American Horror Story: Season 1 review

Γράφει ο Νίκος Σιδεράς.

Φέτος το χειμώνα για μια ακόμη χρονιά έστρεψα το ενδιαφέρον μου στις αμερικάνικες σειρές - ειδικά τώρα που στην ελληνική τηλεόραση τα μόνα που κυριαρχούν είναι τα φθηνά ριάλιτι και τα σαπούνια made in Turkey!

Για μένα και για πολλούς από σας φαντάζομαι, οι ξένες σειρές αποτελούν ίσως  τη μοναδική διέξοδο για ψυχαγωγία μιας και ως γνωστόν η αμερικανική tv είναι ο «νέος κινηματογράφος».

Οι χαρακτήρες έχουν το χρόνο τους να αναπτυχθούν καλύτερα ώστε να μπορείς να δεθείς μαζί τους, το σενάριο ξεδιπλώνεται πιο αναλυτικά φωτίζοντας όλες τις πτυχές των ιστοριών και οι παραγωγές είναι πλουσιότατες χωρίς να υπολείπονται σε τίποτα από αυτές των μεγάλων στούντιο.

Πολύ σημαντικό είναι επίσης πως η συνδρομητική κυρίως τηλεόραση δίνει στους δημιουργούς την ελευθερία και το χώρο να εκφραστούν χωρίς περιορισμούς και λογοκρισία.

Μια τέτοια περίπτωση σειράς που ευνοήθηκε από αυτές τις συνθήκες είναι και το American Horror Story του συνδρομητικού καναλιού FX.

Η αλήθεια είναι πως στις αρχές της τηλεοπτικής σεζόν ξεκίνησα να βλέπω γύρω στις 8(!) σειρές. 

Πολλές  από αυτές πέρασαν και δεν ακούμπησαν και ακόμα περισσότερες δεν επαλήθευσαν τις αρχικές μου προσδοκίες με αποτέλεσμα να τις σταματήσω.

Μέχρι που ήρθε ο Οκτώβρης και ξεκίνησε να προβάλλεται η μεγαλύτερη τηλεοπτική έκπληξη της χρονιάς. 

Μια τολμηρή ιστορία ψυχοσεξουαλικού τρόμου με έντονα στοιχεία σουρεαλισμού...


Δημιουργοί της οι Ryan Murphy και Brad Falchuck που έγραψαν τηλεοπτική ιστορία με το πρωτοποριακό στυλάτο δράμα Nip/Tuck και συνεχίζουν να τη γράφουν το ίδιο επιτυχημένα  με το αρκετά γλυκανάλατο αλλά διασκεδαστικό μιούζικαλ Glee.

Όσο και να μην είναι του γούστου σας τα παραπάνω σίριαλ δεν μπορείτε να μην παραδεχτείτε το ταλέντο, την τολμηρότητα και την ευστροφία των επιλογών τους.

Δεν είναι και το πιο εύκολο να κάνεις  μεγάλη επιτυχία σε τόσο διαφορετικά είδη πιάνοντας τον παλμό του κοινού  και μάλιστα  χωρίς να στερούνται ποιότητας και ψυχαγωγίας.

Αυτή τη φορά οι δύο δημιουργοί καταπιάστηκαν με το είδος του τρόμου που τόσο έχει παραμεληθεί τηλεοπτικά (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις).

Χρησιμοποιώντας όλα τα γνωστά κλισέ του είδους (στοιχειωμένα σπίτια, φαντάσματα, περίεργοι γείτονες) καταφέρνουν να φτιάξουν κάτι εντελώς φρέσκο και πρωτοποριακό.
Κάτι που έκανε τα πληκτικά βράδια μας ενδιαφέροντα και απολαυστικά σκοτεινά. 

Από το 1ο μέχρι το τελευταίο 12ο επεισόδιο το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και οι horror fans αποκτούν επιτέλους τη σειρά που χρόνια φαντασιώνονταν!

Από τους τίτλους αρχής μέχρι τα τρομακτικά πρώτα λεπτά με τα δίδυμα αγοράκια ο θεατής μπαίνει στο κλίμα και μπορεί εύκολα να καταλάβει τι πρόκειται να παρακολουθήσει.

Μια  ακόμη κλασική ιστορία τρόμου με στοιχειωμένα σπίτια, αστικούς μύθους και ανεξήγητα φαινόμενα που έχουμε δει  πολλάκις  σε διάφορες ταινίες τρόμου του Hollywood.
H  συνέχεια όμως, όσο κι αν ακούγεται δύσκολο, θα το διαφοροποιήσει από όλα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.

Όλα ξεκινούν όταν ο ψυχίατρος Ben Harmon (Dylan McDermot) με τη σύζυγο του Vivien (Connie Britton) και την καταθλιπτική κόρη τους Violet (την υποδύεται η μικρότερη αδερφή της Vera Farmiga, Taissa) μετακομίζουν από το σπίτι τους στη Βοστώνη σε μια έπαυλη που βρήκαν σε προνομιακή τιμή κάπου στο Λος Άντζελες.

Θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή και να αφήσουν πίσω τους τις σκοτεινές αναμνήσεις και τις φθορές που δημιούργησαν στις σχέσεις τους η αποτυχημένη εγκυμοσύνη της Vivien και η παράνομη σχέση του συζύγου της με μια όμορφη μαθήτρια του.

Η έπαυλη φαίνεται ιδανικό μέρος για το νέο τους ξεκίνημα. 

Είναι επιβλητική,  με διακόσμηση από άλλη εποχή  και άπλετο χώρο για να ηρεμήσουν και να ανασυγκροτηθούν.

Το σκηνικό συμπληρώνει ο μυστηριώδης περίγυρος με την αινιγματική γειτόνισσα Constance (Jessica Lange) να  χώνει τη μύτη της παντού, την κόρη της που πάσχει από σύνδρομο down να τρομάζει τους ανυποψίαστους με τις δυσοίωνες προειδοποιήσεις της και την οικονόμο με τα δύο πρόσωπα να μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. 

Στους  άνδρες εμφανίζεται ως σέξι καμαριέρα με ζαρτιέρες έτοιμη να τους ξελογιάσει και στις γυναίκες ως πιστή και χαμηλών τόνων μονόφθαλμη ηλικιωμένη.

Επίσης το δικό τους μερίδιο στη δράση διεκδικούν ο παλιός ιδιοκτήτης του σπιτιού Larry (Denis O’ Hare) με το καμένο πρόσωπο και ο Tate (Evan Peters), ένας  ψυχολογικά διαταραγμένος έφηβος που είναι ασθενής του Ben και φλερτάρει  έντονα με την κόρη του.

Όπως καταλαβαίνετε στο σπίτι η οικογένεια Harmon δεν είναι μόνη. 

Έχει και παρέα. 

Μεγάλη παρέα.

Κάπου εδώ βρίσκεται το κλειδί της ιστορίας και η μεγάλη μαγκιά του σεναρίου. 

Και αυτό διότι διαπιστώνουμε πως  όλοι όσοι έχουν πεθάνει μέσα στο σπίτι τα χρόνια που έχουν περάσει, στοιχειώνουν με την παρουσία τους κάθε  νέο ένοικο κουβαλώντας τις μνήμες του παρελθόντος και ζητώντας δικαίωση για τις αδικίες που υπέστησαν. 

Αυτή η  σεναριακή  ντρίπλα δίνει τη δυνατότητα στους δημιουργούς να παρεμβάλλουν ενδιάμεσα στην κεντρική ιστορία, όπου αυτοί θεωρούν χρήσιμο, τις τραγικές  ιστορίες  των αποθανόντων, ρίχνοντας έτσι περισσότερο φως στο μυστήριο που κρύβει το σπίτι.

Όταν όμως ζωντανοί και νεκροί διασταυρωθούν για τα καλά, τα όνειρα της οικογένειας για ηρεμία και εσωτερική γαλήνη θα γίνουν εφιάλτες, τα μυστικά των εμπλεκόμενων προσώπων θα αρχίσουν να φανερώνονται σκορπώντας τον τρόμο και το κακό θα κάνει αισθητή την παρουσία του όσο οι ήρωες μας βυθίζονται όλο και περισσότερο στο σκότος και την παράνοια.

Θα καταφέρει άραγε η οι οικογένεια Harmon  να βγει αλώβητη από το σκοτεινές δυνάμεις ;

Αυτό θα το μάθετε στα χορταστικά  τελευταία επεισόδια της πρώτης σεζόν. 

Μέχρι τότε θα έχετε εισχωρήσει  σε έναν κόσμο που τα έχει όλα: βία, σεξ, τρομαχτική ατμόσφαιρα, αγωνία, ανατροπές και καταστάσεις πέρα από κάθε φαντασία.

Το American Horror Story είναι από τις σειρές που βλέπονται απνευστί. Προκαλεί ένα είδος εθισμού και δεν μπορείς να σταματήσεις την προβολή της για κανέναν λόγο.

Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι όλοι τους καλοδουλεμένοι και οι ηθοποιοί που τους υποδύονται δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. 

Την παράσταση όμως κλέβουν κυριολεκτικά οι β’ ρόλοι με μια εκπληκτική Jessica Lange να δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία που έχω δει ποτέ σε σειρά.
Η γυναίκα απλά δεν παίζεται.
 

Είναι από τις ερμηνείες που ακόμα και άσχετος να είσαι από ηθοποιία καταλαβαίνεις πως αξίζει να πάρει ότι βραβείο υπάρχει.
Δεν είναι τυχαίο που έχει στην κατοχή της δύο Oscar και κάτι μου λέει ότι οσονούπω προσγειώνεται στα χέρια της και μια Χρυσή Σφαίρα.
Ειδικά ο μονόλογος της μπροστά στον καθρέφτη στο τελευταίο επεισόδιο αγγίζει κατά τη γνώμη μου την ερμηνευτική τελειότητα.

Και οι υπόλοιποι όμως ρόλοι είναι απολαυστικότατοι.
Από τη σέξι διφορούμενη υπηρέτρια (Frances Conroy, Alexandra Breckenridge) μέχρι τον αλλόκοτο νεαρό Tate.

Η μόνη μου ένσταση είναι στην ερμηνεία του Dylan Mc Dermot που, ναι μεν είναι ικανοποιητική αλλά της λείπει το κάτι παραπάνω.
Δεν με έπεισε εντελώς. 

Νομίζω ότι επιλέχθηκε περισσότερο για την εξωτερική του εμφάνιση ώστε να προσεγγίσει το πολυπόθητο γυναικείο κοινό. 

Και το αποτέλεσμα έδειξε πως τουλάχιστον σ ‘ αυτό τα κατάφερε.

Το American Horror Story μπορεί ως σύνολο να είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό για τηλεοπτική δουλειά αλλά τα λαθάκια του και τις ασάφειες του τις έχει.

Πως γίνεται για παράδειγμα (spoiler) η υπηρέτρια να εμφανίζεται και ως νεαρή και ως ηλικιωμένη από τη στιγμή που όταν κάποιος πεθάνει μέσα στο σπίτι διατηρεί την ηλικία που είχε τη στιγμή του θανάτου του;
Και αν δεχτούμε πως το σπίτι δίνει στους άντρες τη δυνατότητα να δουν στο πρόσωπο της αυτό που κρυφά επιθυμούν  τότε πως ενώ δολοφονήθηκε νέα τώρα εμφανίζεται γερασμένη;

Επίσης πως γίνεται (καρα-spoiler) o νεκρός Tate να παρενοχλείται από τα πνεύματα των παιδιών που δολοφόνησε και να βρίσκεται στην παραλία με τη Violet  όταν ένας από τους βασικούς κανόνες του σπιτιού λέει ότι κανείς από τους νεκρούς δεν μπορεί να μετακινηθεί σε μεγάλη απόσταση από αυτό όντας άρρηκτα δεμένος μαζί του;

Συνήθως προσπαθώ να κάνω τα στραβά μάτια σε τέτοια λάθη αρκεί  η υπέρμετρη φιλοδοξία των δημιουργών  να μη μας κατακλύζει από ερωτήματα και απορίες για χάρη του εντυπωσιασμού και στο τέλος μετά από τόση υπομονή να μην παίρνεις καν απάντηση (βλέπε Lost).

Ευτυχώς εδώ οι Murphy και  Falchuck αποφεύγουν τις περισσότερες παγίδες, παίζουν με τα όρια και πετυχαίνουν να παντρέψουν επιτυχημένα το δράμα με το θρίλερ σε  μια ιστορία έντονου μυστηρίου και ασυγκράτητης σεξουαλικότητας.

Έχουν επίσης την εξυπνάδα και ολοκληρώνουν την ιστορία στο δωδέκατο μόλις επεισόδιο αποχαιρετώντας τους χαρακτήρες με περίτεχνο τρόπο και βάζοντας πλώρη για μια διαφορετικού τύπου δεύτερη σεζόν με (κυρίως) νέους πρωταγωνιστές και καινούρια στοιχειωμένα σπίτια.

Μάλιστα σύμφωνα με τους δημιουργούς, ένα στοιχείο που εμφανίζεται στα τρία τελευταία επεισόδια θα βοηθήσει στη σύνδεση της πρώτης σεζόν με τη δεύτερη.

Σε γενικές γραμμές το American Horror Story είναι μια τηλεοπτική όαση που δεν έχουμε συνηθίσει, σερβιρισμένη με κινηματογραφικό τρόπο.

Βάζει κάτω σχεδόν όλες τις ταινίες τρόμου που κυκλοφόρησαν το 2011 και θα ικανοποιήσει όχι μόνο τους λάτρεις του τρόμου αλλά και όλους εκείνους που θέλουν να δουν κάτι διαφορετικό, ικανό να  τους βγάλει έστω και για λίγο από την τηλεοπτική θλιβερή τους πραγματικότητα.

Αν έχετε ήδη διεισδύσει στον παράξενο κόσμο του Α.H.S. περιμένω με αγωνία την άποψη σας.
Ελπίζω να σας ικανοποίησε όσο και μένα…