodore “Ted” Bundy ο οποίος σκότωσε τουλάχιστον 30 γυναίκες στο διάστημα 1974-1978. 

Το Dahmer (2002) του σκηνοθέτη David Jacobson στηρίζεται στην ζωή του επίσης Jeffrey Dahmer ο οποίος από το 1978 έως το 1991 σκότωσε 17 άντρες και αγόρια.

Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα, ξέρω πως υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές ταινίες σχετικά με πραγματικούς serial killers αλλά επέλεξα να αναφερθώ σε αυτές που θεωρώ λιγότερο γνωστές. 

Πέρα από την ταινία M του Fritz Lang αξίζει και μια ιδιαίτερη αναφορά στις υπόλοιπες ταινίες που ασχολούνται με κατά συρροή δολοφόνους από χώρες εκτός των ΗΠΑ και Αγγλίας όπως για παράδειγμα το Landru (1963) του σκηνοθέτη Claude Chabrol, μια ταινία αναφορά στον Γάλλο Henri Désiré Landru, δολοφόνο 10 γυναικών και 1 παιδιού κατά την περίοδο 1915-1919. 

Το Vengeance Is Mine (fukushū suru wa ware ni ari) (1979) του Ιάπωνα σκηνοθέτη Shohei Imamura και τον Ken Ogata στον πρωταγωνιστικό ρόλο να υποδύεται τον πραγματικό serial killer Akira Nishiguchi ο οποίος δολοφόνησε 5 άτομα από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του 1963. 

Η ταινία Evilenko (2004) σε σκηνοθεσία David Grieco και με πρωταγωνιστή των Malcolm McDowell στηρίζεται στην δράση του Ουκρανού Andrei Chikatilo o oποίος από το 1978 έως το 1990 δολοφόνησε τουλάχιστον 52 γυναίκες και παιδιά. 

Τέλος, φετινή παραγωγή το Αυστραλιανό Snowtown (2011) του σκηνοθέτη Justin Kurzel που ασχολείται με τις δολοφονίες 11 ανθρώπων την δεκαετία του 1990 στην ομώνυμη πόλη της Αυστραλίας.

Σίγουρα υπάρχουν ακόμη περισσότερες ταινίες που σχετίζονται με πραγματικούς κατα συρροή δολοφόνους αλλά όλες όσες προανέφερα τις θέωρω τουλάχιστον άξιες για να τις δείτε.