Horrorant Classics: Martyrs (2008)
Δύο ταινίες στη μορφή της μίας.
Αυτό προσφέρει ο Γάλλος Pascal Laugier στο σκληρό και ήδη classic Martyrs.
Στη πρώτη από αυτές τις ταινίες, ο Laugier χρησιμοποιεί μια ιστορία εκδίκησης ως δικαιολογία για να μας δώσει την νέα αιθητική του Γαλλικού horror cinema.
H Lucie (Mylene Jampanoi), μετά από 15 χρόνια συσσωρευμένου μίσους και αγανάκτησης, πηγαίνει στο σπίτι των απαγωγέων της.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα πραγματικό λουτρό αίματος, μια αλλεπάλληλη έξαρση βίας χωρίς όρια προς όλα τα μέλη της οικογένειας.
Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα, πολύ έντονα.
Ένας ανεμοστρόβιλος που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του με το επίπεδο σκληρότητας στα ύψη, αποτρέποντας το θεατή από το να πάρει μια ανάσα.
Τόσο γρήγορα που ξεχνάς προς το παρόν το κοινότυπο του σεναρίου.
Η κατάσταση της Lucie 'επεκτείνεται' και πέρα από την οικογένεια, με το τρικ της ψυχικής ανισορροπίας κατά την οποία η Lucie βλέπει μια τρομακτική παρουσία, συνεχίζοντας το όργιο αίματος και βίας.
Δεν έχει σημασία που δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για το τί συνέβη κατά τη διάρκεια των 15 αυτών χρόνων και οδήγησαν τη Lucie σε αυτή τη κατάσταση...
Δε χρειάζεται να συμπάσχουμε με αυτήν, δεν είναι αυτός ο σκοπός του Laugier.
Βία χωρίς δικαιολογίες, χωρίς περιορισμούς.
Δοκιμάζει την αντοχή του θεατή μέσα από μια σειρά βίαιων σκηνών, αυτό που πολλοί φαντάζονται όταν σκέφτονται το τρόμο, τον ανελέητο και χωρίς ελαφρυντικά τρόμο.
Όλα αυτά εξυπηρετούνται από τον Pascal Laugier, ο οποίος έχει μάθει καλά το μάθημα του.
Το Martyrs υπερβαίνει σαφώς στο επίπεδο της βίας του Frontiere(s) του Xavier Gens ή του High Tension του Alexandre Aja, εκεί όμως που δε διαφέρει καθόλου είναι στον τρόπο ή στην εμφάνιση αυτής της βίας.
Βρώμικος ρεαλισμός αποτυπωμένος τεχνικά με μια εξαίρετη φωτογραφία και χορογραφίες βίας που ανυψώνουν την οπτική αισθητική της ταινίας.
Μέχρι το σημείο εκείνο, η ταινία είναι μια κοροιδευτική άσκηση βίας στη ματαιότητα του να προσπαθούμε να βρίσκουμε ηθικές δικαιολογίες για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Το Martyrs είναι μια ταινία δυσάρεστη, δύσκολη.
Η ακραία βία δε δίνει πολλές επιλογές: ή θα την αποδεχτείς ή όχι.
Προσωπικά βλέπω το Martyrs ως μια θαρραλέα άσκηση κινηματογράφου.
Εξάλλου, πόσες φορές το χρόνο βλέπουμε ταινίες που μας φτάνουν στα όρια μας, όπως αυτό;
...Και όταν τα πάντα φαίνονται να είναι έτοιμα για τη τελική 'ετυμηγορία', ο Laugier αποφασίζει να πάει το Martyrs σε ένα νέο επίπεδο τρόμου, εντελώς διαφορετικό από αυτό που παρουσίαζε μέχρι τώρα.
Αυτό προσφέρει ο Γάλλος Pascal Laugier στο σκληρό και ήδη classic Martyrs.
Στη πρώτη από αυτές τις ταινίες, ο Laugier χρησιμοποιεί μια ιστορία εκδίκησης ως δικαιολογία για να μας δώσει την νέα αιθητική του Γαλλικού horror cinema.
H Lucie (Mylene Jampanoi), μετά από 15 χρόνια συσσωρευμένου μίσους και αγανάκτησης, πηγαίνει στο σπίτι των απαγωγέων της.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα πραγματικό λουτρό αίματος, μια αλλεπάλληλη έξαρση βίας χωρίς όρια προς όλα τα μέλη της οικογένειας.
Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα, πολύ έντονα.
Ένας ανεμοστρόβιλος που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του με το επίπεδο σκληρότητας στα ύψη, αποτρέποντας το θεατή από το να πάρει μια ανάσα.
Τόσο γρήγορα που ξεχνάς προς το παρόν το κοινότυπο του σεναρίου.
Η κατάσταση της Lucie 'επεκτείνεται' και πέρα από την οικογένεια, με το τρικ της ψυχικής ανισορροπίας κατά την οποία η Lucie βλέπει μια τρομακτική παρουσία, συνεχίζοντας το όργιο αίματος και βίας.
Δεν έχει σημασία που δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για το τί συνέβη κατά τη διάρκεια των 15 αυτών χρόνων και οδήγησαν τη Lucie σε αυτή τη κατάσταση...
Δε χρειάζεται να συμπάσχουμε με αυτήν, δεν είναι αυτός ο σκοπός του Laugier.
Βία χωρίς δικαιολογίες, χωρίς περιορισμούς.
Δοκιμάζει την αντοχή του θεατή μέσα από μια σειρά βίαιων σκηνών, αυτό που πολλοί φαντάζονται όταν σκέφτονται το τρόμο, τον ανελέητο και χωρίς ελαφρυντικά τρόμο.
Όλα αυτά εξυπηρετούνται από τον Pascal Laugier, ο οποίος έχει μάθει καλά το μάθημα του.
Το Martyrs υπερβαίνει σαφώς στο επίπεδο της βίας του Frontiere(s) του Xavier Gens ή του High Tension του Alexandre Aja, εκεί όμως που δε διαφέρει καθόλου είναι στον τρόπο ή στην εμφάνιση αυτής της βίας.
Βρώμικος ρεαλισμός αποτυπωμένος τεχνικά με μια εξαίρετη φωτογραφία και χορογραφίες βίας που ανυψώνουν την οπτική αισθητική της ταινίας.
Μέχρι το σημείο εκείνο, η ταινία είναι μια κοροιδευτική άσκηση βίας στη ματαιότητα του να προσπαθούμε να βρίσκουμε ηθικές δικαιολογίες για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Το Martyrs είναι μια ταινία δυσάρεστη, δύσκολη.
Η ακραία βία δε δίνει πολλές επιλογές: ή θα την αποδεχτείς ή όχι.
Προσωπικά βλέπω το Martyrs ως μια θαρραλέα άσκηση κινηματογράφου.
Εξάλλου, πόσες φορές το χρόνο βλέπουμε ταινίες που μας φτάνουν στα όρια μας, όπως αυτό;
...Και όταν τα πάντα φαίνονται να είναι έτοιμα για τη τελική 'ετυμηγορία', ο Laugier αποφασίζει να πάει το Martyrs σε ένα νέο επίπεδο τρόμου, εντελώς διαφορετικό από αυτό που παρουσίαζε μέχρι τώρα.
Μπαίνουμε σε μια διαφορετική ταινία, με γόνιμο έδαφος για αντιπαράθεση - καθαρή πρόκληση (τα τελευταία 30 λεπτά προκάλεσαν ποτάμια μελάνι σε διάφορα blogs και forums που ασχολήθηκαν με τη ταινία).
Ο ρυθμός του πρώτου μέρους της ταινίας εξαφανίζεται, εξατμίζεται.
Τώρα όλα συμβαίνουν βασανιστικά αργά.
Τα πάντα είναι γυρισμένα τόσο αυστηρά, χωρίς καμία επίδραση από ήχους ή διαλόγους.
Αναπόφευκτα, όλη η προσοχή μας ως θεατές πέφτει σε κάθε λεπτομέρεια κάθε λήψης, κάθε σημείο βασανισμού της νέας κοπέλας, της Anna (Morjana Alaoui).
Άφησα για το τέλος την πλοκή του τελευταίου μέρους, η οποία απαντά σε όλη τη διαφημιστική εκστρατεία της βίας του Martyrs: Αναζήτηση μέσω μιας ψευδο-θρησκευτικής οργάνωσης, βρες τα όρια της ανθρώπινης αντοχής στο πόνο και ας δούμε τί μας περιμένει πέρα από αυτά τα όρια.
Μετά από ψύχραιμη ανάλυση ...λυπάμαι αλλά η όλη ιστορία δε με πείθει και νομίζω γι'αυτό στη κριτική μου πέρυσι στο FilmBoy δεν μου πήγε το χέρι πάνω από το 7/10, παρόλο που έγραφα ένα θριαμβευτικό review.
Άλλωστε, κάτι παρόμοιο δεν έχουν κάνει τα Hellraiser χρόνια πριν!
Αστειεύομαι, ίσως εσείς να μπορέσατε να συντονιστείτε με την τελική ιστορία και να καταλάβατε το τρικ.
Το Martyrs συνολικά είναι μια ταινία άφοβη, επικίνδυνη και προορισμένη να δημιουργήσει αντιπαράθεση.
Η ικανότητα του να προκαλέσει σοκ και δέος είναι αναμφισβήτητη, αλλά το ριζοσπαστικό του βλέμμα και η γραφική απεικόνιση της βίας είναι αναμφίβολα αντιφατική και προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις.
Προσωπικά το θεωρώ καθαρή ψυχαγωγία, από τις ταινίες-εμπειρίες που συνεχίζουν μέσα σου για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Από το À l'intérieur είχα να αισθανθώ κάτι παρόμοιο.
Ο ρυθμός του πρώτου μέρους της ταινίας εξαφανίζεται, εξατμίζεται.
Τώρα όλα συμβαίνουν βασανιστικά αργά.
Τα πάντα είναι γυρισμένα τόσο αυστηρά, χωρίς καμία επίδραση από ήχους ή διαλόγους.
Αναπόφευκτα, όλη η προσοχή μας ως θεατές πέφτει σε κάθε λεπτομέρεια κάθε λήψης, κάθε σημείο βασανισμού της νέας κοπέλας, της Anna (Morjana Alaoui).
Άφησα για το τέλος την πλοκή του τελευταίου μέρους, η οποία απαντά σε όλη τη διαφημιστική εκστρατεία της βίας του Martyrs: Αναζήτηση μέσω μιας ψευδο-θρησκευτικής οργάνωσης, βρες τα όρια της ανθρώπινης αντοχής στο πόνο και ας δούμε τί μας περιμένει πέρα από αυτά τα όρια.
Μετά από ψύχραιμη ανάλυση ...λυπάμαι αλλά η όλη ιστορία δε με πείθει και νομίζω γι'αυτό στη κριτική μου πέρυσι στο FilmBoy δεν μου πήγε το χέρι πάνω από το 7/10, παρόλο που έγραφα ένα θριαμβευτικό review.
Άλλωστε, κάτι παρόμοιο δεν έχουν κάνει τα Hellraiser χρόνια πριν!
Αστειεύομαι, ίσως εσείς να μπορέσατε να συντονιστείτε με την τελική ιστορία και να καταλάβατε το τρικ.
Το Martyrs συνολικά είναι μια ταινία άφοβη, επικίνδυνη και προορισμένη να δημιουργήσει αντιπαράθεση.
Η ικανότητα του να προκαλέσει σοκ και δέος είναι αναμφισβήτητη, αλλά το ριζοσπαστικό του βλέμμα και η γραφική απεικόνιση της βίας είναι αναμφίβολα αντιφατική και προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις.
Προσωπικά το θεωρώ καθαρή ψυχαγωγία, από τις ταινίες-εμπειρίες που συνεχίζουν μέσα σου για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Από το À l'intérieur είχα να αισθανθώ κάτι παρόμοιο.
%20locadina.jpg)
Post a Comment