History of Horror - Part 4: Τα τέρατα της Hammer Studios και ο Λεσβιακός τρόμος των drive-in

Η Βρετανική Hammer Studios αποτέλεσε κομμάτι της ιστορίας των horror movies στη δεκαετία του 50 και άλλαξε πολλά από τα μέχρι τότε δεδομένα.

Αναζωογόνησε το μυθιστόρημα του Bram Stoker, 'Dracula' με μια συλλογή από low budget ταινίες, χρησιμοποιώντας φανταχτερά αισθησιακά χρώματα και αιματηρά απροκάλυπτα κόκκινα που υποδήλωναν σεξουαλικότητα και graphic βία.

Η Βρετανική εταιρεία παρέμεινε πιστή στα κλασικά της Universal με μικρού κόστους Technicolor sequels που όμως διέθεταν γοητευτικά, σαγηνευτικά και ανδροπρεπή βαμπίρ.

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Terence Fisher δημιούργησε το κλασικό Horror of Dracula (1958), την πρώτη ταινία Dracula της Hammer, στην οποία ο Christopher Lee έδωσε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ως Κόμης Δράκουλας και ο Peter Cushing ως η Νέμεσις του, Dr. Van Helsing...

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας, η Hammer παρήγαγε κι άλλες Dracula movies με τους ίδιους χαρακτήρες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 (συνολικά 9 ταινίες με τον Christopher Lee να παίζει στις 7):

-    Brides of Dracula (1960) του Terence Fisher, η 2η ταινία της Hammer, χωρίς τον Christopher Lee (ο David Peel στο ρόλο ενός ξανθού Δράκουλα που πηγαίνει σε ένα σχολείο θηλέων) αλλά με τον Cushing ως Van Helsing.
-    Dracula, Prince of Darkness (1966), το 1ο επίσημο sequel της original ταινίας της Hammer, με τον Lee στο ρόλο του και τον Andrew Keir ως κυνηγός βαμπίρ.
-    Dracula Has Risen From The Grave (1968) του Freddie Francis, 4η Δρακουλοταινία της Hammer και η 3η ταινία με τον Lee ως Δράκουλα.
-    Taste the Blood of Dracula (1970) του Peter Sasdy, με τον Lee αλλά χωρίς τον Cushing.
-    Scars of Dracula (1970) του Roy Ward Baker με τον Lee ως Δράκουλας να σκαρφαλώνει για πρώτη φορά τοίχους.
-    Dracula A.D. 1972 (1972) του Alan Gibson, με τους Lee και Cushing στο σύγχρονο Λονδίνο.
-    The Satanic Rites of Dracula (1973) και πάλι του Alan Gibson, η 8η ταινία της Hammer και η 7η και τελευταία εμφάνιση του Lee στο ρόλο του Δράκουλα σε ταινία της Hammer.
-    The Legend of the Seven Golden Vampires (1974) του Roy Ward Baker με τον John Forbes-Robertson στο ρόλο του Dracula απέναντι στον Cushing.

Για εμπορικούς λόγους, η Hammer παρήγαγε και …πικάντικες ταινίες με βαμπίρ για να εμπλουτίσει την ιδέα του τρόμου με λεσβιακά θέματα, το σεξ και το γυμνό.

Οι ταινίες αυτές παίζονταν συνήθως στα drive-in της Αμερικής στη δεκαετία του 70.

Η 1η όμως ανοιχτά λεσβιακή ταινία τρόμου ήρθε από τη Γαλλία και τον Roger Vadim το 1961, λεγόταν Blood and Roses και ήταν βασισμένη στη μικρή ιστορία της Camilla από τον J.Sheridan το 1872.

H Hammer έκανε μια τριλογία με λεσβιακές Δρακουλίνες στη δεκαετία του 70, όλες βασισμένες στον χαρακτήρα της Camilla. 

The Vampire Lovers (1970), ένα remake του Blood and Roses, με την Ingrid Pitt ως σέξι, ερωτική και λεσβία βαμπίρ που ήθελε να παρασύρει την έφηβη  Emma (Madeline Smith) κυνηγώντας την ημίγυμνη στο μπάνιο.

Lust of a Vampire (1971), διάσημη μέχρι και σήμερα ερωτική συνέχεια, μια αυνανιστική gothic fantasy-horror ταινία, με υπερβολικές εικόνες (η σκηνή του αιματηρού στήθους της Carmilla - που την υποδυόταν το Δανέζικο μοντέλο Yutte Stensgaard – που το πρόσφερε σε μια κοπέλα μετά από ένα λουτρό αίματος έγινε classic) και αρκετές τόπλες σκηνές.

Twins of Evil (1971) μια ταινία με πολύ γυμνό και gore αλλά ελάχιστο το λεσβιακό στοιχείο, με τον Cushing στο ρόλο ενός πουριτανού κυνηγού μαγισσών και τις δίδυμες Mary και Madeleine Collinson (Playboy Playmates το 1970) στο ρόλο δύο ορφανών αδελφών .

Η Hammer Studios όμως δεν ασχολήθηκε μόνο με τον Δράκουλα.
Mάλιστα, το 1ο της χιτ στην Αγγλία το έκανε με το The Curse of Frankenstein (1957) σε σκηνοθεσία Terence Fisher και με τον Cushing στο ρόλο του τρελού Dr. Frankenstein και τον Lee στη πρώτη του εμφάνιση ως τέρας.

Ακολούθησαν άλλα 6 sequels:
The Revenge of Frankenstein (1958), που θεωρείται το καλύτερο Frankie film της Hammer.
The Evil of Frankenstein (1964) του Freddie Francis με τον Kiwi Kingston στη θέση του Lee.
Frankenstein Created Woman (1966) του Terence Fisher, με τον Cushing και την playmate Susan Denberg στο ρόλο της γυναίκας.
Frankenstein Must Be Destroyed (1969) του Terence Fisher και πάλι.
The Horror of Frankenstein (1970) του Jimmy Sangster, ένα remake του The Curse of Frankenstein.
Frankenstein and the Monster from Hell (1974), η τελευταία ταινία του Terence Fisher, με τον David Prowse (αργότερα γνωστός ως Darth Vader στα Star Wars) ως τέρας.

Η Hammer ασχολήθηκε λίγο και με τη Μούμια, κάνοντας το The Mummy (1959) υπό τον Terence Fisher φυσικά, με τον Peter Cushing στο ρόλο του αρχαιολόγου και τον Christopher Lee ως των Αιγύπτιο Θεό που ξυπνά από τον ύπνο του.

Το Βρετανικό studio συνέχισε με άλλα τρία The Mummy movies:
The Curse of the Mummy’s Tomb (1964) του Michael Carreras.
The Mummy’s Shroud (1967) του John Gilling και
Blood From the Mummy’s Tomb (1971) του Seth Holt.

Η Hammer Studios σταμάτησε τις δραστηριότητες της στα μέσα της δεκαετίας του 70, μόλις άρχισε να κάνει στροφή στο softcore πορνογραφικού προσανατολισμού ταινίες τρόμου, όπως οι λεσβιακές που είπα παραπάνω.
Το σεξ την τελείωσε.

Προσωπικά, δεν ήμουν μεγάλος φαν της Hammer - ειδικα τον Frankenstein η Hammer τον εκτέλεσε ουκ ολίγες φορές - μεγάλωσα με τα ασπρόμαυρα της Universal.
Δεν είμαι τόσο μεγάλος φυσικά, απλά η ελληνική κρατική τηλεόραση έδειχνε σχεδόν κάθε σ/κ μία τέτοια ασπρόμαυρη ταινία τρόμου στις αρχές του 80.

Είμαι σίγουρος ότι πέτυχα και κάποιο Mummy, με τους τοίχους να κλείνουν στα έγκατα των πυραμίδων …αλλά δε θυμάμαι ποια είναι.

Ήταν η εποχή που νόμιζα ότι ο Christopher Lee ΗΤΑΝ ο Δράκουλας στη πραγματικότητα, που ερωτεύτηκα το μύθο του Frankie ('It’s Alive!’) και η εποχή που γνώρισα τον κινηματογράφο τρόμου, άσχετα αν τότε δεν το εκτίμησα ιδιαίτερα.

Είναι αυτό που λέω σε κάποια άρθρα μου και που οι νεότεροι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν: It’s all about atmosphere.

Δε χρειαζόταν να δεις αίμα για να τρομάξεις.
Δε χρειαζόταν καν να εμφανιστεί ο Δράκουλας ή να ξυπνήσει ο Frankenstein και η Μούμια.
Με το που άρχιζε η ταινία, είχες κουκουλωθεί και άρχιζες να αφουγκράζεσαι ήχους στο σπίτι.

Το ασπρόμαυρο gothic ύφος, τα τριξίματα της πόρτας, η επιβλητική μουσική, ακόμα και η γρήγορη κίνηση των ηθοποιών (το φιλμ των 50’s είχε τρομερές ατέλειες) ήταν μακράν πιο scary από κάθε σημερινό torture porn και found footage.

Και πραγματικά θλίβομαι με την αλλαγή πλεύσης του Hollywood στη horror βιομηχανία, η οποία πλέον δε προσπαθεί να σε τρομάξει αλλά να σε σοκάρει.

Από την άλλη, αυτό λέγεται εξέλιξη.
Αλλά η γοητεία των παλιών ταινιών δε ξεθωριάζει με όσα Saw κι αν βγουν.

Δεν περιμένετε εμένα φυσικά να σας προτείνω να κατεβάσετε τέτοιες παλιές ταινίες.
Οι λάτρεις του τρόμου το έχουν κάνει ήδη.

* Επειδή μου βγήκε λίγο μεγάλο το θέμα της Hammer, στο επόμενο θα μιλήσουμε για τα b-movies των 50’s.
Άλλο κόλλημα εκεί.