Cold Fish review

Ο Γιαπωνέζος σκηνοθέτης Shion Sono θα έπρεπε να αναφέρεται ως ο απόλυτος slasher δημιουργός του Ασιατικού σινεμά – όσοι έχετε δει το Suicide Club του 2001 καταλαβαίνετε γιατί.

Έχοντας δει αυτό (και μόνο αυτό από τις δουλειές του), περίμενα κάτι αντίστοιχα δυνατό, gore και με ποιητικές αναφορές για το νόημα της ζωής, τη καταπίεση και την κατάδειξη της ωμής πραγματικότητας.

Παρόλο που οι προσδοκίες μου ήταν εκεί, το Cold Fish για κάποιο λόγο κινήθηκε σε μέτρια για μένα επίπεδα και μου είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω γιατί.
Δε σας έχει τύχει;

Είναι ένα παράξενο, άγριο, βραδυφλεγές θρίλερ για έναν ήσυχο, άκακο αλλά βαθιά καταπιεσμένο οικογενειάρχη που πιέζεται ψυχολογικά και φτάνει στα άκρα …ή όπως εύστοχα διάβασα κάπου, είναι ‘σαν ο Eli Roth να σκηνοθετούσε το Fargo στην Ιαπωνία’.

Βασισμένο ελαφρώς σε ένα αληθινό περιστατικό με ένα ζευγάρι που έκτρεφε σκύλους, το φιλμ ασχολείται με τον Shamoto (Mitsuru Fukikoshi) που διατηρεί ένα μικρό μαγαζί τροπικών ψαριών.

Η όμορφη σύζυγος του Taeko (Megumi Kagurazaka, 13 Assassins) δεν είναι ευτυχισμένη και δεν τα πάει καθόλου καλά με την κόρη του συζύγου της από τον πρώτο του γάμο, τη Mitsuko (Hikari Kajiwara).

Μια μέρα, η κόρη θα πιαστεί σε ένα μανάβικο να κλέβει και εκεί θα γνωρίσουν ένα φιλικό άτομο, τον Murata (Denden, ένας δημοφιλής κωμικός) που θα βοηθήσει να ξεχαστεί το θέμα και να μην φωνάξει ο καταστηματάρχης την αστυνομία.

Δεδομένου ότι ο Murata διατηρεί και αυτός ένα αντίστοιχο μαγαζί με ψάρια (...το Hooters των ενυδρείων!), αν και πολύ μεγαλύτερο, γίνονται φίλοι και επισκέπτονται ο ένας το κατάστημα του άλλου.

Δεν φτάνει αυτό, αλλά ο Ferrari driver Murata θα προσλάβει τη κόρη στο μαγαζί του (προς μεγάλη ευχαρίστηση αυτής αφού θα ξεφύγει από την μισητή οικογένεια της).

Ο Murata όμως είναι απατεώνας.
Πουλάει με περίτεχνα ψέματα ψάρια σε μεγάλες τιμές σε άσχετους πλούσιους  και, αν κάποιος καταλάβει τη κομπίνα του ή αρνηθεί να δώσει τα χρήματα θα τον ‘εξαφανίσει’ μαζί με τη διεστραμμένη σεξομανή γυναίκα του (Asuka Kurosawa) με εξαιρετικά αποτρόπαιους τρόπους.

Ο ήσυχος τυπάκος καταλαβαίνει ότι ο Murata είναι στη πραγματικότητα ένας serial killer που έχει ‘εξαφανίσει’ πάνω από 50 ανθρώπους, αλλά γίνεται άθελά του συνεργός του και αργότερα πιόνι του.

Οι σκληροί φόνοι παραλύουν σταδιακά το μυαλό του και τον οδηγούν στο χείλος της αβύσσου.

Η ακραία βία, οι extreme gore σκηνές και η άρρωστη σεξουαλικότητα (καθώς υπάρχουν κάμποσες γυμνές σκηνές για ανώμαλους) κάνουν το Cold Fish μια από τις πιο σκοτεινές μελέτες του ανθρώπινου ψυχισμού.

Μέσα στα 140 λεπτά οι εναλλαγές ανάμεσα στη θνησιμότητα και την ηθική βοηθάνε να κρατηθείς σε εγρήγορση, τουλάχιστον στη πρώτη ώρα που η ταινία το χρειάζεται. 

Οι δύο πρωταγωνιστές ιδιοκτήτες μαγαζιών είναι σαν αντίθετοι μαγνήτες.
Κάθε φορά που ο Murata πέφτει κι άλλο επίπεδο εξαχρείωσης, ο Shamoto ‘απαντά’ με μικρά ψήγματα ανθρωπιάς – τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο.

Το θέμα μου είναι ότι ο ρόλος του Murata είναι μια καρικατούρα, ένας γραφικός διπρόσωπος καραγκιοζάκος με υπερβολικές αντιδράσεις και δε νομίζω ότι φταίει η ερμηνεία του Denden, ενός από τους πλέον δημοφιλής comedian στη χώρα του.

Είναι ο χαρακτήρας έτσι φτιαγμένος από τον Sono και αυτό ενοχλεί σε όλη τη διάρκεια του φιλμ καθώς είναι σαν να βρίσκεται σε λάθος πλατό από άλλη ταινία.

Αντίθετα ο Mitsuru Fikukoshi είναι εξαιρετικός στο ρόλο ενός χρόνια καταπιεσμένου κακομοίρη που βλέπει να χάνει τη κόρη του, τη γυναίκα του, την αξιοπρέπεια του και την ηθική με την οποία μεγάλωσε.

Το ξέσπασμά του προς το τέλος είναι το μεγάλο ατού της ταινίας και αν ήταν αμερικάνικη παραγωγή ίσως τον βλέπαμε και το Μάρτιο στη μεγάλη απονομή.

Παρόλο που οι δύο άντρες είναι η ψυχή της ταινίας, ο Sono επιτρέπει και στις γυναίκες να λάμψουν με τον τρόπο τους, όπως για παράδειγμα η γυναίκα και συνεργός του Murata, που είναι από τους πιο άγριους και συναρπαστικούς χαρακτήρες του φιλμ …αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα.

Το Cold Fish θέλει υπομονή στη πρώτη ώρα του καθώς τότε μοιάζει σαν ένα light  δραματικό πόνημα, αλλά από τη μέση και ειδικά στο τελευταίο μισάωρο υπάρχουν εξαντλητικές αιματηρές σκηνές δολοφονίας και διαμελισμού γαρνιρισμένες με ανώμαλη σεξουαλικότητα, που θα ταράξουν και τα πιο γερά στομάχια.

Αυτό που το ξεχωρίζει κάπως είναι ότι σε όλη τη διάρκεια αυτού του ‘slash fest’ δε λείπουν και οι φιλοσοφικές ιδέες και μηνύματα, με ένα αιχμηρό αλλά συγκινητικό συνάμα τέλος.

Αν και δεν είναι το αριστούργημα που λέγεται, είναι σίγουρα καλύτερο από το Suicide Club και εμφανώς καλύτερο σκηνοθετικά.

Cold fish trailer by Horrorant