Horrorant Classics: Pet Sematary (1989)

Ίσως να μην είμαι όσο αντικειμενικός θα ήθελα με αυτό, μια και το Pet Sematary είναι μια ταινία που με σημάδεψε κάποτε και νομίζω ότι αξίζει να βρίσκεται στα classics του κινηματογραφικού τρόμου.

Το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο Stephen King (μάλιστα έχει και ένα cameo στο ρόλο ενός παπά) και η ιστορία βασίζεται σε ένα από τα καλύτερα βιβλία του.

Ο Louis Creed (Dale Midkiff), ένας σεβάσμιος γιατρός και η σύζυγό του Rachel (Denise Crosby) μετακομίζουν σε ένα σπίτι δίπλα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο από φορτηγά.

Αρχικά φαίνεται σαν μια ιδανική επιλογή για μια ευτυχισμένη ζωή στην ύπαιθρο, μέχρι την αυτοκτονία της οικονόμου τους και το θάνατο της γάτας της οικογένειας, στην οποία ο γιος έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη.

Αργότερα ο Louis θα δεχτεί την επίσκεψη του τελευταίου ασθενή του που δεν μπόρεσε να σώσει από το θάνατο και θα τον οδηγήσει στο νεκροταφείο όπου η οικογένεια έχει θάψει τη γάτα της.

Από κεί και πέρα ο Louis θα θελήσει να μάθει τα τρομερά μυστήρια που είναι κρυμμένα στη περιοχή και με τη βοήθεια του γείτονα του Jud (Fred Gwynne) θα ανακαλύψει την αρχαία Ινδιάνικη νεκρόπολη στην οποία, όποιος θάβεται έρχεται πίσω στη ζωή.

Από τα πρώτα credits και τη στιγμή που βλέπουμε το ζοφερό νεκροταφείο ζώων, υπό την εφιαλτική μουσική του Elliot Goldenthal, καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι ένα σκοτεινό φιλμ τρόμου που δεν μπορείς να μην το πάρεις στα σοβαρά...

Το μοναδικό μειονέκτημα της ταινίας όμως βρίσκεται και αυτό στην αρχή.

Μετά την εναρκτήρια σκηνή, βλέπουμε την αρχή της ιστορίας πολύ βιαστικά, σχεδόν σαν να έγινε λάθος στο μοντάζ.

Αυτό επηρεάζει και την παρουσίαση των χαρακτήρων αλλά και των καταστάσεων που προκύπτουν από τη μετακόμιση ...αλλά μικρή σημασία έχουν όλα αυτά.

Μετά την αρχή, η ταινία λειτουργεί άψογα και σε κάνει να βρίσκεσαι μέσα στην ιστορία (εκτός φυσικά από κάποιες επεξηγήσεις που δεν υπάρχουν και που φαντάζεσαι αναγκαστικά μόνος σου). 

Όταν ο Louis δεν έχει καταλάβει ακόμα που έχει μπλέξει, παρακολουθούμε μια άψογη - και πολύ horror - κλιμάκωση, με αποκορύφωμα το ακόμα πιο dark φινάλε.

Η ταινία δε βιάζεται, παίρνει το χρόνο της για να σου δείξει όλο το πλαίσιο της ιστορίας με ένα ατμοσφαιρικά ιδανικό περιβάλλον θανάτου.

Πολλές σκηνές μπορείς να βρεις στο Pet Sematary που να θεωρήσεις highlight της ταινίας - εγώ θυμάμαι δύο. 

Όταν ο Louis αφηγείται την ιστορία του Ινδιάνικου νεκροταφείου (οι εικόνες και ο τρόπος του δημιουργούν πολύ άσχημα συναισθήματα) και το διαβολικό και ...τρυφερό συνάμα φινάλε, όπου γινόμαστε μάρτυρες της τρέλας και του χαοτικού.

Στο Pet Sematary της Mary Lambert υπάρχουν όλα αυτά που ψάχνουν οι εραστές των ταινιών τρόμου: κατάρες, οράματα, νεκροί, ανάσταση νεκρών, μαύρες γάτες, θρύλοι ...όλα υπό το πρόσχημα ενός κλασικού φορμαλιστικού παραμυθιού τρόμου.