Hostel: Part 3 review

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.

Αν τα δύο προηγούμενα Hostel του Eli Roth ήταν Ευρωπαϊκά horror, το Hostel: Part III θα ήταν το κλασικό soft αμερικάνικο remake που ‘γυάλιζε’ το στόρι με πλούσιες τοποθεσίες, σιλικονάτες γυναίκες και άφθονο neon.

To Hostel και το Hostel II γυρίστηκαν και εξελισσόταν στη Τσεχία και, όπως όλοι γνωρίζουμε από την κινηματογραφική παιδεία μας, οι Αμερικάνοι θεωρούν κάθε Ανατολικοευρωπαϊκή χώρα ένα άθλιο, βρώμικο και πάμπτωχο μέρος.

Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του franchise όμως οφειλόταν σε αυτό ακριβώς το γεγονός.

Η μακρινή τοποθεσία παρείχε στον Roth τη δυνατότητα να φτιάξει μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα όπου η ξενοφοβία, η απομόνωση και η εξαφάνιση σε ένα πραγματικά άγνωστο και μακρινό μέρος σε τρόμαζε με τη σκέψη της και μόνο.

Όντως, ένα άγνωστο υπόγειο σε ένα χωριό της Τσεχίας είναι το μέρος που δεν θέλεις να βρεθείς, ειδικά αν είσαι Αμερικανός τουρίστας.

Με αυτά τα δεδομένα, το Hostel 3 αποτυγχάνει να δώσει αυτή την εκφοβιστική ατμόσφαιρα.

Το Las Vegas είναι μεν το μέρος όπου μπορείς να χαθείς και να μην το καταλάβει κανένας, αλλά είναι και το πιο κοσμοπολίτικο μέρος στο κόσμο.

Φανταστείτε την ιστορία του Hangover...

Άνδρας εξαφανίζεται μετά από ένα bachelor στο ξενοδοχείο του Las Vegas.
Πέρασε από κάποιον η ιδέα ότι μπορεί να τον απήγαγαν και να βρίσκεται θύμα ομάδας βασανιστών;

Όχι βέβαια.
Το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί θα ήταν να ξερνάει σε κάποιο βενζινάδικο της εθνικής οδού, δίπλα σε κάνα κουλοχέρη.
Αν όμως το bachelor γινόταν σε μια Ανατολική χώρα της Ευρώπης…

Τέσσερις φίλοι (Kip Pardue, John Hensley, Skyler Stone και Brian Hallisay) πηγαίνουν στο Las Vegas για να κάνουν το bachelor του τελευταίου, μια εβδομάδα πριν παντρευτεί.

Σε ένα strip-casino-bar θα γνωριστούν με δύο escorts (Zulay Henao και Sarah Habel) οι οποίες τους καλούν σε ένα πάρτυ-έκπληξη, εκεί όμως θα γίνουν τα θύματα του Elite Hunting Club που μετακόμισε από τη Τσεχία στη Νεβάδα.

Πλούσιοι ανώμαλοι συγκεντρώνονται σε μια πολυτελέστατη αίθουσα (στο στυλ της αγοραπωλησίας παρθένων στο Taken αν θυμάστε) όπου στοιχηματίζουν βλέποντας ανθρώπους να πεθαίνουν.

Πόσα λεπτά θα κάνει το θύμα να παρακαλέσει για τη ζωή του, στα πόσα χτυπήματα θα ξεψυχήσει και άλλα τέτοια.

Στη πραγματικότητα, δεν είναι καν ενδιαφέρον όλο αυτό το σκηνικό καθώς η όλη διαδικασία διαρκεί κάποια λεπτά.
Ανοίγει η αυλαία, βλέπουν το θύμα δεμένο στη καρέκλα, μπαίνει ο βασανιστής (που δεν είναι πελάτης αλλά προσωπικό, άλλη μία τεράστια διαφορά από τα προηγούμενα δύο) τον σκοτώνει στα γρήγορα και κλείνει η αυλαία.

Αν ήμουν στη θέση των πελατών - που υποτίθεται πλήρωσαν πολλά χρήματα για όλο αυτό - θα ζήταγα τα λεφτά μου πίσω.

Κουβαλώντας το όνομα Hostel στο τίτλο του, περιμένεις ό,τι πιο gore και shocking βασανιστήρια μπορούν να σκεφτούν οι δημιουργοί του, σωστά;
Λάθος.

Οι θάνατοι στο Elite Hunting Club είναι όπως το χιουμοριστικό θεατρικό του The Human Centipede που είχα δείξει κάποτε στο FilmBoy.
Για παράδειγμα, ένα θύμα πεθαίνει γιατί κατσαρίδες μπαίνουν μέσα στο στόμα της (σε μια σκηνή διάρκειας 7 δευτερολέπτων!).
Ούτε καν αίμα δεν έβγαλε.

Εκτός από καναδυο splatter, στο Hostel 3 δεν υπάρχει τ ι π ο τ α!

Υπάρχουν όμως και θετικά.
Το σενάριο έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ανατροπές που σε κάθε διαφορετικό θρίλερ θα λειτουργούσαν πολύ καλά.

Μάλιστα, στο πρώτο μισάωρο ο σεναριογράφος παίζει με τα νεύρα των θεατών (με τη καλή έννοια) και πραγματικά την πατάμε κάμποσες φορές στο πώς πιάνονται τελικά οι φίλοι από το Club.

Αν δε μιλάγαμε για το Hostel 3 αλλά για ένα direct-to-dvd horror movie κατάλληλο για όλους, θα μου άρεσε περισσότερο.
Επειδή όμως αυτό είναι το sequel ενός Hostel που σκηνοθέτησε ένας Eli Roth, το αποτέλεσμα κρίνεται επιεικώς μέτριο.

Κάποιες έξυπνες ανατροπές στο σενάριο είναι ό,τι καλό έχει να δώσει, αντίθετα είναι υπερβολικά soft (οι φαν του franchise θα θυμώσουν με τους ανύπαρκτους ‘βασανισμούς’) και στερείται της ξενοφοβικής ατμόσφαιρας των προηγουμένων.