Apollo 18 review

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ταινιών τρόμου κάνουν χρήση ενός πανίσχυρου φόβου που υπάρχει στο DNA μας: ο φόβος για το άγνωστο.

Αυτό που κρύβεται στη διπλανή σκιά που φαίνεται να μεγαλώνει και που εμείς κοιτάζουμε χωρίς να ανοιγοκλείσουμε καν τα μάτια...
Η ανησυχητική ησυχία σε έναν φαινομενικά απαγορευμένο χώρο...

Αυτό που μας χαρακτηρίζει επίσης όμως ως ανθρώπινο είδος είναι η πρόθεση μας να πάμε να δούμε τί συμβαίνει, ανεξάρτητα από τους κινδύνους που, επαναλαμβάνω δεν ξέρουμε.

Αν δεν ήταν έτσι, θα φεύγαμε και ...no more horror movies!

Και πιο είναι το απόλυτο άγνωστο με τις περισσότερες σκοτεινές πλευρές, τις ψυχρές σκιές και τους τρομακτικούς ανεξερεύνητους πιθανούς κινδύνους;
Το φεγγάρι φυσικά.

Μέσα στη φρενίτιδα των found footage - που δε λέει να σταματήσει αν και ελαχιστότατα είναι αυτά τα φιλμ που ξεφεύγουν από την αφάνεια - ο Ισπανός σκηνοθέτης Gonzalo Lopez-Gallego σκέφτηκε να ανεβάσει τρεις άνδρες στο φεγγάρι για μια αποστολή που θα καταλήξει σε τραγωδία.

Έχει να αντιμετωπίσει όμως κάποια ιδιαίτερα προβλήματα, καθώς μόνο οι δύο πατάνε τελικά στο φεγγάρι.

Καταρχάς, πρέπει να βρει λογική αιτία για να κρατάει κάποιος τη κάμερα συνέχεια ανοιχτή...

Εδώ δεν έχει κανέναν ρεπόρτερ ή κάποιον έφηβο wannabe director για να κρατάει τη κάμερα σε όλη τη ταινία, οι αστροναύτες είναι εκπαιδευμένοι για άλλη δουλειά.

Μετά, είναι το θέμα της μοναξιάς.
Αν δεν κάνεις ένα monster movie, σημαίνει ότι στο φεγγάρι θα βρίσκονται μόνοι τους οι αστροναύτες, άρα ελάχιστα τρομάγματα μπορείς να επιτύχεις.

Από την άλλη, έχεις και κάποια ατού όπως το κλειστοφοβικό σκάφος που μπορείς να εκμεταλευτείς και άπειρες σκιές που ...μπορείς να κάνεις παιχνίδι.

Τί από αυτά κάνει το Apollo 18;
Τίποτα απολύτως.

Ο Ben (Warren Christie), ο Nate (Lloyd Owen) και ο John (Ryan Robbins) είναι οι τρεις κοσμοναύτες που θα πάνε σε αποστολή στο φεγγάρι.

Πρόκειται - και καλά - για την αποστολή που επίσημα ματαίωσε η Nasa το 1974 αλλά εμείς ξέρουμε ότι έγινε.

Η αποστολή τους είναι να 'φυτέψουν' φωτογραφικές μηχανές και συσκευές υποκλοπής στην επιφάνεια της Σελήνης, ή τουλάχιστον αυτο τους λένε '...από το Υπουργείο'.

Μετά από κάποιες σκηνές γνωριμίας, η δράση εξελίσσεται στο σκάφος και αργότερα στη Σελήνη, όπου οι δυο από τους τρεις θα κατέβουν και ο άλλος θα παρακολουθεί από πάνω. 

Το πρόβλημα με το Apollo 18 είναι ότι ξεχνά ακόμα και τους βασικούς κανόνες του είδους που θέλει να υπηρετήσει, κυριότερος όλων η ίδια η απειλή.

Πέρα από ένα τράνταγμα τη νύχτα και μια στιγμή πανικού ενός από τους δύο, η ταινία δεν παράγει καθόλου αγωνία.

Όσο για την κάμερα, δεν υπάρχει καμία εξήγηση που ο αδέξιος στο χειρισμό της κάμερας Ben δεν σταματάει να καταγράφει ακόμα κι όταν τρέχει για τη ζωή του.

Ο Gallego όμως αποτυγχάνει και στα εύκολα.

Σπαταλάει το πλεονέκτημα της κλειστοφοβίας και αντί να κολλήσει στο 2Χ2 κόκπιτ και να βλέπει το τρόμο από μέσα (αλήθεια, δε βλέπετε Ridley Scott στην Ισπανία;), μας περιφέρει συνέχεια στη μεγάλη σεληνιακή επιφάνεια, τους απέραντους ανοικτούς χώρους αποστραγγίζοντας όλο τον πιθανό τρόμο από τη ταινία.

Επίσης, δεν έχει κάνει καμιά προσπάθεια να συμπαθήσουμε τους πρωταγωνιστές του, γι'αυτό και κάθε φορά που αυτοί κινδύνευαν, εμένα με πιάναν τα γέλια σκεφτόμενος την ατάκα του Καλυβάτση στο ΑΜΑΝ 'Πέσε Πούστη!'

Τέλος, ας πει κάποιος στους σκηνοθέτες ότι είμαστε μεγάλα παιδιά πλέον και κανείς μας δε πιστεύει ότι αυτά τα found footage είναι αληθινές ιστορίες.

Γι'αυτό, ας σταματήσουν σε κάθε φινάλε της ταινίας να βάζουν 'προβληματισμούς' που υποτίθεται θα μας κρατήσουν άγρυπνους για την υπόλοιπη υποψιασμένη ζωή μας.

Δυστυχώς, το Apollo 18 δεν είναι μια καλή προσπάθεια μιας μέτριας ταινίας, αλλά μια κακή προσπάθεια μιας ενδιαφέρουσσας ιδέας.

Αποτυγχάνει σε όλα, δεν έχει αγωνία, δεν έχει σκηνοθετική ματιά, δεν έχει τίποτα.
Αφήστε που όταν δείτε τους κακούς θα σας πιάσει νευρικό γέλιο.

Το Apollo 18 βγήκε στις Αμερικάνικες αίθουσες στις 2 Σεπτεμβρίου.

Apollo 18 trailer 2 by FilmBoy-gr