A Serbian Film review

Η αλήθεια είναι ότι τη πάτησα με το A Serbian Film.

Δε μου γέμισε το μάτι και φυσικά δεν περίμενα ότι θα ακουστεί τόσο πολύ και θα γίνει must σε όλα τα horror sites, όταν πρωτοάκουσα για αυτό πριν από πολλούς μήνες.

Αυτός είναι ο λόγος που η Σερβική ταινία του Srdjan Spasojevic δεν καλύφθηκε από το FilmBoy όλη τη χρονιά, ούτε με trailer ούτε φυσικά με κανένα preview.

Το απέφυγα και στο αφιέρωμα των Extreme Sex σκηνών αλλά εκεί με επαναφέρατε στη θέση μου με τα σχόλια σας.

Και ποια είναι η θέση μου;
Ας ξεκινήσω με μια εξομολόγηση.

Το Salo (120 Days of Sodom) και το A Serbian Film έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους.
Δεν ήμουν έτοιμος για αυτά που είδα όταν κάθισα να τα παρακολουθήσω.

Φυσικά, είχα μια ιδέα για το πόσο τρομακτικά θα ήταν, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι θα έβλεπα έναν διαφορετικό είδος ‘τρόμου’.

Κανείς δε μου είπε ότι αυτές οι δυο ταινίες θα με έκαναν ψυχολογικά άρρωστο και θα με έκαναν να αναρωτηθώ ξανά το πόσο παρεξηγημένος είναι ο χώρος των ταινιών τρόμου.

Να το πω αλλιώς:
Το A Serbian Film είναι ένα must για τους φίλους του extreme cinema – αν και υποθέτω ότι ακόμα και ο πιο ‘γενναίος’ εξαρτημένος σαδομαζοχιστής θα χρειαστεί έξτρα κουράγιο για να αντιμετωπίσει οπτικά τις εικόνες του – ΑΛΛΑ ΟΧΙ για τους horror fans...

Είναι καλό να τα διαχωρίσουμε αυτά τα δύο.
Ένας φαν του Evil Dead δεν μπορεί να βάζει το A Serbian Film στην ίδια λίστα.
Ακόμα και ένας φανατικός του Martyrs ή του Human Centipede (αν υπάρχει τέτοιος) δεν έχει καμία δουλειά να συγχέει τα δύο φιλμ.

Άλλο το extreme cinema και άλλο τα horror movies.

Η ιστορία μιλάει για τον Milos (Srdan Todorovic), έναν πρώην πορνοστάρ που δελεάζεται να ξανακάνει μια τελευταία ταινία όταν μια πρώην συνάδελφος του (Katarina Zutic) τον φέρνει σε επαφή με τον Vukmir (Sergej Trifunovic, ο οποίος έκανε ένα πέρασμα στο Next με τον Nicholas Cage), έναν πλούσιο κινηματογραφιστή φιλόσοφο που τον θέλει να πρωταγωνιστήσει σε κάτι που ο ίδιος αποκαλεί ‘σοβαρό art sex film’.

Παρά το ότι ο Milos είναι διστακτικός, κυρίως από το γεγονός ότι ο Vukmir αρνείται να του πει για τη ταινία, το δέλεαρ των χρημάτων είναι πολύ ισχυρό.

Συμφωνεί να παίξει στη ταινία και εν αγνοία του ξεκινά ένα προσωπικό ταξίδι σε έναν όλο και πιο βάναυσο και υπερβολικό κόσμο, σε μια ‘χαλασμένη’ σεξουαλική πραγματικότητα σαδομαζοχισμού, νεκροφιλίας, παιδοφιλίας και όλα τα παρόμοια που μπορείτε να σκεφτείτε.

Το A Serbian Film δείχνει εικόνες που κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να τις δείχνει – και δεν εννοώ κάτι νομικό, άλλωστε το σινεμά είναι ο ορισμός της ελεύθερης έκφρασης.

Νομίζω όμως ότι οι κινηματογραφιστές έχουν την ηθική υποχρέωση να μην δείχνουν συγκεκριμένα πράγματα, εκτός αν είναι έτοιμοι να υποστούν τις συνέπειες.

Ναι, μιλάω για τη σκηνή βιασμού νεογέννητου – και μην λέτε ότι δεν τη δείχνει καλά, γιατί δείχνει αρκετά, είναι καλογυρισμένη και - αν πρόκειται για εφέ, είναι ρεαλιστικότατο.

Αυτό το ‘καλογυρισμένο’ είναι και το παράλογο της υπόθεσης.

Ο Spasojevic είναι ικανότατος με τη κάμερα και είναι κρίμα που προτίμησε το ακραίο σοκ για να προσεχθεί, από το να κάνει μια πραγματικά καλή ταινία, αφού ομολογουμένως μπορεί.

Και όσο πιο πολύ ακούγονται μέτριες ταινίες με σοκαριστικές extreme σκηνές όπως αυτή ή απλώς αηδιαστικά θέματα σαν το A Human Centipede, τόσο πιο πολλούς μιμητές θα βρίσκουν από νεόκοπους σκηνοθέτες που θέλουν να ακουστούν.

Για να μην ακουστώ υπερβολικός, η ταινία δεν έχει πολλές σκηνές που δεν βλέπονται – το ξύλο και τους αποκεφαλισμούς και τους βιασμούς τους συναντάμε συχνά – αλλά έχει λίγες και αυτές αρκούν.

Η σκηνή της γέννησης τρέφει προσδοκίες με την ατμόσφαιρα, τη μουσική και το ρεαλισμό της …μέχρι που ακολουθεί ό,τι ακολουθεί (αν και ομολογώ ότι αυτή ήταν η μοναδική από τις έκφυλες πράξεις της ταινίας που αποτελούσε μια μεταφορά καθώς, σύμφωνα με τον Vukmir το έθνος είναι το θύμα αφού βιάζεται από τις πρώτες στιγμές της γέννησης του.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξή του μίλησε για 'το δικό μας post-Vietnam syndrome', μια αναφορά στο Αμερικάνικο σινεμά του '70 και το πώς ο πόλεμος και τα φριχτά του περιστατικά επηρέασε μια χώρα και φυσικά τους ανθρώπους του κινηματογράφου).

Οι υπόλοιπες σκηνές είναι μεν extreme αλλά βλέπονται – από ένα ιδιαίτερο κοινό μεν, αλλά βλέπονται – και απλά το ερώτημα μου προς τον Spasojevic θα ήταν ‘Τι έχεις με τις γυναίκες;’

Γιατί μη μου πείτε ότι δε βλέπετε κι εσείς την ομοιότητα του πρωταγωνιστή Vukmir με τον σκηνοθέτη Spasojevic;
Η μόνη – θέλω να πιστεύω – διαφορά είναι ότι ο πρώτος προχώρησε σε πιο ρεαλιστικούς τρόπους για να φτιάξει τη ταινία του, σκοτώνοντας κόσμο.

Όπως καταλάβατε, το A Serbian Film με 'χάλασε'.
Κι όμως, η βαθμολογία ήταν από τις πιο δύσκολες αποφάσεις μου.

Ως ταινία, ήταν καλοφτιαγμένη, η σκηνοθεσία ήταν εμφανώς με άποψη, η υποβλητική μουσική/ήχος/βουητό έκανε μια χαρά τη δουλειά της, οι ερμηνείες ήταν αρκετά καλές …όμως δεν θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ένα καλό horror movie γιατί δεν είναι.

Αντίθετα, είναι μια συστατική επιστολή του Spasojevic προς το Hollywood, μια κραυγή που φωνάζει ‘Προσέξτε με’ και ένα soft core S/M movie από αυτά που βρίσκονται κατά δεκάδες στα ράφια των dvd club.