The Howling: Reborn review

Κάποτε οι ταινίες τρόμου φτιάχνονταν για τους horror fans και προσπαθούσαν να είναι τρομακτικές και να προκαλέσουν φόβο.

Τελευταία, όλο και περισσότεροι δημιουργοί ασχολούνται με εφηβικά άγχη και απεγνωσμένες αγάπες μεταξύ διαφορετικών ειδών, χωρίς καμία προσπάθεια να τρομάξουν και χωρίς καν να προσπαθήσουν να δώσουν στοιχεία horror στη horror ταινία τους.

Αν δεν το καταλάβατε, το The Howling: Reborn του πρωτάρη Joe Nimziki μοιάζει με φτηνή αντιγραφή του Twilight - για την ακρίβεια θα μπορούσε κάλιστα να είναι ένα prequel με τίτλο 'The Jacob Origins'.

Βασισμένο στο βιβλίο του Gary Brandner, το Reborn είναι το 8ο φιλμ από το franchise που ξεκίνησε με τις καλύτερες διαθέσεις το 1981 από τον δάσκαλο Joe Dante, με το 7ο New Moon Rising (...) να βγαίνει 16 χρόνια πριν!

Ένα ντροπαλό αγόρι (Landon Liboiron, Altitude) είναι κρυφά ερωτευμένο με μια emo κοπέλα του σχολείου (Lindsay Saw) αλλά επί τέσσερα χρόνια το μόνο που κάνει είναι να τη ζωγραφίζει την ώρα του μαθήματος.

Στις τελευταίες ημέρες πριν την αποφοίτηση, εκείνη τον προσκαλεί σε ένα underground party, εκεί όμως θα τον υποδεχθούν εξωσχολικοί και σιγά σιγά θα μάθει ότι εκείνος είναι λυκάνθρωπος.

Υπάρχει μια εξήγηση και μια υποπλοκή με τη μαμά (Ivana Milicevic) και τον μπαμπά (Frank Schorpion) αλλά η σημασία δίνεται στο φλερτ ...


...την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση των έφηβων ερωτευμένων.   

Πρόκειται για ένα φιλμ που θα κάνει θραύση σε πολλά πιτζάμα-πάρτυ κοριτσιών κάτω των 17, σας το εγγυώμαι.

Έχει έφηβους πρωταγωνιστές, ένα απαγορευμένο ρομάντζο, σέξυ λυκανθρώπους (στα λόγια) και όλα εκτυλίσσονται στο πολυαγαπημένο τους σχολείο.

Για ολόκληρη ώρα δεν υπάρχει ίχνος λυκανθρώπου στην οθόνη σας, ούτε καν κάποια σκιά ή οτιδήποτε.

Φυσικά υπάρχει η δικαιολογία του φτηνού budget και τη δέχομαι, αν και όταν τελικά εμφανίζονται οι στολές (ναι, ξεκάθαρα στολές) είναι ικανοποιητικές τουλάχιστον.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία όμως για τις σκηνές πάλης που, μην έχοντας την ικανότητα (;) να σκηνοθετήσει κάτι στοιχειωδώς πιστευτό, ο σκηνοθέτης κάνει αυτά τα χαζά πλάνα που εναλλάσονται κάθε δέκατο του δευτερολέπτου με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις ποιος χτυπάει τί και με τί. 

Αυτό είναι κάτι που γενικά σιχαίνομαι στις σκηνές δράσης και εδώ γίνεται στον πιο χάλια βαθμό.

Δεν τελείωσα όμως με τον Nimziki.
Εμφανέστατα κλέβει σκηνές από τις αφίσες του Twilight με τους κακούς να παρατάσσονται ο ένας πίσω από τον άλλον σαν σε οικογενειακή κορνίζα.

Ο ρυθμός είναι υποτονικός ακόμα και στα κυνηγητά - είναι χαρακτηριστικό ότι οι κακοί δεν περπατάνε καν σε όλοκληρο το φιλμ, παρα μόνο τους βλέπουμε να στέκονται δίπλα δίπλα σαν αγγούρια.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν στέκονταν τυχεροί στο πρωταγωνιστικό δίδυμο Liboiron - Saw οι οποίοι 'γράφουν' πολύ στην οθόνη.

Δε μιλάω τόσο για τις ερμηνείες τους αλλά στην εικόνα των δύο, και ειδικά την Lindsay Saw που είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ταινία.

Βοηθούμενη από την καλή φωτογραφία και τις Asian action girl αμφιέσεις, η Saw είναι αυτό που θέλεις να βλέπεις σε μια ταινία που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.

Το The Howling: Reborn είναι εν τέλει ένα τσαπατσούλικο ανακάτεμα από εφηβικά Twilight-άκια, είναι υποτονικό και παντελώς unscary.