Chillerama review
Με στόχο να αναπαράγουν κάτι από τις τρελαμένες ημέρες των αγαπημένων drive-in, τέσσερις αγαπημένοι σκηνοθέτες του είδους ενώθηκαν σε μια ανθολογία ισάριθμων ταινιών μικρού μήκους που την ονόμασαν Chillerama.
Οι τρεις από αυτές παρουσιάζονται έξυπνα σαν ταινίες μέσα στη τέταρτη ταινία που, παραδόξως είναι και η καλύτερη.
Για πολλούς λόγους.
Το Chillerama ξεκινά με υποσχέσεις για κάτι πολύ καλό, με το Zom-B-Movie του Joe Lynch (Wrong Turn 2: Dead End) το οποίο διακόπτεται από τις άλλες τρεις ταινίες και προσφέρει τη συγκλονιστικό φινάλε.
Μετά την αρχική ασπρόμαυρη σκηνή - όπου ένας άνδρας πηγαίνει στον τάφο της γυναίκας του για ένα καλό νεκρο-σεξ και καταλήγει με κομμένο πέος – θα βρεθούμε στην είσοδο ενός drive-in.
Το καλύτερο συναίσθημα της ταινίας είναι η νοσταλγία και η αγάπη του σινεμά σε αυτές τις σκηνές.
Οι τρεις από αυτές παρουσιάζονται έξυπνα σαν ταινίες μέσα στη τέταρτη ταινία που, παραδόξως είναι και η καλύτερη.
Για πολλούς λόγους.
Το Chillerama ξεκινά με υποσχέσεις για κάτι πολύ καλό, με το Zom-B-Movie του Joe Lynch (Wrong Turn 2: Dead End) το οποίο διακόπτεται από τις άλλες τρεις ταινίες και προσφέρει τη συγκλονιστικό φινάλε.
Μετά την αρχική ασπρόμαυρη σκηνή - όπου ένας άνδρας πηγαίνει στον τάφο της γυναίκας του για ένα καλό νεκρο-σεξ και καταλήγει με κομμένο πέος – θα βρεθούμε στην είσοδο ενός drive-in.
Το καλύτερο συναίσθημα της ταινίας είναι η νοσταλγία και η αγάπη του σινεμά σε αυτές τις σκηνές.
Καθισμένος στη θέση του οδηγού δίπλα από την κοπέλα σου, περιμένεις στην ουρά για να κόψεις εισιτήριο, φτάνεις στο γκισέ με τον ταμία που έχει βγει από horror movie να σου δίνει το πρόγραμμα και να σε ενημερώνει με τρεμάμενη φωνή ότι ‘η προβολή αρχίζει σε 5 λεπτά’, πηγαίνεις αργά στη μαρκαρισμένη θέση ανάμεσα στα άλλα αυτοκίνητα, βγαίνεις για να αγοράσεις ποπ κορν, αναβοσβήνεις τα φώτα και κορνάρεις για να αρχίσει η προβολή…
Αν μετά από αυτή την old-fashioned σκηνή δεν αγαπήσετε τα b-movies και την αθώα και καθόλου επιτηδευμένη εποχή των 60’s, τότε δε ξέρω τι άλλο να σας πω.
Όχι, δεν έχω πάει ποτέ σε drive-in αλλά ειλικρινά, ερωτεύτηκα μια εποχή που είναι αγαπημένη anyway.
Ιδιοκτήτης του drive-in είναι ο Cecil Kaufman (Richard Riehle), ένας συμπαθής γεράκος που έχασε τη γυναίκα του και σύντομα θα χάσει και το drive-in του και που προλογίζει τις προβολές, με μοναδική παρέα το πόστερ του Orson Welles.
Η εποχή του έχει ξεπεραστεί και το ξέρει.
Παρόλα αυτά είναι έτοιμος για τη τελευταία παράσταση/προβολή.
Δεδομένου ότι αυτή η πρώτη ταινία είναι το περιτύλιγμα των άλλων, η ιστορία διακόπτεται σε κομμάτια καθώς οι τρεις υπόλοιπες παρουσιάζονται ως οι προβολές του αποχαιρετιστήριου drive-in.
Έτσι, το τέλος της ιστορίας θα το μάθουμε στο τέλος της τρίτης.
Καλή κίνηση, αφού μας παρέχεται ένα διάλειμμα μετά από κάθε ταινία και συνεχίζεται το στόρι προσφέροντας ένα φοβερό b-finale.
Και η προβολή αρχίζει με το Wadzilla του Adam Rifkin, μια αναφορά στα υπερβολικά monster movie του 50, με πλαστικοποιημένα και υπερμεγέθη τέρατα.
Πρωταγωνιστεί (γράφει και σκηνοθετεί) ο ίδιος ο Rifkin ως ένας αξιοπρεπής άνδρας που επισκέπτεται τον γιατρό του επειδή έχει μικρό αριθμό σπερματοζωαρίων.
Για την ακρίβεια, βγάζει μόνο ένα κάθε φορά!
Ο γιατρός (Ray Wise) του δίνει ένα πειραματικό φάρμακο το οποίο ‘θα δυναμώσει το σπέρμα του’ αλλά δυστυχώς, με τη κυριολεκτική έννοια.
Το μοναδικό σπερματοζωάριο τώρα θα βγαίνει σε γιγαντιαίο μέγεθος και θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα του προς το Άγαλμα της Ελευθερίας, ‘τη μοναδική γυναίκα στο μέγεθός του’!
Σωστά διαβάζετε, τεράστιο σπερματοζωάριο καταστρέφει τη Νέα Υόρκη.
Για αρχή είναι αρκετά καλό (το 2ο καλύτερο της ανθολογίας μετά το Zom-B-Movie) έχει χιούμορ, είναι εγκάρδιο και σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε.
Το γέλιο θα συνεχιστεί στην αρχή του 2ου φιλμ, του I Was a Teenage Werebear του Tim Sullivan, το οποίο όμως στο σύνολό του είναι μέτριο και μακράν το χειρότερο.
Πρόκειται για ένα gay-spoof μιούζικαλ που εξελίσσεται στα 60’s και όπου μία ξανθιά έφηβη προσπαθεί να κουτουπωθεί με τον φίλο της, ο οποίος όμως έχει μάτια μόνο για αγόρια με δερμάτινα – ακόμα κι όταν η φίλη του συνθλίβεται από ένα αυτοκίνητο και τρέχουν τα μυαλά της έξω.
Ακόμα κι εκεί, η μικρή δίνει τις καλύτερες ατάκες και γενικά με το ύφος της προσφέρει πολύ γέλιο.
Δεν είναι πολλές αυτές όμως, καθώς πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο νεαρός gay, τον οποίο δαγκώνουν στο κώλο και γίνεται και αυτός Werebear (ότι κι αν σημαίνει αυτό).
Κακό make-up, ιστορία χωρίς ενδιαφέρον, βαρετό σε σημεία.
Ελαφρώς καλύτερο ήταν το 3ο φιλμ, The Diary of Anne Frankenstein του Adam Green (του Hatchet και του Frozen), το οποίο είναι μαυρόασπρο και υποτιτλισμένο στα αγγλικά, αφού μιλάνε στα γερμανικά.
Ένας ηλίθιος Χίτλερ κλέβει το βιβλίο της Anne, κόρης του Victor Frankenstein, και προσπαθεί να φτιάξει μόνος του το τέρας.
Τα καταφέρνει αλλά το τέρας είναι ηλίθιο και όχι ο super μαχητής που θα του κέρδιζε τον πόλεμο.
Αυτό δεν ήταν πολύ κακό, βλέπεται αλλά…
Είχε κάποια αστεία που πετυχαίνουν αλλά ακόμα περισσότερα που αποτυγχάνουν, ήταν πολύ αργό και, αν σκεφτείς ότι είναι το τελευταίο στη σειρά, έχεις ήδη κουραστεί με τον Werebear και ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα.
Για να φτάσουμε στο μεγάλο φινάλε του Zom-B-Movie το οποίο είναι και ο λόγος για να δείτε το Chillerama.
Για κάποιο λόγο που είναι καλύτερα να το μάθετε μόνοι σας, όλοι οι θεατές του drive-in μετατρέπονται σε ζόμπι και ένας νεαρός προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του και την κοπέλα του.
Όλες οι κλασικές σκηνές zombie-kills, κάποιες έξυπνες ατάκες και το μπλε neon υγρό να splatter-ίζει προσφέρουν όμορφες στιγμές.
Ξέχασα, υπάρχει και το σκατολογικό Deathecation ενός φανταστικού σκηνοθέτη ονόματι Fernando Phagabeefy, το οποίο διακόπτεται – ευτυχώς – από το ξέσπασμα των ζόμπι και είναι ό,τι πιο αηδιαστικό έχετε δει ποτέ.
Αν δω συνολικά το Chillerama, πέρασα καλά αλλά χρειάστηκε υπομονή.
Θα ήθελα πολύ να λείπει το I Was a Teenage Werebear αλλά ομολογουμένως και οι άλλες ιστορίες μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, ειδικά από αυτούς τους σκηνοθέτες.
Χρειάζεται κουράγιο στη μέση αλλά σας αποζημιώνει το φινάλε.
Αν μετά από αυτή την old-fashioned σκηνή δεν αγαπήσετε τα b-movies και την αθώα και καθόλου επιτηδευμένη εποχή των 60’s, τότε δε ξέρω τι άλλο να σας πω.
Όχι, δεν έχω πάει ποτέ σε drive-in αλλά ειλικρινά, ερωτεύτηκα μια εποχή που είναι αγαπημένη anyway.
Ιδιοκτήτης του drive-in είναι ο Cecil Kaufman (Richard Riehle), ένας συμπαθής γεράκος που έχασε τη γυναίκα του και σύντομα θα χάσει και το drive-in του και που προλογίζει τις προβολές, με μοναδική παρέα το πόστερ του Orson Welles.
Η εποχή του έχει ξεπεραστεί και το ξέρει.
Παρόλα αυτά είναι έτοιμος για τη τελευταία παράσταση/προβολή.
Δεδομένου ότι αυτή η πρώτη ταινία είναι το περιτύλιγμα των άλλων, η ιστορία διακόπτεται σε κομμάτια καθώς οι τρεις υπόλοιπες παρουσιάζονται ως οι προβολές του αποχαιρετιστήριου drive-in.
Έτσι, το τέλος της ιστορίας θα το μάθουμε στο τέλος της τρίτης.
Καλή κίνηση, αφού μας παρέχεται ένα διάλειμμα μετά από κάθε ταινία και συνεχίζεται το στόρι προσφέροντας ένα φοβερό b-finale.
Και η προβολή αρχίζει με το Wadzilla του Adam Rifkin, μια αναφορά στα υπερβολικά monster movie του 50, με πλαστικοποιημένα και υπερμεγέθη τέρατα.
Πρωταγωνιστεί (γράφει και σκηνοθετεί) ο ίδιος ο Rifkin ως ένας αξιοπρεπής άνδρας που επισκέπτεται τον γιατρό του επειδή έχει μικρό αριθμό σπερματοζωαρίων.
Για την ακρίβεια, βγάζει μόνο ένα κάθε φορά!
Ο γιατρός (Ray Wise) του δίνει ένα πειραματικό φάρμακο το οποίο ‘θα δυναμώσει το σπέρμα του’ αλλά δυστυχώς, με τη κυριολεκτική έννοια.
Το μοναδικό σπερματοζωάριο τώρα θα βγαίνει σε γιγαντιαίο μέγεθος και θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα του προς το Άγαλμα της Ελευθερίας, ‘τη μοναδική γυναίκα στο μέγεθός του’!
Σωστά διαβάζετε, τεράστιο σπερματοζωάριο καταστρέφει τη Νέα Υόρκη.
Για αρχή είναι αρκετά καλό (το 2ο καλύτερο της ανθολογίας μετά το Zom-B-Movie) έχει χιούμορ, είναι εγκάρδιο και σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε.
Πρόκειται για ένα gay-spoof μιούζικαλ που εξελίσσεται στα 60’s και όπου μία ξανθιά έφηβη προσπαθεί να κουτουπωθεί με τον φίλο της, ο οποίος όμως έχει μάτια μόνο για αγόρια με δερμάτινα – ακόμα κι όταν η φίλη του συνθλίβεται από ένα αυτοκίνητο και τρέχουν τα μυαλά της έξω.
Ακόμα κι εκεί, η μικρή δίνει τις καλύτερες ατάκες και γενικά με το ύφος της προσφέρει πολύ γέλιο.
Δεν είναι πολλές αυτές όμως, καθώς πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο νεαρός gay, τον οποίο δαγκώνουν στο κώλο και γίνεται και αυτός Werebear (ότι κι αν σημαίνει αυτό).
Κακό make-up, ιστορία χωρίς ενδιαφέρον, βαρετό σε σημεία.
Ελαφρώς καλύτερο ήταν το 3ο φιλμ, The Diary of Anne Frankenstein του Adam Green (του Hatchet και του Frozen), το οποίο είναι μαυρόασπρο και υποτιτλισμένο στα αγγλικά, αφού μιλάνε στα γερμανικά.
Ένας ηλίθιος Χίτλερ κλέβει το βιβλίο της Anne, κόρης του Victor Frankenstein, και προσπαθεί να φτιάξει μόνος του το τέρας.
Τα καταφέρνει αλλά το τέρας είναι ηλίθιο και όχι ο super μαχητής που θα του κέρδιζε τον πόλεμο.
Αυτό δεν ήταν πολύ κακό, βλέπεται αλλά…
Είχε κάποια αστεία που πετυχαίνουν αλλά ακόμα περισσότερα που αποτυγχάνουν, ήταν πολύ αργό και, αν σκεφτείς ότι είναι το τελευταίο στη σειρά, έχεις ήδη κουραστεί με τον Werebear και ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα.
Για να φτάσουμε στο μεγάλο φινάλε του Zom-B-Movie το οποίο είναι και ο λόγος για να δείτε το Chillerama.
Για κάποιο λόγο που είναι καλύτερα να το μάθετε μόνοι σας, όλοι οι θεατές του drive-in μετατρέπονται σε ζόμπι και ένας νεαρός προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του και την κοπέλα του.
Όλες οι κλασικές σκηνές zombie-kills, κάποιες έξυπνες ατάκες και το μπλε neon υγρό να splatter-ίζει προσφέρουν όμορφες στιγμές.
Ξέχασα, υπάρχει και το σκατολογικό Deathecation ενός φανταστικού σκηνοθέτη ονόματι Fernando Phagabeefy, το οποίο διακόπτεται – ευτυχώς – από το ξέσπασμα των ζόμπι και είναι ό,τι πιο αηδιαστικό έχετε δει ποτέ.
Αν δω συνολικά το Chillerama, πέρασα καλά αλλά χρειάστηκε υπομονή.
Θα ήθελα πολύ να λείπει το I Was a Teenage Werebear αλλά ομολογουμένως και οι άλλες ιστορίες μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, ειδικά από αυτούς τους σκηνοθέτες.
Χρειάζεται κουράγιο στη μέση αλλά σας αποζημιώνει το φινάλε.
Chillerama trailer από FilmBoy-gr
%20locadina.jpg)
Post a Comment